Εἰσαγωγή στό ἱστολόγιο

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:
Γενική ἐξομολόγηση: «Ἡ Θεία Ψυχανάλυση»

Τό μυστήριο τῆς Μετανοίας εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀληθινῆς ψυχο-θεραπείας.

Ὁ μετανοῶν αὐτομέμφεται, αὐτοκατηγορεῖται, ταπεινώνεται ὁπότε ἑλκύει τή Θεία Χάρη. Ἡ κορύφωση τῆς μετάνοιας εἶναι ἡ ἐξομολόγηση σέ Πνευματικό Ὁδηγό ὅλης μας τῆς ζωῆς. Ἡ προσοχή μετά τήν ἐξομολόγηση, ὥστε νά μήν ἐπαναλάβουμε τά λάθη τοῦ παρελθόντος καί ἡ προσπάθεια νά πράξουμε τά ἀντίθετα καλά καί σωστά ὁλοκληρώνει τήν ψυχοθεραπευτική διαδικασία.

Ἡ ἐξομολόγηση ὅλης μας τῆς ζωῆς, καλό εἶναι νά ἐπαναλαμβάνεται ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν. Ἡ γενική αὐτή ἐξομολόγηση, δίδασκε ὁ πολυχαρισματοῦχος καί σοφός ὅσιος Γέροντας Πορφύριος, θεραπεύει τόν ἄνθρωπο ὄχι μόνο ἀπό τίς βλάβες τῶν προσωπικῶν του ἁμαρτιῶν, ἀλλά καί ἀπό τά ποικίλα ψυχολογικά τραύματα καθώς καί ἀπό τά βιώματα τῶν προγόνων του. Τήν γενική αὐτή ἐξομολόγηση ὁ ἅγιος Γέροντας τήν ὀνόμαζε θεία ψυχανάλυση. Ἀπό αὐτή τήν ὀνομασία πήραμε ἀφορμή νά δώσουμε στό ἱστολόγιό μας τον τίτλο

ΘΕΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ καί τήν διεύθυνση agiapsychanalysi

Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Γίνε παιδί

 
«Αμήν λέγω υμίν" εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματ». 18:3)
Τάδε λέγει Κύριος και ο λόγος Του είναι άγιος και αληθινός. Τί πλεονέκτημα έχουν τα παιδιά έναντι των μεγάλων; Έχουν τρία πλεονεκτήματα: την πίστη, την υπακοή και την συγχωρητικότητα. Το παιδί ρωτάει το γονιό του για τα πάντα και, ασχέτως του τι απαντά εκείνος, πιστεύει το γονιό του. Το παιδί υπακούει στο γονιό του και εύκολα υποτάσσει το θέλημά του στο θέλημα του γονιού του. Το παιδί είναι συγχωρητικό και, μολονότι προκαλεί εύκολα, συγχωρεί γρήγορα. Ο Κύριος μας απαιτεί και τα τρία αυτά από όλους τους ανθρώπους, δηλαδή πίστη, υπακοή και συγχωρητικότητα. Επιθυμεί οι άνθρωποι να πιστεύουν σ' Αυτόν απροϋπόθετα, χωρίς όρους, όπως ένα παιδί πιστεύει στο γονιό του" και να είναι συγχωρητικοί ο ένας με τον άλλον, αμνησίκακοι, χωρίς να απαντούν στο κακό με κακό.

Ἡ τιμωρία τῆς μνησικακίας

Ὁ πρεσβύτερος Τίτος καί ὁ διάκονος Εὐάγριος ἦταν ἐπίσης συμμοναστές στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Ὁ διάβολος, πού πάντοτε σπέρνει ζιζάνια, δημιούργησε ἔχθρα ἀνάμεσά τους. Κι ἐνῶ πρῶτα ἦταν ἀγαπημένοι, ἔφασαν τώρα στό σημεῖο νά μή θέλουν νά ἰδωθοῦν.
Στήν ἐκκλησία δέν θύμιαζε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Κι ὅταν ὁ ἕνας θύμιαζε, ὁ ἄλλος ἔφευγε μακριά.
Οἱ ἄλλοι μοναχοί πάσχιζαν νά τούς συμφιλιώσουν, ἀλλά χωρίς ἀποτέλεσμα.

Ἡ χρησιμοθηρική σχέση μέ τόν Θεό.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Ἀρχ.Σάββα Ἁγιορείτου)

ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στὴν Ὀρθοδοξία πρέπει νὰ ἀλλάξουμε, νὰ ἀλλάξει ὁ ἄνθρωπος, νά μετανοήσει δηλαδὴ, νὰ θεραπευθεῖ ἐν Χριστῷ. Πρέπει νὰ ἀλλάξει ὁ νοῦς μας, νὰ «καθαριστεῖ» ἡ καρδιά μας, νὰ ἀδειάσει ἀπὸ ὅλα καὶ νὰ γεμίσει μὲ τὸν Χριστό Μας. Πρέπει νὰ ἀλλάξουμε.
Γι’ αὐτὸ μὴ σᾶς πειράζει, ἅμα σᾶς λένε:
«Ἄλλαξες...».
«Ναί, ἄλλαξα. Τὸ θέμα εἶναι: Πρὸς τὰ ποῦ ἄλλαξα;»...
«(Ἄλλαξες) Διότι μπῆκες στὴν Ἐκκλησία καὶ σὲ παρέσυραν οἱ παππάδες...κ.λπ. κ.λπ.»
Ναί...Τὸ θέμα εἶναι ὅτι πράγματι χρειάζεται νὰ ἀλλάξουμε.
Ἄν μᾶς ποῦνε «ἄλλαξες», μὴν τά χάνουμε, ἄς μήν φοβόμαστε νά τό ποῦμε...«Ναὶ ἄλλαξα».
Προσπαθοῦν νά μᾶς χτυπήσουν στόν ἐγωισμό, στήν κενοδοξία, ὅταν μᾶς λένε ὅτι «ἀλλάξαμε». Μὰ ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι πού ὀφείλουμε νά κάνουμε: πρέπει νὰ ἀλλάξουμε καὶ ἀπό ἄρρωστοι νά γίνουμε καλά. Ἄς μην παραμένουμε ἄρρωστοι, γιά νά φαινόμαστε «σταθεροί» χαρακτῆρες, οὔτε εἶναι μειωτικό νά παραδεχθοῦμε ὅτι μέχρι τώρα «εἴχαμε πάρει τήν ζωή μας λάθος»...

ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ (ΠΑΠΙΚΟΥΣ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ Κ.ΛΠ.) ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ

Ἡ ἀναισχυντία (ἔλλειψη ντροπῆς)


 Πόσο όμορφα  περιγράφει ο Ιερός Χρυσόστομος  την διαδικασία αυτή της φυγής  του αναίσχυντου  αμαρτωλού  από την αληθινή μετάνοια στο πρόσωπο το Κάιν.
"Ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του , τον Άβελ, κατεχόμενος από το πάθος του φθόνου , διότι μετά από τον φθόνο  ακολουθεί ο φόνος· και τον έφερε σ'ένα χωράφι και εκεί τον σκότωσε. Και τι λέγει ο Θεός σ'αυτόν ; Που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου; Αυτός που τα ξέρει όλα ρωτά σαν να μην γνωρίζει μόνο και μόνο για να τραβήξει τον φονιά σε μετάνοια. Το ότι γνώριζε, το έδειξε με την ερώτηση· που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου; Αυτός όμως του απάντησε, δεν γνωρίζω, μήπως φύλακας του αδελφού μου είμαι εγώ; Έστω, δεν είσαι φύλακας του , γιατι όμως είσαι και φονιάς του; Δεν τον φύλαγες, γιατί όμως και τον σκότωσες; Όμως έμμεσα τα ομολογείς αυτά; Είσαι και φύλακάς του.

«Περί πνευματικῆς ἀναισθησίας»



ΟΜΙΛΙΑ
π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου
Λόγοι Ἀφυπνίσεως

Οἱ δύο φάσεις τῆς ἀναισθησίας.

