Γι' αὐτό στό ἐξῆς νά μήν πολυεξετάζεις τίς κρίσεις τοῦ Θεοῦ

Ένας ασκητής βλέποντας την αδικία πού υπάρχει στον κόσμο προσευχόταν στο Θεό και του ζητούσε να του αποκαλύψει το λόγο που δίκαιοι και ευλαβείς άνθρωποι δυστυχούν και βασανίζονται άδικα, ενώ άδικοι και αμαρτωλοί πλουτίζουν και αναπαύονται.
Ενώ προσευχόταν ο ασκητής να του αποκαλύψει ο Θεός το μυστήριο, άκουσε φωνή που του έλεγε:
- Μη ζητάς εκείνα που δε φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου.
Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.
Αλλά, επειδή ζήτησες να μάθεις, κατέβα στον κόσμο και κάθισε σ' ένα μέρος και πρόσεχε αυτά που θα δεις, για να καταλάβεις από τη μικρή αυτή δοκιμή, ένα μικρό μέρος από τις κρίσεις του Θεού.
Θα γνωρίσεις τότε ότι είναι ανεξερεύνητη και ανεξιχνίαστη η προνοητική διακυβέρνηση του Θεού για όλα.

ΛΓ.Ὅταν μᾶς ἀδικοῦν ἤ μᾶς προσβάλλουν νά μήν ἀνταποδίδουμε τό κακό, ἀλλά νά μακροθυμοῦμε. Οἱ τέλειοι θεωροῦν ἔνοχη ἀκόμα καί τήν ἁπλή ταραχή τῆς καρδιᾶς τους

ΛΓ. ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ Η ΜΑΣ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΥΜΕ. ΟΙ ΤΕΛΕΙΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΝΟΧΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥΣ.

Από το βίο του αγίου Παχωμίου
ΑΝ πληροφορήθηκε τα (κατορθώματα) του Παχωμίου ο σαρκικός αδελφός του Ιωάννης, ήρθε και τον αναζητούσε στα μέρη εκείνα, (οπού ασκήτευε). και όταν τον αντάμωσε, τον ασπάστηκε με μεγάλη χαρά, γιατί, από τότε πού βαπτίστηκε και ακολούθησε το Χριστό και διάλεξε τον μοναχικό βίο, δεν είχε επισκεφθεί ούτε μια φορά τους συγγενείς του. Επειδή τώρα και ο Ιωάννης είχε τάξει τον ίδιο σκοπό με τον Παχώμιο, έμειναν κι οι δυο μαζί, μελετώντας συνεχώς το νόμο του Θεού και αδιαφορώντας εντελώς για όλα τα επίγεια.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος στηλιτεύει τήν ἀπλαχνία καί κοινωνική ἀδικία. Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Π. Γεώργιος Καψάνης

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος στηλιτεύει τήν ἀσπλαχνία

καί κοινωνική ἀδικία

Ἡ κοινωνική διδασκαλια τοῦ Ἁγίου εἶναι ἐπίσης σημαντική.  Καυτηριάζει ὄχι μόνο τήν κακή χρῆσι τοῦ πλούτου ἀλλά καί τήν πλουτομανία καί ἐπιθυμία τοῦ πλοῦτου:
«Οὐκοῦν ὁ πρός τόν πλοῦτον ἔρως ἐστί κακόν, ὅν εἰ μή προσέχει καί ὁ πτωχός μάτην καί ὁ πλούσιος πάσχει»13.
Ὁ νηστεύων καί ἑκουσίως πεινῶν ὀφείλει νά χορτάσῃ τόν ἐκουσίως λιμώντα, ὅπως «ὁ Κύριος πτωχεύσας ἡμᾶς ἐπλούτισεν»,  καί ὄχι νά φυλάττῃ διά τήν αὔριον ὅσα ἐνήστευσε.
Πρός ἐκεῖνον πού δέν θέλει νά δίδῃ ἐλεημοσύνη ἐκ τῶν ἰδικῶν τοῦ ὑπαρχόντων συμβουλεύει:

Ἡ εἰκόνα τῆς ἀδικίας (Ἁγίου Νεκταρίου)

 Αδικία είναι η συνήθεια να βλέπει κανείς τους νόμους με υπεροψία. Αδικία είναι η περιφρόνηση των νόμων, η καταπάτηση του δικαίου. Αδικία είναι η εναντίωση στο θείο θέλημα. Είναι ενέργεια για να επικρατήσει το κακό, ο πόλεμος, η ταραχή, η κακοδαιμονία, η βασιλεία του πονηρού.Η αδικία είναι ανοσιούργημα κι αυτόν πού την εργάζεται τον καθιστά ακάθαρτο μπροστά στον Θεό.Η αδικία είναι αποκρουστική στα μάτια τού Θεού, καθώς προσβάλλει το πρώτο των θείων χαρακτηριστικών πού είναι η θεία δικαιοσύνη. Είναι δε μητέρα κάθε κακίας, αφού μέσα στην αδικία κρύβεται διαμιάς κάθε κακία. Η αδικία είναι πράξη ψυχής πού δεν συντάσσεται με τον Θεό αλλά με τον πονηρό.

