Ἡσυχία

  

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

5) Ἡσυχία

«Ἡσυχία - ἀρχή καθάρσεως»¹ καί θεραπείας.

Διά τῆς ἐκκοπῆς τοῦ περισπασμοῦ καί τῆς διάχυσης στό περιβάλλον, ἡ ὁποία ἐνεργεῖται διά τῶν αἰσθήσεων, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἔλθει «εἰς ἑαυτόν». Ὅταν βρεῖ ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτό του, ὅπως ὁ ἄσωτος, τότε θυμᾶται τήν Πατρική στέγη· τότε σκέπτεται: «πορεύσομαι πρός τόν Πατέρα μου»².

Τότε, ἔχοντας βρεῖ τόν ἑαυτό του, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά κινηθεῖ πρός τόν Θεό. Τότε ἐπιτυγχάνει νά κοινωνήσει ἀληθινά μέ τόν Θεό.

Μόνο «βγαίνοντας» ἀπό τόν παλαιό ἄνθρωπο, τόν ἄνθρωπο τῆς ἀμέλειας-ραθυμίας, τῆς λήθης καί τῆς ἄγνοιας τοῦ Θεοῦ, μόνο «ἀπεκδυόμενος» αὐτόν, τότε καί μόνον τότε, μπορεῖ νά ἐνδυθεῖ τόν νέον ἄνθρωπο, τόν κατά Χριστόν κτισθέντα.

«Ὁ μοναχός πρέπει νά εἶναι μακρόθυμος πρός ὅσους τοῦ φταῖνε καί νά μήν πηγαίνει στό δικαστήριο ὅσους τόν ἀδικοῦν»

ΥΠΟΘΕΣΗ ΛΖ΄ (37)

Τοῦ ἀββᾶ Ἰσαάκ

Ὅποιος λέει ὅτι ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί μάχεται μέ τούς ἀνθρώπους γιά κάτι, γιά νά μήν τοῦ λείψει τίποτε ἀπό ἐκεῖνα πού τόν εὐχαριστοῦν, αὐτός εἶναι ἐντελῶς τυφλός· γιατί ἐγκατέλειψε θεληματικά ὁλόκληρο τό σῶμα καί πολεμᾶ καί μάχεται γιά ἕνα μέλος του. Νά ξέρεις ὅτι τό νά χαρίζεις τά χρέη στούς ὀφειλέτες¹ εἶναι ἕνα ἔργο ἀρετῆς, καί τότε θά δεῖς τή γαλήνη νά λάμπει στόν νοῦ σου. Ὅταν ἀνεβεῖς πιό ψηλά ἀπό ἐκεῖ πού ὁδηγεῖ ἡ δικαιοσύνη, τότε θά προσκολληθεῖς στήν ἐλευθερία ὡς πρός κάθε πράγμα.

Ἐκεῖνοι, γιά τούς ὁποίους πέθανε ὁ κόσμος, ὑπομένουν μέ χαρά τούς κατατρεγμούς· αὐτοί ὅμως, γιά τούς ὁποίους ὁ κόσμος ζεῖ, δέν μποροῦν νά ὑπομείνουν ἀδικία, ἀλλά εἴτε νικιοῦνται ἀπό τήν κενοδοξία καί ὀργίζονται καί ταράζονται, εἴτε τρώγονται ἀπό τή λύπη.

Ἕνας ἀφανής Ἅγιος Ἱερέας (Ἀληθινή Ἱστορία)

Γράμματα πολλά δεν έμαθε, με δυσκολίες τελείωσε το σχολαρχείο της εποχής εκείνης, βαδίζοντας καθημερινώς δύο και πλέον ώρες -για την πλησιέστερη κωμόπολη, ο Ευθύμιος. «Από μικρός αγαπούσε την Εκκλησία βοηθώντας σαν παπαδάκι τον ευλαβή πάππου του στην ψαλτική.

