«Χάθηκες, δέν μπορεῖς πιά νά σωθείς!» …

Πρόσεχε, αδελφέ, γιατί ο εχθρός πολεμάει με διάφορους τρόπους τους αγωνιστές. Και πριν μεν πραγματοποιηθεί η αμαρτία, ο εχθρός τη δείχνει στα μάτια τους πολύ μικρή. Προπαντός την επιθυμία της σαρκικής ηδονής τόση ασήμαντη την παρουσιάζει πριν γίνει πράξη, ώστε φαίνεται στον αδελφό ότι σχεδόν δεν διαφέρει καθόλου από το να του χυθεί στη γη ένα ποτήρι κρύο νερό. Μετά τη διάπραξη της αμαρτίας όμως, ο πονηρός την παρουσιάζει υπερβολικά βαριά στα μάτια εκείνου που αμάρτησε, σηκώνοντας εναντίον του μύρια κύματα λογισμών, έτσι ώστε, πνίγοντας μέσα σ αὐτὰ τη λογική σκέψη του αδελφού, να τον καταποντίσει στο βυθό της απελπισίας.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με...( Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου )

  Οὐδέποτε νά ἀπελπισθῆς. Νά μετανοῆς, ἄν ἁμαρτήσης καί νά ζητῆς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ λέγοντας τήν σύντομη προσευχή·

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με...

http://theomitoros.blogspot.gr

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2015/10/blog-post_260.html 

''Ἡ κόλαση δέν εἶναι λόγια, εἶναι αἰωνιότης''.Μακαριστή γερόντισσα Χαριθέα Ἱ. Μ. Ἁγίου Ἠρακλείδου Λευκωσία Κύπρος.

Η ΚΟΛΑΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ.

Ό λόγος της παρηγορητικός για την μεγάλη Αγάπη τού Θεού και την συμπάθεια Του στο αμαρτωλό πλάσμα που μετανοεί, αλλά και αυστηρός συνάμα, για την μεγάλη ευθύνη πού έχει ό κάθε άνθρωπος, πού υποκύπτει, χωρίς να αντιστέκεται στα έργα τού διαβόλου. Γράφει με πολύ πόνο σε κάποιο παιδί πού παραστράτησε στην ζωή του:

Πήρα το γράμμα σου και το πώς αισθάνθηκα διαβάζοντας το, δεν μπορώ να σου το περιγράφω. Έμεινα άναυδη εκ των γραφόμενων σου. Η λύπη μου δεν περιγράφεται. Ένιωσα έναν πόνο στην καρδία μου, που είπα, δεν θα αντέξω. Είπα να σου γράψω. Τίνα σου γράψω; Τά είπαμε πολλάκις, χιλιάκις.

'Εφάνης πολύ αδύνατος, ενώ εχομεν Θεόν παντοδύναμο, δυνάμενο συμπαθήσαι ταις άσθενείαις ημών. Μία προσπάθεια σου λείπει και δεν την κάνεις να γλυτώσεις από τά χέρια τον πειρασμού. Δεν αναζητάς την βοήθεια τον Θεού, δεν πιστεύεις πώς είναι κοντά στον καθένα μας. Έμεινες έρμαιο τού σατανά, και έσκοτίστης τόσον πολύ, πού παραδόθηκες στα χέρια του. 

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΟΤΟΒΙΛΩΦ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ. ΠΩΣ ΒΙΩΣΑ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΑΥΤΗ. «Ἡ ἀπελπισία εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»

«Ή απελπισία είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος»

Αυτή είναι η αιτία πού χάθηκε ο Ιούδας, γι’ αυτό η απελπισία είναι η πιο βαριά αμαρτία απ’ όλες τις αμαρτίες πού υπάρχουν στον κόσμο. Διότι απελπισία σημαίνει αναίρεση της παντοδύναμης χάρης του Θεού πού μάς δόθηκε εξαιτίας των σεπτών Παθών, του Θανάτου και της Αναστάσεως του Χριστού. 

