Ἡ πνευματική μελέτη ὡς θεραπευτικό μέσο τῆς ψυχῆς_mp3

Π. Σάββας 2012-01-14_Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ_(mp3)

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 14-01-12 (Σύναξη Νέων).

Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία). 

 

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/2012/01/mp3_289.html

Τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
 

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους
τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου


Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας, γιατί τά πάθη ἔχουν μεγάλη δύναμη. Μέ τή χάρη ὅμως  τοῦ Θεοῦ θά νικήσει ὁ γενναῖος ἀθλητής πού ἀγωνίζεται μ’ ὅλες τίς δυνάμεις του.
Ὁ σωματικός κόπος καί ἡ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν φυλᾶνε τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ. Ἀκόμη χρειάζεται καί πολλή προσευχή, ὥστε νά ἐπισκιάσῃ τόν ἀγωνιστή ἡ Θεία Χάρη. Γιά ν’ ἀποκτήσῃ κανείς τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χρειάζεται μεγάλος πνευματικός ἀγώνας, γιατί εὔκολα παρασύρεται ὁ ἄνθρωπος στό κακό καί χάνει σέ μιά στιγμή αὐτό πού ἀπέκτησε ὕστερα ἀπό μεγάλους ἀγῶνες..

Στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τό καλό καί τό κακό. Ἀπό τόν ἀγῶνα τό δικό μας θά ἐξαρτηθεῖ πιό ἀπό τά δύο θά ἐπικρατήσει. Ἄν ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας ἐλεύθερο, χωρίς νά τόν βιάσουμε, θά ἐπικρατήσει τό κακό. Ἀντίθετα ὅταν ἀγωνισθοῦμε, θά νικήσει τό καλό καί ἡ ἀρετή.
Ὁ ἀγώνας αὐτός εἶναι σκληρός. Θά πέσεις καί θά ξανασηκωθεῖς καί πάλι θά πέσεις καί πάλι θά σηκωθεῖς. Εἶναι ἀγώνας ἰσόβιος. Γιατί ὁ σατανᾶς δέν μᾶς ἀφήνει ἀνενόχλητους οὔτε μία στιγμή. Μία στιγμή ἀμελείας περιμένει, γιά νά τήν ἐκμεταλλευθῇ καί νά κάνει ζημιά στήν ψυχή μας.

Παντοῦ μπορεῖ κανείς νά σωθεῖ καί παντοῦ νά καταστραφεῖ.

«Πῶς συντελεῖται ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς»
Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ  Ἐγκλείστου
ΧΕΙΡΑΓΩΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ
[ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν]

Ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας εἶναι τό κύριο ἔργο καί ὁ μοναδικός σκοπός τῆς ζωῆς μας. Τίς ψυχές, ὅμως, τίς σώζει ὁ Σωτήρας Χριστός, ὄχι ἐμεῖς. Ἐμεῖς ὁμολογοῦμε μόνο τήν πίστη μας καί δείχνουμε ἔμπρακτα τήν ἀφοσίωσή μας στόν Θεό. Κι’ Ἐκεῖνος μᾶς παρέχει καθετί ἀναγκαῖο γιά τή σωτηρία μας, ἀνάλογα μέ τά πνευματικά μας μέτρα.

Νά κάνετε πάντα τό καλό, νά βοηθᾶτε ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, νά τηρεῖτε τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά νά μή νομίζετε ὅτι θ’ ἀξιωθεῖτε ν ἀπολαύσετε τά οὐράνια ἀγαθά γιά ὅλα αὐτά.  Ὄχι. Θά τ’ ἀπολαύσετε μέ τήν πίστη, τή συντριβή καί τήν παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ σας στόν Κύριο.

Περί θεραπείας τῆς ψυχῆς

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

• Ότι εκείνος όπου μετανοεί δια τα αμαρτήματά του, δεν ωφελείται τίποτε, ανίσως δεν ζητήση από τον Χριστόν να λάβη, και την ιατρείαν της ασθε­νείας του, δια την οποίαν αμαρτάνει.
• Και ότι όσα κάμνει κάθε άνθρωπος εις την παρούσαν ζωήν, ανίσως δεν συμ­βάλλουν εις την υγείαν της ψυχής του είναι μάταια. Και πως η αμαρτία γίνεται με το θέλημά μας, και χωρίς το θέλημά μας.