« Ὁ χριστιανός πρέπει ὄχι μόνο νά μήν ἐκδικεῖται ἐκείνους πού τόν ἀδικοῦν, ἀλλά νά ὑπομένει τήν ἀδικία μέ μακροθυμία καί νά τούς μεταβάλλει μέ τήν ἀνεξικακία του» * μέρος β΄

ΥΠΟΘΕΣΗ ΛΗ΄ (38)

Ἀπό τό βίο τοῦ ἁγίου Εὐθυμίου τοῦ Νέου,

ἐπισκόπου Μαδύτου

Κάποια νύχτα μερικοί ἱερόσυλοι ἄνοιξαν τόν τοῖχο τοῦ ναοῦ ὅπου ἱερουργοῦσε ὁ ὅσιο αὐτός Εὐθύμιος καί ἔκλεψαν τά ἱερά κειμήλια πού ἦταν ἐκεῖ. Τό πρωί, ὅταν διαπιστώθηκε τό γεγονός, ξεσηκώθηκε ὅλη ἡ κωμόπολη νά βρεῖ τούς δράστες. Πράγματι, καθώς τό νέο διαδόθηκε παντοῦ, πιάστηκαν οἱ κακοῦργοι καί βρέθηκαν στά χέρια τῶν κατοίκων, οἱ ὁποῖοι μέ ἀμείλικτη ὀργή ἤθελαν νά ἐπιβάλουν στούς ἄθλιους πρωτοφανεῖς τιμωρίες.

Ὅταν ὁ μέγας Εὐθύμιος ἄκουσε ὅτι σκέφτονται τέτοια, πῆγε, στάθηκε στή μέση καί εἶπε:

• «Παιδιά μου, δέν εἶναι σωστό νά τιμωρηθοῦν αὐτοί οἱ βέβηλοι ἀπό ἄλλον, ἐφόσον ὑπάρχω ἐγώ πού ἔχω περισσότερο δίκιο ἀπό ὅλους νά εἶμαι ἀγανακτισμένος, ἀφοῦ ἀπό ἐμένα ἔκλεψαν. Θά τούς τιμωρήσω λοιπόν ἀνελέητα, κάνοντάς τους νά ἀργοπεθάνουν μέ βασανιστήρια καί ἀσιτία καί δίψα».

Ἐκκοπή τοῦ θελήματος

 

 ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

8^β) Ἐκκοπή τοῦ θελήματος

Ὅποιος «ἔχει θέλημα» καί δέν τό καταπολεμᾶ διά τῆς ὑπακοῆς σέ Πνευματικό πατέρα, ζεῖ ζωή ὑπό τήν ἐπήρρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος καί βασανίζεται. Οἱ ἄνθρωποι ταλαιπωροῦνται καί ταλαιπωροῦν, διότι δέν κόβουν τό θέλημά τους ὁ ἕνας στόν ἄλλο, κατά τό «Ὑπακούετε ἀλλήλοις».

Αὐτό, τό θέλημα εἶναι, σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες, τό χάλκινο τεῖχος πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό, διότι μᾶς ἐμποδίζει νά κάνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διαβάζουμε στό Γεροντικό: «Ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν εἶπε ὅτι τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τεῖχος χάλκινο ἀνάμεσα σ᾿ αὐτὸν καὶ τὸν Θεό, καὶ πέτρα ποὺ (γυρίζει) καὶ χτυπάει τὸν ἴδιο (τὸν ἄνθρωπο). Ἂν λοιπὸν τὸ ἐγκαταλείψει, θὰ λέει κι αὐτὸς (ὅπως ὁ προφήτης Δαβίδ): «Ἐν τῷ Θεῷ μου ὑπερβήσομαι τεῖχος» (Ψαλμ. 17:30). Ἂν πάλι τὸ δικαίωμα συνεργαστεῖ μὲ τὸ θέλημα, τότε ὁ ἄνθρωπος νικιέται»¹.