Εἰσαγωγή στό ἱστολόγιο

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:
Γενική ἐξομολόγηση: «Ἡ Θεία Ψυχανάλυση»

Τό μυστήριο τῆς Μετανοίας εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀληθινῆς ψυχο-θεραπείας.

Ὁ μετανοῶν αὐτομέμφεται, αὐτοκατηγορεῖται, ταπεινώνεται ὁπότε ἑλκύει τή Θεία Χάρη. Ἡ κορύφωση τῆς μετάνοιας εἶναι ἡ ἐξομολόγηση σέ Πνευματικό Ὁδηγό ὅλης μας τῆς ζωῆς. Ἡ προσοχή μετά τήν ἐξομολόγηση, ὥστε νά μήν ἐπαναλάβουμε τά λάθη τοῦ παρελθόντος καί ἡ προσπάθεια νά πράξουμε τά ἀντίθετα καλά καί σωστά ὁλοκληρώνει τήν ψυχοθεραπευτική διαδικασία.

Ἡ ἐξομολόγηση ὅλης μας τῆς ζωῆς, καλό εἶναι νά ἐπαναλαμβάνεται ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν. Ἡ γενική αὐτή ἐξομολόγηση, δίδασκε ὁ πολυχαρισματοῦχος καί σοφός ὅσιος Γέροντας Πορφύριος, θεραπεύει τόν ἄνθρωπο ὄχι μόνο ἀπό τίς βλάβες τῶν προσωπικῶν του ἁμαρτιῶν, ἀλλά καί ἀπό τά ποικίλα ψυχολογικά τραύματα καθώς καί ἀπό τά βιώματα τῶν προγόνων του. Τήν γενική αὐτή ἐξομολόγηση ὁ ἅγιος Γέροντας τήν ὀνόμαζε θεία ψυχανάλυση. Ἀπό αὐτή τήν ὀνομασία πήραμε ἀφορμή νά δώσουμε στό ἱστολόγιό μας τον τίτλο

ΘΕΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ καί τήν διεύθυνση agiapsychanalysi

Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Ἀπό τήν ψυχοθεραπευτική διδασκαλία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου: Γιά τήν κενοδοξία, τό γάμο, τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν κ.λ.π.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΙΚΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ,  ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ.

 

Γιά τό ὅτι δέν πρέπει νά ἐπιθυμοῦμε τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων

 Ὁ Γέροντας ἀνάμεσα στ΄ ἄλλα τόνιζε ὅτι δέν πρέπει νά ἐπιθυμοῦμε τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων. Τό πρόβλημα δέν εἶναι νά ἑλκύσουμε τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων. Δέν θά μᾶς κάνει αὐτή εὐτυχισμένους. Ἔχουμε τόση ἀγάπη ἀπό τόν Χριστό μας πού δέν μᾶς χρειάζεται καμμιά ἄλλη ἀγάπη. Ἐκεῖνο πού ἀληθινά μᾶς χρειάζεται εἶναι νἀ ἀγαπήσουμε ἐμεῖς τόν Χριστό μας καί μάλιστα πάνω ἀπ’ ὅλα. Εἶναι ἐγωισμός νά θέλουμε νά μᾶς ἀγαπᾶνε οἱ ἄλλοι.
Ὁ Χριστός Μας ἄλλωστε δέν μᾶς εἶπε: «κάνετε ὅ,τι μπορεῖτε γιά νά ἐξασφαλίσετε τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων». Ἀντίθετα εἶπε ἐμεῖς νά ἀγαπήσουμε τούς ἄλλους («Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»[1]) καί τότε θά λυθοῦν ὅλα τά προβλήματά μας.
 «Σήμερα οἱ ἄνθρωποι», παρατηροῦσε ὁ π. Πορφύριος, «ζητοῦν νά τούς ἀγαπήσουν καί γι’ αὐτό ἀποτυγχάνουν. Τό σωστό εἶναι νά μήν ἐνδιαφέρεσαι ἄν σέ ἀγαποῦν, ἀλλά ἄν ἐσύ ἀγαπᾶς τόν Χριστό καί τούς ἀνθρώπους. Μόνο ἔτσι γεμίζει ἡ ψυχή». «Τό πᾶν», δίδασκε ὁ π. Πορφύριος, «εἶναι νά ἀγαπήσει ὁ ἄνθρωπος τό Χριστό καί ὅλα τά προβλήματα τακτοποιοῦνται»[2].

