«Ὅ,τι θέλει ὁ Θεός νά τό θέλης καί σύ. Καί ὅ,τι ἐσύ θέλεις νά τό θέλη και ὁ Θεός»! ...

Τό ήλιοτρόπιο είναι ένα φυτό, πού πολύ µοιάζει µέ τόν ήλιο στό σχήµα και στήν µορφή. 'Από τήν ανατολή του εως τήν δύσητόν παρακολουθεί στό ταξείδι του,στρέφοντας πρός αυτόν τά χρυσοκίτρινα πέταλά του. Τό βράδυ µαζεύεται στόν έαυτό του και τό πρωί χαρούµενο τον χαιρετά. Δέν θέλει νά ανήκη σέ κανένα άλλον, παρά µόνο στόν ήλιο! Γι' αυτό τόν παρακολουθεί πιστά όχι µόνον όταν είναι όρατός και λαµπερός, αλλά και όταν τά µαύρα σύννεφα τόν κρύβουν και δέν φαίνεται! Σάν νά διαθέτη µιά µυστική διαίσθησι, ξερει κατά που τραβά ο βασιλιάς αυτός του ουρανού ...

Ό Ρώσος αγιος Έπίσκοπος Ίωάννης Μαξίµοβιτς  σέ ένα πεντάτοµο βιβλίο του, αφιερωµενο στό θέµα αυτό επισηµαίνει ότι τό ήλιοτρόπιο µπορεί νά άποτελέση ένα ύπόδειγµα γιά τόν άνθρωπο.

Τό αὔριο ἀνήκει στόν Θεό!

Το αύριο κατάντησε ένας εφιάλτης στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Μας απασχολεί το αύριο, μας φοβίζει το μέλλον. Πολλοί άνθρωποι το αντιμετωπίζουν με φόβο και αγωνία.

Απασχολεί το αύριο τον πατέρα τη μάνα. Τι να γίνουν τα παιδιά τους; Θα μπορέσουν να τα ζήσουν και να τα μεγαλώσουν; Θα μπορέσουν να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν;

Τό χάρισμα τοῦ πάσχειν ὑπέρ Χριστοῦ (κήρυγμα τοῦ πατρός Εὐσεβίου)

 Αναλύοντας ο π. Ευσέβιος την προς Φιλιππησίους επιστολή, αναφέρθηκε και στην αντιμετώπιση των δοκιμασιών εκ μέρους των πιστών χριστιανών και αναφέρθηκε ιδιαιτέρως στην Κλεονίκη.

Συγκεκριμένα στο στίχο 27 του πρώτου κεφαλαίου «ότι υμίν έχαρίσθη, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν», δηλαδή σε σας δόθηκε ως χάρη όχι μόνο το να πιστεύετε στο Χριστό, αλλά και το να πάσχετε υπέρ του Χριστού, είπε τα ακόλουθα:

«Η σωτηρία πού μας δόθηκε δεν έχει μόνο την χαρούμενη και ευλογημένη σκοπιά, αλλά έχει και αυτήν την πλευρά, δηλαδή το πάσχειν, πού όσο κι αν φαίνεται αρνητική, έχει μεγάλη ευλογία υπό το φώς της αιωνιότητας. Όλα όσα έχουμε είναι δώρα Θεού αλλά και το πάσχειν είναι δώρο. Μα πώς είναι δυνατόν να πάσχω για Αυτόν;
Αυτό σκανδαλίζει τις ψυχές. Ακούμε οι πνευματικοί στην ιερά εξομολόγηση να μας λένε: -Γιατί να πάσχω; Μέχρι πότε θα υποφέρω; Γιατί να βασανίζομαι; Πού είναι ο Θεός της Αγάπης; Τί Θεός είναι αυτός πού τιμωρεί; (ενώ ο Θεός δεν τιμωρεί).

Διάκριση τῶν παθῶν.

 

Διάκριση τῶν παθῶν.

Ψυχικά καί σωματικά πάθη

Τά πάθη διακρίνονται σέ ψυχικά καί σέ σωματικά. Τά μέν συνδέονται κυρίως μέ τήν ψυχή· τά δέ κυρίως μέ τό σῶμα.

Πάντως, ὅλα τά πάθη εἶναι ἀλληλένδετα καί ἐπηρρεάζουν τόν ὅλο ἄνθρωπο, μολύνοντάς τον. Ὑπάρχει μιά ἀλληλοσυμπλοκή, ἀλληλογένεση καί ἀμφιμονοσήμαντη ἀντιστοιχία μεταξύ αὐτῶν.

Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός:

«Ψυχικὰ πάθη εἶναι ἡ λήθη, ἡ ραθυμία καὶ ἡ ἄγνοια.

