Γιά νά ὑπομένεις τίς μικρές σου θλίψεις, νά συλλογίζεσαι τίς μεγάλες θλίψεις, πού ὑποφέρουν οἱ ἄλλοι.

«Μελέτημα 17ο»

Ἀπό τίς ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου.

Ἀπό τό βιβλίο «475 ΣΟΦΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ»

Ἁγιορείτου μοναχοῦ

151. Ὅταν ἡσυχάζοντας καί ἀγρυπνώντας μελετῶ τίς Θεῖες Γραφές, τότε τά μάτια μου γίνονται δύο βρύσες δακρύων!...

152. Ἡ τέλεια μετάνοια βρίσκεται στήν ἀπόκτηση τῆς ταπεινώσεως, ὁπότε δέν ἔχουμε οὔτε πορνικούς λογισμούς!...

153. Δέν ὑπάρχει ἀσυγχώρητη ἁμαρτία, παρεκτός τῆς ἀμετανοήτου...

154. Γιά νά ὑπομένεις τίς μικρές σου θλίψεις, νά συλλογίζεσαι τίς μεγάλες θλίψεις, πού ὑποφέρουν οἱ ἄλλοι.

155. Εἰρήνευε μέ τόν ἑαυτό σου καί θά σοῦ εἶναι εἰρηνικός ὁ Οὐρανός καί ἡ Γῆ. Σπούδαζε νά μπεῖς μέσα στό Ταμεῖο τῆς καρδιᾶς σου καί θά δεῖς τό Οὐράνιο Ταμεῖον!...

Ἀνθρωποκεντρική ἤ ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία;

 ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ Ή ΟΡΘΟΔΟΞΗ

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ;

Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου

Η επιστολή του Σεβασμιωτάτου (Αρχιμανδρίτη τότε) Μητροπολίτου κ.Ιεροθέου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ τεύχος 26 (Απρίλιος – Ιούνιος 1988) σαν απάντηση στις κριτικές των π. Β.Θερμού και π. Φ.Φάρου που είχαν δημοσιευτεί στο προηγούμενο τεύχος (25). Είναι δημοσιευμένη και στο βιβλίο «Συζητήσεις για την ορθόδοξη ψυχοθεραπεία» σελ.325 με τίτλο «Σχολαστικοποίηση και ορθόδοξη ψυχοθεραπεία».

Αγαπητέ κ. Γουνελά,

   Διάβασα την τελευταία «Σύναξη» (τεύχος 25), που αναφέρεται στο μεγάλο θέμα της ψυχολογίας, και μάλιστα της σχέσεως Ορθοδοξίας και Ψυχολογίας. Πρέπει να σάς αναφέρω ότι διατηρώ πολλές επιφυλάξεις για θέσεις των άρθρων, αλλά φυσικά δεν έχω σκοπό στην επιστολή αυτή να τις ανα­πτύξω διεξοδικά, θα αρκεσθώ μόνον στην κριτική παρουσίαση του βιβλίου μου «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία» που γίνεται από τον π.Φιλόθεο Φάρο αφ’ ενός και από τον π. Βασίλειο Θερμό αφ’ ετέρου. Θα προσπαθήσω να είμαι κατά τα δυνατόν σύντομος.

Κατ’ αρχάς ευχαριστώ θερμώς τον π. Φιλόθεο και τον π. Βασίλειο, γιατί ασχολήθηκαν με το βιβλίο μου και μάλιστα με τον πρώτο είχαμε δυο συζητήσεις στην τηλεόραση για το θέμα της Ψυχοθεραπείας και με τον δεύτερο είχαμε προφορική συζήτηση για το θέμα αυτό. Διατηρώ καλές σχέσεις και με τους δυο και εκτιμώ την προσφορά τους στην Εκκλησία. Ωστόσο, θα μου επιτραπεί να εκθέσω τις απόψεις μου πάνω σε μια παρατήρησή τους, που τη θεωρώ ως ουσιαστικότερη και σημαντικότερη.

Αὐτοεκτίμηση ἤ Ταπείνωση; Πορεία ἀπό τήν τραγωδία στήν κάθαρση (π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος)

Τα τελευταία χρόνια ακούμε στην Ελλάδα πολλούς αυτοαποκαλούμενους ψυχοθεραπευτές να ομιλούν περί αυτοανάλυσης, αυτοεκτίμησης ή αυτοσεβασμού, τη στιγμή που συνάδελφοί τους στο εξωτερικό (http://www.tanadineen.com/media/ReportMagazineReview.html ,

http://www.im-glyfadas.gr/01/04/01040005.asp κ.α.) καταδεικνύουν το μη επιστημονικό αλλά και επικίνδυνο αυτού του δήθεν θεραπευτικού και παιδαγωγικού εργαλείου. Πρακτικές και μέθοδοι που στηρίζονται στην αυτοεκτίμηση, όπως και με όποιους στόχους και αν χρησιμοποιούνται, έχουν  καταστροφικές συνέπειες. Η θεραπεία βρίσκεται στην ταπείνωση. Η Εκκλησία μας θεραπεύει διαλύοντας την αυτοεκτίμηση και καταργώντας την αυτοανάλυση. (Η συντακτική ομάδα της ΑΛΛΗΣ ΟΨΕΩΣ)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος της Ιεράς Μητρ. Γλυφάδας στις 14/3/2010.