Ἡ ἀναισθησία, ἀγαπητοί μου, ἔχει δύο φάσεις· ἡ δεύτερη φάση λέγεται πώρωση. Σ᾿ αὐτή δέν ὑπάρχει οὐδεμία δυνατότητα πλέον διακρίσεως τοῦ καλοῦ ἀπό τό κακό. Ἐκεῖνος πού ἔχει πάθει πώρωση δέν ξεχωρίζει τί εἶναι καλό καί τί κακό· δηλαδή ἔχει παντελή ἔλλειψη αὐτογνωσίας. Μπορεῖ νά κάνει τό κακό, νά κάνει ἔγκλημα, καί νά γελᾶ! νά μήν αἰσθάνεται ἀπολύτως τίποτε. Ἀπολύτως! Ἔχουμε τό φαινόμενο τῆς πωρώσεως· εἶναι ἡ ἀναισθησία στό τελευταῖο της στάδιο. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός πιά δέν ἔχει ἐλπίδα νά σωθεῖ· εἶναι νεκρός, πνευματικά νεκρός.
Ἀλλά ἡ πρῶτη φάση, ἡ πιό συνηθισμένη, εἶναι αὐτή πού τήν συναντᾶμε στούς Χριστιανούς μας, ὅπως θά δεῖτε στή συνέχεια τῆς ἀναλύσεως, σ᾿ ἕνα βαθμό ὑπερβολικά ἁπλωμένο καί βαθύ. Ἐμφανίζεται σέ αὐτή ἡ ἀναισθησία εἴτε ὡς πρακτική ἀμετανοησία εἴτε ὡς μή πρόοδος στήν πνευματική ζωή.

«Ὅλοι οἱ ψυχικὰ ἀσθενεῖς ἔχουν ὡς κέντρο τὸν ἑαυτό τους»

    
ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

«Ὅλοι οἱ ψυχικὰ ἀσθενεῖς ἔχουν ὡς κέντρο τὸν ἑαυτό τους».

Ἕνας ἀκόμη σύγχρονος Στάρετς, ὁ Στάρετς Σέργιος, συμφωνεῖ μέ τά λεγόμενα τοῦ Γέροντος Πορφυρίου καί τοῦ Γέροντος Παϊσίου, πού μόλις παρουσιάσαμε:
«Στὴ βάση τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν», παρατηρεῖ ὁ Στάρετς Σέργιος, «βρίσκεται ἡ ὑπερηφάνεια. Θεμέλιο τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν εἶναι ἡ θεώρηση τοῦ ἑαυτοῦ μας ὡς κέντρου τῶν πραγμάτων. Ὅλοι οἱ ψυχικὰ ἀσθενεῖς ἔχουν ὡς κέντρο τὸν ἑαυτό τους»1. Ἐδῶ ὁ Γέροντας ταυτίζεται πλήρως μέ τόν Γέροντα Πορφύριο, πού ὁμιλεῖ γιά τόν ἐγωισμό ὡς αἰτία τῆς κατάθλιψης.
Καί συνεχίζει: «Αὐτό, βεβαίως, δέν σημαίνει ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι ὑπεύθυνοι για τὴν ἀσθένειά τους. Ἡ ὑπερηφάνεια, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα πάθη, ἔχουν στο ἄτομο ποικίλες προελεύσεις: τὴν προσωπικὴ βουλήσῃ, ἀλλὰ καὶ τὴν κληρονομικότητα, τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, τὴν κοινωνία, τὶς προσωπικὲς σχέσεις καὶ τὴν ἱστορία τοῦ καθενός. Κάθε πνευματικὸς Πατέρας πρέπει να εἶναι ταυτόχρονα καὶ ψυχίατρος. Κάθε ψυχικὴ ἀσθένεια ἔχει στήν βάση της πνευματικὰ προβλήματα»2.

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

Περὶ λογισμῶν καὶ ἀγανάκτησης.Ἅγιος Γέρων Πορφύριος

Ὅλοι γνωρίζουμε τὸν πόλεμο τῶν λογισμῶν, τὸν ὁποῖο μᾶς κάμνει ὁ διάβολος. Προσωπικὰ γνωρίζω καὶ ἀπὸ τὴν ἐμπειρία μου ὡς πνευματικοῦ πατρός, ποὺ μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ γίνω, πόσο πολλοὶ ἄνθρωποι μπερδεύονται σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο καὶ βασανίζονται πραγματικά.
Ὅταν, λοιπόν, κάποια φορὰ ρωτήσαμε γιὰ τὸ πρόβλημα αὐτὸ τὸν Γέροντα Πορφύριο, μᾶς εἶπε: “Ἐσεῖς προχωρᾶτε στὸ δρόμο σας. Ὁ διάβολος ἔρχεται μὲ τοὺς λογισμοὺς καὶ σᾶς τραβᾶ ἀπὸ τὸ μανίκι, γιὰ νὰ σᾶς ἀποπροσανατολίσει. Ἐσεῖς νὰ μὴ γυρίζετε νὰ πιάνετε κουβέντα μαζί του ἢ ν’ ἀντιδικεῖτε μαζί του. Ἐσεῖς νὰ προχωρᾶτε στὸ δρόμο σας. Αὐτὸς θὰ σᾶς τραβᾶ ἀπὸ τὸ μανίκι, ἀλλὰ ἐσεῖς νὰ προχωρᾶτε στὸ δρόμο σας καὶ κάπου θὰ βαρεθεῖ καὶ θὰ σᾶς ἀφήσει”.

«Ἄν ἤσουν ταπεινός δέν θά ὀργιζόσουν» (Ἅγ. Δημήτριος τοῦ Ροστώβ)

Η ΟΡΓΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΕΚΛΕΚΤΗ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ

Οργή και μνησικακία

Σαφής, αλλά και φοβερή, είναι η προειδοποίησις του Κυρίου: «Πας ο οργιζόμενος τω αδελφώ αυτού εική, ένοχος έσται τη κρίσει» (Ματθ. 5. 22). Μην οργίζεσαι εναντίον κανενός ανθρώπου, έστω κι αν πραγματικά έχεις απ' αυτόν αδικηθεί. «Οργή γαρ ανδρός δικαιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται» (Ίακ. 1. 20). Γι' αυτό «ο ήλιος μη επιδυέτω επί τω παροργισμώ υμών... πασά πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και Βλασφημία αρθήτω άφ' υμών συν πάση κακία. Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς καθώς και ο Θεός εν Χριστώ εχαρίσατο υμίν» (Εφ. 4. 26, 31-32).
Μην οργίζεσαι ποτέ εναντίον κανενός και για καμιά αιτία, εκτός κι αν κάποιος θελήσει να σε χωρίσει από τον Θεό και την αγάπη Του. Ποιος όμως έχει τη δύναμη να το κατορθώσει αυτό, αν δεν το θέλεις εσύ ο ίδιος; «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; ...

Σᾶς θυμίζει κάτι ὁ λόγος τοῦ ἁγίου;

Ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας, είναι βυθισμένος στον ύπνο της αμαρτίας. Κοιμάται βαθιά. Κι ο Θεός τον ξυπνάει με πολέμους, θανατικές επιδημίες, πυρκαγιές, καταστροφικές καταιγίδες, σεισμούς, πλημμύρες, κακούς θερισμούς…

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης
http://omothimadon.gr/?p=34382 

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου - Περί μετανοίας

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Περί μετανοίας
Όπως ακριβώς δεν έχουν καμιά ωφέλεια οι γεωργοί που σπέρνουν τον σπόρο στον δρόμο, έτσι ούτε κι εμείς έχο­με κανένα όφελος από το να μας ονομάζουν Χριστιανούς, αν τα έργα μας δεν είναι σύμφωνα με το όνομά μας. Και αν θέλετε, σάς παρουσιάσω αξιόπιστο μάρτυρα τον αδελφόθεο Ιάκωβο, που λέγει˙ η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή (Ιακ. 2,17). Άρα λοιπόν παντού είναι ανα­γκαία και η εκτέλεση των έργων, γιατί όταν απουσιά­ζουν αυτά δεν μπορεί να μας ωφελήσει η ονομασία του Χριστιανού. Και μην απορήσεις. Γιατί, πες μου, ποιο κέρ­δος έχει ο στρατιώτης από την κατάταξη του στον στρα­τό, αν δεν είναι άξιος για την εκστρατεία και δεν πολεμά για τον βασιλιά από τον οποίο τρέφεται;

Πῶς πρέπει νὰ μετανοοῦμε..Ἀπὸ τὸ Γεροντικό.β' μέρος

 
 Δεῖτε ἐδῶ:Πῶς πρέπει νὰ μετανοοῦμε.Ἀπὸ τὸ Γεροντικό α'μέρος

Εἶπε ἕνας γέροντας:
Ἂν πέσεις σὲ μία ἁμαρτία καὶ σηκωθεῖς κι ἀρχίσεις νὰ θλίβεσαι καὶ νὰ μετανοεῖς γι᾿ αὐτήν, πρόσεξε νὰ μὴ σταματήσεις τὴ λύπη καὶ τοὺς στεναγμοὺς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ὡς τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου σου. Ἀλλιῶς θὰ πέσεις πάλι γρήγορα στὸν ἴδιο βόθρο.
Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη εἶναι γιὰ τὴν ψυχὴ χαλινάρι, ποὺ δὲν τὴν ἀφήνει νὰ πέσει.