Είναι βλασφημία κατά του 'Αγίου Πνεύματος, διότι αν ο Χριστός σήκωσε τις αμαρτίες όλου του κόσμου, είναι δυνατόν να μην σηκώσει και τις δικές μας; Να μην καθαρίσει με το Πανάγιο και Ζωοποιό Αίμα Του τις δικές μας αμαρτίες; Να μην θεραπεύσει τις πνευματικές και τις σωματικές μας πληγές, με το Θεανθρώπινο Σώμα Του; Γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να απελπιστεί ο Ιούδας, θα μπορούσε και εκείνος να σωθεί. Αφού ένας άλλος Απόστολος, ό Πέτρος, πού αμάρτησε με ίδια μ’ εκείνον αμαρτία, δεν απελπίστηκε αλλά «εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» (Μτ. 26, 75).

«Περί θλίψεων καί ἀσθενειῶν»,

Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων

καί ἡμερολόγιο τοῦ 2007

Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

«Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Τιμ. Γ΄ : 12). Μέσῳ τῆς ὑπομονῆς καί τῆς εὐχαριστίας πρός τόν Θεόν, δείχνουμε ὑπακοή στό Θεῖο θέλημα... Ἄς ἀγωνισθοῦμε λοιπόν· ἄς ἀκονίσουμε τίς ψυχές μας στό ἀκόνη τῆς ὑπομονῆς γιά νά προσφέρουμε στό Θεό ἔργο εὐάρεστο.

Ὀφείλουμε νά εὐχαριστοῦμε τό Θεό, ὁ ὁποῖος μέ τίς δοκιμασίες προετοιμάζει τήν ἀθάνατη ψυχή μας, γιά νά γίνει κληρονόμος τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Τή χαρά θά τή διαδέχεται ἡ λύπη καί τή λύπη ἡ χαρά, ὅπως ἡ νύκτα τήν ἡμέρα. Ἔτσι ὁρίστηκε ἡ ὁδός τῶν σωζομένων ἀπό τόν Πατέρα τῶν Φώτων. Μόνο διά μέσου τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἐλπίδας θά ἀντιμετωπισθοῦν ὅλες οἱ δυσκολίες.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν «κόσμο» (κοσμικό φρόνημα) ὁδηγεῖ στήν θλίψη καί τήν Κατάθλιψη

  

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

Ἡ ἀγάπη πρός τόν «κόσμο» (κοσμικό φρόνημα) ὁδηγεῖ στήν θλίψη καί τήν Κατάθλιψη

Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος ταυτίζει τόν κόσμο μέ τά πάθη. Νά τί μᾶς διδάσκει: «Ὅταν θέλουμε νά ὀνομάσουμε ὅλα τά πάθη μαζί, τά λέμε «κόσμο». Καί ὅταν θέλουμε νά ξεχωρίσουμε καί νά δώσουμε στό καθένα τό ὄνομά του, τά ὀνομάζουμε «πάθη». Καί τά πάθη, καθώς διαδέχονται τό ἕνα τό ἄλλο, σχηματίζουν τόν δρόμο τοῦ κόσμου, καί ὅπου τελειώνουν τά πάθη, ἐκεῖ παύει νά ὑπάρχει ὁ δρόμος τοῦ κόσμου... Ὅπου πάψει ἡ ἐνέργεια τῶν παθῶν, ἐκεῖ πεθαίνει μαζί τους καί ὁ κόσμος.

Εἶπε κάποιος σοφός γιά τούς ἁγίους ὅτι ὅταν ζοῦσαν ἦταν ἤδη πεθαμένοι, διότι, ἐνῶ ζοῦσαν μέ τό σῶμα τους, δέν ζοῦσαν ζωή σαρκική. Καί σύ πρόσεξε νά δεῖς ποιά πάθη ζοῦνε μέσα σου, γιά νά καταλάβεις πόσο ἀνήκεις στόν κόσμο καί ἐξ αἰτίας ποιῶν παθῶν εἶσαι δεμένος μαζί του καί ἀπό ποιά ἐλευθερώθηκες... Μέ δύο λόγια, κόσμος εἶναι ἡ ἐμπαθής ζωή καί τό σαρκικό φρόνημα.