Ἀγάπη πρός τόν Θεό (Θεῖος Ἔρωτας)

 

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ 

4) Ἀγάπη πρός τόν Θεό (Θεῖος Ἔρωτας)

4^α) Ἡ θεραπεία τῶν παθῶν καί τῆς κατάθλιψης ἔγκειται στό νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί καρδίας καί διανοίας»¹.

«Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας»², ἔλεγε ὁ Γέροντας, νά ἔχουμε τόν Θεῖο Ἔρωτα, νά ζοῦμε τήν θεία τρέλα.

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος δέν ἱκανοποιεῖ αὐτήν τήν ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς νά ζήσει τήν Ὀρθοδοξία, πού «εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου»³, παραμένει μόνιμα ἄρρωστος καί ἀθεράπευτος, ἀγχωμένος, κενός, ἀνικανοποίητος, μέσα στήν μαυρίλα, στήν μελαγχολία, στήν κατάθλιψη. Ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, ἡ αὐτάπάρνηση, ἡ «ἔξοδος» ἀπό τήν φιλαυτία, εἶναι τό ἀντίδοτο τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς Κατάθλιψης.

Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἀγαπήσει τόν Θεό, σύμφωνα μέ τήν πρώτη ἐντολή. Καλεῖται ἐπίσης νά ἀγαπήσει τόν πλησίον του, «βγαίνοντας» ἀπό τήν ἄρρωστη ἀγάπη πού ἔχει πρός τόν ἑαυτό του καί πρός τά κτίσματα.

Νά μή θεωρεῖ κανείς τόν ἑαυτό του σπουδαῖο...

Η απλότητα και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο, αγιάζουν την καρδιά (και την καθιστούν α­πρόσβλητη) από τον πονηρό. Απεναντίας, όποιος βρίσκεται μαζί με τον αδελφό του έχοντας μέσα του πονηρία, δεν θ' α­παλλαγεί από την καρδιακή λύπη. Μάταια είναι όλα τα έρ­γα εκείνου που, με πονηρή διάθεση, άλλα λέει και άλλα έ­χει μέσα στην καρδιά του.

Μη συνδεθείς με κανένα τέτοιον άνθρωπο, για να μη μολυνθείς από το δηλητήριό του. Κάνε συντροφιά με τους άκακους, για να πάρεις κάτι από τη δόξα τους και την αγνό­τητά τους. Μην αντιμετωπίσεις με πονηρία κανέναν άνθρω­πο, για να μην αχρηστέψεις τους (πνευματικούς) κόπους σου.

Οἱ μέγιστες δυνάμεις τῆς ἐγκράτειας, τῆς σωφροσύνης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἀνεξικακίας...

Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ, Η ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ, Η ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ, Η ΥΠΟΜΟΝΗ...

«Τήν ἐγκράτεια, τήν ἀνεξικακία, τήν σωφροσύνη, τήν καρτερία, τήν ὑπομονὴ καὶ τίς παρόμοιες μέγιστες καὶ ἐνάρετες δυνάμεις μᾶς τίς ἔδωσε ὁ Θεός. Μᾶς τίς δώρησε γιά νά τίς ἔχουμε ὡς ἀντίδοτα καὶ ἀντιστάσεις στίς ἀντίστοιχες πρός αὐτές κακίες. Ἂν γυμνάζομε αὐτὲς τὶς δυνάμεις καὶ τὶς ἔχομε πάντοτε πρόχειρες, τότε θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι δὲν μᾶς συμβαίνει πιὰ τίποτε δύσκολο ἢ θλιβερὸ ἢ ἀβάσταχτο. Διότι θά καταλαβαίνουμε (συνειδητοποιοῦμε) ὅτι ὅλα εἶναι ἀνθρώπινα καὶ τὰ νικοῦν οἱ ἀρετὲς ποὺ ἔχομε. Αὐτό δὲν τὰ σκέπτονται οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν ἀνόητη ψυχή. Δέν σκέφτονται ὅτι τὰ πάντα γίνονται σωστὰ καὶ ὅπως πρέπει γιὰ τὸ συμφέρον μας, γιὰ νὰ λάμψουν οἱ ἀρετές μας καὶ νὰ στεφανωθοῦμε ἀπὸ τὸ Θεό»[1] (Μέγας Ἀντώνιος).