***

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:
- Ἀββᾶ, ἦταν δυὸ ἄνθρωποι, ὁ ἕνας μοναχὸς καὶ ὁ ἄλλος κοσμικός. Μιὰ νύχτα ὁ μοναχὸς ἀποφάσισε νὰ πετάξει τὸ σχῆμα του μόλις θὰ ξημέρωνε. Ὁ κοσμικὸς πάλι ἀποφάσισε νὰ γίνει μοναχός. Καὶ οἱ δυὸ ὅμως πέθαναν τὴν ἴδια νύχτα, κι ἔτσι δὲν πρόφτασαν νὰ πραγματοποιήσουν τὶς προθέσεις τους. Σὰν τί θὰ θεωρηθοῦν ἄραγε;

«Ὁ ἐγωισμός φέρνει πάντα λύπη καί ἄγχος»

    
 ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

«Ὁ ἐγωισμός φέρνει πάντα λύπη καί ἄγχος»
«Ὁ ἐγωισμός φέρνει πάντα λύπη καί ἄγχος»1, ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος. Ὁ πονηρός «θέλει νά μᾶς βλέπει λυπημένους καί νά χαίρεται... τό ταγκαλάκι δέν θέλει κανένας νά χαίρεται»2.
Ὁ ἐγωισμός ὁδηγεῖ στήν λύπη· σ' ἐκείνη τήν λύπη πού δέν εἶναι κατά Θεόν. Ὁδηγεῖ στήν βαθειά ἀπαρηγόρητη λύπη, ἡ ὁποία μέ τήν σειρά της συχνά ὁδηγεῖ στήν ἀπελπισία, τήν ἀπόγνωση, ἀκόμη καί τήν αὐτοκτονία.
Ἀντίθετα, ἡ κατά Θεόν λύπη ὁδηγεῖ στήν μετάνοια. Ἡ μετάνοια φέρνει τήν ἀληθινή χαρά στόν ἄνθρωπο, πού εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀποκατάστασης τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό καί τῆς ἐνεργοποίησης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα φανερώνει στόν μετανοημένο ἄνθρωπο τόν καρπό Του, πού εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη κ.λπ.»3.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Πρέπει πάντοτε νὰ θυμόμαστε τὸ θάνατο

 

Τοῦ ἀββᾶ Ἡσαΐα

 Μικρὸς Εὐεργετινός

Τρία πράγματα ἀποκτᾷ μὲ δυσκολία ὁ ἄνθρωπος - καὶ εἶναι αὐτὰ ποὺ συντηροῦν ὅλες τὶς ἀρετές: τὸ πένθος, τὰ δάκρυα γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ ἡ θύμηση τοῦ θανάτου του. Γιατὶ ὅποιος καθημερινὰ συλλογίζεται τὸ θάνατο καὶ λέει στὸν ἑαυτό του, «Μόνο τὴ σημερινὴ μέρα ἔχω νὰ ζήσω σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο», αὐτὸς ποτὲ δὲν θ᾿ ἁμαρτήσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Ὅποιος, ἀντίθετα, ἐλπίζει πὼς θὰ ζήσει πολλὰ χρόνια, αὐτὸς θὰ πέσει σὲ πολλὲς ἁμαρτίες.
Ὁ Θεὸς φροντίζει νὰ διατηρεῖ καθαρὸ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τὸ δρόμο τῆς ζωῆς ἐκείνου, ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ δώσει λόγο γιὰ ὅλες του τὶς πράξεις στὸ Θεό. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἀδιαφορεῖ λέγοντας, «Ἔχω καιρὸ ὡς τότε», βρίσκεται δίπλα στοὺς δαίμονες.

Ἡ δικαιοκρισία τοῦ Θεοῦ. Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν


Γλυκυτητα καί σοφία στάζουν τά λόγια σου, τοῦ εἴπανε μέ θαυμασμό οἱ συνομιλητές του.  Πόσο ἀληθινός εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, «ἐὰν μείνητε ἐν ἐμοί, καὶ τὰ ῥήματά μου ἐν ὑμῖν μένει»129!  Κι ἐσύ λοιπόν, πάτερ, μένοντας ἑνωμένος ὅλος μ’ Ἐκεῖνον, λαλεῖς καί τά δικά Του λόγια.  Γι’ αὐτό ἀπάντησέ μας σέ τοῦτο, πού μᾶς ἔρχεται φυσιολογικά στό νοῦ μετά ἀπ’ ὅσα εἶπες: Πῶς συμβαίνει νά μπαίνουν κάποτε σέ πλοῖο πολλοί ἄνθρωποι, ἀπό διαφορετικά μέρη, καί σέ μιά τρικυμία νά πνίγονται ὅλοι;  Σέ μιά τέτοια περίπτωση, εἶναι σ’ ὅλους ἀνεξαιρέτως προορισμένο ἕνα τόσο ἀξιοθρήνητο τέλος;
-Πολύ ψηλά στοχεύετε! τούς εἶπε ὁ ὅσιος. Αὐτά μόνο ὁ Θεός τά ξερει καί τό Πνεῦμα Του τό Ἅγιο.  Μέ τή βοήθειά Του ὅμως, θά σᾶς διηγηθῶ ἀκόμα κάτι σχετικό.
Καί ἄρχισε νά τούς διηγεῖται γιά κάποιον καραβοκύρη, πού τόν ἔλεγαν Θεόγνωστο. Αὐτός εἶχε ἕνα πλοῖο μεγάλο, μέ πλήρωμα ἴσαμε τριάντα ἄντρες.  Μετέφεραν ἐμπορεύματα καί ταξιδιῶτες,   κι ἔκαναν, γενικά, ὅλες τίς δουλειές τῶν ναυτικῶν. Ἔκαναν ὅμως καί πολλές παρανομίες, πού δέν ἄρεσαν στό Θεό.

Ἡ ἐναντίωση στόν Θεό. Πατήρ Θαδδαῖος Βιτόβνιτσας

Η ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ. ΠΑΤΗΡ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑΣ

Ερώτηση: Τί σημαίνει να είναι κανείς εναντίον του Αγίου Πνεύματος;
Απάντηση π. Θαδδαίου:
Είναι αμαρτία, το να προσβάλλει κανείς το Άγιο Πνεύμα, η οποία δεν μπορεί να συγχωρεθεί ούτε σ' αυτόν ούτε στον άλλο κόσμο....
Η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος είναι επιμονή στο να μην μετανιώσει κανείς και εναντίωση στην αλήθεια.
Αυτό σημαίνει να λες συνεχώς σε κάποιον άνθρωπο να μετανιώσει, αλλά αυτός να μην θέλει να μετανιώσει... Ο τέτοιου είδους άνθρωπος πιστεύει πώς δεν είναι αμαρτωλός και συνεχίζει να επιμένει να μην μετανοεί. Αυτός εναντιώνεται στην αλήθεια. Μάταια όλα όσα του λες, μάταια του λες πώς παντού υπάρχει ο Θεός. Μάταια του λες πώς βρίσκεται κοντά μας, ότι είναι Ζωοποιός... Όλα είναι μάταια. Αυτό δεν μπορεί να συγχωρεθεί ούτε σ' αυτό τον κόσμο ούτε στον άλλο, επειδή αυτός ο άνθρωπος δεν θέλει να αλλάξει...
Κάποτε ένας γέροντας πήγε στον Αγ. Αντώνιο και του είπε:

"Οὐ δύναμαι διαψεῦσαι Ἑαυτόν. Ἐγώ εἰμί ὁ Νομοθέτης τοῦ οὐ φονεύσεις."

