Ἡ κατάθλιψη τῶν Χριστουγέννων καί ἡ ὑπέρβασή της. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης.

Ἡ κατάθλιψη τῶν Χριστουγέννων καί ἡ ὑπέρβασή της. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης.
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 10-12-2016
στόν Ἱ.Ν. Ἁγίας Σκέπης Ἐδέσσης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/ 

Τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους
τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου


Μέρος Α΄
Τό νά πέσῃ κανείς στήν ἁμαρτία εἶναι φυσικό καί ἀνθρώπινο. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός συγχωρεῖ αὐτόν πού θ’ ἁμαρτήσει, ἀρκεῖ νά μετανοήσῃ. Πρέπει ὅμως μετά τήν πτώση καί πάλι νά σηκωθῇ, γιά νά μήν ὑποδουλωθῇ στά πάθη. Τό νά μένῃ κανείς στά πάθη του καί νά εἶναι δοῦλος σ’ αὐτά, χωρίς νά ἀγωνίζεται ν’ ἀπαλλαγῇ, αὐτό δείχνει ἀναισχυντία.
Ὑπάρχουν τρεῖς δρόμοι νά πλησιάσῃ κανείς τόν Θεό:

•     ὁ πρῶτος εἶναι ἡ θερμή πίστη,
•     ὁ δεύτερος ὁ φόβος
•     καί ὁ τρίτος ἡ δοκιμασία πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός.

Κανένας δέν μπορεῖ νά φτάσει στόν Θεό, ἄν δέν βαδίσῃ ἕναν ἀπό τούς τρεῖς αὐτούς δρόμους.
Ὅπως ἀπό τήν πολυφαγία γεννιοῦνται οἱ αἰσχρές ἐπιθυμίες, ἔτσι ἀπό τήν προσκόλληση στά βιοτικά δημιουργεῖται ἡ ψυχρότητα πρός τόν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος πού παρέδωσε τόν ἑαυτό του στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, δέν πρέπει νά ἔχει φροντίδες καί μέριμνες γιά τά βιοτικά πράγματα. Γιατί ὅταν ἀπαλλαγεῖ κανείς ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες, εὔκολα καταγίνεται μέ τή μελέτη τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ.

Ψυχή, νοῦς καὶ λόγος – Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου

Ὁ Θεός, ἡ αἰτία τῶν ὅλων, εἶναι ἕνας· αὐτὸ τὸ ἕνα φῶς εἶναι καὶ ζωή, πνεῦμα καὶ λόγος, στόμα καὶ ρῆμα, σοφία καὶ γνώση, χαρὰ καὶ ἀγάπη, βασιλεία οὐρανῶν καὶ παράδεισος, οὐρανὸς οὐρανῶν, ὅπως καὶ ἥλιος ἡλίων καὶ Θεὸς θεῶν 1 καὶ ἡμέρα καλεῖται ἀνέσπερη· καὶ ὁτιδήποτε καλὸ κι ἂν ἔλεγες ἀπὸ τὰ ὁρατά, ἀναζητώντας το ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, θὰ εὕρεις αὐτὸ τὸ ἕνα νὰ εἶναι ἐνυπόστατο καὶ καλούμενο κυρίως ἀγαθό. Δὲν εἶναι ὅμως ἐκεῖνο σὰν τὰ ὁρατά, ἀλλὰ κατὰ τρόπο ἀσύγκριτο καὶ ἀνέκφραστο ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ ὁρατὰ οὔτε εὑρίσκεται κι ἐκεῖνο τὸ ἕνα μόνο του χωριστά, ὅπως εἶναι αὐτὰ τὸ καθένα χωριστά, ἀλλὰ μένει ἀναλλοίωτα ἕνα καὶ τὸ ἴδιο· εἶναι πανάγαθο καὶ ὑπὲρ πᾶν ἀγαθό.

Ἔτσι λοιπὸν ἐτιμήθηκε κι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἐκτίσθηκε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ὁμοίωση 2, ἔχοντας μία αἴσθηση σὲ μία ψυχὴ καὶ σ’ ἕναν νοῦ καὶ σ’ ἕναν λόγο, παρ’ ὅλο ποὺ αὐτὴ διαμερίζεται σὲ πέντε μέρη κατὰ τὶς φυσικὲς ἀνάγκες τοῦ σώματος. Αὐτὴ ἡ αἴσθηση στὰ σωματικὰ διαιρεῖται ἀδιαιρέτως διὰ τῶν πέντε αἰσθήσεων, καὶ ἀλλοιούμενη ἀναλλοίωτα δείχνει τὴν ἐνέργεια, χωρὶς νὰ βλέπει αὐτή, ἀλλὰ δι’ αὐτῆς ἡ ψυχή· καὶ τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τὴν ἀκοή, τὴν ὄσφρηση, τὴν γεύση καὶ τὴν ἁφή.

