Τά αἴτια δημιουργίας τῆς λύπης.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

 Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία

Σκέφθηκα σήμερα, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ποῦμε κάτι διαφορετικό από τό φόβο τοῦ Θεοῦ , γιά νά ὑπάρχει μία ἐναλλαγή, μία ποικιλία καί μιά ξεκούραση. Εἶναι βέβαια πολύ καλή ἡ πνευματική τροφή, ἀλλά ὅταν εἶναι συνεχῶς ἡ ἴδια, ἴσως κανείς κουράζεται. Ὁπότε, σήμερα σκέφθηκα νά μιλήσουμε γιά ἕνα πρόβλημα, τό ὁποῖο στήν ἐποχή μας ἔχει μία ἔξαρση, θά ἔλεγα. Οἱ ἄνθρωποι πολύ ὑποφέρουν (πολλοί ποσοτικά καί πολλοί ἀριθμητικά). Πολλοί πάσχουν σήμερα ἀπό αὐτό πού λέμε ὑπερβολική λύπη ἤ ἀλλιῶς οἱ γιατροί τό λένε κατάθλιψη ἤ τό λένε - τέλος πάντων - μελαγχολία. Ἄς μελετήσουμε λίγο αὐτό τό θέμα τῆς λύπης, τό ὁποῖο οἱ Πατέρες θά δεῖτε τό κατατάσσουν στά θανάσιμα ἁμαρτήματα.

Κατ’ ἀρχάς τό ἔχουν βάλει στά ἁμαρτήματα.

Εἶναι ἁμάρτημα δηλαδή ἡ λύπη καί μάλιστα πολύ βαρύ.

Βέβαια ὅταν λέμε θανάσιμα καί μή θανάσιμα δέν ἐννοοῦμε ὅτι εἶναι πραγματική αὐτή ἡ διάκριση. Γιά νά εἴμαστε σωστοί, θά πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὅλα τά ἁμαρτήματα εἶναι θανάσιμα. Καί γίνονται πραγματικά νεκροποιά, δηλαδή νεκρώνουν τήν ψυχή μας, ὅταν κανείς δέν μετανοεῖ. Ἔστω καί γιά κάτι πολύ μικρό, ὅπως τό νά πεῖς τόν ἄλλον ‘βλάκα’ - ἐμεῖς τό θεωροῦμε μικρό-, ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι σέ πάει στήν κόλαση, ἄν δέν μετανοήσεις. Διότι εἶναι μία περιφρόνηση στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου, στό Χριστό δηλαδή. Γιατί τό πρόσωπο, ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ὁπότε, κάθε ἁμάρτημα, ὅταν εἶναι χωρίς ἐξομολόγηση, χωρίς μετάνοια, ὅταν τό ἀφήσουμε ἀνεπιμέλητο, γίνεται θανάσιμο. Εἶναι θανάσιμο.