Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος: Ὁ Θεός δέν ἀκούει ἀμέσως τίς ἰκεσίες τῶν ἀμελῶν καί ἀνώριμων

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ό Θεός δεν ακούει αμέσως τις ικεσίες των αμελών και ανώριμων

Όταν είσαι άρρωστος, να πεις: Μακάριος είναι οποίος αξιώθηκε από το Θεό να υποστεί άγιες δοκιμασίες, με τις όποιες κληρονομούμε την αιώνια ζωή. Διότι ό Θεός επιφέρει τις αρρώστιες για να αποκτήσει ή ψυχή υγεία. Ένας άγιος είπε ότι ό μοναχός πού δεν υπηρετεί τον Κύριο θεαρέστως, και πού δεν αγωνίζεται με ζήλο για τη σωτηρία της ψυχής του, αλλά είναι αμελής στην άσκηση των αρετών, εξάπαντος, με την παραχώρηση του Θεού, πέφτει στις θλίψεις, για να μη μείνει αργός και πέσει, από την πολλή αργία, στα χειρότερα πάθη. Γι' αυτό ό Θεός επιφέρει τους πόνους στους ράθυμους και αμελείς, για να μελετούν σ' αυτούς τη σοφία του, και να μην πηγαίνει το μυαλό τους στα μάταια.

«Δοκιμασίες καί Πνευματικός Ἀγώνας» Γεροντικό, Κεφάλαιο 45, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:«Δοκιμασίες καί Πνευματικός Ἀγώνας»

Γεροντικό, Κεφάλαιο 45

Ὁμιλία στίς 11-6-2017

Συνεχίζουμε μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ τό κεφάλαιο «Περί δοκιμασιῶν» ἀπό τό Γεροντικό, τό 45^ο μάθημα. «Ὅταν κουράζεται ἡ ψυχή σου ἀπό τό βάρος τῶν δοκιμασιῶν», λέει ὁ ἀββᾶς Ὑπερέχιος, «ἄς ψάλλουν τά χείλη σου θείους ὕ­μνους καί ἡ καρδιά σου ἄς μελετᾶ τά οὐράνια, γιά νά βρίσκεις ἀνακούφιση». Ἐδῶ θυμόμαστε τούς Ἁγίους Σαράντα Μάρτυρες πού μέσα στήν παγωμένη λίμνη, ἔλεγαν «Δριμύς ὁ χειμών, ἀλλά γλυκύς ὁ Παράδεισος». Ὅταν κανείς μελετᾶ τά οὐράνια, ἔχει τόν νοῦ του εἰς τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἰς τόν Παράδεισο, τότε ὑπερβαίνει τίς δοκιμασίες. Ὅταν ψάλλει ὕμνους στόν Θεό, παρηγορεῖται ἀπό τούς πόνους καί τούς κόπους. «Μιμήσου τόν κουρασμένο ὁδοιπόρο, πού μέ τό τραγούδι πού σιγολένε τά χείλη του διασκεδάζει τόν κόπο τῆς ὁδοιπορίας», ἔλεγε ὁ ἀββᾶς αὐτός, ὁ ἀββᾶς Ὑπερέχιος. Γιατί, οἱ πειρασμοί, οἱ δοκιμασίες, εἶναι ἀναγκαῖες καί ὅποιος τίς ἀποφεύγει, ἀπομακρύνεται ἀπό τήν οὐράνια ζωή. Καί ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι «διά πολλῶν θλίψεων θά μποῦμε στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Πράξ. 14,22). Δέν μᾶς ὑποσχέθηκε ἄνεση σ’ αὐτή τή ζωή, ἀλλά σταυρό. «Ὅποιος θέλει νά Μέ ἀκολουθήσει, νά σηκώσει τόν σταυρό του, νά ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του καί νά Μέ ἀκολουθήσει» (Ματθ. 16,24).

Ἡ πηγὴ τῆς ἀρρώστιας εἶναι στὴν ψυχή

Σὲ ἐρώτησή μου γιὰ ἀφαίμαξη σὲ περιπτώσεις ὑπέρτασης. 

—  Ὅταν βράζει τὸ νερό, δὲν χύνουμε νερό. Τραβᾶμε τὴν χύτρα ἀπὸ τὴν φωτιά. Ἄ, καλὰ τὸ εἶπα αὐτό. Καλὸ παράδειγμα βρῆκα! Μοῦ ἄρεσε! Τὸ συμπαθητικὸ νευρικὸ σύστημα φέρνει βραδυκαρδία. Τὸ παρασυμπαθητικὸ ταχυκαρδία.  Ἔτσι ὁ Θεὸς τὰ ἔχει κανονίσει γιὰ νὰ ἐπέρχεται ἰσορροπία. Ἡ πηγὴ τῆς ἀρρώστιας εἶναι ἐκεῖ, στὴν ψυχή, ἀπὸ ὅπου ἐξαρτῶνται αὐτὰ τὰ δυὸ συστήματα. Δὲν πρέπει νὰ εἶσαι ὀξύθυμος.

Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος: Πῶς ἀντιμετώπιζε τίς ἀρρώστιες του

Ὁ π. Παϊσιος ἀπὸ τὸ 1949 (25 ετών), ὡς φαντάρος εἶχε προβλήματα ὑγείας στοὺς πνεύμονες΄ τὸ 1956 ἔκανε θεραπεία γιὰ φυματίωση χωρὶς βελτίωση, καθὼς οἱ αἱμοπτύσεις συνεχίζονταν, καί τελικὰ χειρουργήθηκε γιὰ βρογχεκτασία τὸ 1966, μὲ νοσηλεία 4 μηνῶν. Ἀπὸ τὸ χρόνο αὐτῆς τῆς ἐπέμβασης, λόγω κακῆς ἀντίδρασης στὴν ἀντιβίωση, εἶχε μεγάλο πρόβλημα στὸ ἔντερο ποὺ τὸν ταλαιπώρησε γιὰ ὅλα του τὰ χρόνια μὲ αἱμορραγίες καὶ πόνους΄ τὸ 1987, ἀφοῦ ὑπέφερε χρόνια κὶ ἀπὸ κήλη, ἔκανε ἐγχείρηση βουβωνοκήλης. Ο ίδιος για αυτά μιλά:

«Ὅταν ἐρχόταν κόσμος, ζοριζόμουν. Πέρασε ἐκεῖνο, μετὰ ἄρχισε ἡ αἱμορραγία. Ἑλκώδη κολίτιδα, μοῦ εἶπαν. Ἄλλη ἱστορία... Πᾶνε ἑπτὰ χρόνια μὲ αἱμορραγίες, μὲ πόνους... Ἀλλὰ μὴ στεναχωριέστε΄ μόνο νὰ εὔχεστε γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μου.

Γιατί, ἂν ἐμεῖς ποῦ ἔχουμε λίγο φόβο Θεοῦ, δὲν κάνουμε ὑπομονή, τί θὰ κάνουν οἱ κοσμικοί;

…

Ὅταν ἔχεις κι ἐσὺ κάποιον πόνο, σκέφτεσαι τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, ἔρχεσαι στὴν θέση του καὶ πονᾶς πιὸ πολὺ γιὰ ‘κεῖνον. Ὁ πόνος ὁ δικός σου δηλαδὴ σὲ βοηθάει νὰ καταλάβεις τὸν πόνο τῶν ἄλλων. Καὶ ὅταν δέχεσαι μὲ χαρὰ τὸν δικό σου πόνο, δίνεις στοὺς πονεμένους παρηγοριά".

Ἡ χριστιανική καρδιά. Στάρετς Σαμψών

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΜΨΩΝ

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΕΚΝΑ

3. Η Χριστιανική καρδιά

1. Ερώτηση: Πολλές φορές είχα την σκέψη να σε ερωτήσω: Πώς δεν το καταλαβαίνεις; Πώς δεν με ερωτάς; Τι είναι αυτό, πού σε καταβάλλει; Τι είναι αυτό, πού σε λυπεί; Τι είναι αυτό, πού σε κάνει να φαίνεσαι, σαν να τα έχεις χαμένα;

Απάντηση: Πάντοτε ένα: Η μη χριστιανική καρδιά. Η κακή καρδιά. Η καρδιά πού δεν θέλει να συγχώρηση. Η καρδιά, πού έχει έχθρα εναντίον του... Θεού!... Και γι' αυτό δεν θέλει να συγχώρηση. Γιατί δεν επιθυμεί καν να συγχωρήση! Και παρά ταύτα νομίζει, πώς έχει το δικαιωμα να λέει την ευχή: «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις όφειλέταις ημών»! Και έτσι, έρχονται σε σύγκρουση και σε αντιπαράθεση με μας, η καρδιά μας και ο νους μας.

Μετά από κάτι τέτοια αισθάνομαι τόσο καταβεβλημένος, πού τίποτε πια δεν μου φαίνεται γλυκό. Γιατί τα έξω δεν τα εκτιμάει κανένας. Και πιο πολύ δεν τα εκτιμάει ο Θεός.
Και σκέπτομαι: Πάντοτε έτσι τα έλυνα τα θέματά μου. Βέβαια τότε δεν είχα φθάσει ακόμη στο σημείο, να δω ότι όλο το μυστικό, όλο το αλάτι της χριστιανικής ζωής, είναι: Να ζητείς συγγνώμη. Να δικαιολογείς. Να μη ξέρης και να μη σκέπτεσαι το κακό.

Ἡ λιτή τροφή εἶναι μητέρα τῆς ὑγείας! (Ἅγ. Ἰ. Χρυσοστόμου)

Δεν προκαλούν τόση διάβρωση και καθίζηση στις όχθες τα ορμητικά ρεύματα των ποταμών, όσο υποσκάπτουν εύκολα όλα τα στηρίγματα της υγείας η απόλαυση από την πολυφαγία και η σπάταλη ζωή.
Αν επισκεφθείς γιατρό και θελήσεις να ρωτήσεις, θα μάθεις ότι όλες σχεδόν οι αρρώστιες έχουν αιτία την πολυφαγία. Η απλή δηλαδή και λιτή τροφή είναι μητέρα της υγείας. Γι” αυτό και οι γιατροί την ονόμασαν έτσι· ονόμασαν δηλαδή υγεία τον μη κορεσμό, τη λιτότητα. «Ακορίη γαρ τροφής, υγιείη» (Υγεία είναι η λιτότητα στην τροφή). Και τη λιτότητα στη δίαιτα τη θεώρησαν μητέρα της υγείας. Εφόσον λοιπόν η λιτότητα είναι μητέρα της υγείας, είναι ολοφάνερο ότι η πολυφαγία είναι μητέρα των νοσημάτων και της καχεξίας και δημιουργεί παθήσεις, που (μερικές φορές ) δεν μπορεί να θεραπεύσει ούτε η ιατρική επιστήμη. Γιατί οι ποδαλγίες και οι πονοκέφαλοι και οι αμβλυωπίες και οι πόνοι των χεριών και οι σπασμοί και η πάρεση και ο ίκτερος και οι επίμονοι και υψηλοί πυρετοί και άλλες από αυτές τις αρρώστιες πολύ περισσότερες (που δεν έχουμε τον καιρό να τις απαριθμήσουμε), δεν έχουν αιτία τη στέρηση και τη φιλοσοφημένη δίαιτα και λιτότητα, αλλά την πολυφαγία και την κατάχρηση.