Ἀπὸ τὰ τρία αὐτὰ σκοτίζεται τὸ μάτι τῆς ψυχῆς, δηλαδὴ ὁ νοῦς, καὶ κυριεύεται ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη, τὰ ὁποία εἶναι:

Ἀσέβεια, κακοδοξία, δηλαδὴ ἡ κάθε αἵρεση, βλασφημία, θυμός, ὀργή, πικρία, ὀξυθυμία, μισανθρωπία, μνησικακία, καταλαλιά, κατάκριση, λύπη χωρὶς λόγο, φόβος, δειλία, φιλονικία, ζήλια, φθόνος, κενοδοξία, ὑπερηφάνεια, ὑποκρισία, ψεῦδος, ἀπιστία, πλεονεξία, φιλοϋλία, ἐμπαθὴς προσκόλληση σὲ κάτι, σχέση μὲ γήινα πράγματα, ἀκηδία, μικροψυχία, ἀχαριστία, γογγυσμός, οἴηση, δολιότητα, ἀναίδεια, ἀναισθησία, κολακεία, ὑπουλότητα, εἰρωνεία, διβουλία, συγκατάθεση σὲ ἁμαρτήματα τοῦ παθητικοῦ μέρους τῆς ψυχῆς, καὶ συνεχής μελέτη αὐτῶν, περιπλάνηση τῶν λογισμῶν, ἡ μητέρα τῶν κακῶν φιλαυτία καὶ ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν ἡ φιλαργυρία, κακοήθεια καὶ πονηρία.

Ἀδικίας ἀντιμέτώπιση (Ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ)

 ΑΔΙΚΙΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ-ΠΕΡΙ  ΝΟΜΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ (ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ)

1.                Ἀδικία καί ἁμαρτία.  Ξεφεύγει καί ἀπαλλάσσεται ἀπό ἁμαρτίες αὐτός πού ἀδικεῖται ἀπό ἀνθρώπους καί βρίσκει βοήθεια ἀπό τόν Θεό ἀνάλογη μέ τή θλῖψι.

μγ΄.  Ἐκφεύγει ἁμαρτίας, ὁ παρά ἀνθρώπων ἀδικούμενος, καί ὁμοίαν τῆς θλίψεως εὑρίσκει ἀντίληψιν.

2.                Ἀδικία καί Θεία βοήθεια.  Αὐτός πού ἀδικεῖται ἀπό τούς ἀνθρώπους βρίσκει βοήθεια ἀπό τόν Θεό ἀνάλογη μέ τή θλῖψι.

μγ΄.  Ἐκφεύγει ἁμαρτίας, ὁ παρά ἀνθρώπων ἀδικούμενος, καί ὁμοίαν τῆς θλίψεως εὑρίσκει ἀντίληψιν.

3.                Ἀδικία καί πίστις στήν Θεία ἀνταπόδοσι.  Αὐτός πού πιστεύει στόν Χριστό  σχετικά μέ τήν ἀνταπόδοσι τῶν ἔργων του αὐτός ὑπομένει πρόθυμα κάθε ἀδικία  ἀνάλογα μέ τήν πίστι του.

μδ΄.     Ὁ πιστεύων τῷ Χριστῷ περί ἀνταποδόσεως, πᾶσαν ἀδικίαν προθύμως ὑπομένει κατ’ ἀναλογίαν τῆς πίστεως.

Ἡ ἀξία κι ἡ ὠφέλεια τῶν θλίψεων . Στάρετς Σάββας

Ο στάρετς συχνά αποκάλυπτε την αξία των θλίψεων.

-      Μη φοβείσθε τις θλίψεις. Μην προσπαθείτε γρήγορα να απαλλαγείτε απ’ αυτές. Διδαχθείτε με υπομονή και ταπείνωση απ’ αυτές. Δια των θλίψεων κατορθώνεται η σωτηρία μας. Με τις θλίψεις μαθαίνουμε πόσο κοντά μας είναι ο Κύριος: « Εγγύς Κύριος τοις συντετριμμένοις την καρδίαν», ακούμε στους Ψαλμούς του Δαυίδ. Με τις θλίψεις αποκτούμε την πεποίθηση ότι χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Και αυτή η συνείδηση της αδυναμίας μας ,της μηδαμινότητάς μας, μας παιδαγωγεί στην ταπείνωση, φανερώνει την ταπεινή προσευχή που δίνει την πνευματική ειρήνη.

Διδαχές τοῦ Ἁγίου Παΐσίου τοῦ Ἁγιορείτου

·        «Εγώ από την υγεία μου δεν είδα κανένα καλόν, μόνον από τις αρρώστιες ωφελήθηκα. Επίστευα ότι θα κατακτούσα τον Παράδεισον με το σπαθί μου, αλλά ο Θεός με τις αρρώστιες μου έδειξε ότι με την ταπείνωση κατακτά κανείς τον Παράδεισον. Όταν ήμουν στα νοσοκομεία και είχα αιμοπτήσεις και μου έβαζαν σωλήνες στους πνεύμονες , σκεπτόμουν τι περνούσαν οι Μάρτυρες και ταυτόχρονα τα ζούσα, ενώ  προηγούμενως μόνον τα εδιάβαζα, χωρίς να καταλαβαίνω  τι περνούσαν. Οι θλίψεις είναι ωφέλιμες, γι’ αυτό ζητώ από τον Θεόν να μου δίνη υπομονή και αρρώστιες».

