Πνευματικός ἀπό κοντά

Όπως κανείς φροντίζει ο οικογενειακός γιατρός να βρίσκεται, όσο το δυνατόν, κοντά του, έτσι πρέπει να φροντίση και ο πνευματικός να βρίσκεται κοντά του. Ένας γιατρός, όταν είναι κοντά στον άρρωστο, μπορεί να τον βοηθήση καλύτερα από καθηγητές πανεπιστημίου – έστω και αν δεν έχη τόση πείρα -, γιατί μπορεί να τον παρακολουθή συστηματικά και, αν χρειασθή, θα τον στείλη στον ειδικό γιατρό. Μου έκανε εντύπωση το εξής, όταν ήμουν στο Σανατόριο^[1] : Πολλοί πλούσιοι που είχαν φυματίωση έμεναν στο σπίτι τους και πήγαιναν εκεί καθηγητές πανεπιστημίου, για να τους κάνουν θεραπεία. Αποδείχθηκε όμως ότι η θεραπεία δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, γιατί δεν μπορούσαν να τους παρακολουθούν συστηματικά. Γι’ αυτό αναγκάσθηκαν να δημιουργήσουν στο Σανατόριο ξεχωριστά τμήματα, για να νοσηλεύωνται εκεί, ώστε να παρακολουθούνται συστηματικά.

Θέλω να πω ότι, όπως ο γιατρός από κοντά παρακολουθεί τον άρρωστο, όταν του δίνη κάποια θεραπεία, βλέπει αν τα φάρμακα που του έδωσε τον βοηθούν ή έχουν παρενέργειες κ.λπ., και ανάλογα αυξάνει ή ελαττώνει την δόση και, αν χρειασθή, μπορεί ακόμη και να αλλάξη την θεραπεία, έτσι και ο πνευματικός πρέπει από κοντά να παρακολουθή την ψυχή, γιατί κατά καιρούς παρουσιάζει διάφορες αλλαγές και αντιδράσεις, τις οποίες από μακριά δεν μπορεί να παρακολουθήση, για να τον βοηθήση αποτελεσματικά.

Δάκρυα (Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος)

«Αν δεν φτάξεις στα δάκρυα, μην νομίσεις πως έφταξες κάπου στη διαγωγή σου και στην πολιτεία σου, γιατί ως τα τότε, τον κόσμο υπηρετούνε οι κρυφοί διαλογισμοί σου, δηλαδή με τον έξω άνθρωπο κάνεις το έργο του Θεού, ενώ ο μέσα άνθρωπος είναι ακόμα άκαρπος· επειδή ο καρπός του έρχεται από τα δάκρυα. 
Γιατί σαν φτάξεις στη χώρα τους, τότε να ξέρεις πως βγήκε η διάνοιά σου από τη φυλακή τούτου του κόσμου κι’ έβαλε το πόδι της στη στράτα του καινούριου κόσμου, κι’ άρχισε να μυρίζει εκείνον τον καινούριον αέρα τον θαυμαστόν.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος γιά τούς κεκοιμημένους

 Ο Μέγας Αθανάσιος στον ωραιότατο λό­γο του για τους κοιμηθέντας γράφει:
«Μην αρνεί­σαι να προσφέρης λάδι και να ανάβης κεριά στον τάφο του, επικαλούμενος Χριστόν τον Θεόν, και αν ακόμα ο κοιμηθείς τελείωσε ευσεβώς τη ζωή του και τοποθετήθηκε στον ουρανό.

Γιατί αυτά είναι ευπρόσδεκτα από το Θεό και προσκομίζουν μεγάλη την ανταπόδοσή του, γιατί το λάδι και το κερί είναι θυσία και η θεία λειτουργία εί­ναι εξιλέωση. Η δε αγαθοεργία φέρνει τελικά προσαύξηση σε κάθε αγαθή ανταπόδοση. Ο σκο­πός του προσφέροντος για την ψυχή κοιμηθέντος είναι ίδιος με τα όσα κάνει όποιος έχει μικρό παιδί άρρωστο και αδύναμο, για το οποίο προ­σφέρει στον ιερό ναό κεριά, θυμίαμα και λάδι με πίστη και τα χαρίζει όλα για το παιδί του.

Τα κρατάει και τα προσφέρει με τα χέρια του σαν να τα κρατάει και να τα προσφέρη το ίδιο το παιδί, ακριβώς δηλ. όπως γίνεται όταν στο βάπτισμα αποκηρύσσεται ο σατανάς από τον ανάδοχο για λογαριασμό του νηπίου. Παρομοίως πρέπει να θεωρείται και όποιος πέθανε πιστός στον Κύριο, ότι κρατάει και προσφέρει τα κεριά και το λάδι, και όλα όσα προσφέρονται για τη λύτρωσή του.

