Λύπη, ἀκηδία, κενοδοξία.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Λύπη, ἀκηδία, κενοδοξία.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία στίς 02-09-2006

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος: Στόν κόσμο μέσα θά δοκιμάσετε θλίψη, ἀλλά μήν ἀπελπίζεστε!

Ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

 Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ευεργέτησε την ανθρωπότητα, και ιδιαιτέρως τους συμπατριώτες του Ιουδάιους, με ποικίλες και πολύτροπες ευεργεσίες. Όμως έλαβε ως αμοιβή από τους ευεργετηθέντες ονειδισμούς,εμπτυσμούς, κολαφισμούς,μαστιγώσεις, καταφρονήσεις΄ δέχτηκε στο κεφάλι του ένα  στεφάνι πλεγμένο με αγκάθια, ποτίστηκε ξίδι και χολή και στο τέλος καταδικάστηκε με το σταυρικό θάνατο, το θάνατο της πιο μεγάλης ντροπής. 

Αλλά και στους Μαθητές του λίγο πρίν από το σταυρικό του θάνατο  είπε:  Άν καταδίωξαν εμένα, και σας θα κυνηγήσουν.

Ὁ γέροντας καί τ’ ἄλογο – Τί εἶναι καλό καί τί κακό;

Κάποτε ζούσε σ' ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.
Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, με το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του. -"Μα καλά είσαι ανόητος;" ρωτούσαν οι συγχωριανοί του."Πούλα το άλογο για το καλό σου, θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!"

Ἡ λανθασμένη κίνηση τοῦ νοῦ

     

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

Ἡ λανθασμένη κίνηση τοῦ νοῦ

Ὁ ἄνθρωπος λοιπόν, τῇ ὑποβολῇ τοῦ διαβόλου, χρησιμοποιεῖ λανθασμένα τό λογιστικό του, δηλ. τόν νοῦ του. Ἀντί νά τόν ἔχει διά τῆς προσευχῆς στραμμένο πρός τόν Θεό, τόν στρέφει πρός τά κτίσματα. Ἔτσι ὁ νοῦς γίνεται ἐμπαθής χάνει τήν ὅραση τοῦ Θεοῦ καί ὑποτάσσεται στήν λογική, στίς αἰσθήσεις, στούς δαίμονες, στά πάθη καί στήν φαντασία. Γεμίζει μέ λογισμούς, πού προέρχονται εἴτε ἀπό τό περιβάλλον εἴτε καί κυρίως ἀπό τούς δαίμονες καί γίνεται δοῦλος τους.

Παραμένει ἔτσι μολυσμένος, κτηνώδης ἤ καί δαιμονιώδης, στερημένος τοῦ Θείου Φωτός, τῆς Ἐνέργειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συμβαίνει αὐτό, διότι ἔφυγε ἀπό τόν Θεό.

Χίλιες φορές Δόξα Σοι Ὁ Θεός

Ζούσε κάποτε ένα γεροντάκι, που ήταν εκ γενετής τυφλός. Κάθε μέρα δόξαζε τον Θεό για τα καλά και τα άσχημα της καθημερινότητάς του. Προσευχόταν, έκανε μετάνοιες, κομποσχοίνι και εξομολογούταν συχνά. Ποτέ δεν παραπονέθηκε για το ΄΄πρόβλημά΄΄ του.... 
Κάποτε τον έπιασε μια βαριά και τρομερή αρρώστια, σφάδαζε από τους πόνους, αλλά και πάλι δόξαζε τον Θεό. Κάθε μέρα που περνούσε ο πόνος μεγάλωνε, αλλά εκείνος δόξαζε τον Θεό. Κάποια στιγμή τον συνάντησαν δυό καλογέρια που τον άκουγαν από μακρυά να επικαλείται την Μεγαλόχαρη.

-Έλα γέροντα, κάνε υπομονή, πες Δόξα Σοι Ο Θεός... Αυτός ξέρει για ποιο λόγο τα επιτρέπει όλα... του είπαν.

