Ὁ
ἄνθρωπος πού δέν πηγαίνει συχνά στην ἐκκλησία, που δέν ἐξομολογείται
καί δέν κοινωνεί, δέ γίνεται μέτοχος τῆς θείας χάριτος. Αὐτή εἶναι ἡ
αἰτία πού ἡ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων φτάνουν νά εἶναι ψυχικά ἄρρωστοι».
Ο στάρετς Ιωσήφ θεράπευε διάφορες ασθένειες. Υποστήριζε πώς οι μισοί από
τους ασθενείς θεραπεύονταν, ενώ οι άλλοι μισοί έφευγαν αθεράπευτοι. Ο
Θεός δεν επέτρεπε να θεραπευτούν, επειδή η θεραπεία τους δε θα ήταν
ωφέλιμη για τη σωτηρία τους, αλλά θα προκαλούσε τον πνευματικό τους
θάνατο.
Πολλές φορές οι δαιμονισμένοι του προκαλούσαν πολλά προβλήματα. Οι
οικείοι του τον προέτρεπαν να μη δέχεται στο σπίτι δαιμονισμένους,
επειδή οι δαίμονες εκδικούνταν όλους εκείνους πού έμεναν εκεί. Ο
γέροντας τούς απαντούσε: «Η υπομονή είναι δύσκολο πράγμα, όμως δεν
πρέπει να φοβόμαστε τούς δαίμονες!»
Ο κήπος του γέροντα ήταν ποτισμένος με τά δάκρυα των πονεμένων και
άρρωστων ανθρώπων πού επιθυμούσαν να γίνουν καλά. Πολλές φορές έλεγε πώς
τά παιδιά στις μέρες μας γίνονται ανυπάκουα, υπερήφανα και χωρίς
ντροπή, ενώ αργότερα φτάνουν στο σημείο να δαιμονίζονται. Αυτούς τούς
ανθρώπους τούς προέτρεπε να δείχνουν ταπείνωση και να ζητούν συγχώρεση
από τούς γονείς τους.