Γιά τό ὅτι δέν πρέπει νά ἀντιδικοῦμε


Γιά τόν τρόπο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα καί τῆς ἱεραποστολῆς συμβούλευε: «Δέν πρέπει νά κάνεις τόν χριστιανικό σου ἀγῶνα μέ κηρύγματα καί ἀντιδικίες, ἀλλά μέ πραγματική μυστική ἀγάπη».
«Ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ δέν πρέπει νά μάχεται»[3] μᾶς διδάσκει καί τό «στόμα τοῦ Χριστοῦ» ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Ὅταν ἀντιδικοῦμε», ἔλεγε ὁ π. Πορφύριος «οἱ ἄλλοι ἀντιδροῦν. Ὅταν τούς ἀγαπᾶμε, συγκινοῦνται καί τούς κερδίζουμε. Ὅταν ἀγαπᾶμε, νομίζουμε ὅτι προσφέρουμε στούς ἄλλους, ἐνῶ στήν πραγματικότητα προσφέρουμε πρῶτα στόν ἑαυτό μας. Ἡ ἀγάπη χρειάζεται θυσίες. Νά θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, πού στήν πραγματικότητα εἶναι τοῦ Θεοῦ»[4].

Γιά τήν καταπολέμηση τῆς κενοδοξίας

Ἡ κενοδοξία εἶναι τό προστάδιο τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς χειρότερης ἀπό ὅλες τίς ἁμαρτίες. Ὁ π. Πορφύριος ἐπιστοῦσε τήν προσοχή τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν στό θέμα αὐτό. Τούς δίδασκε νά ἀποφεύγουν τήν κενοδοξία ἡ ὁποία «μπαίνει παντοῦ». Γράφει ὁ Γ. Παπαζάχος, ὁ καρδιολόγος του[5]: «Ὁ Γέροντας, σάν γιατρός μου, δέν “ἔβλεπε” μόνο τίς σωματικές μου ἀσθένειες. Προσπάθειά του νά βρῶ τήν ταπείνωση. Ἕνα ἀπόγευμα μοῦ τηλεφώνησε στό ἰατρεῖο, ἀκριβῶς μετά τήν ὑπερβολική ἐκδήλωση ἀγάπης ἑνός ζεύγους ἀσθενῶν μου, πού περιποιήθηκα. Μεταφέρω τά λόγια του: “Γιωργάκη, εἶμαι ὁ Γέροντας. Ἐμεῖς οἱ δυό θά πᾶμε μαζί στήν κόλαση. Θά ἀκούσουμε: Ἄφρον, ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ… Τά ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου ἀπήλαυσες, ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;” Τόν διέκοψα: “Τί ἀπολαύσαμε, Γέροντα, σ’ αὐτή τή ζωή; Τό σαράβαλο αὐτοκίνητο, τό ἄδειο βιβλιάριο ἤ τόν ἀνύπαρκτο ὕπνο μας;” Ἀπάντησε ἀπότομα: “Τί εἶναι αὐτά πού λές; Δέ σοῦ λέει ὁ κόσμος: Τί καλός γιατρός πού εἶσαι; Μᾶς ἀγαπᾶς, μᾶς φροντίζεις, δέν μᾶς γδέρνεις. Καί σύ τά ἀποδέχεσαι, τά χάφτεις. Ἔ! Τόν ἔχασες τό μισθό σου. Τό ἴδιο παθαίνω καί ἐγώ. Μοῦ λένε πώς ἔχω “χαρίσματα”, πώς μπορῶ νά τούς ἀκουμήσω καί νά κάνω θαύματα, πώς εἶμαι ἅγιος. Καί τά χάφτω, ὁ ἀνόητος καί ἀδύναμος. Ἔ!  Γι’ αὐτό σοῦ εἶπα ὅτι μαζί θά πᾶμε στήν κόλαση!“. “Ἄν εἶναι νά πᾶμε μαζί”, τοῦ ἀπάντησα, “πᾶμε καί στήν κόλαση!”. Kι’ ἐκεῖνος ἔκλεισε τό τηλέφωνο, λέγοντας: “Ἐγώ σοῦ μιλάω σοβαρά καί σύ πάντα ἀστειεύεσαι. Καλή μετάνοια καί στούς δυό μας”.
Ἄλλη μέρα ἤμουν βαρύθυμος, σκεπτόμενος ὅτι ἔφυγαν τά περισσότερα χρόνια μου ἄκαρπα, μέσα ἀπό ἄχρηστες καθημερινές λεπτομέρειες. Τηλεφώνησε ὁ Γέροντας καί μέ ἀναπτέρωσε μέ δυό τρεῖς φράσεις του: “Ἄκουσες ποτέ, γιατρέ, τό ‘οὐ μή γεύσονται θανάτου’;. Μποροῦμε, ἄν θέλουμε, νά ἀποφύγουμε τήν πεθαμενίλα. Ἀρκεῖ νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό. Καί σύ ‘ἐξ’ ὅλης τῆς καρδίας σου’, κύριε καρδιολόγε” (γελάει…)».