Φαινόταν ὅτι ἦταν ζωντανό μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Συμμετεῖχε στίς φιλανθρωπικές δραστηριότητες τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐνορίας της, ἐξωμολογεῖτο καί κοινωνοῦσε. Ὅλοι ἔλεγαν ὅτι ἡ κυρία Φρόσω ἦταν μιά πολύ καλη Χριστιανή.
Ἡ κωμόπολή ὅπου ζοῦσε, δέν ἀπέχει πολύ ἀπ᾿ τή Θεσσαλονίκη. Συχνά κατέβαιναν Ἁγιορεῖτες Πνευματικοί κι ἐξομολογοῦσαν ὅσους ἀπ᾿ τούς ἐκεῖ κατοίκους ἤθελαν. Ἡ κυρά- Φρόσω ἦταν μία ἀπ᾿ αὐτούς. Εἶχε μάλιστα καί μιά ἰδιαίτερη ἀγάπη στήν Παναγία. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τήν ἐπεκαλεῖτο πολύ. Εἴτε μαγείρευε, εἴτε σκούπιζε, ψιθύριζε: "Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς". Καί πράγματι, Ἐκείνη ἦταν τελικά πού τήν ἔσωσε μέ τίς πρεσβεῖες Της, γιατί, δυστυχῶς, ἡ καλή- κατά τά ἄλλα- κυρά Φρόσω, δέν ἐξομολογεῖτο εἰλικρινά τίς ἁμαρτίες της. Ἀπέκρυπτε ἀπ᾿ τόν Πνευματικό τήν πιό μεγάλη.

Γιατί καθυστερεῖ ἡ παρέμβαση τοῦ Θεοῦ στό παρατεινόμενο δράμα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ;

Οι γέροντες, οι μαγικές συνταγές και τα δώρα της μετάνοιας!
«Αδελφέ σώσε με! Πρέπει να βρω τον γέροντα ασκητή του Παγγαίου Όρους. 
Καταστρέφεται η οικογένειά μου. Άρχισαν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί και δεν ξέρω τι να κάνω. Και δεν έφθαναν όλα αυτά ξεκίνησαν και οι καυγάδες με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Για όλα φταίω εγώ. Πιστεύω όμως ακράδαντα πως κάποιος η κάποια μου έχει κάνει μάγια! Γι’ αυτό αναζητώ τον γέροντα να μου λύσει το πρόβλημα…»!
Η απογοήτευση και η απελπισία διακρινόταν από τη φωνή του και αποτελούσαν δείγμα της τραγικής κατάστασης που βρισκόταν ο ανωτέρω χριστιανός! Καθώς μου περιέγραφε με λεπτομέρειες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τον διέκοψα ξαφνικά και του είπα:

Πῶς πρέπει νὰ μετανοοῦμε.Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

 Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

Ἕνας ἀδελφὸς ἔκανε συνεχῶς αὐτὴ τὴν προσευχὴ στὸ Θεό:
- Κύριε, δὲν ἔχω φόβο Θεοῦ! Στεῖλε μου λοιπὸν κεραυνὸ ἢ καμιὰν ἄλλη τιμωρία ἢ ἀρρώστια ἢ δαιμόνιο, μήπως κι ἔτσι ἔρθει σὲ φόβο ἡ πωρωμένη μου ψυχή.

***

Ἄλλοτε πάλι παρακαλοῦσε κι ἔλεγε:
- Ξέρω πὼς ἔχω πολὺ ἁμαρτήσει ἐνώπιόν Σου, Δέσποτα, καὶ πὼς εἶναι ἀναρίθμητα τὰ σφάλματά μου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν τολμῶ νὰ Σοῦ ζητήσω νὰ μὲ συγχωρέσεις. Ἂν ὅμως εἶναι δυνατόν, συγχώρεσέ με γιὰ τὴν εὐσπλαγχνία Σου. Ἂν πάλι εἶναι ἀδύνατον, τουλάχιστον τιμώρησέ με στὴ ζωὴ αὐτὴ καὶ μὴ μὲ κολάσεις στὴν ἄλλη. Κι ἂν εἶναι καὶ τοῦτο ἀκόμη ἀδύνατον, στεῖλε μου ἐδῶ ἕνα μέρος τῆς τιμωρίας καὶ ἀλάφρωσέ μου ἐκεῖ τὴν κόλαση.

Ἐγωισμός-‘Υπερηφάνεια: τό κύριο αἴτιο τῆς κατάθλιψης καί τῶν ἄλλων «ψυχολογικῶν»

 
   ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

Ἐγωισμός-‘Υπερηφάνεια: τό κύριο αἴτιο τῆς κατάθλιψης καί τῶν ἄλλων «ψυχολογικῶν»1.

Ζοῦμε σ’ ἕναν κόσμο γεμάτο πάθη ψυχικά καί σωματικά. Ἀπό τά κυριότερα πάθη τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου εἶναι τό πάθος τῆς ὑπερηφανείας.
Εἶναι «τό Γενικό Ἐπιτελεῖο ὅλων τῶν παθῶν»2, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Παΐσιος. «Ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ ἐγωισμός, ἡ κενοδοξία κ.λπ. ἐκτός ἀπό τήν ἔπαρση, πού εἶναι ἑωσφορικός βαθμός, εἶναι τό ἴδιο πάθος μέ μικρές διαφορές καί διαβαθμίσεις. Ὁ ἐγωισμός εἶναι τό ἀναρχικό παιδί τῆς ὑπερηφανείας· δέν τό βάζει κάτω, ἐπιμένει. Ὅπως ὅμως τά δένδρα πού δέν λυγίζουν σπάζουν τελικά ἀπό τόν ἀέρα, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἐγωισμό, ἐπειδή δέν κάμπτεται, σπάζει τελικά τά μοῦτρα του. Μεγάλο κακό ὁ ἐγωισμός! Ἐνῶ καί ἀνάπαυση δέν ἔχει ὁ ἐγωιστής, πάλι ἐπιμένει!...»3.

Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Τά ἀποτελέσματα τῆς ἀμετανοησίας, καί σκληροκαρδίας. Νεώτερα Θαύματα τῆς Παναγίας στή Βαρνάκοβα & Ἱστορίες γιά τήν Αἰωνιότητα


Τά ἀποτελέσματα τῆς ἀμετανοησίας, καί σκληροκαρδίας
 Νεώτερα Θαύματα τῆς Παναγίας στή Βαρνάκοβα & Ἱστορίες γιά τήν Αἰωνιότητα


Εἶναι φοβερό τό γεγονός, ἀλλά ἀληθινό. Κάποιοι χριστιανοί φοιτητές τοῦ Πανεπιστημίου τό διηγήθηκαν πολύ ἐντυπωσιασμενοι, ὅταν ἦρθαν στήν Παναγιά γιά νά προσκυνήσουν.  Εἶπαν συμπληρώνοντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον:
‟--Εἴχαμε ἕναν καθηγητή, πού φαινόταν πολύ καλός καί μελιστάλακτος. Ἐπειδή μᾶς φερόταν ἥπια, τόν συμπαθούσαμε. Τόν βλέπαμε δέ μερικές φορές νά ἔρχεται καί στήν Ἐκκλησία καί νά κοινωνάει.  Μετά ἀπό αὐτά, πιστεύαμε πώς ἦταν καί καλός χριστιανός. Ὅμως μᾶς περίμενε μεγάλη ἔκπληξη, γιά νά μήν ποῦμε φρίκη!
Κάποια μέρα μάθαμε ὅτι ἀρρώστησε βαριά. Ἀποφασίσαμε νά τόν ἐπισκεφθοῦμε.  Πήγαμε σπίτι του σέ μιά μοναχική βίλλα σέ ἀριστοκαρτικό προάστειο, ἀλλά ἡ γυναῖκα του σχεδόν μᾶς ἔδιωξε, ταραγμένη καί ἐνοχλημένη. Ἐνῶ δέ μᾶς μιλοῦσε ἀπό τήν πόρτα, ἀκούγονταν μέσα στό σπίτι γαυγίσματα καί οὐρλιαχτά. Μερικοί τό σχολίασαν καί εἶπαν:

Ἡ μετάνοια πρέπει νά εἶναι ἀληθινή, γιά νά συγχωρέσει ὁ Θεός τίς ἁμαρτίες μας

Ειρήνη, ειρήνη, ειρήνη! Φωνάζουν οι κυβερνήτες και οι λαοί τους σκοτώνονται πολεμώντας, επειδή μιλάνε για ειρήνη χωρίς Θεό.
Ψωμί, ψωμί, ψωμί! Φωνάζουν οι επιστήμονες της ευρωπαϊκής οικονομίας και οι λαοί τους πεινάνε, γιατί ζητούν ψωμί χωρίς τη βοήθεια του Θεού.
Νόμοι, νόμοι, νόμοι! Φωνάζουν οι καθηγητές του ευρωπαϊκού δικαίου και της δικαιοσύνης και οι λαοί τους κάνουν παρανομίες κάθε μέρα και κάθε στιγμή, γιατί συντάσσουν δικούς τους νόμους και όχι θεϊκούς….
Η νέα Ευρώπη έσπασε τις πλάκες του μωσαϊκού νόμου, παράκουσε τις εντολές του Χριστού. Καταπάτησε το νόμο της ηθικής, βρήκε τους ψεύτικους νόμους της φύσης και έβαλε αυτούς τους νόμους σαν θηλιά στο λαιμό των ανθρώπων.
Αγνόησε τους νόμους που υπήρχαν σαν ανύπαρκτους.