Περί ἐλευθερίας καί ἰσότητας (Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος)

Όπου αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι ούτε γεννιούνται ούτε είναι ελεύθεροι (*) στον κόσμο

(*) Ο όρος «Ελευθερία» έχει εδώ περισσότερο την σημασία όχι τόσο των πολιτικών ελευθεριών, όσο της αυτονομίας, της ανεξαρτησίας από οποιοδήποτε κέντρο αναφοράς, όπως φαίνεται από το κείμενο. Με αυτή την έννοια, οι θέσεις του αγ. Αθανασίου είναι απόλυτα ορθές, αφού ο άνθρωπος, από οποιαδήποτε οπτική γωνία και αν ειδωθεί, είναι ετεροκαθοριζόμενο ον: Η ίδια η ύπαρξή του στο σύμπαν, έστω και ως βιολογικού είδους μόνον, δεν οφείλεται στον ίδιο.

Τα πραγματικά αίτια που γκρέμισαν τους Γάλλους στην ασέβεια είναι άλλα. Επειδή όμως έδειξαν και δείχνουν τέτοια λυσσαλέα εμμονή για την εγκαθίδρυση της κοσμικής ελευθερίας και ισότητας, δίνεται η εντύπωση ότι γι’ αυτήν και μόνο, με κοινή απόφαση και επιλογή, απέβαλαν σχεδόν εξ ολοκλήρου τον Χριστό και τον Χριστιανισμό και τα ιερά του βιβλία.

Θεωρώ λοιπόν εύλογο να εξετάσουμε πρώτα αυτή την πολυθρύλητη ελευθερία. Να δούμε δηλαδή κατ’ αρχήν, αν συναντούμε τέτοιας λογής ελευθερία στον κόσμο και κατόπιν να μιλήσουμε για την θρησκεία, να αναφερθούμε δηλαδή στα απαραίτητα και αρμόζοντα περί την πίστη.

Σέ ὅσους ἀσθενοῦν κατά τή θέληση καί δέν μποροῦν νά πετύχουν τήν αἰώνια ζωή, καθοδηγεῖ τίς ψυχές τους ὁ Θεός μέ ἀκούσιες θλίψεις στήν ἀρετή!...

«Μελέτημα 14ο»

Ἀπό τίς ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου.

Ἀπό τό βιβλίο «475 ΣΟΦΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ»

Ἁγιορείτου μοναχοῦ

126. Τό νά ἡσυχάζει κανείς πίσω ἀπό τή θύρα τοῦ κελλιοῦ του, εἶναι Θεῖο χάρισμα!...

127. Καί χωρίς νά φθάσει κανείς στήν τελειότητα, ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας καί ἀξιώνεται Θείας Χάριτος, ἐάν ἀποφεύγει τά ἄτοπα ἔργα τῆς ἁμαρτίας καί πιάσει τά καλά ἔργα τῆς ἀρετῆς. Ὅποιος ὅμως ἐπλησίασε τό τέλειο, συνέλαβε στήν ψυχή του τό μυστήριο τῆς αἰωνίου μακαριότητος!...

128. Ἐάν δέν ἀποθάνει ὁ ἐξω ἄνθρωπος ἀπ᾿ ὅλα τά πράγματα τοῦ κόσμου καί ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό τίς κακές ἐνθυμήσεις καί τούς πονηρούς λογισμούς, δέν θά κινηθεῖ στόν ἄνθρωπο ἡ γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!...

Τό παγωμένο βουνό τοῦ γογγυσμοῦ

Κοιμήθηκε η μεγαλόσχημη μοναχή Σεργία. Εμείς στεκόμαστε δίπλα στο Γέροντα στο ναό της Κοιμήσεως και μας λέει:

- Λοιπόν,η  ψυχή της μακάριας γερόντισσας Σεργίας τώρα δοκιμάζει κάτι τέτοιο: Είναι σαν να βρίσκεται μπροστά της ένα παγωμένο βουνό. Αυτή υψώνεται και πάλι κατρακυλά κάτω. Πάλι υψώνεται μέχρι το μέσον του βουνού, σχεδόν φτάνει στην κορυφή και πάλι κάτω... 

Αυτό το εμπόδιο πού είναι μπροστά της είναι η αμαρτία του γογγυσμού, μια φοβερή αμαρτία. Αυτή την παραδέχθηκε, όταν την περιποιούνταν πριν το τέλος της.