Για τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν.

Νά πῶς συμβούλευε τούς γονεῖς γιά τήν διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν: «Δέν πρέπει νά πολεμᾶτε τά παιδιά σας, ἀλλά τό σατανᾶ πού πολεμᾶ τά παιδιά σας. Νά τούς λέτε λίγα λόγια καί νά κάνετε πολλή προσευχή. Ἡ προσευχή κάνει θαύματα. Δέν πρέπει ἡ μητέρα νά ἀρκεῖται στό αἰσθητό χάδι στό παιδί της, ἀλλά νά ἀσκεῖται στό πνευματικό χάδι τῆς προσευχῆς. Ἡ σωτηρία τοῦ παιδιοῦ σας περνάει μέσα ἀπό τόν ἐξαγιασμό τό δικό σας. Ὁ ἁγιασμός δέν εἶναι ἀκατόρθωτο πράγμα, εἶναι μάλιστα εὔκολος, φθάνει ἐσεῖς νά ἀποκτήσετε ταπείνωση καί ἀγάπη. Ἂν θέλεις μπορεῖς νά ἁγιάσεις καί μέσα στήν Ὁμόνοια»[6].
 Ἄν τίποτε σχεδόν δέν διορθώνεται στήν κοινωνία ἀπό γενιά σέ γενιά, εἶναι διότι οἱ γονεῖς δίνουν λανθασμένη ἀγωγή στά παιδιά.
Τούς τρέφουν τήν κενοδοξία ἀπό τήν πρώτη στιγμή, μέ τά καλοπιάσματα καί τούς ἐπαίνους. Ἔτσι, τό παιδί γίνεται ἕνας ἐγωιστικό καί ἀπροσάρμοστο ἄτομο[7].
 Νά πῶς δίδασκε καί συμβούλευε σχετικά ὁ Γέροντας: ««Ἔρχονται ἐδῶ ἑκατοντάδες γονεῖς καί μέ κλάματα στά μάτια μέ παρακαλοῦν νά βοηθήσω τά παιδιά τους, γιατί ἄλλα ἔμπλεξαν μέ ναρκωτικά, ἄλλα μέ κακές παρέες, ἄλλα τούς βρίζουν, τούς ζητοῦν χρήματα, γιά νά τά χρησιμοποιήσουν στίς χαρτοπαιχτικές λέσχες καί στά ἄλλα τυχερά παιχνίδια, καί ὅταν δέν ἔχουν νά τούς δώσουν, τούς ἀπειλοῦν καί ἀκόμη καί τούς χτυποῦν! Ἔτσι φτάνουν οἱ γονεῖς νά καταριῶνται καί αὐτά καί τήν ὥρα καί τήν στιγμή πού τά ἔφεραν στήν ζωή! Ἔχω δεῖ γονεῖς, νά κλαῖνε μέ μαῦρο δάκρυ, γιά τό κατάντημά των παιδιῶν τους καί νά λένε, χίλιες φορές νά μήν τά εἴχαμε! Γιατί, τότε θά εἴχαμε ἕνα καημό καί μιά στεναχώρια, πού δέν θά εἴχαμε παιδιά, ἐνῶ, τώρα μοῦ λένε ἔχουμε χίλιους καημούς καί ἄλλες στεναχώριες γιά τά προβλήματα τά φοβερά, πού μᾶς δημιουργοῦν καθημερινά καί ντρεπόμεθα νά κυκλοφοροῦμε στόν κόσμο. Γι’ αὐτό ζητᾶνε νά τούς βοηθήσω μέ τίς προσευχές μου, γιά νά σώσουν τα παιδιά τους. Ὅμως, ὅταν τούς ρωτῶ ἐσεῖς τί κάνατε, ἤ τί κάνετε τώρα, γιά νά βοηθήσετε αὐτά τά δυστυχισμένα πλάσματα, μοῦ ἀπαντοῦν, σχεδόν, στερεότυπα, ὅτι δέν μποροῦσαν νά κάνουν τίποτα, γιατί ξέφυγαν ἀπό τόν ἔλεγχό τους, γιατί ἦταν ἔφηβοι! Ἔ! Ἑπόμενο ἦταν. Ἀφοῦ ἀφήσατε ὅλα τά παιδικά χρόνια