Ταλαίπωρη
ψυχή,
γνώρισε
τήν
ὑπόστασί
σου,
πόσο
εὐγενικά
δημιουργήθηκες
ἀπό
τόν
Θεό!
Κατάλαβέ
το
ὅτι
εἶσαι
ἀθάνατη,
ὅτι
δέν
θά
πεθάνης
ποτέ,
ὅτι
ἔχεις
τό
προνόμιον
τῆς
ἀθανασίας.
Δέν
εἶσαι
σάν
τό
σῶμα
πού
κάποια
μέρα
θά
πεθάνη,
θά
φθαρῆ
καί
θά
γίνη
σκωλήκων
τροφή,
τῆς
φθορᾶς
καί
τῆς
δυσωδίας.
Βέβαια
κι
αὐτό
θά
ἀναστηθῆ
κατά
τήν
Δευτέρα
Παρουσία
τοῦ
Χριστοῦ,
ἀλλά
ἄν
τό
σῶμα
δέν
ἔχη
δεχθῆ
τήν
Χάρι
τοῦ
Θεοῦ
ἀπό
τήν
ζωή
αὐτή,
ἡ
ἀνάστασίς
του
θά
εἶναι
κολαστική.
Ψυχή,
εἶσαι
κάτι
οὐράνιο,
κάτι
πάρα
πολύ
ὡραῖο,
εὐγενικό·
ἔχεις
δημιουργηθῆ
κατά
ἰδιαίτερον
τρόπον
ἀπό
τόν
Θεό.
Θά ἀφήσης
τόν κόσμο
καί θά
ἀπέλθης πρός
Αὐτόν, ὅπως
καί ὁ
Χριστός λέγει:
«Ἐλήλυθα
εἰς τόν
κόσμον καί
πάλιν ἀφίημι
τόν κόσμον
καί πορεύομαι
πρός τόν
Πατέρα»
(Ἰω.
Ιστ΄:
28).
Ἡ πατρίδα
σου δέν
εἶναι ἐδῶ
κάτω· ἡ
πατρίδα σου,
ψυχή, εἶναι
στόν οὐρανό,
γιατί εἶσαι
ἄφθαρτη· καί
ἐκεῖνα, πού
ὑπάρχουν ἐκεῖ,
δέν ἀλλοιώνονται,
δέν χάνουν
τήν πολυτέλειά
τους, τήν
ὀμορφιά τους,
τό κάλλος,
τήν εὐωδία,
τήν θεία
χάρι.