Τά χτυπήματα τοῦ πατέρα

Γνωρίζουμε ότι η υπομονή είναι πολύτιμη αρετή, που μας καθιστά αρεστούς στον Θεό. Αλλά η άσκηση της υπομονής δεν είναι καθόλου εύκολο κατόρθωμα. Θέλει βέβαια επιστράτευση ψυχικών δυνάμεων. Θέλει οπωσδήποτε θερμή και πολλή προσευχή για να έλθει η χάρις του Θεού και να δυναμώσει την ψυχή. Αλλά θέλει και σκέψεις πνευματικές, για να παρηγορείται και να ενισχύεται η ψυχή.
Ένα γεγονός θα σου διηγηθώ, αδελφέ, που συνέβη κάποτε και έχει γραφεί και δίδει την ευκαιρία πολλών σκέψεων για να απαντηθεί το ερώτημα, γιατί ο Θεός επιτρέπει τους πόνους στη ζωή μας;

Ὑπομονή στίς θλίψεις

Δεν πρέπει να προσκολλώμαστε σε τίποτε επίγειο, μόνο στον Κύριο. Ξένοι και παρεπίδημοι είμαστε στη γη και γι’ αυτό πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε έτοιμοι για τη διάβασή μας στην αιωνιότητα. Δεν γνωρίζουμε την ημέρα και την ώρα του θανάτου μας. Είναι γραμμένο: «Όπου θα σε βρω, εκεί και θα σε κρίνω». Για να μην απελπιζόμαστε, πρέπει πάντοτε να είμαστε στις θλίψεις. Οι θλίψεις είναι η θύρα για τη Βασιλεία των Ουρανών. Όπως η μέρα εναλλάσσεται με τη νύχτα, έτσι και στη ζωή μας εναλλάσσονται θλίψεις και χαρές. Πράγματι, δεν συμβαίνουν πάντοτε χαρές ή πάντοτε θλίψεις. Αναπαύσου στις χαρές, όσο δεν υπάρχουν θλίψεις. Και μετά τις  χαρές, μην τρομάξεις. Περίμενε θλίψεις και υπόμενέ τις με γενναιοψυχία. Όσες περισσότερες οι θλίψεις, τόσο περισσότερη σωτηρία. Συχνά εμείς οι ίδιοι επιδιώκουμε τις θλίψεις. Είναι καλύτερο με απλότητα καρδιάς να παραδιδόμαστε στο θέλημα του Θεού, ενώ είναι δύσκολο να σηκώνουμε κάποιον σταυρό που μόνοι μας επιδιώξαμε. Πολύ συχνά ο Κύριος μας στέλνει θλίψεις εξ αιτίας των αμαρτιών μας, αλλά αμέσως ελεεί κάθε ψυχή που μετανοεί.

Τά εὐεργετικά ἀποτελέσματα τῶν θλίψεων καί ἡ ζημία ἀπό τήν τρυφηλή ζωή καί τήν πολυφαγία (Ἅγ.Ἰωάννης Χρυσόστομος)

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΟΜΙΛΙΑ ΚΘ'
(Εβρ. 12, 4-10)

«Δεν αντισταθήκατε ακόμη μέχρις αίματος στον αγώνα σας κατά της αμαρτίας, και λησμονήσατε τη νουθεσία που σας απευθύνει ο Θεός, μιλώντας σας σαν παιδιά του· παιδί μου, μην παραμελής την παιδαγωγία του Κυρίου και μη χάνης το θάρρος σου όταν ελέγχεσαι από αυτόν. Διότι εκείνον που αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, και μαστιγώνει κάθε παιδί του που το αποδέχεται. Εάν δέχεσθε με υπομονή την παιδαγωγία, ο Θεός συμπεριφέρεται σε σας σαν παιδιά του. Διότι ποιός υιός είναι εκείνος, που δεν τον παιδαγωγεί ο πατέρας του;».

Υπάρχουν δύο είδη παρακλήσεως, που, ενώ φαίνονται αντίθετα μεταξύ τους, όμως πολύ ενισχύουν το ένα το άλλο, τα οποία και τα δύο τα έχει αναφέρει εδώ.

Ἡ λανθασμένη κίνηση τοῦ θυμικοῦ καί τοῦ ἐπιθυμητικοῦ

     

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

Ἡ λανθασμένη κίνηση τοῦ θυμικοῦ καί τοῦ ἐπιθυμητικοῦ

Ὁ ἄνθρωπος μέ τόν «ἐσκοτισμένο νοῦ» χρησιμοποιεῖ ἐπίσης λανθασμένα τό θυμικό του καί πέφτει στήν τυραννία¹ (τοῦ ἑαυτοῦ του καί τῶν ἄλλων).