ἀνεκμετάλλευτα καί περιμένατε νά ἔλθει ἡ ἥβη, γιά νά ἀσχοληθεῖτε μέ τά παιδιά σας, ἀσφαλῶς αὐτά τα ἀποτελέσματα, θά εἴχατε καί θά πρέπει νά περιμένετε καί χειρότερα. Τό παιδί εἶναι σάν τό ζυμάρι. Ὅσο πιό μαλακό εἶναι τό ζυμάρι, τόσο πιό εὔκολα πλάθεται, διαμορφώνεται, διαπαιδαγωγεῖται καί τελειοῦται. Τώρα, πού θυμηθήκατε ἐσεῖς, ὅτι ἔχετε παιδιά, ἤ μᾶλλον σᾶς τά θύμισαν αὐτά μέ τίς ἀταξίες τους, τίς ἀπαιτήσεις, τίς παρανομίες τους καί γενικά μέ τήν ἀνήθικη συμπεριφορά τους, τώρα εἶναι ἀργά. Πέταξε τό πουλάκι. Καί ἄν πετάξει τό πουλί, πού τό εἴχαμε στό κλουβί δύσκολα πιάνεται, γιά νά μήν πῶ, πώς δέν ξαναπιάνεται! Ἡ διαπαιδαγώγηση τοῦ παιδιοῦ εἶναι τό Α καί τό Ω τῶν ὑποχρεώσεων, πού ἔχουν οἱ γονεῖς σ’ αὐτήν τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πού μέ τήν θεϊκή συνύπαρξη, φέρνουν στήν ζωή! Γονεῖς, πού ἀπέτυχαν νά διαπαιδαγωγήσουν τό παιδί τους σωστά, θεωροῦνται ἀποτυχημένοι σέ ὅλα! Σέ ὅλα, μέ ἀκοῦτε; Γιατί, ἄν ὑποθέσουμε, ὅτι ὑπάρχουν γονεῖς, πού ἀφιέρωσαν ὅλη τους τήν ζωή νά ἐπεκτείνουν τίς βιομηχανικές τούς ἐγκαταστάσεις καί νά πολλαπλασιάσουν τα χρήματά τους, μέ ἀποτέλεσμα νά γίνουν μεγιστάνες τοῦ πλούτου, ἐνῶ παράλληλα δέν ἔκαναν τίποτε γιά τήν χρηστή διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν τους, τότε, σᾶς λέω, ὅτι ὄχι μόνο δέν προσέφεραν τίποτε στά παιδιά τους, ἀλλά ἠγωνίστηκαν καί κόπιασαν γιά νά δημιουργήσουν τεμπέληδες, ἀκαμάτες καί ἐγκληματίες! Ναί! Σᾶς τό βεβαιώνω ἐγώ. Ἐγκληματίες ἔφτιαξαν! Καί ξέρετε γιατί; Γιατί τό χρῆμα, ὅταν βρεθεῖ σέ χέρια διεφθαρμένων ἀνθρώπων, κάνει κακό καί στούς ἴδιους, πού τό ἔχουν καί στούς ἄλλους, πού τό στεροῦνται. Γιατί, οἱ πρῶτοι ἐξαγοράζουν τούς τελευταίους ἀπό ἀνάγκη καί τούς χρησιμοποιοῦν σάν ἄβουλα ὄντα, ὅπου, ὅποτε καί γιά ὁποιονδήποτε λόγο θέλουν. Πάντως ποτέ γιά καλό! Δέν ἔχετε ἀκούσει πού λένε: «Τό χρῆμα διαφθείρει συνειδήσεις;». Πιό σωστή κουβέντα γιά τόν ρόλο πού παίζει το χρῆμα στή συνείδηση τοῦ ἀτόμου καί εἰδικότερα στήν ἐξαγορά τῆς συνειδήσεως τῶν ἀνθρώπων, ἀπό καταβολῆς κόσμου, ἐγώ τουλάχιστον, δέν ἔχω ἀκούσει. Ποῦ πᾶτε μακρυά; Ὁ Ἰούδας δέν πρόδωσε τόν Ἰησοῦν μας, γιά τό χρῆμα; Γιά τά τριάκοντα ἀργύρια; Αὐτό δέν σᾶς φτάνει; Δέν εἶναι ἀρκετό νά σᾶς πείσει γιά τήν καταστρεπτική