Να κάνω μια μικρή εισαγωγή -θα την έλεγα ιστορική, με δυο γραμμές μονάχα- η οποία μπορεί να σας βοηθήσει να κατανοήσετε το νόημα, να κάνω μια αναγωγή γνωστή σε σας· έτσι να πάω λίγο στην κοινωνική σκέψη της Αρχαίας Ελλάδας, όπου, ξέρετε, κατά την Αριστοτέλεια ρήση ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. Ένας βασικός ορισμός, που τουλάχιστον για τα μέτρα της φιλοσοφίας της Αρχαίας Ελλάδας είναι κάτι πολύ ουσιαστικό και προχωρημένο, αφού το ον το κοινωνικό αναιρεί τον εγωισμό και τον αποκλεισμό.

Αυτό είναι καλό βέβαια για την Αρχαία Ελλάδα όπου λείπει ο Χριστιανισμός, αλλά μέσα στο χώρο του Χριστιανισμού το ον το κοινωνικό δεν είναι αρκετό, να είναι κοινωνικό ον

Τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου μεταμορφώνει ριζικά ὅλον τόν ἄνθρωπο

Επισκέφτηκε κάποτε τον Γέροντα Σεραφείμ Δημόπουλο στη Λάρισα...ένα πνευματικό του τέκνο και είδε έναν ψυχοπαθή με τον συνοδό του να φεύγουν. 

Με αυτή την αφορμή τον ρώτησε:  «Γέροντα, τι κάνετε με αυτούς; Πως βοηθάτε τους ψυχοπαθείς;»

Και ο Γέροντας απάντησε:

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: Ἡ «συνταγή» τῆς σωτηρίας

Η «συνταγή» σωτηρίας του Γέροντα προς όλους τους κοπιώντας και πεφορτισμένους, ήταν απλή και σαφής:

«Αναζητήστε σανίδα σωτηρίας κοντά στο Θεό.

-Περιορίστε τις υλικές ανάγκες σας, γιατί δημιουργούν τεράστια βάρη και άγχη.

-Μη ζηλεύετε ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογική και ευσέβεια.

-Μη ζητάτε από τον Θεό πράγματα που στηρίζουν μόνο το σώμα σας, αλλά, κυρίως, ό,τι είναι καλό και ωφέλιμο για τη ψυχή σας.

-Αλλάξτε ζωή, ανακαλύψτε το νόημα της ζωής, κερδίστε τον χρόνο που χάσατε στη μέχρι τώρα πορεία σας στη γη.

-Μη εμπιστεύεστε το φρόνημα κοσμικών ανθρώπων.

Ἡ σχέση μας μέ τά ἐπίγεια ἀγαθά (Γέροντας Εὐστράτιος Γκολοβάνσκι)

Ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με τα επίγεια αγαθά, ώστε να μη βλάπτεται απ’ αυτά η ψυχή μας;

Για να μην εμποδίζεται το έργο της σωτηρίας μας από τα επίγεια αγαθά, πρέπει να έχουμε υπόψη μας και να πράττουμε τα ακόλουθα:

Πρώτον, για την απόκτηση χρημάτων ή άλλων υλικών πραγμάτων, δεν πρέπει ποτέ να αδικούμε τον πλησίον και, γενικότερα, να χρησιμοποιούμε παράνομα και αθέμιτα μέσα, δολερά τεχνάσματα, απάτες και ψεύδη. Γιατί ο Θεός μισεί την αδικία  (Ψαλμ. 44:8· Εβρ. 1:9) και τιμωρεί, αργά ή γρήγορα, όλους όσοι αδικούν. «Θα σηκωθεί ο Κύριος», λέει η Γραφή, «και θα αποδώσει τη δίκαιη ανταπόδοση σ’ αυτούς που αδικούν. Στο κεφάλι τους θα πέσουν οι αδικίες που έκαναν. Επειδή αδίκησαν τους αγαθούς ανθρώπους, θα θανατωθούν. Φοβερή κρίση θα αφανίσει τους ασεβείς» (Σοφ. Σειρ. 17:23· Παροιμ. 1:32). Σωστά, λοιπόν, αποφαίνεται ο ψαλμωδός πως «όποιος αγαπάει την αδικία, μισεί την ψυχή του» (Ψαλμ. 10:5). Γι’ αυτό ας αποκτάμε υλικά αγαθά μόνο με νόμιμα μέσα, με τρόπους δηλαδή που επιτρέπονται τόσο από το νόμο του Θεού όσο και από το νόμο της πολιτείας, όπως είναι, κυρίως, η εργασία, ο τίμιος προσωπικός κόπος. Η εργασία, άλλωστε, περιλαμβάνεται στις εντολές τόσο της Παλαιάς Διαθήκης (Γεν. 2:15 και 3:23· Εξ. 20:9-11) όσο και της Καινής (Πραξ. 20:35· Εφ. 4:28).