«Τό μίσος καί ὁ θυμός», γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «ἐάν μέν κατευθύνονται ἐναντίον ἐκείνων πού ἐμποδίζουν τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς καί την διά τῆς ὑπακοῆς ἕνωση μέ τόν Θεό καί (ἐναντίον ἐκείνων) πού ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό, δηλαδή ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί τῶν ὑπηρετῶν του, τότε εἶναι καλό»².

Δυστυχῶς, ὁ ἄνθρωπος πολύ συχνά –ἀντί νά ἀγωνίζεται, χρησιμοποιώντας σωστά τόν θυμό του, ὥστε νά ἀποκτήσει τήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί νά προσπαθεῖ ἀποκλειστικά καί μόνο γι’ αυτό– στρέφει τόν θυμό ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν του. Ὀργίζεται ἐναντίον ἐκείνων πού τόν ἀδικοῦν ἤ ἐκείνων πού ἁπλῶς ὑποψιάζεται ὅτι τόν ἀδικοῦν.

Θλίψεις

«ΘΛΙΨΕΙΣ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ»

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

Τίς δοκιμασίες καί τίς θλίψεις πού ἔρχονται καί παρέρχονται καί ξεχνιοῦνται, μήν τίς ἀντιμετωπίζεις μέ ἄλογη ἀπελπισία. Ὁ χρόνος φέρνει τή λήθη καί ἡ λήθη τήν παρηγορία καί τή θεραπεία κάθε κακοῦ. Ὅλα εἶναι περαστικά καί φευγαλέα, ἡ εὐτυχία καί ἡ δυστυχία, ἡ χαρά καί ἡ λύπη, ἡ ἡδονή καί ὁ πόνος, ἡ ζωή καί ὁ θάνατος. Τά μόνα μόνιμα καί ἀμετάβλητα εἶναι ἡ αἰώνια ζωή καί ἡ αἰώνια κόλασις. Αὐτό μήν τό ξεχνᾶς ποτέ.

Ἀκόμη κι ἄν ἁμάρτησες τόσο ὅσο κανείς ἄλλος ἄνθρωπος πάνω στή γῆ, πάλι μήν ἀπελπίζεσαι. Δέν ὑπάρχει ἁμάρτημα ἱκανό νά νικήσει τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Ὅλα τά ἁμαρτήματα ὅλων τῶν ἀνθρώπων μαζί δέν μποροῦν νά συγκριθοῦν μέ τήν ἄβυσσο τοῦ θείου ἐλέους. Ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ μᾶς σώζει δωρεάν.

Θλίψεις, ἀπογνώσεις, ἀπελπισίες καί ἔκχυση καρδίας πρός τόν Κύριο

  Θλίψεις, ἀπογνώσεις, ἀπελπισίες καί ἔκχυσις καρδίας πρός τόν Κύριο. Στίς θλίψεις μας θά πρέπει νά ἐκχέουμε τήν καρδιά μας στόν Κύριο καί νά Τοῦ ἀναγγέλουμε τήν ἀνάγκη μας καί τήν θλῖψι μας ὅπως εἶναι. Ἐξομολογούμαστε στόν Θεό πού μπορεῖ μέ σοφία νά τακτοποιήσῃ ὅλα τά δικά μας καί τήν θλῖψι νά τήν ἐλαφρώσῃ, ἄν εἶναι γιά τό συμφέρον μας καί νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τήν ὀλέθρια καί φθαρτική λύπη.

Ὁσίου Μακαρίου τῆς Ὄπτινα:Θλίψεις

Ἀπό τό βιβλίο «Πνευματικές Νουθεσίες»

Ὁσίου Μακαρίου τῆς Ὄπτινα

(ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν)

Θλίψεις

«Σ᾿ εὐχαριστῶ πού μοῦ ἀποκάλυψες τή θλίψη τῆς πληγωμένης καρδιᾶς σου. Ἕνα δυνατό, ἀκτινοβόλο φῶς μέ τυλίγει, κάθε φορά πού μοιράζομαι μέ ἄλλους τή λύπη τους...

Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ὁ Χριστός μᾶς λέει: «Καταδέχθηκα τό σταυρό γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καί ὅποιον διαλέγω καί θέλω νά τραβήξω κοντά Μου, σ᾿ ἐκεῖνον πρῶτα-πρῶτα στέλνω θλίψεις, καί μάλιστα τή μιά πίσω ἀπό τήν ἄλλη. Ἐκείνου τήν καρδιά τρυπάω πρῶτα μέ βέλη βουτηγμένα στό πικρό δηλητήριο τοῦ πόνου. Αὐτό τό κάνω. Καί τό κάνω γιά νά πεθάνει. Νά πεθάνει γιά τόν κόσμο, νά νεκρωθεῖ ἀπέναντι στήν ἀκαταμάχητη γοητεία, τή γλυκειά ἕλξη πού ἀσκοῦν οἱ ἐφήμερες ἀπολαύσεις καί ἡ κοσμική δύναμη.