Έτσι έμαθε την τάξη της Εκκλησίας και συγχρόνως να ψάλλει. Κι όταν έφυγε για την άλλη ζωή ο παππούς, έμεινε μοναδικός ψάλτης της Εκκλησίας ο Ευθύμιος. Έτσι τον συνάντησε σε μία περιοδεία του ο Επίσκοπος της περιοχής.
«Πρίμος πλεον ο Ευθύμιος, καλός οικογενειάρχης με τρία παιδιά έως τότε, και επειδή ο ιερεύς του χωρίου λόγω γήρατος και ασθένειας απεχώρησε, οι χωρικοί ζητούν ιερέα από τον Επίσκοπο.

Ἡ στάση του ἀπέναντι στοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ τὸν συκοφαντοῦσαν

 Ὁ Γέροντας δὲν ξεχώριζε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλούς. Παρέμενε, σὲ κάθε περίπτωση, ὁ εἰρηνικός, ὁ μειλίχιος πατέρας, ἐπιεικὴς καὶ ἀνεκτικὸς στὶς πτὠσεις τῶν ἀνθρώπων, διότι κατεῖχε τὰ μυστικά του πνευματικοῦ ἀγῶνος. Δὲν παγιδευόταν ἀπὸ τοὺς παραπλανητικοὺς ἑλιγμοὺς τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος, ὡς πρῶτος διδάξας, ἐφήρμοζε, μὲ ἐκσυγχρονισμένες παραλλαγές, τὴ μέθοδο τοῦ «διαίρει καὶ βασίλευε». Ὁ Γέροντας δὲ φατρίαζε, δὲν ξεχώριζε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλούς, αἰσθανόταν ὀργανικὰ ἑνωμένος μὲ ὅλους τοὺς χριστιανούς, μέσα στὸ ἑνιαῖο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ ὑπομένοντες τούς πειρασμούς μάρτυρες λογίζονται

Τοιχογραφία, σκηνή από τον Παράδεισο - Ιερά  Μονή Αγίων Πέτρου και Παύλου Βυθκούκι.

ΟΙ ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ

Στην Καλύβα «Αγία Τριάς» της Αγίας Άννας, ασκητικά ζούσανε πέντε αδέρφια κατά σάρκα, οι οποίοι γίνανε Μοναχοί, και πήρανε τα ονόματα : Αθανάσιος, Γρηγόριος, Αρτέμιος, Φιλάρετος, και Μακάριος.

Στην αρχή ζούσανε ομόφωνα με ειρήνη και αγάπη, υπακοή και σεβασμό προς το σχήμα και την Καλογερική, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Μοναχισμού.

Με την πάροδο όμως του χρόνου, ξεθύμανε εκείνη η πρώτη ευλάβεια και λίγο το αδελφικό θάρρος, λίγο το θέλημα που με τέχνη και πολλή μαστοριά βάνει ο διάβολος, άρχισαν να κάνει ο καθένας ό,τι ήθελε, χωρίς να ρωτάει τον άλλον.

Έτσι μπήκε ανάμεσά τους, χωρίς να το καταλάβουν, η ψύχρα, ακολούθησε η γκρίνια και φιλονικίες, οι οποίες καταλήγανε σε σοβαρά επεισόδια, μαλώματα, φωνές, χειροδικίες και έντονα χτυπήματα τόσο, που ο ένας έσπαγε το κεφάλι, το χέρι, το πόδι ή ό,τι άλλο μπορούσε του άλλου αδερφού, ώσπου να τον υποτάξει στη δική του θέληση. Δε σεβόταν ο μικρός το μεγάλο, ούτε ο μεγάλος υπολόγιζε το μικρό αδελφό.

Εἶναι μεγάλο ὅπλο στούς πειρασμούς ἡ ἀνεξικακία

 

«Να επιδιώκετε την ειρήνη με όλους και τον αγιασμό, χωρίς τον οποίο

κανείς δεν θα δη τον Κύριο».Διότι τίποτε δεν μας κάνει τόσο ευάλωτους

στους πειρασμούς και δεν συμβάλλει τόσο στην ήττα μας, όσο η

διάσπασις. Και πρόσεχε πώς.