δύναμη πού ἔχει το χρῆμα, ὅταν τό χειρίζονται ἄνθρωποι, πού δέν ἔχουν μέσα τους Θεό; Καί αὐτοί, πού δέν ἀσχολοῦνται μέ τή θεϊκή διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν τους τί νομίζετε ὅτι φτιάχνουν; Ἰοῦδες φτιάχνουν! Καί ἀλλοίμονό τους! Γιατί συγκεντρώνουν θησαυρούς ἐδῶ στήν γῆ καί ἀδιαφοροῦν γιά τή Βασιλεία των Οὐρανῶν. Ἐξάλλου, αὐτά πού συγκεντρώνουν ἐδῶ, οὔτε καί οἱ ἴδιοι θά προλάβουν νά τά ἀπολαύσουν, ἀλλά οὔτε καί τά κακομαθημένα παιδιά τους θά μπορέσουν νά τά διατηρήσουν. Καί ξέρετε γιατί; γιατί οἱ μέν γονεῖς ἔχουν προσβληθεῖ ἀπό ἀνίατη ἀρρώστια, πού λέγεται φιλαργυρία. Καί μέ αὐτή θά πεθάνουν ἀγκαλιά! Ὅλα τα ἄλλα ἀγαθά, πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο τούς ἀφήνουν ἀδιάφορους. Ἑπομένως θά πεθάνουν χωρίς νά μπορέσουν νά τά ἀπολαύσουν! Τά δέ παιδιά τους, ἀνίκανα, ὅπως τά κατάντησαν, δέν θά εἶναι σέ θέση νά τά διατηρήσουν! Γιατί, τό νά διατηρήσει κανείς τά ἀγαθά, εἶναι δυσκολότερο ἀπό τό νά τά ἀποκτήσει!» [8].
Δυστυχῶς ἀσχολοῦνται οἱ γονεῖς μέ τίς ἐπιχειρήσεις τους, τήν καριέρα τους καί ξεχνοῦν ὅτι ἔχουν παιδιά. Ξεχνοῦν ὅτι ἡ κύρια ἀποστολή τους εἶναι νά τά μεγαλώσουν διαπαιδαγωγόντας τα ὀρθόδοξα, χριστιανικά.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἀπευθυνόμενος στούς γονεῖς, λέγει ὅτι, τότε φέρεις ἐπάξια τόν τίτλο τοῦ πατέρα καί τῆς μητέρας, ὅταν ζήσεις ἐσύ πνευματικά, ἀλλά συνάμα  βοηθήσεις καί τό παιδί σου νά ένεργοποίήσει τήν Βαπτισματική Χάρη, νά μετανοήσει καί νά σωθεῖ.
Δέν εἶσαι γονιός μόνο ὅταν γεννᾶς, ἀλλά γίνεσαι πραγματικός πατέρας καί μητέρα, ὅταν ἀναγεννᾶς πνευματικά τό παιδί σου. Τότε «ἀποκαθιστᾶς» πραγματικά τό παιδί σου, ὄχι ὅταν τό ὁδηγήσεις  στό γάμο ἁπλῶς, ἀλλά ὅταν τό βάλεις στόν δρόμο γιά τόν Παράδεισο: Τό μάθεις νά ἐξομολογεῖται τάκτικά, νά ἐκκλησιάζεται, νά κοινωνεῖ, νά ἀσκεῖται πνευματικά, νά ἐγκρατεύεται, νά προσεύχεται, νά μελετᾶ τίς Ἅγιες Γραφές κ.λ.π. Ἄν δέν καταφέρεις νά τό σώσεις, κινδυνεύεις καί σύ νά μήν σωθεῖς.
Πολλοί γονεῖς καταριοῦνται τά παιδιά τους, ἔλεγε ὁ Γέροντας καί εὔχονται νά μήν τά εἶχαν, ἐξ’ αἰτίας τῆς κακῆς διαγωγῆς τους. Αὐτή ὅμως ὀφείλεται στήν κακή διαπαιδαγώγηση ἤ καί στήν τελεία ἔλλειψη διαπαιδαγώσης ἀπό τούς ἀνάξιους αὐτούς γονεῖς[9].