Κοιτᾶξτε τίς καμῆλες πρῶτα καί μετά διαβᾶστε τό μήνυμα πού ἀκολουθεῖ.

 Αυτή η φωτογραφία τραβήχθηκε ακριβώς από πάνω από αυτές τις καμήλες στην έρημο κατά τη δύση του ηλίου. Θεωρείται μία από τις καλύτερες φωτογραφίες.

Λύπη, ἀκηδία, κενοδοξία.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Λύπη, ἀκηδία, κενοδοξία.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία στίς 02-09-2006

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος: Στόν κόσμο μέσα θά δοκιμάσετε θλίψη, ἀλλά μήν ἀπελπίζεστε!

Ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

 Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ευεργέτησε την ανθρωπότητα, και ιδιαιτέρως τους συμπατριώτες του Ιουδάιους, με ποικίλες και πολύτροπες ευεργεσίες. Όμως έλαβε ως αμοιβή από τους ευεργετηθέντες ονειδισμούς,εμπτυσμούς, κολαφισμούς,μαστιγώσεις, καταφρονήσεις΄ δέχτηκε στο κεφάλι του ένα  στεφάνι πλεγμένο με αγκάθια, ποτίστηκε ξίδι και χολή και στο τέλος καταδικάστηκε με το σταυρικό θάνατο, το θάνατο της πιο μεγάλης ντροπής. 

Αλλά και στους Μαθητές του λίγο πρίν από το σταυρικό του θάνατο  είπε:  Άν καταδίωξαν εμένα, και σας θα κυνηγήσουν.

Ὁ γέροντας καί τ’ ἄλογο – Τί εἶναι καλό καί τί κακό;

Κάποτε ζούσε σ' ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.
Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, με το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του. -"Μα καλά είσαι ανόητος;" ρωτούσαν οι συγχωριανοί του."Πούλα το άλογο για το καλό σου, θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!"

Ἡ λανθασμένη κίνηση τοῦ νοῦ

     

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

Ἡ λανθασμένη κίνηση τοῦ νοῦ

Ὁ ἄνθρωπος λοιπόν, τῇ ὑποβολῇ τοῦ διαβόλου, χρησιμοποιεῖ λανθασμένα τό λογιστικό του, δηλ. τόν νοῦ του. Ἀντί νά τόν ἔχει διά τῆς προσευχῆς στραμμένο πρός τόν Θεό, τόν στρέφει πρός τά κτίσματα. Ἔτσι ὁ νοῦς γίνεται ἐμπαθής χάνει τήν ὅραση τοῦ Θεοῦ καί ὑποτάσσεται στήν λογική, στίς αἰσθήσεις, στούς δαίμονες, στά πάθη καί στήν φαντασία. Γεμίζει μέ λογισμούς, πού προέρχονται εἴτε ἀπό τό περιβάλλον εἴτε καί κυρίως ἀπό τούς δαίμονες καί γίνεται δοῦλος τους.

Παραμένει ἔτσι μολυσμένος, κτηνώδης ἤ καί δαιμονιώδης, στερημένος τοῦ Θείου Φωτός, τῆς Ἐνέργειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συμβαίνει αὐτό, διότι ἔφυγε ἀπό τόν Θεό.

Χίλιες φορές Δόξα Σοι Ὁ Θεός

Ζούσε κάποτε ένα γεροντάκι, που ήταν εκ γενετής τυφλός. Κάθε μέρα δόξαζε τον Θεό για τα καλά και τα άσχημα της καθημερινότητάς του. Προσευχόταν, έκανε μετάνοιες, κομποσχοίνι και εξομολογούταν συχνά. Ποτέ δεν παραπονέθηκε για το ΄΄πρόβλημά΄΄ του.... 
Κάποτε τον έπιασε μια βαριά και τρομερή αρρώστια, σφάδαζε από τους πόνους, αλλά και πάλι δόξαζε τον Θεό. Κάθε μέρα που περνούσε ο πόνος μεγάλωνε, αλλά εκείνος δόξαζε τον Θεό. Κάποια στιγμή τον συνάντησαν δυό καλογέρια που τον άκουγαν από μακρυά να επικαλείται την Μεγαλόχαρη.

-Έλα γέροντα, κάνε υπομονή, πες Δόξα Σοι Ο Θεός... Αυτός ξέρει για ποιο λόγο τα επιτρέπει όλα... του είπαν.