Διάσπασε τη φάλαγγα στον πόλεμο και οι εχθροί δεν θα χρειασθούν κόπο

να τους νικήσουν, αλλά θα τους αιχμαλωτίσουν, επειδή τους βρήκαν

μόνους και ασθενέστερους εξ αιτίας τής διασπάσεως. «Να επιδιώκετε την

ειρήνη με όλους», λέγει· άρα και μ' αυτούς που μας κάνουν κακό. Αυτό

και αλλού το αναφέρει· «εάν είναι δυνατόν, όσο εξαρτάται από εσάς, να

έχετε ειρη­νικές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους».

Ἀδελφοί, συγχωρήσατε τούς ἀδελφούς σας…

Ο Αββάς Ισίδωρος ο Πρεσβύτερος της Σκήτης στην Αίγυπτο  είχε τόση ανεξικακία, ώστε έπαιρνε κοντά του και διόρθωνε όλους τους κακούς υποτακτικούς. Όταν λόγου χάρη συνέβαινε να έχει κανένας από τους Γέροντες υποτακτικό αντίλογο ή ανυπότακτο και ήθελε να τον διώξει, ο Αββάς Ισίδωρος προλάβαινε και του έλεγε:
- Φέρε τον σε μένα, αδελφέ.
Τον κρατούσε στο κελί, και με την καλοσύνη και την υπομονή του τον διόρθωνε και τον έστελνε σωφρονισμένο στον Γέροντα του. Στην Εκκλησία πάλι το πιο προσφιλές του κήρυγμα ήτο το «εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών…».

Ἡ ἀνεξικακία τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου (Μέρος δεύτερο)

  (Μέρος δεύτερο)

 

Κάποιος που είχε πικράνει πάρα πολύ τον Γέροντα επέστρεψε μετά από χρόνια κοντά του απογοητευμένος από τη μετέπειτα ζωή του. Εξ αφορμής αυτού έλεγε ο π. Επιφάνιος:

-Όσο κι αν μας πικράνει κάποιος, ας μην του ανταποδίδουμε την πικρία την οποία μας προξένησε, για να μένει ο δρόμος ανοιχτός να επιστρέψει, όταν βρεθεί σε ανάγκη.

Υπήρχε κάποιος κληρικός, ο οποίος, για κάποιους λόγους, δεν χαιρετούσε τον Γέροντα όταν τον συναντούσε, καίτοι γνωρίζονταν. Και ενώ ο π. Επιφάνιος πάντοτε τον χαιρετούσε, εκείνος άλλοτε άλλαζε δρόμο και άλλοτε έστρεφε το κεφάλι του αλλού. Κάποια φορά συναντήθηκαν πάνω σε μια μικρή γέφυρα. Ο π. Επιφάνιος και πάλι τον χαιρέτησε. Τότε εκείνος ξέσπασε σε φωνές:

Ἀνεξικακία

  

ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Β΄

Ανεξικακία

Κάποιος σοφός πατήρ λέει: «Εκείνος που αδικείται και συγχωρεί, ομοιάζει με τον Ιησού. Εκείνος που δεν αδικεί μεν, αλλ' ούτε να αδικείται του αρέσει, είναι στη θέση του Αδάμ. Ο άδικος όμως, ο κακεντρεχής κι ο συκοφάντης δεν διαφέρει από τον διάβολο».
Ο Αββάς Ισίδωρος ο Πρεσβύτερος μιας σκήτης στην Αίγυπτο είχε τόση ανεξικακία, ώστε έπαιρνε κοντά του κι διόρθωνε όλους τους κακούς υποτακτικούς. Όταν λόγου χάρι συνέβαινε να έχει κανένας από τους Γέροντες υποτακτικό αντίλογο ή ανυπότακτο και ήθελε να τον διώξει, ο Αββάς Ισίδωρος προλάβαινε και του έλεγε:
-Φέρε τον σε μένα, αδελφέ.
Τον κρατούσε στο κελί, και με την καλωσύνη και την υπομονή του τον διόρθωνε και τον έστελνε σωφρονισμένο στο Γέροντά του.