Γιά τόν Γάμο καί τήν εὐτυχία σ’ αὐτόν.


Γιά τό γάμο ἔλεγε: «Εὐτυχία μέσα στό γάμο ὑπάρχει, ἀλλά ἀπαιτεῖ μία προϋπόθεση: νά ἔχουν ἀποκτήσει οἱ σύζυγοι πνευματική περιουσία, ἀγαπώντας τό Χριστό καί τηρώντας τίς ἐντολές Του. Ἔτσι θά φτάσουν νά ἀγαπιοῦνται ἀληθινά μεταξύ τους καί νά εἶναι εὐτυχισμένοι»[10]. Ἡ προετοιμασία γιά τόν Γάμο ἀρχίζει ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεως τοῦ ἀνθρώπου καί συνεχίζεται ὅλα τά ὑπόλοιπα χρόνια. Ἡ ἀγωγή, πού θά πάρει ἀπό τούς γονεῖς του, καθώς καί ἡ προσωπική πνευματική προσπάθεια γιά κάθαρση-φωτισμό καί θέωση, θά παίξουν καθοριστικό ρόλο  γιά τό ἄν τελικά ἡ συζυγική του ζωή θά εἶναι εὐτυχισμένη. Ὁ κοινός Πνευματικός τῶν δύο συζύγων βοηθεῖ πολύ σ’ αὐτό.
 Ἡ κατ’ οἶκον Ἐκκλησία, πού εἶναι μία ἐπιτυχημένη οἰκογένεια πραγματώνεται ὅταν καθένας ἀπό τούς συζύγους ἀγωνίζεται ν’ ἀγαπήσει τόν Κύριο καί νά τηρεῖ τίς ἐντολές Του.


Γιά τίς ἀσθένειες καί τίς θλίψεις


Γιά τίς ἀρρώστεις καί τίς διάφορες θλίψεις ἔλεγε: «…Οἱ ἀσθένειες μᾶς βγάζουν σέ καλό, ὅταν τίς ὑπομένουμε ἀγόγγυστα, παρακαλώντας τόν Θεό νά μᾶς συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες καί δοξάζοντας τό ὄνομά Του… Ἡ μεγάλη λύπη καί ἡ στενοχώρια δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό, εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου… Νά γεμίσεις τήν ψυχή σου μέ Χριστό, μέ Θεῖο Ἔρωτα, μέ χαρά. Ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ θά σέ γιατρέψει»[11].
Συμβούλευε πνευματικό του παιδί: «Ὅταν εἶσαι ἄρρωστος,…Νά παρακαλᾶς τόν Θεό νά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες σου….Ἀλλά πρόσεξε:…Νά μή λές, “Θεέ μου συγχώρεσε τίς ἁμαρτίες μου”, καί τό μυαλό σου νά εἶναι προσκολλημένο στή σωματική σου ἀσθένεια… Ἐσύ ὅταν προσεύχεσαι, νά ξεχνᾶς τή σωματική σου ἀρρώστεια, νά τήν ἀποδέχεσαι σάν κανόνα, σάν ἐπιτίμιο, γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου.  Κι ὁ Θεός, ἐπειδή θά τόν παρακαλᾶς πονεμένος, θά σοῦ συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες σου καί θά σέ κάνει καλά καί στό σῶμα...»[12].