Ἄγνωστη εἶναι στούς ἀνθρώπους ἡ ὥρα τοῦ θανάτου τους…Καιρός γιά μετάνοια

Εφραίμ του Σύρου

Αδελφέ, να περιμένεις κάθε μέρα το θάνατό σου και να ετοιμάζεσαι κατάλληλα για την πορεία εκείνη. Γιατί το φοβερό πρόσταγμα θα έρθει όταν δεν θα το περιμένεις. Και αλίμονο σ’ εκείνον που θα βρεθεί ανέτοιμος.
Αν είσαι ακόμα νέος, ο εχθρός σου σπέρνει συχνά λογισμούς σαν κι αυτούς: «Νέος είσαι ακόμη. Απόλαυσε τις ηδονές σου, και στα γεράματά σου μετανοείς. Πόσους τάχα δεν ξέρεις, που και τις επίγειες ηδονές απόλαυσαν και τα ουράνια αγαθά κέρδισαν ύστερα με τη μετάνοια; Τι θέλεις και λιώνεις το σώμα σου από τόσο μικρή ηλικία, με κίνδυνο ν’ αρρωστήσεις;».
Εσύ όμως εναντιώσου στον εχθρό και πες του: «Διώκτη και εχθρέ της ψυχής μου! Πάψε να μου βάζεις λόγια! Γιατί, αν μ’ αρπάξει ο θάνατος στα νιάτα μου και δεν προφτάσω να γεράσω, τι θ’ απολογηθώ μπροστά στο βήμα του Χριστού; Να, βλέπω πολλούς νεότερους να πεθαίνουν και πολλούς ηλικιωμένους να ζουν πολλά χρόνια ακόμη.

Ἐμπόδια στήν ἐξομολόγηση (ἀντιρρήσεις καί προφάσεις) (Πρεσβ. Χαράλαμπος Νεόφυτος)

Από την αρχή θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση όσο αφορά τη μετάνοια γενικά. Διακρίνουμε μεταξύ των ανθρώπων δύο ειδών μετάνοια μεταμέλεια.
Η πρώτη είναι αυτή που συναντούμε και στους εκτός του χριστιανισμού ανθρώπους. Είναι μεν συναίσθηση της αμαρτίας ή του κακού που έγινε και ίσως να ακολουθεί και κάποια λύπη αλλά τίποτα παραπάνω μένουν μέχρι εκεί. Αυτό ακριβώς έκαμε και ο Ιούδας· μεταμελήθηκε αλλά δεν είχε το θάρρος να τρέξει και να ζητήσει συγχώρεση.
Αυτού του είδους την μετάνοια κάνουν δυστυχώς πολλοί χριστιανοί και μένουν μακριά από την εξομολόγηση και επανόρθωση και είναι λυπηρό που χάνουν τη σωτηρία τους. Oι διάφορες αντιρρήσεις και προφάσεις που φέρουν σαν δικαιολογία τους γίνονται μεγάλο εμπόδιο στο έργο της σωτηρίας.

Ὁ ὑπερήφανος δέν μετανοεῖ εἶναι…νοῦς ἀμεταμέλητος!

 Στα ησυχαστήρια των Κατουνακίων, στην Καλύβα «Γέννησις του Χριστού» με εγκράτεια και άσκηση ζούσε ο Μοναχός Ιλαρίων, σαν υποτακτικός στην Συνοδεία του Γέροντος Αρτεμίου και Παντελεήμονος Μοναχού.
 Ο Μοναχός Ιλαρίων είχε ευστροφία και ετοιμότητα στο μυαλό, ήταν εγκρατής και άκρως ασκητικός, είχε πολύ μελέτη στα Πατερικά βιβλία, έκανε τον Κανόνα του ανελλιπώς και απέφευγε τις συναντήσεις και συναναστροφές με τους άλλους ερημίτες Μοναχούς.
 Σιγά, σιγά και χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει πίστεψε στην ιδέα και στο λογισμό του, ότι αυτός σαν έξυπνος και μελετηρός που ήταν, δεν είχε ανάγκη από τις συμβουλές των Πατέρων και γι’ αυτό τους απέφευγε.
 Οι Πατέρες τον εκτιμούσαν για την εξυπνάδα του αυτή και τον θεωρούσαν, σαν μεγάλο εργάτη της αρετής και πραγματικά ήταν περιβόητος από όλους και φημισμένος σαν ενάρετος Μοναχός.

Ἡ μελλοντική φοβερή Κρίση καί ἡ τρομερή καταδίκη ὅσων πεθαίνουν ἀμετανόητοι.

Η μελλοντική φοβερή Κρίση και η τρομερή καταδίκη όσων πεθαίνουν αμετανόητοι.

Πριν την ένσαρκη οικονομία του Λόγου, ο Κύριος ήταν Θεός οργής και αγανακτήσεως για όσους παρέβαιναν τους ιερούς νόμους του. Πάντοτε εμφανίζονταν στους αμαρτωλούς ως Θεός φοβερός και τρομερός, Θεός ζηλότυπος και σκληρός, Θεός τιμωρητής και εκδικητής.
Τους προπάτορές μας τους εξόριζε από τον παράδεισο, για την παράβασή τους, και τους καταδίκασε σε αιώνιο θάνατο. Τον Κάιν τον τιμώρησε, για το φόνο του αδελφού του Άβελ, τόσο αυστηρά, που σε όλη του τη ζωή περιπλανιόταν στη γη στενάζοντας και τρέμοντας. Τους αμαρτωλούς ανθρώπους της εποχής το Νώε τους αφάνισε ανελέητα με έναν φοβερό κατακλυσμό.
 Τους κατασκευαστές του πύργου Βάβελ, για την υπερηφάνεια τους, τους σκόρπισε με αγανάκτηση σε όλη τη γη.

Πῶς πρέπει νὰ μετανοοῦμε.Τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ

 Τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ

Σ᾿ αὐτὰ ποὺ ἔχασες τὴν ἀρετή, σ᾿ αὐτὰ νὰ τὴν ἀποκτήσεις καὶ πάλι. Χρωστᾷς χρυσάφι στὸ Θεό; Δὲν δέχεται νὰ τοῦ δώσεις μαργαριτάρι. Ἔχασες, γιὰ παράδειγμα, τὴν ἁγνεία σου; Ὁ Θεὸς δὲν δέχεται ἀπὸ σένα ἐλεημοσύνη, ὅσο ἐπιμένεις στὴν πορνεία. Σοῦ ζητάει τὸν ἐξαγνισμὸ τοῦ σώματος, ἐπειδὴ αὐτὴ τὴν ἐντολὴ ἀθέτησες, νικημένος ἀπὸ τὸ φθόνο τοῦ διαβόλου. Τί κι ἂν πολεμᾷς τὸν ὕπνο ἀγρυπνώντας; Τί κι ἂν καταγίνεσαι μὲ τὴ νηστεία;

Πῶς δημιουργεῖται ἡ κατάθλιψη.Ἡ κατάθλιψη εἶναι κακή διαχείρηση τῆς λύπης λόγῳ δαιμονικῆς ἐπήρρειας.

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ
 
Β2) ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Πῶς δημιουργεῖται ἡ κατάθλιψη.