Ἐπιστολή στόν κατατρεγμένο ἄνθρωπο γιά τά ἀνθρώπινα δικαστήρια (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Σας δικάζουν και σας καταδικάζουν και εσείς θλίβεστε γι’ αυτό. Δίκασαν και καταδίκασαν και Εκείνον και θλιβόταν. «Νύν η ψυχή μου τετάρακται», είπε στον κήπο της Γεθσημανής (Ιωάν. 12, 27). Αλλά ο άνθρωπος παραμένει αυτό που είναι και όχι αυτό που οι άλλοι λένε γι΄ αυτόν. Με τους λόγους του για τους άλλους ανθρώπους, ο άνθρωπος δίνει μαρτυρία για το ποιος είναι ο ίδιος. Εμείς στη γη καθημερινά δίνουμε μαρτυρία για το ποιοι είμαστε, ακόμα και αν πικραίνουμε τον πλησίον μας. Γνωρίζοντας αυτό, λέει ο μεγάλος απόστολος Παύλος: «Εμοί δε εις ελάχιστόν εστιν ίνα υφ’ υμών ανακριθώ ή υπό ανθρωπίνης ημέρας… ο δε ανακρίνων με Κύριός εστιν» (Α΄Κορ. 4, 3-4).

Κανείς δέν μπορεῖ νά σωθεῖ χωρίς τόν σταυρό του!

Ο Στάρετς Ζαχαρίας διηγήθηκε ένα περιστατικό, συγκινητικό για το βαθύ περιεχόμενό του, που συνέβη σε κάποιον νέο, τελείως άπειρο από ψεύδος και πονηριά και που διακρινόταν από την παιδική του ηλικία για την αγάπη του προς την αλήθεια. Εδώ φαίνεται η ψυχή ενός καθαρού και τίμιου, αλλά αγράμματου ανθρώπου με πίστη μικρού παιδιού, ακλόνητη και απλή, που είχε καρδιά και θέληση καθαρή και που αγωνιζόταν για τον Θεό, μια ψυχή που τον έκανε πράγματι λίγο μόνο παρακάτω από τους αγγέλους. Όντως είχε γίνει σοφός, ικανός να βλέπει και τα ουράνια και τα επίγεια.
Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα στην Ρωσία, στα απόμερα βάθη της χώρας, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μιλίων από το πιο κοντινό χωριό. Εκεί ζούσε ένας χωριάτης, ορφανός, τελείως αγράμματος, εργατικός όμως. Πάντοτε εργαζόταν και δεν πέρασε ούτε στιγμή με οκνηρία. Η ψυχή του ήταν καθαρή σαν κρύσταλλο.

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεϊτης: Ὁ πόνος ἐξαγνίζει τήν ψυχή...

* Ο πόνος εξαγνίζει την ψυχή, την κάνει ταπεινή, πονετική, αγαθή, και έτσι καταστρώνεται το έδαφος για την θεία επίσκεψι.
Όλα τα λυπηρά μας αποστέλλονται, χωρίς κάθε αμφιβολία, για την θεραπεία της νοσούσης ψυχής μας, όπως διά των θλίψεων εμέση το φαρμάκι της ηδυπαθείας και κάθε πάθους.

* Οι ασθένειες, οι θλίψεις και τα βάσανα των χριστιανών διευκολύνουν την κάθαρσι της ψυχής και την συγχώρησι των αμαρτιών.

* Καθώς η γη γίνεται γονιμώτερη, όταν το αλέτρι βαθειά την οργώση, έτσι και η ψυχή τότε γίνεται καρποφόρος στην αρετή, όταν ο πόνος, η ασθένεια βαθειά και συχνά την επισκέπτεται!

* Εάν έλειπαν οι πειρασμοί, η υπερηφάνεια θα μας είχε κάνει άλλους εωσφόρους, αλλά ο Ουράνιος Πατέρας μας, ο Θεός, μας αφήνει τις θλίψεις, για να ταπεινωνώμαστε.

Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου Ἐπιστολή 6η πρός τήν σύζυγον τοῦ Νεκταρίου για νά τήν παρηγορήσει γιά τό θάνατο τοῦ παιδιοῦ της.

Ἐσκόπευα νά σιωπήσω ἀπέναντι τῆς κοσμιότητός σου μέ τήν σκέψη ὅτι, μέ τήν ψυχή συμβαίνει ὅτι καί μέ ἕνα μάτι πού πάσχει ἀπό φλεγμονή. Αὐτό, δηλαδή τό μάτι καί τό πιό ἁπαλό πράγμα νά τό ἐγγίσει ἐρεθίζεται. Ἔτσι αἰσθάνεται καί ἡ ψυχή πού ἔχει τραυματιστεῖ ἀπό βαριά θλίψη, ὅταν πάει κανείς νά τῆς μιλήσει. Γιατί τά λόγια ὅσο καί ἄν εἶναι παρηγορητικά ὅταν λέγονται τήν ὥρα πού ἡ ψυχή πάσχει καί ἀγωνιᾶ, τίς φαίνονται πολύ ἐνοχλητικά. Ἐπειδή ὅμως σκέφθηκα ὅτι τώρα ἔχω νά κάνω μέ Χριστιανή ἐκπαιδευμένη στά θεῖα ἀπό πολύ καιρό καί πεπειραμένη στά ἀνθρώπινα, ἐνόμισα ὅτι δέν θά ἦταν σωστό νά παραλείψω τό καθῆκον μου. Γνωρίζω ποιά εἶναι τά σπλάγχνα τῶν μητέρων καί ἰδιαίτερα ὅταν θυμηθῶ τούς δικούς σου καλούς καί ἥμερους τρόπους πρός ὅλους, λογαριάζω πόσο μεγάλος πρέπει νά εἶναι ὁ πόνος γιά τή συμφορά πού σ᾽ ἔχει βρεῖ τώρα.