    Καλόν πράγμα είναι, το να κλαίη τι­νάς, και να λυπήται, και να παρακαλή τον Θεόν δια τα αμαρτήματά του, και να ζητή συγχώρησιν δια αυτά. Όμως δεν θέλει ωφεληθή τίποτε από αυτά, ανίσως δεν ιατρεύση ο Χριστός τας ασθενείας του, δια τας οποίας αμαρτάνει, και χωρίς να θέλη. Και ανίσως δεν ιατρευθή από αυτάς, δεν είναι δυνατόν να μην αμαρτάνη.

«Ποῦ βρίσκονται οἱ ψυχές τῶν ἁμαρτωλῶν πού πέθαναν ἀμετανόητοι καί 'ἀσυγχώρητοι;».

Αμέσως μετά τον σωματικό θάνατο του ανθρώπου, είτε ενάρετου είτε αμαρτωλού, η ψυχή του υφίσταται την λεγόμενη μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σε μια πρώτη φάση από τον Θεό και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν υπεραισθητό χώρο, όπου, περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση, προγεύεται είτε την ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε τον βασανισμό της κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε έως την ώρα της εξόδου της από το σώμα. Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν τον χώρο, τον καθορισμένο από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη την στιγμή της οριστικής τους καταδίκης.

Η στάση μας απέναντι στην ζωή και τον θάνατο.

«Ἡ ὑπομονή»

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους

τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος περιφρονεῖ τόν κόσμο καί συνέχεται ἀπό τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, τόσο περισσότερο τόν ἐπισκιάζει ἡ Θεία Χάρη καί αἰσθάνεται τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός εὐλογεῖται ἀπό τόν Κύριο ,πού τοῦ στέλνει πλούσιο τό ἔλεός Του καί τόν σκεπάζει σ’ ὅλη του τή ζωή.

 Ὁ Θεός ἐπιτρέπει θλίψεις καί δοκιμασίες γιά νά Τόν πλησιάσουμε περισσότερο. Τίς θλίψεις δέν πρέπει νά τίς ἀποφεύγουμε, ἀλλά νά τίς ἐπιδιώκουμε γιατί ἔτσι θά δοκιμασθεῖ ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό.

 Ὁ φτωχός Λάζαρος, πού ἀναφέρει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ὑπέμεινε καρτερικά τή στέρηση τῶν ἀγαθῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Κι ἔτσι τόν ἄμειψε ὁ Θεός, βάζοντάς τον στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ. Ὁ Θεός εἶναι πάντοτε κοντά μας καί προπαντός στίς θλίψεις μας καί στίς στενοχώριες.

Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι στολή τῆς θεότητας

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

«Θέλω ν' ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ' είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο πού ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού, πού έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, πού κατέβηκε από το ύψος Του, και πού σκέπασε την αρετή της μεγαλοσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του...

Νά μή μισήσεις τόν ἁμαρτωλό

Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό, γιατί όλοι είμαστε ένοχοι. Και αν τον αποδοκιμάζεις από ζήλο Θεού, να κλάψεις για χάρη του. Να μη μισήσεις τον 'ίδιο, αλλά τις αμαρτίες του.

Για τον ίδιο να προσευχηθείς, κι έτσι θα μοιάσεις στο Χριστό, πού δεν αγανακτούσε εναντίον των αμαρτωλών, αλλά προσευχόταν πολύ γι' αυτούς· έκλαψε μάλιστα Και για την Ιερουσαλήμ (Ματθ. 23:37. Λουκ. 13:34).

Αφού, άλλωστε, κι εμάς μας ξεγελάει σε πολλές περιπτώσεις ο διάβολος, γιατί να μισήσουμε Και ν' αποστραφούμε εκείνον πού, κατά την αντίληψη μας, εξαπατήθηκε από τον κοινό μας εχθρό;