Ἡ εἰκόνα τῆς ἀπελπισίας. Τοῦ ἁγίου Νεκταρίου

Απελπισία! Φρικτό άκουσμα, πλήρες καταστροφής και παντός είδους κακών!

Ποιος μπορεί να αριθμήσει όλα τα δεινά πού την ακολουθούν; Ποιος μπορεί να εικονίσει τον χαρακτήρα της; Είναι μαύρη σαν κόρη του Άδη και αποτρόπαιη σαν ερινύα. Πατέρας της είναι ο Τάρταρος.

Ανέβηκε από τις σπηλιές του Άδη πάνω στη γη, για να βυθίσει τον κόσμο στον ζοφερό Τάρταρο. Γεννήθηκε για να καταστρέψει την ύπαρξη των ανθρώπων και να τους εξαφανίσει και από προσώπου γης. Όπου αντηχήσει τ' όνομά της, εκεί η φθορά και η καταστροφή εγκαθιδρύουν το κράτος τους. Η ερήμωση και ο αφανισμός ακολουθούν στα ίχνη της. Δαίμονας εκδικητικός διευθύνει την πορεία της και φρίκη συνοδεύει την εμφάνισή της.

Μήν ἀπελπίζεσαι – Μήν αὐτοκτονεῖς!

«Ἐγώ πατήρ, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφή, ἐγώ ἱμάτιον, ...πᾶν ὅπερ ἄν θέλῃς ἐγώ· μηδενός ἐν χρείᾳ καταστῆς...
Ἐγώ καί φίλος... μόνον οἰκείως ἔχε πρός ἐμέ.
Ἐγώ πένης διά σέ·
καί ἀλήτης διά σέ· ...
Πάντα μοι σύ καί ἀδελφός, καί συγκληρονόμος, καί φίλος, καί μέλος. Τί πλέον θέλεις;»

(ἁγ. Ἰω. Χρυσο., τ. ΙΒ΄, σελ. 35, ΕΠΕ 1979)

  Τά παραπάνω θεόπνευστα λόγια βάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος στό στόμα τοῦ Χριστοῦ μας. Τόσο ἐπίκαιρα ὅσο ποτέ ἄλλοτε!

  Γι᾿ αὐτό λοιπόν μήν ἀπελπίζεσαι! Μήν αὐτοκτονεῖς! Μήν τούς κάνεις τή χάρη! Μετασχημάτισε τήν δυσκολία σέ εὐκαιρία...

Κανεὶς ποτὲ δὲν πρέπει ν᾿ἀπελπίζεται.Ἅγιος Ἐφραίμ

 Τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ

Πρόσεχε, ἀδελφέ, γιατὶ ὁ ἐχθρὸς πολεμάει μὲ διάφορους τρόπους τοὺς ἀγωνιστές. Καὶ πρὶν μὲν πραγματοποιηθεῖ ἡ ἁμαρτία, ὁ ἐχθρὸς τὴ δείχνει στὰ μάτια τους πολὺ μικρή. Προπαντὸς τὴν ἐπιθυμία τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς τόση ἀσήμαντη τὴν παρουσιάζει πρὶν γίνει πράξη, ὥστε φαίνεται στὸν ἀδελφὸ ὅτι σχεδὸν δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τὸ νὰ τοῦ χυθεῖ στὴ γῆ ἕνα ποτῆρι κρύο νερό. Μετὰ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας ὅμως, ὁ πονηρὸς τὴν παρουσιάζει ὑπερβολικὰ βαριὰ στὰ μάτια ἐκείνου ποὺ ἁμάρτησε, σηκώνοντας ἐναντίον του μύρια κύματα λογισμῶν, ἔτσι ὥστε, πνίγοντας μέσα σ᾿ αὐτὰ τὴ λογικὴ σκέψη τοῦ ἀδελφοῦ, νὰ τὸν καταποντίσει στὸ βυθὸ τῆς ἀπελπισίας.