Γιά τήν ἀποδοχή μέ χαρά τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Γέροντα, θά πρέπει μέ χαρά νά ἀποδέχεται κάθε θλίψη, διότι αὐτή προέρχεται ἀπό τόν Θεό. Ὅλα γίνονται, εἴτε κατά εὐδοκία, εἴτε κατά παραχώρηση τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀγαπᾶ ἄπειρα. Θά πρέπει νά πιστεύουμε ὅτι ὅλα, ὅσα μᾶς συμβαίνουν εἶναι γιά τό καλό μας, ἀφοῦ ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά δώσει κάτι «κακό». Κάθε τί πρέπει νά τό δεχόμαστε μέ εὐχαριστία καί εὐγνωμοσύνη, ὡς ἐπίσκεψη Θεοῦ. Ὁ Λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι σαφής: «Ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει, μαστιγεῖ δέ πάντα υἱόν ὅν παραδέχεται»[13].
Συνάμα ὁ Κύριος μᾶς ἀποκάλυψε ὅτι «ἔχει μετρήσει καί τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς μας»[14] , δηλαδή ἔχει στοργική πρόνοια καί γιά τά πιό ἐλάχιστα, πού ἀφοροῦν σ’ ἐμᾶς.
Ἀκόμη μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ ὅτι «δέν θά μᾶς ἀφήσει νά πειραστοῦμε παραπάνω ἀπό ὅσο ἀντέχουμε. Ἐπίσης μᾶς ἔχει διαβεβαιώσει ὅτι μαζί μέ τόν πειρασμό θά μᾶς δίδει κάθε φορά καί τήν λύση καί τόν τρόπο καί τήν δύναμη γιά νά τόν ὑπομείνουμε»[15].
 Ἄρα ὅλα εἶναι «καλά» καί «γιά τόν Χριστιανό δέν ὑπάρχει κάτι, πού νά μπορεῖ νά τόν στενοχωρήσει», ὅπως δίδασκε καί ὁ μακαριστός π. Παΐσιος. Ὁ Χριστιανός «θλίβεται» (ἐξωτερικά) ἀλλ’ «οὐ στενοχωρεῖται» (ἐσωτερικά)· δέν στενοχωριέται γιά τίποτε.
Ἄν γογγύζουμε καί λέμε «γιατί Θεέ μου;», εἶναι σάν νά λέμε: «Θεέ μου δέν μ’ ἀγαπᾶς, δέν εἶσαι ἀγάπη», πρᾶγμα πού εἶναι βλασφημία καί μεγάλη ἀχαριστία.
Ὁ π. Πορφύριος «γι ν διορθώσει σ' ναν δελφ τ πολλ λαττώματα του , πως κα σ λους μας, παιρνε παραδείγματα π τ φύση κα τ ζωή του κα λεγε:
-''Νὰ ξέρεις παιδί μου τίποτα δὲν ἔγινε εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε.Ὅλα ἔχουν τὸ σκοπό τους. Καὶ τίποτα δὲν γίνεται χωρὶς νὰ ὑπάρχει αἰτία. Οὔτε μία πευκοβελόνα δὲν πέφτει ἀπὸ τὸ πεῦκο ἂν δὲν θέλει ὁ ΘΕΟΣ.
Γι'αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ μὴν στεναχωριέσαι γιὰ ὅ,τι σοῦ γίνεται.
Ἔτσι ἁγιαζόμαστε. Νά! ἐσὺ στεναχωριέσαι μὲ τὰ πρόσωπα τοῦ σπιτιοῦ σου καὶ βασανίζεσαι πότε μὲ τὴν γυναίκα σου καὶ πότε μὲ τὰ παιδιά σου.
Αὐτὰ εἶναι ὅμως, ποὺ σὲ κάνουν καὶ ἀνεβαίνεις πνευματικὰ ψηλά.
Ἂν δὲν ἦσαν αὐτοὶ ἐσὺ δὲν θὰ προχωροῦσες καθόλου.
Σοῦ τοὺς ἔχει δώσει ὁ ΘΕΟΣ γιὰ σένα.
Μὰ θὰ μοῦ πεῖς εἶναι καλὸ νὰ ὑποφέρουμε ἀπὸ τοὺς ἀγαπημένους μας;
Ἐ! ἔτσι τὸ θέλει ὁ ΘΕΟΣ».