«Πολλές εἶναι ἐνδεχομένως οἱ αἰτίες τῆς θλίψης· συνήθως ἀποτελεῖ συνισταμένη τῆς παθολογικῆς δράσης τῆς θυμοειδοῦς ἤ καί τῆς ἐπιθυμητικῆς δύναμης τῆς ψυχῆς· συνδέεται λοιπόν οὐσιαστικά:
(1) μέ τήν ἐπιθυμία ἤ καί
(2) τήν ὀργή... Ἐξίσου μπορεῖ νά παράγεται στήν ψυχή μέ
(3) ἄμεση δαιμονική ἐνέργεια ἤ καί
(4) νά γεννᾶται ἐκεῖ χωρίς προφανές κίνητρο.
Ἡ συχνότερη αἰτία τῆς λύπης εἶναι ἡ ματαίωση μιᾶς ἤ περισσοτέρων ἐπιθυμιῶν... καθώς καί τῆς ἡδονῆς πού συνάπτεται μέ αὐτήν»1. Ἀποδεικνύει ἔτσι (ἡ κακή αὐτήν λύπη) προσκόλληση (τοῦ προσώπου τό ὁποῖο προσβάλλει) στά αἰσθητά ἀγαθά καί τίς ἀξίες τοῦ κόσμου.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

Πῶς πρέπει νὰ μετανοοῦμε

Νὰ μὴν ἀναβάλλουμε τὴ μετάνοια γιὰ τὸ μέλλον. Μετὰ τὸ θάνατο δὲν ὑπάρχει διόρθωση.

Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου

Ἂν κάποιος πέσει σὲ μία ἁμαρτία καὶ δὲν λυπηθεῖ ἀνάλογα μὲ τὸ σφάλμα του, εὔκολα θὰ ξαναπιαστεῖ στὸ ἴδιο δίχτυ.
Ὅταν ἀποφεύγεις τὴν κακοπάθεια καὶ τοὺς ἐξευτελισμούς, μὴν ἰσχυρίζεσαι πὼς θὰ μετανοήσεις μὲ ἄλλες ἀρετές, γιατὶ ἡ κενοδοξία καὶ ἡ ἀποφυγὴ τῆς κακοπάθειας ἀπὸ τὴ φύση τους ὑποδουλώνουν στὴν ἁμαρτία ἀκόμα καὶ μὲ εὔλογες προφάσεις.

«Πὲς στὸν κόσμο γιὰ ἐλευθερία χωρὶς ἀγῶνες καί μετάνοια καὶ ὅλοι θὰ σὲ ἀγαπήσουν»

Στὸν κόσμο ἂν πεῖς δυσάρεστα πράγματα ἢ ἂν τὸν ἐλέγξεις δὲν ἀρέσει. Σὲ κατατάσσει στοὺς κακούς. Δὲς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη πόσους προφῆτες σκοτώσανε οἱ ἰσραηλίτες. Ἀκόμη καὶ τὸν Θεὸ τοὺς σκοτώσανε ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, ἐπειδὴ αὐτὰ ποὺ τοὺς ἔλεγε δὲν χαιδεύανε τὰ αὐτιά τους. Πὲς στὸν κόσμο γιὰ ἐλευθερία χωρὶς ἀγῶνες, γιὰ αὐτὲς τὶς προφητεῖες περὶ ξανθοῦ γένους καὶ κόκκινης μηλιᾶς χωρὶς νὰ βάλεις μέσα τὴν λέξη μετάνοια καὶ ὅλοι θὰ σὲ ἀγαπήσουν. Μόλις βάλεις αὐτὴ τὴ λέξη ὅλοι θὰ ἀποστρέψουν τὸ πρόσωπό τους. Δὲν ἔχουμε συνηθίσει τὸν ἔλεγχο γιατί δὲν ἔχουμε ταπείνωση. Λέει στὴν παλιὰ διαθήκη "μὴ ἔλεγχε κακοὺς ἴνα μὴ μισήσωσει σέ, ἔλεγχε σοφὸ καὶ ἀγαπήσει σέ".
Γιὰ τὸν κάθε ἕναν μας τὸ τέλος τοῦ κόσμου τούτου ἔρχεται μὲ τὴν κοίμησή του.

Δέχεται ὁ Θεός τόν διάβολο σέ μετάνοια;

Κάποιος άγιος γέροντας, μεγάλος και διορατικός, έχοντας νικήσει και ξεπεράσει όλους τους πειρασμούς των δαιμόνων, είχε λάβει το χάρισμα να βλέπει οφθαλμοφανώς το πως επιδρούν στη ζωή των ανθρώπων οι άγγελοι και οι δαίμονες· πως δηλ. ο καθένας από την πλευρά του αγωνίζονται για τις ψυχές των ανθρώπων.
Ήταν δε τόσο μεγάλος και υψηλός στην αρετή, που τα ακάθαρτα πνεύματα τον υπολόγιζαν πολύ και συστέλλονταν μπροστά του.
Πολλές φορές τα κορόιδευε και τα ύβριζε θυμίζοντάς τους την πτώση τους από τους ουρανούς και την αιώνια κόλαση του πυρός που τα περιμένει.

Ὡς ἀετοί ἄς ἀνακαινισθοῦμε.

undefinedΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ  


Ο αετός μπορεί να ζήσει εώς 70 χρόνια. 
Αυτό όμως εξαρτάται από το θάρρος του να ακολουθήσει μία επώδυνη διαδικασία.
Όταν φτάσει σε ηλικία 40 ετών,τα νύχια του γίνονται τόσο γαμψά που του είναι αδύνατο να αρπάξει τό θύραμα, το ράμφος του γίνεται κυρτό ώστε να μην μπορεί να τραφεί, τα φτερά του κολλούν στους ώμους και από το βάρος δεν μπορεί να πετάξει ψηλά. 
Τότε αποφασίζει ή να παραμείνει όπως είναι και να αργοπεθάνει, ή να ακολουθήσει μία διαδικασία 150 ημερών πολύ σκληρή αλλά σωτήρια και ανακαινιστική.

«Ὅ,τι λογῆς ἔργα σπείρει ὁ ἄνθρωπος, τέτοια καί θά θερίσει»

 undefined
«Ό,τι λογής έργα σπείρει ο άνθρωπος, τέτοια και θα θερίσει»
 Κάποτε ο άρχοντας του τόπου επισκέφθηκε τον αββά Παλλάδιο, γιατί ήθελε να τον δει. Είχε ακούσει βέβαια τα σχετικά μ' αυτόν. και είχε πάρει μαζί του και έναν στενογράφο, στον οποίο έδωσε την εξής εντολή: «Εγώ τώρα μπαίνω να δω τον αββά, εσύ λοιπόν όσα θα μου πει, να τα γράψεις με ακρίβεια».
 Μπαίνει μέσα ο άρχοντας και λέει στον Γέροντα: «Προσευχήσου για μένα, αββά, γιατί έχω πολλές αμαρτίες». «Μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι αναμάρτητος» αποκρίνεται ο Γέροντας. Τον ρωτά ο άρχοντας: «Άραγε, αββά, θα τιμωρηθούμε για κάθε αμαρτία;» Κι απαντά ο Γέροντας: «Γράφει στην αγία Γραφή: Εσύ θα ανταποδώσεις στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του». «Εξήγησέ μου τον λόγο αυτόν» παρακαλεί ο άρχοντας.

Πῶς νά σώσω τήν ψυχή μου;

ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΡΗΜΙΤΟΥ

Τι να πει κάποιος σε έναν άνθρωπο που ρωτάει: “Πώς μπορώ να σώσω την ψυχή μου;”
Αυτό: Μετανόει, και ενισχυμένος με τη δύναμη της χάριτος των αγίων Μυστηρίων, προχώρα την οδό των εντολών του Θεού, υπό την καθοδήγηση που η Αγία Εκκλησία σού δίνει μέσω της θεόσδοτης ιεροσύνης. Όλο αυτό πρέπει να γίνει μέσα σε ένα πνεύμα ειλικρινούς πίστης που δεν κρατά καμία επιφύλαξη.
Έπειτα, τι είναι πίστη;
Η πίστη είναι η ειλικρινής ομολογία ότι ο Θεός, ο οποίος λατρεύεται, η Αγία Τριάδα, που δημιούργησε όλα τα πράγματα και προνοεί για όλα, σώζει εμάς τους πεσμένους, μέσω της δύναμης του σταυρικού θανάτου του ενσαρκωμένου Υιού του Θεού, με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος μέσα στην Αγία Εκκλησία Του. Η αρχή της ανακαίνισης, που ξεκινάει σε αυτή τη ζωή, θα εμφανιστεί σε όλη της τη δόξα στο μέλλοντα αιώνα, με έναν τρόπο που το μυαλό δεν μπορεί να κατανοήσει, ούτε η γλώσσα να εκφράσει.