Τό ποτήριο τοῦ Χριστοῦ

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Ἁγίου Ἰγνατίου Brianchaninov

Δύο ἀγαπημένοι μαθητές ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο θρόνους δόξης

– Αὐτός τούς ἔδωσε τό Ποτήριό Του (Μτ. κ΄, 23).

Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ ὀδύνες.

Σέ ὅσους τό πίνουν ἐδῶ στή γῆ, τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ ὑπόσχεται μετοχή στή Βασιλεία τῆς χάρης τοῦ Χριστοῦ· προετοιμάζει γι’ αὐτούς τίς καθέδρες τῆς ἐπουράνιας αἰώνιας δόξης.

Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ , δέν μπορεῖ κανείς οὔτε νά παραπονεθεῖ γι’ αὐτό, οὔτε νά τό ἀπορρίψει· γιατί Αὐτός πού μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά τό γευτοῦμε, πρῶτος ὁ Ἴδιος τό ἤπιε.

Ὦ, δέντρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ ! Σκότωσες τούς προγόνους μας στόν Παράδεισο, τούς ἐξαπάτησες μέ τήν πλάνη τῆς σαρκικῆς ἀπόλαυσης καί τήν πλάνη τῆς λογικῆς.

Τά εἴδη τῶν λογισμῶν

  ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ 

  Α1) ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ 

 

Τά εἴδη τῶν λογισμῶν

Βασικά διακρίνουμε ὀκτώ λογισμούς τῆς κακίας, οἱ ὁποῖοι τείνουν νά ἐκτρέψουν τίς ψυχικές μας δυνάμεις καί νά τίς ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό. Αὐτοί οἱ λογισμοί, σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό, εἶναι οἱ ἀκόλουθοι:

1. ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑΣ

2. ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ

3. ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑΣ

4. ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

5. ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ

6. ΤΗΣ ΑΚΗΔΙΑΣ

7. ΤΗΣ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ

8. ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ.

Τὸ νὰ μᾶς παρενοχλοῦν ἢ νὰ μὴν μᾶς παρενοχλοῦν οἱ ὀκτὼ αὐτοὶ λογισμοί δὲν εἶναι στὴν ἐξουσία μας. Τὸ νὰ ἐπιμένουμε ὅμως σὲ αὐτοὺς ἢ νὰ μὴν ἐπιμένουμε, νὰ κινοῦμε τὰ πάθη ἢ νὰ μὴν τὰ κινοῦμε, αὐτὸ εἶναι στὴν ἐξουσία μας»¹.

Ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ χαρὰ στὴ ζωὴ τῶν μοναχῶν

π. Δημήτριος Στανιλοάε,

Ἐγὼ πάντοτε εἶχα μεγάλο σεβασμὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τοὺς μοναχούς. Αἰσθάνομαι πάντοτε πολὺ καλὰ ὅταν βρίσκομαι μεταξύ τους. Στὴν ἀρχὴ μάλιστα τῆς ζωῆς μου δυσκολεύθηκα ποιὸ δρόμο νὰ ἀκολουθήσω. Κατέληξα καὶ ἀπεφάσισα νὰ ζήσω τὸ δρόμο ποὺ βρίσκεται πολὺ κοντὰ στοὺς μοναχούς. Μπορῶ νὰ πῶ ὅτι αἰσθάνθηκα τὴ χαρὰ καὶ τὸν πόνο τους. Ἐπεδίωξα πάντοτε νὰ ἀκούσω καὶ νὰ νοιώσω τοὺς μοναχοὺς καὶ προσπάθησα νὰ ἐκφράσω τὰ ἰδανικὰ τοῦ μοναχισμοῦ, ποὺ εἶναι συγχρόνως καὶ ἡ κορυφὴ τῆς πνευματικότητος.

Καθὼς λέγει ἕνας μεγάλος στοχαστὴς, κάθε χριστιανὸς εἶναι, κατὰ κάποιον τρόπο, ὡς πρὸς τὶς ἀναζητήσεις του, μοναχός. Δὲν ὑπάρχουν δύο πνευματικότητες στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ πνευματικότης εἶναι μία, ἀλλὰ πραγματοποιεῖται σὲ διαφορετικὰ ἐπίπεδα.

Θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς μιλήσω λίγο γιὰ τὸ περιεχόμενο τῆς μοναχικῆς ζωῆς.

1. Ἕνας φιλόσοφος κάποιας χώρας ἔγραψε στὸ γιό του πού ἔγινε μοναχός:

Ὁ πόνος καί αἱ θλίψεις εἰς τήν ζωή μας (Γέρων Ἐφραίμ, προηγούμ.Ἱ. Μ. Φιλοθέου)

 

Το μονοπάτι της ζωής είναι όλο πόνος και δάκρυ∙ όλο αγκάθια και καρφιά∙ παντού φυτρωμένοι σταυροί∙ παντού αγωνία και θλίψη. Κάθε βήμα και μία Γεθσημανή. Κάθε ανηφοριά και ένας Γολγοθάς. Κάθε στιγμή και μία λόγχη. «Αν μπορούσαμε να στίψουμε την γη σαν το σφουγγάρι θα έσταζε αίμα και δάκρυα».

«Άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει», λέγει ο ψαλμωδός.

Το τριαντάφυλλο βγάζει αγκάθι και το αγκάθι τριαντάφυλλο. Τα ωραία συνοδεύονται με πόνο, αλλά κι ο πόνος βγάζει στη χαρά. Συνήθως το ουράνιο τόξο υψώνεται ύστερα από την μπόρα. Πρέπει να προηγηθούν οι καταιγίδες για να ξαστερώσει ο ουρανός.

Ἐπιστολές στόν ἀδελφό πού δοκιμάζεται ἀπό πειρασμό

AΒΒA ΔΩΡΟΘEΟΥ

Ἐπιστολή Η´

— Πρῶτα-πρῶτα, παιδί μου, δέν γνωρίζουμε τόν τρόπο πού οἰκονομεῖ ὁ Θεός τή ζωή μας καί ὀφείλουμε νά Τοῦ παραδίνουμε τόν ἑαυτό μας νά τόν κυβερνήσει —πράγμα πού ὀφείλουμε ἀκριβῶς νά κάνουμε καί σ᾽ αὐτήν τήν περίσταση. Γιατί θά δυσκολευτεῖς, ἄν θελήσεις νά κρίνεις μέ ἀνθρώπινα κριτήρια ὅσα σοῦ συμβαίνουν ἀντί ν᾽ ἀφήσεις στό Θεό κάθε μέριμνά σου. Πρέπει λοιπόν, ὅταν σέ περικυκλώνουν θλιβεροί καί πιεστικοί λογισμοί, νά κραυγάζεις στό Θεό: «Κύριε, οἰκονόμησε αὐτήν τήν ὑπόθεση, ὅπως Σύ θέλεις καί ὅπως γνωρίζεις»1. Γιατί πολλά θέματα τά τακτοποιεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ διαφορετικά ἀπ᾽ ὅ,τι νομίζουμε ἤ ἐλπίζουμε. Καί οἱ ἐλπίδες πού τρέφαμε γιά μερικά πράγματα, ἀπό τήν πείρα ἀποδείχτηκαν λαθεμένες. Μέ λίγα λόγια, πρέπει νά δείχνεις μακροθυμία τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καί νά προσεύχεσαι καί νά μήν προσπαθεῖς ἤ νά νομίζεις ὅτι μέ ἀνθρὠπίνους λογισμούς, ὅπως εἶπα, θά ξεπεράσεις λογισμούς δαιμονικούς.

Χ ριστός Ξ ένος Στ΄ αυροῦ

Χ  ριστός    Ξ  ένος     Στ΄  αυροῦ.

Στο Ιερό Βιβλίο της Αποκαλύψεως αναφέρεται ο δυσώνυμος  αριθμός Χ Ξ ς (666) ως η ταυτότητα του Αντιχρίστου  με τον οποίο θα θελήσει να σφραγίσει και να οικειοποιηθεί  τους ανθρώπους στα έσχατα χρόνια.
Όμως  μας διαφεύγει και μία άλλη ερμηνεία του αριθμού αυτού που επίσης αναλύεται ως ΧΞς δηλαδή :
 Χ ριστός Ξ ένος Στ΄αυρού.
Αυτός είναι και ο πιο γλυκός και επικίνδυνος πειρασμός όλων των εποχών και ιδιαιτέρως των εσχάτων.
Αυτός ήταν και ένα από τους τελευταίους πειρασμούς του Κυρίου μας πάνω στον Σταυρό.
Όλοι επιζητούμε Τον Χριστό, χωρίς όμως την ταυτότητα του Σταυρού . Θέλουμε έναν Χριστό βολικό , στα μέτρα μας, δίχως θυσίες, μαρτυρία και ομολογία.