Ἀπόσπασμα ἀπό τήν Β΄ἔκδοση (πλήρως ἀνανεωμένη καί ἐπηυξημένη) τοῦ βιβλίου: «Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς κατά τόν Γέροντα Πορφύριο» (Ἀρχ.  Σάββα Ἁγιορείτου)

Ἀρχ.Σάββας Ἁγιορείτης

[1] Ἰω. 13,34
[2] http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/porphyrios_sayings.htm, ἀπό τό βιβλίο τοῦ Κ. Γιαννιτσιώτη: Κοντά στό γέροντα Πορφύριο, σελ. 40.
[3] Β΄ Τιμ. 2, 24.
[4] Ὅ.π.
[5]Κλ. Ἰωαννίδη, Ὁ Γέρων Πορφύριος, Ἀθῆναι 1993, σελ. 183, (στό ἑξῆς: Ὁ Γέρων Πορφύριος), σελ. 223.
[6] http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/porphyrios_sayings.htm, ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Κ. Γιαννιτσιώτη: Κοντά στό γέροντα Πορφύριο.
[7] Γίνεται ἄτομο καί ὄχι πρόσωπο διότι πρόσωπα γινόμαστε μόνο ὅταν ἀγαπήσουμε ἀνιδιοτελῶς τόν Θεό καί τούς ἄλλους. Αὐτό γίνεται μόνο ὅταν ζήσουμε σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τῆς Ὀρθόδοξης Ἱερᾶς Παράδοσής μας (ζώντας σωστά μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία).
[8] Καλλιάτσου νάργυρου, Ὁ Πατήρ Πορφύριος: Ὁ Διορατικός, Ὁ Προορατικός, Ὁ Ἰαματικός.
[9] Πρβλ. ὅ. π. σελ. 137
[10] http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/porphyrios_sayings.htm, πό τό βιβλίο τοῦ Κ. Γιαννιτσιώτη: Κοντά στό γέροντα Πορφύριο.
[11]Κοντά στόν Γέροντα Πορφύριο, σελ. 156:
[12] http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/porphyrios_sayings.htm, πό τό βιβλίο τοῦ Κ. Γιαννιτσιώτη: Κοντά στό γέροντα Πορφύριο.
[13] Παρ. 3, 12.
[14] Ματθ. 10, 30.
[15] Α΄ Κορ. 10, 13: «πιστς δ θες, ς οκ ἐάσει μς πειρασθναι πρ δνασθε, λλ ποισει σν τ πειρασμ κα τν κβασιν το δνασθαι πενεγκεν».
πηγή εἰκόνας: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqP4tfiQOKQVXcIgopM-f-mtOsSp2olek58xumyqzhpIRUPu66IpG7QkKjkXI-UEiZA0PdUjsFNYNAH47c2H6J9CIg-2HITBNGdOI8jyhX9__3rH8xbuDExv2gMSGac5SY-mDSsiAFzQs/s1600/04_gPORFYRIOS.jpg

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΤΕΣΣΕΡΕΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

1.Μπορεῖτε νά δεῖτε τίς προηγούμενες δημοσιεύσεις τοῦ ἱστολογίου μας πατώντας τό: Παλαιότερες ἀναρτήσεις (δεῖτε δεξιά)

2.Καλλίτερη θέαση τοῦ ἱστολογίου μέ τό Mozilla.

3.Ἐπιτρέπεται ἡ ἀναδημοσίευση τῶν ἀναρτήσεων μέ τήν προϋπόθεση ἀναγραφῆς τῆς πηγῆς

4.Ἐπικοινωνία:
Kyria.theotokos@gmail.com .
Γιά ἐνημέρωση μέσῳ ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου στεῖλτε μας τό e- mail σας στό
Kyria.theotokos@gmail.com .