Γιά τήν ἀνεξικακία καί τήν πραότητα

κη΄

Ο αββάς Κασσιανός έλεγε, ότι κοντά στον μεγάλο άγιο Ισίδωρο, τον πρεσβύτερο της Σκήτης, ήταν κάποιος διάκονος Παφνούτιος, που για την αρετή του τη μεγάλη ο Γέροντάς του θέλησε να τον κάνη ιερέα, για να μπορεί μετά το θάνατό του να τον έχει και διάδοχό του. Εκείνος, όμως, από ευλάβεια δεν πλησίασε τη χειροτονία κ’ έμεινε διάκονος. Αυτόν, λοιπόν, το διάκονο, τον τόσο ενάρετο, εφθόνησε κάποιος από τους Γέροντες, που έγινε όργανο του δαίμονος ˙ και, όταν όλοι βρισκόταν για την ακολουθία στην εκκλησία, , βγαίνει ο φθονερός και βάζει ένα δικό του βιβλίο στο κελλί του αββά Παφνουτίου. Μετά, πάει στον αββά Ισίδωρο και του λέει:
- Κάποιος από τους αδελφούς μου έκλεψε το τάδε βιβλίο και δεν το βρίσκω.
Απόρησε ο αββάς Ισίδωρος:

Δέν βρῆκα ἀκόμη κάποιον πού νά μέ ἀγαπάει, ὅπως τόν ἀγαπῶ ἐγώ.

Λόγος Αββά Ζωσιμά ΙΑ΄. Δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπάει, όπως τον αγαπώ εγώ.

ία'. Και συνέχισε να λέει: «Κάποτε ένας από τους αδελφούς που έμεναν μαζί μου και είχαν πάρει απ' τα χέριά μου το μοναχικό σχήμα, αφού καταρτίσθηκε αρκετά κοντά μου-και μάλιστα ήταν από τους "καλομαθημένους" και συγκατέβαινα στην αδυναμία του-κάποια μέρα μου λέει: Αββά μου, πολύ σε αγαπώ. Του λέω κι εγώ: Δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπάει, όπως τον αγαπώ εγώ. Τώρα λες: σε αγαπώ, και σε πιστεύω- εάν όμως συμβεί κάτι που δεν σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος, ενώ εγώ οτιδήποτε κι αν πάθω από μέρους σου, τίποτε δεν είναι ικανό να με απομακρύνει από την αγάπη σου.

Λίγος χρόνος πέρασε και δεν ξέρω τι του συνέβη και άρχισε να λέει εναντίον μου πολλά, ακόμη και αισχρά λόγια·

Ἀββᾶς Ἰσαάκ: "Προσπάθησε νά βρεῖς ἡσυχία, οἱ δουλειές δέν τελειώνουν ποτέ"!

  Τά πολλά ὑλικά πράγματα δένουν τόν ἄνθρωπο στήν γῆ  αὐτή, καί δέν τόν ἀφήνουν νά δεῖ τήν Αἰώνια Βασιλεία. Ἡ ἀφθονία τῶν πραγμάτων εἶναι ἐχθρός τῆς ἐγκράτειας.

Εἰναι εὐτυχισμένος ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά  βρεῖ ἡσυχία γιά νά ἔλθει σ'ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς πολλές ἐργασίες. Γιατί ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος θά ἔχει δουλειές καί δέν θά σταματήσουν ποτέ. Βέβαια, καί ἡ ἐργασία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν προκοπή τῆς ψυχῆς. Οἱ Πατέρες μάλιστα ὁρίζουν ὅτι οἱ ἀρχάριοι στήν πνευματική ζωή πρέπει νά καταγίνονται πολύ μέ τή σωματική ἐργασία, γιά νά μή τούς πειράζει ὁ σατανᾶς, χωρίς φυσικά νά παραλείπουν καί τήν προσευχή. Καί προσευχή καί ἐργασία.

“Προσεύχεσθε μή γίνει μ’ ἐμᾶς ἡ ἀρχή”

Ο κόσμος μοιάζει σήμερα, σαν μια κοχλάζουσα χύτρα ταχύτητος, με πολλές βαλβίδες! Θα σκάσει εδώ, θα σκάσει εκεί. Προσεύχεσθε μη γίνει μ’ εμάς η αρχή. Nα ζήτε όσο μπορείτε πιο απλά. Μη δυσκολεύετε από μόνοι σας τη ζωή σας. Οι πολλές ευκολίες κάνουν δέσμιους τους ανθρώπους σήμερα.
– Γέροντα, γιατί οι άνθρωποι νοιώθουνε σήμερα ανασφάλεια;
– Γιατί όλοι είμαστε ασφαλισμένοι ! Ασφαλίζουμε το αυτοκίνητό μας, το σπίτι μας, τη ζωή μας. Κάνοντας λοιπόν την κοσμική ασφάλεια, παραμερίζουμε την προστασία και Πρόνοια του Θεού!..
– Γέροντα, σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια θα επέμβει ο Χριστός;