Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνάλογη μέ τή σκληρότητα τῶν θλίψεων, πού ἐπιτρέπει ἡ ἀγαθότης Του

«Μελέτημα 15ο»

Ἀπό τίς ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου.

Ἀπό τό βιβλίο «475 ΣΟΦΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ»

Ἁγιορείτου μοναχοῦ

135. Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνάλογη μέ τή σκληρότητα τῶν θλίψεων, πού ἐπιτρέπει ἡ ἀγαθότης Του. Ὅταν δέν μένεις ἀπαθής στίς θλίψεις, ζεῖ μέσα σου ὁ κόσμος περισσότερο ἀπό τόν πόθο τοῦ Χριστοῦ. Ζεῖ μέσα σου ἡ ἀγάπη τοῦ σώματος καί ὄχι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!...

136. Ὅταν τό σῶμα πνίγεται ἀπό πειρασμούς καί θλίψεις, τότε νικᾶ ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τή λύπη τῆς διανοίας!...

137. Ἡ ὁδός πού φέρνει τόν ἄνθρωπο στό φῶς καί στήν ἐν Χριστῷ ζωή εἶναι:

α) Ἡ ἡσυχία,

β) Τό νά τρώγει μέ ἐγκράτεια,

γ) Τό νά καταγίνεται συνεχῶς στή φροντίδα καί μελέτη τοῦ Θεοῦ, δηλαδή Θεία Κοινωνία, εὐχή καί μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν.

Ἡ ἀληθινή ἀνάπαυσις τῆς ψυχῆς

Πόσο ἀναπαύεται ἡ ψυχή, ὅταν εὑρίσκεται μέσα εἰς τό φῶς σου, Κύριε! Εἰκόνα σου εἶναι ή ψυχή μου, Κύριε, καί ή ζωή της εἶναι ή ἰδική σου καταφυγή.
Ἡ χαρά μου εἶναι ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ ἀναπνοή μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ προσευχή μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ ἐλπίδα μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ καταφυγή μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ ἀπέκδυσις παντός νοήματος κατἀ τήν ὥραν τῆς προσευχῆς δίδει μεγάλη δύναμι καί χαρά ἀνέκφραστη εἰς τήν ψυχῇν.
Αὐτός εἶναι ὁ σαββατισμός τής ψυχῆς. Ἡ κατάπαυσις ἐκ παντός νοήματος. Αὐτή εἶναι ή ἀληθινή ἀνάπαυσις τῆς ψυχῆς. Ὅταν ἀργῇ καί καθαρίζεται ἀπό τῶν αἰσχρῶν καί ρυπαρῶν λογισμῶν τοῦ σατανά καί ἀναπαύεται εἰς τήν αἰωνίαν ἀνάπαυσιν καί χαράν τοῦ Κυρίου. Εἰς αὐτήν τήν ἀνάπαυσιν μάς προσκαλεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέγων: «Δεῦτε πρός με πάντες οἰ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια΄ 28).

Ὁ ἄνθρωπος πού βρίζει, τόν ἑαυτό του βρίζει, καί αὐτός πού συκοφαντεῖ τόν πλησίον του, τόν ἑαυτό του συκοφαντεῖ καί φανερώνει μ' αὐτό τόν τρόπο τήν ρυπαρότητα καί τήν ἀκαθαρσία τῆς ψυχῆς του. Αὐτός πού βρίζει, μιαίνει τόν ἑαυτό του καί ὄχι ἐκεῖνον πού βρίζει.

Aν το στόμα μας, με το οποίο λαμβάνουμε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού, ανοίγει για να λέμε διάφορες βρισιές και αισχρολογίες, αυτό μας κάνει ακάθαρτους.

Ο άνθρωπος που βρίζει, τον εαυτό του βρίζει, και αυτός που συκοφαντεί τον πλησίον του, τον εαυτό του συκοφαντεί και φανερώνει μ' αυτό τον τρόπο την ρυπαρότητα και την ακαθαρσία της ψυχής του. Αυτός που βρίζει, μιαίνει τον εαυτό του και όχι εκείνον που βρίζει.

« Ψυχή – Σῶμα »

Δημητρίου Παναγόπουλου

ἱεροκήρυκος

Ὁ συνδυασμός τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, διατηρεῖ τή ζωή τοῦ σώματος. Ὁ συνδυασμός τῆς ψυχῆς καί τοῦ Θεοῦ, διατηρεῖ τή ζωή τῆς ψυχῆς.

Γιά νά ζήσει τό σῶμα, χρειάζεται τό Θεό. Χωρίς Θεό, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ζωντανός μέν στό σῶμα, νεκρός δέ κατά τό πνεῦμα, εἶναι ζωντανός νεκρός, ἄσχετα ἄν πίνει, τρώει καί κινεῖται. Εἶναι ἐκεῖνο πού εἶχε πεῖ ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, στό μεγάλο υἱό, ὅτι ὁ μικρός ἀδελφός σου ἦταν νεκρός καί ἀνέζησε. Πῶς ἦταν νεκρός, ἀφοῦ γλεντοῦσε καί ἔκανε ἄσωτη ζωή;