Ἡ ἔξοδος ἀπό τήν θανατηφόρο μοναξιά. Ἀρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος

Η έξοδος από την θανατηφόρο μοναξιά

Αρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Πατρών Δρ Θεολογίας, Καθηγητής ΕΑΠ (ΣΕΠ)

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι το αίσθημα της μοναξιάς είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν υπάρχει άνθρωπος στην γη, ο οποίος ημπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν έχει νοιώσει, έστω και μια φορά στην ζωή του, το αίσθημα αυτό της μοναξιάς. Διάσημοι και άσημοι, άγιοι και αμαρτωλοί, όλοι έχουν περάσει από τις οδυνηρές και κρίσιμες ώρες της μοναξιάς.
Ο Έριχ Φρομ υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος δεν φοβήθηκε τίποτε άλλο περισσότερο από την μοναξιά.

Ἄν ἔχεις ἁμαρτίες, νά μήν ἀπελπιστεῖς

«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά. Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως.

Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι’ αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω;

«Γιά τίς ἁμαρτίες μου ὑποφέρω αὐτά, Κύριε. Λύτρωσέ με ἀπό τό κακό»

Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων

καί ἡμερολόγιο τοῦ 2007

Γέροντος Ἀρσενίου

Τρία ὅπλα ἔχουμε ἐμεῖς ἐναντίον τοῦ διαβόλου:

Πρῶτον· τό ὄνομα τοῦ Κυρίου (καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου), γιά τό ὁποῖο λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος ὅτι «δέν ὑπάρχει στόν οὐρανό καί στή γῆ ἄλλο ἰσχυρότερο ὅπλο, παρά μόνο τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ».

Δεύτερο ὅπλο κατά τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ εἶναι ὁ Τίμιος Σταυτός (Α΄Κορ. Α΄ : 18). Αὐτοί πού δέν ἔχουν τό Σταυρό, μέ ποιό σημεῖο θά προστατευθοῦν ἀπό τό διάβολο; Δέν τό ἔχει ματαίως τό σημεῖο αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία ψάλλει: «Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου, τόν σταυρόν σου ἡμῖν ἔδωκας».

Ἡ βλαπτική λύπη-ἀκηδία

 

Ἡ βλαπτική λύπη-ἀκηδία

Γράφει ὁ ἀββᾶς Κασσιανός: «Τὸ φοβερὸ πνεῦμα τῆς λύπης, ὅταν κυριεύσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν σκοτίσει ὁλοκληρωτικά, τὴν ἐμποδίζει ἀπὸ κάθε ἀγαθὴ ἐργασία καὶ τὴν γεμίζει μὲ κάθε κακία. Γιατί δὲν τῆς ἐπιτρέπει νὰ προσεύχεται μὲ προθυμία, δὲν τὴν ἀφήνει νὰ ἐγκαρτερεῖ στὴν ὠφέλεια τῶν ἱερῶν ἀναγνωσμάτων, κάνει τὸν ἄνθρωπο ὀργίλο καὶ ἐπιθετικὸ πρὸς τοὺς ἀδελφούς, γεννάει τὸ μίσος καὶ ἐναντίον ἀκόμα τοῦ μοναχικοῦ σχήματος. Καὶ γενικὰ ἡ λύπη, ἀφοῦ δημιουργήσει σύγχυση σ' ὅλες τὶς σωτήριες σκέψεις τῆς ψυχῆς καὶ παραλύσει τὴ δραστηριότητα καὶ τὴν καρτερία της, τὴν φέρνει σὲ σημεῖο νὰ εἶναι σὰν ἀνόητη καὶ μανιακή, δένοντάς την μὲ τὸν λογισμὸ τῆς ἀπελπισίας.

Ὅπως ὁ σκόρος τρώει τὸ ροῦχο καὶ τὸ σκουλήκι τὸ ξύλο, ἔτσι καὶ ἡ λύπη κατατρώει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου.