Ἐφαρμογἠ τῶν Εὐαγγελικῶν Ἐντολῶν

    

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

3) Ἐφαρμογἠ τῶν Εὐαγγελικῶν Ἐντολῶν

Ἡ ἐφαρμογή τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, δηλ. τῶν συγκεκριμένων θεραπευτικῶν ὁδηγιῶν τοῦ Κυρίου, εἶναι αὐτό πού μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς θεραπεύει ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι θεωρητική, οὔτε μία αἰθέρια πτήση σέ ἰδέες. Ἀντίθετα, εἶναι μία πολύ συγκεκριμένη ἐφαρμογἡ τῶν ὁδηγιῶν-ἐντολῶν τοῦ Κατασκευαστῆ μας Θεοῦ γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦ προορισμοῦ μας, δηλ. τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν».

Ἡ θεωρητική ἀποδοχή τῆς Ἀλήθειας δέν θεραπεύει τόν ἄνθρωπο.

«Θά θελήσει ὁ ἄνθρωπος νά στραφεῖ στόν Θεό;»

Δημητρίου Παναγόπουλου

ἱεροκήρυκος

Ὁ ἄνθρωπος παρ᾿ ὅλες τίς ἀσφάλειες καί τά σύγχρονα προληπτικά μέσα πού ἔχει στή διάθεσή του νοιώθει ἀνασφαλής. Τό ἄγχος τόν πνίγει, ἡ ἀγωνία του μεγαλώνει, ὁ ὕπνος του εἶναι ταραγμένος, τά ὑπνωτικά χάπια πολλαπλασιάστηκαν καί ὁ φόβος καί οἱ φοβίες του αὐξάνονται ἐπικίνδυνα. Τά ψυχιατρεῖα εἶναι ἀσφυκτικά γεμᾶτα, τά φαρμακεῖα τοῦ ἀπορροφοῦν ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ μισθοῦ του, ἡ οἰκογένεια ἔχει χάσει τήν δομή της, οἱ σχέσεις του μέ τούς συνανθρώπους του εἶναι δηλητηριασμένες, ἡ ἀπελπισία ἔχει φουντώσει, οἱ αὐτοκτονίες ἔγιναν καθημερινό φαινόμενο, ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ὑποβαθμίστηκε, τό χρῆμα δέν τοῦ ἔδωσε τήν ποθητή εὐτυχία.

Ἀνασφάλειες καί ἡ ἀσφάλεια

«Τα χρόνια που περνούμε είναι πολύ δύσκολα και πολύ επικίνδυνα, αλλά τελικά θα νικήσει ο Χριστός» (Άγιος Γέροντας Παϊσιος)

Σήμερα ο κόσμος γέμισε ασφάλειες-ανασφάλειες, αλλά, για να είναι απομακρυσμένος από τον Χριστό, νιώθει την μεγαλύτερη ανασφάλεια. Σε καμμιά εποχή δεν υπήρχε η ανασφάλεια που έχουν οι σημερινοί άνθρωποι. Και επειδή δεν τους βοηθούν οι ανθρώπινες ασφάλειες, τρέχουν τώρα να μπουν στο καράβι της Εκκλησίας, για να νιώσουν πνευματική ασφάλεια, γιατί βλέπουν ότι το κοσμικό καράβι βούλιαξε. Αν όμως δουν ότι και στο καράβι της Εκκλησίας μπαίνει λίγο νερό,
ότι και εκεί έχουν πιασθή από το κοσμικό πνεύμα και δεν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, τότε θα απογοητευθούν οι άνθρωποι, γιατί δεν θα έχουν μετά από που να πιασθούν.

Ἀποσπάσματα σοφίας Ἀββᾶ Ἰσαάκ

Γίνου ἀμαθὴς καὶ ἰδιώτης ἐν τῇ σοφίᾳ σου, καὶ ὄχι σοφὸς ἐν τῇ ἀμαθείᾳ σου καὶ ἐὰν ἡ ταπείνωσις ὑψοῖ τὸν ἁπλοῦν καὶ ἀμαθῆ, πόσης ἄραγε τιμῆς γενήσεται πρόξενος εἰς τοὺς τιμίους καὶ σοφοὺς ἀνθρώπους;

Φεῦγε τὴν κενοδοξίαν, καὶ θέλεις δοξασθῆ•

φοβήθητι τὴν ὑπερηφάνειαν, καὶ θέλεις μεγαλυνθῆ•

διότι οὔτε ἡ κενοδοξία οὔτε ἡ ὑψηλοφροσύνη διενεμήθη εἰς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.

Ἐὰν ἐκουσίως ἀπαρνήθῃς ὅλα τὰ τοῦ κόσμου,

μὴ θέλε νὰ φιλονεικῇς μετὰ τίνος δι' ἐλάχιστόν τι πράγμα.

Ἐὰν ἀπεστράφῃς τὴν κενοδοξίαν,

φεῦγε καὶ τοὺς κενοδόξους•

φεῦγε τοὺς ἀγαπῶντας τὰ πολλὰ κτήματα,

ὡς καὶ τὴν ἀπόκτησιν αὐτῶν.

Ἀπομάκρυνον σεαυτὸν ἐκ τῶν ἀσώτων ἀνθρώπων,

ὡς καὶ ἐκ τῆς ἀσωτείας.

Μία ἀφανής ἁγία...

Σε μια κωμόπολι της βορείου Ελλάδος ζούσε μια κοπέλα τυφλή , ονόματι Ασπασία. Ήταν ορφανή, πολύ φτωχή και εγκαταλελειμμένη απ’ όλους γι’ αυτό και μεγάλωσε χωρίς να μπορέση να μάθη γράμματα.

Ήταν περίπου 18-20 ετών , όταν πέρασε κάποιος ιεροκήρυκας της μητροπολιτικής περιφερείας και την είδε, την πήρε μαζί του και την έβαλε στη Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη κι έτσι έμαθε ανάγνωσι δια της αφής κατά το σύστημα των τυφλών. Εν συνεχεία, αφού έμαθε καλώς να διαβάζη, της χάρισε και μια Καινή Διαθήκη , γραμμένη στην ίδια γλώσσα, στη γλώσσα των τυφλών.

Άρχισε λοιπόν η κοπέλα να τη διαβάζη ψηλαφώντας τη με τα δάχτυλα.

Μέσα ἀπό τό καμίνι τοῦ πόνου.

Ουράνιες εμπειρικές αλήθειες βγαλμένες μέσα από το δεδοκιμασμένο καμίνι 30 ετών ασθενειών, πόνων καί ευεργετικών δοκιμασιών της ηρωικής καί μαρτυρικής ψυχής Δήμητρας Κοντού από την Πάτρα, κοιμηθείσης το 1995.

Ή Δήμητρα Κοντού γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων καί ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 ασθένησε από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε ή μαρτυρική πορεία της…. Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνι­κού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθη  «Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου κάτω από το επιτραχήλιο του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου… Διάλε­ξε (ό Κύριος) για τόπο της συναντήσεως μας το Νο­σοκομείο!», σημειώνει ή ίδια.

Το 1975 καί για 5 χρόνια ήταν τρόφιμος του ασύ­λου ανιάτων Πατρών….

«Το 1980 άνοιξε, ομολογεί ή ίδια, τους κρουνούς του ελέους Του καί της ευσπλαχνίας Του (ό Θεός) καί με βύθισε μέσα Του… Βρέθηκα σε καταιγισμό αγά­πης! Μου δόθηκε ολόκληρος. Πώς;

Ἀναζητώντας τό ἀληθινό φῶς(Μιά πραγματική ἱστορία)

Ἕνας λαϊκὸς ἱεροκήρυκας, θεολόγος, ταξίδεψε κάποτε ἀπὸ τὸν Πειραιᾶ γιὰ ἕνα νησάκι τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ. Θὰ μιλοῦσε στὸν κεντρικὸ ἱερὸ Ναὸ τῆς πόλεως τὸ βράδυ στὸν Ἑσπερινὸ καὶ τὸ πρωὶ στὴν θεία Λειτουργία.

Ὁ Ναὸς ἦταν φροντισμένος, περικαλλὴς ἐξωτερικὰ καὶ ἐσωτερικά, εἶχε πολὺ ὡραῖες βυζαντινὲς εἰκόνες, τέμπλο, ὅλα ὅλα ὡραῖα. Τὴν ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ ἱεροκήρυκας ἀφοῦ προσκύνησε τὶς εἰκόνες, χαιρέτησε τὸν χορὸ τῶν ἱεροψαλτῶν καὶ πρόσεξε ὅτι κάποιος ἦταν τυφλὸς στὸ χορό. Προχώρησε πρὸς τὸ Ἱερό, ὁ κόσμος ἦταν λίγος. Ὁ ἱερέας τὸν ἀνέμενε, τὸν καλοδέχτηκε, κι ἐκεῖνος ἀφοῦ ἀσπάστηκε τὸ χέρι του, ἀσπάστηκε καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ κάθισε σὲ μιὰ ἄκρη τοῦ Ἱεροῦ.