Τά ἀποτελέσματα τῆς κατάθλιψης.Ὁ καταθλιπτικός βασανίζει τόν ἑαυτό του καί τό περιβάλλον του


 
 ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ
Ὁ καταθλιπτικός βασανίζει τόν ἑαυτό του καί τό περιβάλλον του.

Οἱ καταθλιπτικοί βασανίζουν αὐτούς πού γνωρίζουν χωρίς νά τό θέλουν. Εὐχαριστιοῦνται ἀπ’ αὐτό, διότι ἐνεργοῦνται ὑπό τοῦ μισανθρώπου διαβόλου. Φανερώνεται ἀπ’ αὐτό ἡ αἰτία τῆς κατάθλιψης, πού εἶναι τά πάθη καί οἱ ἀντίστοιχοι μ’ αὐτά δαίμονες πού τά ὑποκινοῦν.
Ἔλεγε ὁ ἅγιος γέροντας Πορφύριος: «Οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουνε αὐτά τά ἀντιδραστικά, αὐτήν τήν συνήθεια,... τούς ἀνθρώπους πού γνωρίζουνε ἐννοοῦν νά τούς παιδεύουνε μέ διάφορα καμώματα, δηλαδή «ἄχ, δέν μπορῶ τοῦτο, ἐκεῖνο, ξεύρω κι ἐγώ...», καί οἱ γύρω τούς βλέπουνε αὐτουνούς πού ὑποφέρουν καί καταθλίβονται καί αὐτοί ὑποφέρουν. Καταλάβατε;

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

Ἡ τραγική καί ἐπίπονη κρίση (ἡ τρίτη ἀπό τίς τρεῖς ὁμιλίες τοῦ Μοναχοῦ Ἀλέξιου Καρακαλληνοῦ)

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, όλοι μας αυτόν τόν καιρό συζητούμε και γινόμαστε δέκτες των δυσάρεστων ειδήσεων, περί της οικονομικής καταστάσεως που επικρατεί στήν χώρα μας, και όλοι βιώνουμε καθημερινά αυτή τήν αγωνία περί τού τι μάς επιφυλάσσει τό μέλλον. Μακάρι όλοι να είχαμε τήν ίδια αγωνία, που έχουμε γιά τά βιωτικά, και γιά τά πνευματικά διότι όπως είπα και τίς δύο προηγούμενες Κυριακές, η οικονομική κρίση στήν Ελλάδα είναι ουσιαστικά μια πνευματική κρίση αξιών και αρετων.
Θά ήθελα πάλιν να τονίσω πώς οφείλουμε να ανταποκριθούμε σ᾽ αυτήν τήν διπλή κρίση ως τέκνα της Εκκλησίας. Είπαμεν ότι πρέπει να ομολογήσουμε τήν προσωπική μας ευθύνη γιά τήν κατάσταση, να καλλιεργήσουμε τήν συνείδησή μας μέ προσοχή στήν πνευματική διάσταση όλων των κινήσεών μας, και να προχωράμε μέ ελπίδα και μετάνοια στήν ιερά εξομολόγηση.

Ἡ τραγική καί ἐπίπονη κρίση (ἡ δεύτερη ἀπό τίς τρεῖς ὁμιλίες τοῦ Μοναχοῦ Ἀλέξιου Καρακαλληνοῦ)

undefined

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, θά ήθελα να αναφερθώ και στην σημερινή μου ομιλία, όπως και στην προηγούμενη για όσους τήν ακουσαν, στό κυρίαρχο θέμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα η οποία είναι μία προέκταση τού τρόπου της ζωής μας και επίσης θάήθελα να τονίσω τήν συμβολή της μετανοίας στην ζωή μας. Πολλές φορές, όταν έχουμε ένα πρόβλημα ή μία στεναχώρια, θέλουμε ένα θαύμα για να αρθεί το πρόβλημα ή δυσκολία πού μάς ταλαιπωρεί ή να μάς ελευθερώσει από μία ανυπόφορη κατάσταση. Όμως, πολλές φορές, πίσω από αυτό το φαινομενικά εύλογο θέλημα κρύβεται η επιθυμία να αποφύγουμε τήν προσπάθεια και τον αγώνα πού ο Θεός ζητάει από μάς. Φοβόμαστε να αλλάξουμε, διότι φοβόμαστε όχι μόνο το άγνωστο, αλλά το κυριότερο είναι ότι δέν θέλουμε να αφήσουμε το βόλεμά μας.

Ἡ τραγική καί ἐπίπονη κρίση

Μοναχός Ἀλέξιος Καρακαλληνός
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, θά ἤθελα νά πῶ μερικά λόγια στὴν ἀγάπη σας γιά τήν τραγική καί ἐπίπονη κρίση ἐξαιτίας τῆς  ὁποίας σήμερα πάσχει ἡ Ἑλλάδα καί κάθε Ἔλληνας ξεχωριστά. Καί ἐγώ, ἂν καί γεννημένος στὴν Ἁμερική, ἀγαπῶ καί πονάω παρά πολύ τήν Ἑλλάδα μας τήν ὁποία ἐπέλεξα ἀπό ὅλες τις ἄλλες χώρες τῆς γῆς γιά ένα πολύ σημαντικό λόγο, τὸν ὁποίο μερικοί προκλητικά περιφρονοῦν καὶ αὐτός εἶναι ὁ θεϊκός πλούτος της, εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ὀρθοδοξία. Ὅπως ξέρουμε ὅλοι, οἱ οἰκονομικές λύσεις εἶναι ἀνύπαρκτες καὶ μὴ ἀποδοτικές, ἄσχετα μὲ τὶς λύσεις ποὺ δίδει ἡ Εὐρώπη σήμερα ἤ ποὺ θὰ μᾶς προτείνει τοῦ χρόνου. Ὅμως, καί τό τονίζω αὐτό, ὑπάρχουν πνευματικές λύσεις πού ἄνωθεν ἔχουν φοβερή δύναμη καὶ μποροῦν πολύ εὔκολα νὰ μετατρέψουν τὴν πιὸ ἀπελπιστική κατάσταση σέ ἕνα μέλλον γεμάτο μέ ελπίδα, αἰσιοδοξία καί χάρη Θεοῦ, ἀλλά χρειάζονται ταπείνωση, αὐτογνωσία καί ἔπειτα μετάνοια γιά νά γίνει αὐτό τό πανέμορφο ὄραμα πραγματικότητα.

Γιατί ὑπάρχει τόσος πόνος στόν κόσμο. (Γέροντος Κλεόπα Ἡλιε)

— Λέγει ο δίκαιος Ιώβ: «Αλλά άνθρωπος γεννάται κόπω» (Ιώβ 5,7). Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι όλα τα έργα γίνονται με κόπο και πόνο (Ρωμ.8,21). Ο πόνος στον κόσμο είναι καρπός της πτώσεως του ανθρώπου από τον παράδεισο (Πράξ. 3,16). Είναι καρπός της αμαρτίας (Ψαλμ.7,14-16).
Αλλ' όμως, εάν δεχώμεθα κάθε πόνο με υπομονή και ευχαρίστησι, λαμβάνουμε μεγάλη πνευματική ωφέλεια πολύτιμη για την σωτηρία της ψυχής μας. Γενικά βλέπουμε ότι, όσο πολλαπλασιάζεται η αμαρτία και η πλάνη στον κόσμο, τόσο αυξάνεται και ο πόνος, δηλαδή η πείνα, η σύγχυσις, οι πόλεμοι, οι παντός είδους ασθένειες και ο θάνατος.
 Η φροντίδα ημών των χριστιανών είναι να εγκαταλείψουμε την αμαρτία, να συμφιλιωθούμε με τον Θεό, να αποκτήσουμε τον φόβο του Θεού, την ταπείνωσι, την υπομονή και τότε όλα τα βάσανα μας θα ολιγοστεύσουν και θα έλθη μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές μας.