Ἐπιστολή στόν κατατρεγμένο ἄνθρωπο γιά τά ἀνθρώπινα δικαστήρια (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Σας δικάζουν και σας καταδικάζουν και εσείς θλίβεστε γι’ αυτό. Δίκασαν και καταδίκασαν και Εκείνον και θλιβόταν. «Νύν η ψυχή μου τετάρακται», είπε στον κήπο της Γεθσημανής (Ιωάν. 12, 27). Αλλά ο άνθρωπος παραμένει αυτό που είναι και όχι αυτό που οι άλλοι λένε γι΄ αυτόν. Με τους λόγους του για τους άλλους ανθρώπους, ο άνθρωπος δίνει μαρτυρία για το ποιος είναι ο ίδιος. Εμείς στη γη καθημερινά δίνουμε μαρτυρία για το ποιοι είμαστε, ακόμα και αν πικραίνουμε τον πλησίον μας. Γνωρίζοντας αυτό, λέει ο μεγάλος απόστολος Παύλος: «Εμοί δε εις ελάχιστόν εστιν ίνα υφ’ υμών ανακριθώ ή υπό ανθρωπίνης ημέρας… ο δε ανακρίνων με Κύριός εστιν» (Α΄Κορ. 4, 3-4).

Κανείς δέν μπορεῖ νά σωθεῖ χωρίς τόν σταυρό του!

Ο Στάρετς Ζαχαρίας διηγήθηκε ένα περιστατικό, συγκινητικό για το βαθύ περιεχόμενό του, που συνέβη σε κάποιον νέο, τελείως άπειρο από ψεύδος και πονηριά και που διακρινόταν από την παιδική του ηλικία για την αγάπη του προς την αλήθεια. Εδώ φαίνεται η ψυχή ενός καθαρού και τίμιου, αλλά αγράμματου ανθρώπου με πίστη μικρού παιδιού, ακλόνητη και απλή, που είχε καρδιά και θέληση καθαρή και που αγωνιζόταν για τον Θεό, μια ψυχή που τον έκανε πράγματι λίγο μόνο παρακάτω από τους αγγέλους. Όντως είχε γίνει σοφός, ικανός να βλέπει και τα ουράνια και τα επίγεια.
Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα στην Ρωσία, στα απόμερα βάθη της χώρας, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μιλίων από το πιο κοντινό χωριό. Εκεί ζούσε ένας χωριάτης, ορφανός, τελείως αγράμματος, εργατικός όμως. Πάντοτε εργαζόταν και δεν πέρασε ούτε στιγμή με οκνηρία. Η ψυχή του ήταν καθαρή σαν κρύσταλλο.

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεϊτης: Ὁ πόνος ἐξαγνίζει τήν ψυχή...

* Ο πόνος εξαγνίζει την ψυχή, την κάνει ταπεινή, πονετική, αγαθή, και έτσι καταστρώνεται το έδαφος για την θεία επίσκεψι.
Όλα τα λυπηρά μας αποστέλλονται, χωρίς κάθε αμφιβολία, για την θεραπεία της νοσούσης ψυχής μας, όπως διά των θλίψεων εμέση το φαρμάκι της ηδυπαθείας και κάθε πάθους.

* Οι ασθένειες, οι θλίψεις και τα βάσανα των χριστιανών διευκολύνουν την κάθαρσι της ψυχής και την συγχώρησι των αμαρτιών.

* Καθώς η γη γίνεται γονιμώτερη, όταν το αλέτρι βαθειά την οργώση, έτσι και η ψυχή τότε γίνεται καρποφόρος στην αρετή, όταν ο πόνος, η ασθένεια βαθειά και συχνά την επισκέπτεται!

* Εάν έλειπαν οι πειρασμοί, η υπερηφάνεια θα μας είχε κάνει άλλους εωσφόρους, αλλά ο Ουράνιος Πατέρας μας, ο Θεός, μας αφήνει τις θλίψεις, για να ταπεινωνώμαστε.