Από το βιβλίο
Απόσταγμα
Πατερικής σοφίας
Βασισμένο σε
κείμενο του
Οσίου Συμεών
του Νέου Θεολόγου
Όπως είναι η αρρώστια
στο κορμί, έτσι είναι και η αμαρτία στην
ψυχή. Γι αυτό η ιατρική των ψυχών δεν
καταγίνεται με τίποτ άλλο, παρά μόνο με
την καταπολέμηση της αμαρτίας και των
αιτιών της, των παθών.
Και αυτό είναι το πιο
σημαντικό. Γιατί στη φοβερή ώρα της
Κρίσεως τι απολογία θα δώσουμε;
Επιμεληθήκαμε άραγε την υγεία της ψυχής
μας ή μήπως αγωνιστήκαμε σ όλη μας τη
ζωή για την πολύμορφη μάταιη απόλαυση;
Αν δεν γνωρίζουμε την
αρρώστια της ψυχής μας και δεν αισθανόμαστε
τους πόνους και το κακό που προξενεί
στη ζωή μας, βρισκόμαστε σε πλάνη.
Κάθε άνθρωπος είναι
λίγο ή πολύ άρρωστος ψυχικά. Συνήθως
όμως, μολυσμένος από το μικρόβιο της
υπερηφάνειας, δεν αισθάνεται το κακό
που του προξενεί η αμαρτία. Και όσο δεν
το αισθάνεται, τόσο περισσότερο
υπερηφανεύεται, όπως λέει και ο προφήτης
Δαβίδ: «Η υπερηφάνεια των μισούντων σε
ανέβη διά παντός».Γιατί ο ψυχικά άρρωστος
είναι κατά κανόνα και αναίσθητος, και
δεν νοιάζεται για την υγεία της ψυχής
του. Έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει ίσως,
μισεί την ψυχή του. Και μισώντας την
ψυχή του, μισεί και τον γιατρό των ψυχών.
Κάθε χριστιανός,
αντίθετα, που συναισθάνεται την ψυχική
του ασθένεια, ταπεινώνεται βαθιά και
φροντίζει να καλέσει το γιατρό που θα
τον θεραπεύσει.
