Ἡ ψυχὴ πρέπει νὰ ἀποφεύγῃ κάθε τιμὴ καὶ νὰ ἀγαπᾷ τὴν ταπείνωσι καὶ τὴν πτωχεία τοῦ Πνεύματος, μὲ τὴν ὁποία ἀποκτᾶται ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς

Λοιπόν, ἀδελφέ, ἂν ἀγαπᾷς τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, ἀγωνίζου νὰ εἰσέλθης σ᾿ αὐτὴν ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ταπεινώσεως _{(γιατὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλη εἴσοδος σ᾿ αὐτὴν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ταπείνωσι)}. Γιὰ νὰ ἀποκτήσῃς ὅμως τὴν ταπείνωσι, πρέπει νὰ ἀγωνισθῇς καὶ νὰ κοπιάσης _{(καὶ ἰδιαιτέρως στὴν ἀρχή)} στὸ νὰ ἀγκαλιάσης ὅλες τὶς θλίψεις καὶ ἐναντιότητες ὡς ἀγαπητές σου ἀδελφές, στὸ νὰ ἀποφεύγῃς κάθε δόξα καὶ τιμή, ἐπιθυμώντας νὰ καταφρονῆσαι ἀπὸ τὸν καθένα καὶ νὰ μὴν ὑπάρχη κανένας ποὺ νὰ σὲ ὑπερασπίζεται καὶ νὰ σὲ παρηγορῆ, παρὰ μόνον ὁ Θεός σου. Βεβαίωσε καὶ στήριξε τὸ λογισμὸ αὐτὸ στὴν καρδιά σου, ὅτι δηλαδὴ μόνον ὁ Θεός σου εἶναι τὸ καλό σου, τὸ μόνο σου καταφύγιο, καὶ ὅτι ὅλα τὰ ἄλλα πράγματα εἶναι γιὰ σένα τέτοια ἀγκάθια, τὰ ὁποῖα, ἂν τὰ βάλῃς στὴν καρδιά σου, θὰ σὲ ζημιώσουν μὲ τὸν θάνατο.

Ὁ δίκαιος ἀνταμοίβεται καί σ’ ἐτούτη τήν ζωή (Ἅγιος Παϊσιος Αγιορείτης)

Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή. Πριν από πολλά χρόνια με είχε επισκεφθή ένας ευλαβής Χριστιανός, απλός και καλοκάγαθος, και με παρακάλεσε να ευχηθώ να φωτίση ο Χριστός τα παιδιά του, όταν ενηλικιωθούν, να μην γογγύσουν κατά των συγγενών για την μεγάλη αδικία που τους είχαν κάνει, και μου διηγήθηκε την υπόθεση.

Όπως είδα, ο άνθρωπος αυτός ήταν πραγματικά άνθρωπος του Θεού. Ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός από πέντε παιδιά της οικογενείας του και μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα τους συμπαραστάθηκε σαν καλός πατέρας στα αδέρφια. Εργάσθηκε σκληρά, απέκτησε και άλλη περιουσία, κτήματα κ.λπ. και αποκατέστησε τις δυό αδερφές τους. Παντρεύτηκαν και τα μικρότερα αδέρφια του, πήραν όλα τα καλά κτήματα, ελαιώνες κ.λπ. Και σ’ αυτόν άφησαν τα άχρηστα, τα άγονα, κάτι αμμουδιές.

«Νά δέχεσαι ὅσα σοῦ κάνει (αὐτός πού σέ ἀδικεῖ) σάν θεραπευτικά φάρμακα, σταλμένα ἀπό τόν Ἰησοῦ».

ΟΤΑΝ ΣΕ ΑΔΙΚΟΥΝ

«Γιατί λές ὅτι πάσχεις;»
Ἀπό τό βιβλίο ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΩΦΕΛΙΜΑ
τοῦ Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ

Καί ἔλεγε (ὁ Ἀββᾶς Ζωσιμᾶς), πώς ἄν κανείς φέρει στό νοῦ του κάποιον πού τόν ἔθλιψε ἤ τόν ζημίωσε ἤ τόν ἔβρισε ἤ τόν ρεζίλεψε ἤ τόν κατηγόρησε χωρίς λόγο ἤ τοῦ ἔκανε ὁποιοδήποτε ἄλλο κακό, καί πιάσει νά πλέκει λογισμούς(1) ἐναντίον του, αὐτός ἐπιβουλεύεται τήν ἴδια του τήν ψυχή, ὅπως οἱ δαίμονες. Ἐπειδή τοῦ ἀρκεῖ αὐτό γιά νά καταστραφεῖ. Ἀλλά τί λέω «νά πλέκει λογισμούς»; Ἄν δέν θεωρεῖ τόν ἄλλο σάν εὐεργέτη καί γιατρό, ἀδικεῖ ἀφάνταστα τόν ἑαυτό του!

Γιατί λές ὅτι πάσχεις; Αὐτός σέ καθαρίζει! Καί ὀφείλεις νά τόν θεωρεῖς σά γιατρό, σταλμένο σέ σένα ἀπό τό Χριστό. Ἔχεις ὑποχρέωση νά πάθεις γιά τό Ὄνομά Του, (πρβλ. Φιλιπ. 1, 29), καί ὀφείλεις νά ἔχεις αὐτόν τόν ἄνθρωπο σάν εὐεργέτη.

Ἀποβολή τῆς ἀθυμίας καί Πνευματική χαρά-Ἐργασία

    

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

9) Ἀποβολή τῆς ἀθυμίας καί Πνευματική χαρά

Ἀποβολή τῆς ἀθυμίας μέ τήν καλλιέργεια τῆς πνευματικῆς χαρᾶς

Γιά νά διώξουμε τήν δαιμονική λύπη-κατάθλιψη, θά πρέπει νά καλλιεργοῦμε τήν πνευματική χαρά. Δέν πρέπει νά ἀφηνόμαστε νοσηρά στήν κατάσταση τῆς ἀθυμίας, ἀλλά ἐνεργητικά νά τήν ἐκδιώκουμε. Αὐτό θά τό πετύχουμε εἴτε λέγοντας τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ εἴτε ψέλνοντας ἤ σκεπτόμενοι τήν Θεία Ἀγάπη, πού μᾶς ἔβαλε στόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἄς εὐγνωμονοῦμε τόν Χριστό Μας, πού μᾶς ἔσωσε μέ τήν Θεία Οἰκονομία καί μᾶς ἔκανε πολίτες τῆς Ἁγίας ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

«Γιά νά διατηρήσης τήν ψυχική εἰρήνη», διδάσκει ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, «πρέπει νά διώξης μακριά τήν ἀθυμία καί νά προσπαθῆς νά εἶσαι χαρούμενος, κατά τόν λόγο τοῦ σοφοῦ Σειράχ: Πολλούς ἀπώλεσεν ἡ λύπη, καί οὐκ ἔστιν ὡφέλεια ἐν αὐτῇ»(Σοφ. Σειρ. λ΄25)»¹.