Ὁ πνευματικὸς πατέρας ποὺ πρέπει νὰ ἐξασκεῖ τὸ ἔργο μὲ βάση τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση διαφέρει σαφῶς ἀπὸ τὸν ψυχολόγο, ποὺ ἐργάζεται βάσει μίας ἀνθρωποκεντρικῆς θεωρήσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ζωῆς του.
Ὁ ψυχολόγος θέλει νὰ ἰσορροπήσει ψυχολογικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ πνευματικὸς πατέρας ἀποβλέπει στὴν θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ψυχολόγος χρησιμοποιεῖ τὶς ἀπόψεις τῆς Σχολῆς ποὺ ἐκπροσωπεῖ. Ὁ πνευματικὸς πατέρας χρησιμοποιεῖ τὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ φανερώθηκε στοὺς Προφήτας, στοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς ἁγ
ίους.
Ὁ ψυχολόγος νομίζει ὅτι ἡ ἀσθένεια ὀφείλεται μόνον σὲ τραυματικὲς ἐμπειρίες τοῦ παρελθόντος ἢ στὰ λεγόμενα ἀπωθημένα βιώματα.
Ὁ πνευματικὸς γνωρίζει καλὰ ὅτι δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ μνῆμες τοῦ παρελθόντος καὶ ἀπωθημένα βιώματα ποὺ ἐναποθηκεύονται στὸ ὑποσυνείδητο, ἀλλὰ ὅτι ἀσθενεῖ μία συγκεκριμένη ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι ὁ νοῦς, καί, μάλιστα, αὐτὸς εἶναι ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς.
Ὁ ψυχολόγος χρησιμοποιεῖ τὴ μέθοδο τῆς ἐρωτήσεως καὶ τῆς ἀκροάσεως καὶ προσπαθεῖ νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο στὸ νὰ συνειδητοποιήσει τὸ πρόβλημά του, καὶ τὸν βοηθᾶ νὰ ὡριμάσει ψυχολογικά.