Φιλόθεος ἤ φιλόυλος; (Ἁγ.Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ)

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διδάσκει:
«Ο Θεός κατά την Αγ.Γραφή είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης,που με τις φιλάνθρωπες ακτίνες Του ομορφαίνει το σύμπαν.
Η ψυχή πάλι,ανάλογα με την προαίρεσή της,γίνεται ή κερί,σαν φιλόθεη, ή πηλός σαν φιλόυλη.
Όπως λοιπόν ο πηλός, όταν εκτεθεί στον ήλιο,ξεραίνεται και το κερί μαλακώνει,το ίδιο και η ψυχή.
Εκείνη που είναι δοσμένη στα εγκόσμια και υλικά,σαν έλθει σε επαφή με τον Θεό, σκληραίνεται, σαν τον Φαραώ, και χάνει κάθε ελπίδα σωτηρίας.

Ἁμαρτία καί ψυχή

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Κάθε αμαρτία φέρνει στην ψυχή από ένα μικρό θάνατο· ενώ με την μετάνοια ο άνθρωπος διώχνει την αμαρτία από μέσα του, διώχνει τον θάνατο, ανα­σταίνει την ψυχή του εκ νεκρών. Η μετάνοια δεν είναι μόνο δεύτερη βάπτιση, αλλά και πρώτη ανά­σταση. Ανάσταση της ψυχής εκ νεκρών. Η μετά­νοια καταστρέφει τον τάφο της ψυχής, εξαφανίζει τον πνευματικό θάνατο, εισάγοντας τον άνθρωπο στην αιώνια ζωή. Οποιεσδήποτε αμαρτίες κι αν έχει ο άνθρωπος, εάν μετανοήσει, «ηγέρθη εκ νεκρών»: «νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη»(Λουκ. ιε', 24.32). Έτσι, «αμαρτία μη προς θάνατον» είναι κάθε μετανοημένη αμαρτία, ακόμα και αν πραγματοποιήθηκε «επτάκις της ημέρας», εφόσον αυτός που την διέπραξε είπε «επτάκις της ημέρας» «μετανοώ» (Λουκ. ιζ', 3-4).

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Σεραφείμ Ρόουζ “ Ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο” (Ἀνάλυση τοῦ λόγου περί θανάτου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς)

  Οι πρώτες δύο ημέρες μετά το θάνατο

Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήταν προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.

Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία, που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο: «Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα… Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί τη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»

Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ.Ἅγιος Ίγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Η ΑΝΑΖΗΤΗΖΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΓΝΑΤΙΟ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

MΕ ΤΙ λόγια ν' αρχίσω τον θρήνο μου;

Ποιόν από τις θλιβερές μου σκέψεις να διατυπώσω πρώτη; Όλες τους είναι εξίσου βαριές. Ή καθεμιά, όταν έρχεται στον νου μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο βαριά. Ή καθεμιά, όταν τρυπά και διαπερνά την καρδιά μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο οδυνηρή. Στο στήθος μου στριμώχνονται οι στεναγμοί. Πασχίζουν να βγουν έξω, ξεπερνώντας ό ένας τον άλλο, μα κάνουν πάλι πίσω, προξενώντας μου μεγάλη ταραχή.

Να γυρίσω τον νου μου στις μέρες πού πέρασαν; Είναι μια αλυσίδα από πλάνες, μια αλυσίδα από αμαρτίες, μια αλυσίδα από πτώσεις! Να κοιτάξω μπροστά, στο κομμάτι της ζωής πού ακόμα μου ανήκει, στο στάδιο του επίγειου ταξιδιού μου; Φρίκη με κυριεύει! Τη φρίκη την προκαλεί ή αδυναμία μου, πού μου την αποδεικνύουν αναρίθμητες εμπειρίες. Να παρατηρήσω την ψυχή μου; Δεν θα δω τίποτα το παρήγορο σ' αυτήν. Όλη είναι πληγωμένη από την αμαρτία. Δεν υπάρχει αμάρτημα πού να μην το έχει κάνει, δεν υπάρχει παράβαση πού να μην την έχει σημαδέψει!