Ἡ αὐθάδεια ἐκείνων πού ἀμαρτάνουν μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ἔχουν νά μετανοήσουν

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Για ποια αιτία ο άνθρωπος σε όλα τα σωματικά έργα του, κλίνει περισσότερο στο να φοβάται, παρά στο να ελπίζει, ενώ στα της ψυχής ελπίζει περισσότερο, παρά φοβάται; Αυτό βέβαια δεν ακολουθεί για άλλο λόγο, παρά επειδή αγαπάει τη σωτηρία του λίγο. Έτσι δε φοβάται, διότι δεν αγαπά. Είναι πολλοί και σχεδόν αναρίθμητοι οι χριστιανοί που πίνουν την πονηρία σαν νερό, διότι συλλογίζεται ο καθένας τους και λέει «θα εξομολογηθώ, θα μετανοήσω» και αφού την πιουν δεν νοιάζονται παντελώς γι’ αυτήν, γιατί λένε «εξομολογήθηκα, μετανόησα». «Ω πονηρόν ενθύμημα» (λέει ο Σειράχ, 30:3) από πού ξεχύθηκες και κάλυψες την ξηρά με δολιότητα;». Ω παρανομότατη πλάνη και πρόληψη που σκεπάζεις τη γη με τις αμαρτίες, από ποιο βυθό βγήκες; Όχι από άλλο βέβαια, παρά από τον άδη. Δεν πρέπει, λοιπόν, να γυρίσεις πάλι στον άδη και να μην πλανά πλέον τους χριστιανούς; Γι’ αυτό κι εμείς θα μιλήσουμε για την αυθάδεια αυτών που τα λένε αυτά.

Τό ἐργόχειρο πού δέν τελειώνει ποτέ -Ἀλλαγή ζωῆς


undefined«Τό εργόχειρο πού δέν τελειώνει ποτέ»

- Γέροντα, τί είναι τό χαροποιό πένθος;
- Είναι ή χαρά πού προέρχεται από τήν λύπη γιά ένα σφάλμα μας. Στο χαροποιό πένθος υπάρχει και πόνος καί χαρά, γι' αυτό λέγεται και χαρμολύπη. Λυπάται ό άνθρωπος από φιλότιμο πού λύπησε τόν Χριστό, χαίρεται όμως, γιατί νιώθει θεία παρηγοριά.
Ό αμαρτωλός, όταν μετανοήση ειλικρινά, συγχωρείται από τόν Θεό, αισθάνεται μέσα του θεία παρηγοριά καί μπορεί νά φθάση σέ πνευματική αγαλλίαση.
- Γέροντα, ό άνθρωπος πού αγωνίζεται μπορεί σέ όλη του τήν ζωή νά ζή τήν μετάνοια;
- Ναι, αν αγωνίζεται σωστά, δέν βλέπει τήν πρόοδο του, αλλά μόνον τις πτώσεις του καί ζή σέ συνεχή μετάνοια. Δέν ξέρει ότι στήν αρχή πάλευε μέ ένα δαιμόνιο καί ύστερα μπορεί νά παλεύη μέ ένα τάγμα. Γιατί, όσο περισσότερη δύναμη καταβάλλει κανείς, γιά νά ξερριζώση ένα πάθος καί νά απόκτηση μιά αρετή, τόσο περισσότεροι εχθροί μαζεύονται καί τραβάνε καί αυτοί άπό κάτω τις ρίζες.

Ἐάν μή μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε

ΕΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΚΡΙΜΑΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΙΝΕΙ ΣΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΑΛΙΛΑΙΩΝ, ΩΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΙΛΑΤΟΣ ΕΜΙΞΕ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΘΥΣΙΩΝ ΑΥΤΩΝ
«Παρήσαν δε τινες εν αυτώ τω καιρώ απαγγέλλοντες αυτώ περί των Γαλιλαίων, ων το αίμα Πιλάτος έμιξε μετά των θυσιών αυτών, και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτοίς· δοκείτε ότι οι Γαλιλαίοι ούτοι αμαρτωλοί παρά πάντας τους Γαλιλαίους εγένοντο, ότι τοιαύτα πεπόνθασιν; ουχί, λέγω υμίν, αλλ΄ εάν μη μετανοήτε, πάντες ωσαύτως απολείσθε.» (Λκ. 13, 1-3).
Αν νομίζετε ότι δεν μας αφορούν εμάς αυτά τα λόγια του Χριστού κάνετε λάθος. Για μας τα είπε. Πέστε μου, όταν εμείς σήμερα βλέπουμε κάποιον συνάνθρωπο μας να παθαίνει ζημιά, δεν χαιρόμαστε και δεν λέμε: δόξα τω Θεώ, δεν είμαι τόσο αμαρτωλός όπως αυτός και δεν με τιμώρησε εμένα ο Θεός.
Τέτοιους ακριβώς ανθρώπους ελέγχει εδώ ο Χριστός.

Καιρός εἶναι,νά μετανοήσουμε. Καιρός εἶναι νά συνέλθουμε!

Εμείς αρνηθήκαμε τον Πλάστη και Ευεργέτη μας. Εμείς γίναμε πιο άλογοι κι από τα άλογα κτίσματα, καταπατώντας τους φυσικούς και θεόσδοτους νόμους. Καιρός είναι, λοιπόν, να μετανοήσουμε. Καιρός είναι να συνέλθουμε. Όσοι από μας είναι ακόμα υγιείς, ας βοηθήσουν τους αρρώστους.
Όσοι είναι όρθιοι, ας απλώσουν φιλάδελφα το χέρι τους στους πεσμένους. Όσοι βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας, ας προσελκύσουν κι εκείνους που τριγυρνούν στις γκρεμοτοπιές της απώλειας.
Ας μη νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον μας, αλλά και για την ωφέλεια των αδελφών μας. Όλοι φροντίζουμε ν' αυξήσουμε τα κέρδη μας, κανένας να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη.

Τά ἀποτελέσματα τῆς κατάθλιψης. Οἱ καταθλιπτικοί κατηγοροῦν τόν Θεό


 
 ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ
 
Τά ἀποτελέσματα τῆς κατάθλιψης
Οἱ καταθλιπτικοί κατηγοροῦν τόν Θεό.
Ἡ δαιμονική λύπη-κατάθλιψη ἔχει πράγματι ὀδυνηρά ἀποτελέσματα. «Ἡ ψυχὴ ποὺ ὑποφέρει ἀπὸ λύπη καὶ ἀθυμία», παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «δὲν μπορεῖ οὔτε ἀπ’ ὅσα τῆς λὲς νὰ ὠφεληθεῖ οὔτε κάτι ὠφέλιμο νὰ πεῖ. Ὅπως ἕνα πυκνὸ σύννεφο, ποὺ σκεπάζει τὸν ἥλιο, ἐμποδίζει τὶς ἀκτίνες του νὰ φθάσουν στὴ γῆ, ἔτσι καὶ ἡ λύπη, ποὺ σὰν ἄλλο σύννεφο σκεπάζει τὴν ψυχή, δὲν ἀφήνει τὶς ἀκτίνες τῆς λογικῆς νὰ τὴν φωτίσουν. Γι’ αὐτὸ ὁ ὑπερβολικὰ λυπημένος ἄνθρωπος συνήθως, εἴτε παραλογίζεται, εἴτε βυθίζεται σὲ σιωπή. Μὰ καὶ οἱ ἄλλοι, ποὺ τὸν βλέπουν, προτιμοῦν κι αὐτοὶ νὰ σωπάσουν»1.

Εἶναι παραδεκτό ὅτι: «Oἱ  λεγόμενοι  νηπτικοὶ  πατέρες τῆς  περισπούδαστης  Φιλοκαλίας  ἀναφέρονται  συχνὰ  στ' ἀποτελέσματα  τῆς  βαθιᾶς  θλίψης, τῆς  ἀκηδίας, τῆς  ἀνυπόφορης  στενοχώριας,  ποὺ  μαστίζει  καὶ  ταλαιπωρεῖ  τόσο  τόν  ἀνθρωπο  καὶ μεῖς  σήμερα  τήν  ὀνομάζουμε  κατάθλιψη.

ΤΕΣΣΕΡΕΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

1.Μπορεῖτε νά δεῖτε τίς προηγούμενες δημοσιεύσεις τοῦ ἱστολογίου μας πατώντας τό: Παλαιότερες ἀναρτήσεις (δεῖτε δεξιά)

2.Καλλίτερη θέαση τοῦ ἱστολογίου μέ τό Mozilla.

3.Ἐπιτρέπεται ἡ ἀναδημοσίευση τῶν ἀναρτήσεων μέ τήν προϋπόθεση ἀναγραφῆς τῆς πηγῆς

4.Ἐπικοινωνία:
Kyria.theotokos@gmail.com .
Γιά ἐνημέρωση μέσῳ ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου στεῖλτε μας τό e- mail σας στό
Kyria.theotokos@gmail.com .