Αχ, σώμα μου, φτωχό μου σώμα! 

Αισθάνομαι τη δυσοσμία της φθοράς σου. «Αυτό πού είναι φθαρτό δεν μπορεί να κληρονομήσει την αφθαρσία». Ό προορισμός σου είναι, μετά τον θάνατο, ή φυλακή του τάφου-και μετά την ανάσταση, ή φυλακή του αδη!

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό- Ὑπέροχες συμβουλές (ἀββᾶ Ἰσαάκ)

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ἡ ψυχή πού ἀγαπάει τόν Θεό βρίσκει ἀνάπαυση μόνο κοντά Του. Μόλις ἐλευθερωθεῖς ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἡ καρδιά σου θά συνδεθεῖ μέ τόν Θεό. Ὅπως τά βρέφη τρέφονται πρῶτα μέ τό γάλα καί μετά μέ τό ψωμί, ἔτσι καί οἱ ἀρχάριοι  στή χριστιανική ζωή πρῶτα πρέπει νά κόψουν αὐτά πού τούς συνδέουν μέ τόν κόσμο καί μετά νά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Ἡ σωματική ἐργασία προηγεῖται ἀπό τήν ψυχική.

Ὅπως ὁ Θεός στή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου πρῶτα ἔφτιαξε τό χωμάτινο σῶμα καί μετά φύσηξε καί τοῦ ἔδωσε «πνοήν ζωῆς», ἔτσι καί στά πνευματικά, πρῶτα θ’ ἀρχίσουμε μέ τούς σωματικούς κόπους καί κατόπιν θά προχωρήσουμε στή συστηματική καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Πρῶτα βάζει στό σπίτι κανείς  θεμέλια καί μετά τό χτίζει. Ἀλλιώτικα δέν γίνεται. Ἡ ψυχική ἐργασία γεννιέται ἀπό τή σωματική, ὅπως τό στάχυ βγαίνει ἀπό τόν γυμνό κόκκο τοῦ σταριοῦ.

Οἱ κόποι πού κάνουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν συγκρίνονται μέ τήν ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Τόν κόπο τοῦ γεωργοῦ ὅταν σπέρνει, ἀκολουθεῖ ἡ χαρά ὅταν θερίζει. Τό ψωμί πού τρώει τοῦ φαίνεται γλυκό, γιατί εἶναι ὁ καρπός τοῦ ἱδρώτα του.

«Πῶς ὠφελεῖται ὁ ἄνθρωπος»

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Εἶναι μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού γνωρίζει τήν ἀρρώστεια του καί φροντίζει γιά τή θεραπεία του. Γιατί αὐτό εἶναι τό θεμέλιο τῆς ἀρετῆς. Ὅσο κανείς ἀφήνει τόν ἑαυτό του σέ μαλθακότητα, τόσο περισσότερο προχωράει μπροστά στήν ἀρετή.

 Τήν ἀρρώστεια του θά τήν καταλάβει κανείς ἀπό τούς πειρασμούς πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Μέ τούς πειρασμούς γνωρίζει κανείς τήν ἀδυναμία του, ἀλλά καί τή μεγαλωσύνη τῆς βοήθειας πού στέλνει ὁ Θεός.

 Τήν ψυχή πρέπει  νά τήν τροφοδοτοῦμε μέ τήν ἐγκράτεια καί τήν ἐσωτερική γαλήνη. Ἔτσι μπορεῖ κανείς νά πλησιάσει τόν Θεό καί νά ὠφεληθεῖ. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί τῆς κολάσεως μᾶς ξυπνοῦν ἀπό τόν ὕπνο. Γιατί ἡ ἁμαρτία καί ὁ διάβολος μᾶς κοιμίζουν, καί τότε χάνουμε κάθε ἐπαφή μέ τό Θεό. Νά μή ξεχνᾶμε ποτέ, ὅτι μόνο ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη πού σώζει καί ὠφελεῖ τόν ἄνθρωπο. Ὅποιος αἰσθανθεῖ τήν ἀνάγκη τῆς Θείας Βοήθειας κάνει πολλές προσευχές, γίνεται ταπεινός καί αὐξάνει στήν ἀρετή. Ὁ Θεός δέν περιφρονεῖ ποτέ «τήν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην καρδίαν».