Ποτέ ἀπόγνωση! Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ πάντοτε ἄπειρα.

     

   ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

20^στ) Ποτέ ἀπόγνωση! Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ πάντοτε ἄπειρα.

Ὁ Θεός δέν ἀλλάζει ποτέ διαθέσεις ἀπέναντί μας. Ἐμεῖς ἀλλάζουμε. Ἐκεῖνος δέν παύει ποτέ νά μᾶς ἀγαπάει ὅ,τι καί ἄν Τοῦ κάνουμε. Εἶναι αἱρετική ἡ θεολογία πού θέλει τόν Θεό καλό ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε καλοί καί κακό ὅταν ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε. Ὁ Χριστός ὅμως εἶναι πάντα ἀναλλοίωτος καί «ἀποκαλεῖται», παρατηρεῖ ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, «ἐπανειλημμένως μέσα στὶς εὐχὲς καὶ στὰ τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας ὡς ὁ «ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν»¹. Ὁ Χριστός εἶναι πάντοτε ἀγαθός καί προσπαθεῖ ὡς ἰατρός νά θεραπεύσει τόν ἄνθρωπο, ὄχι νά τόν τιμωρήσει ἤ νά τόν τρομοκρατήσει. Ἡ κακή ἀντίληψη γιά ἕναν Θεό πού ἀλλάζει μᾶς ἦρθε ἀπό τήν Δύση καί ἐμπνέει ἕναν ἄκαρπο φόβο στόν ἄνθρωπο.

«Ἂν ψάξετε στὴν Παπικὴ ἢ στὴν Προτεσταντικὴ παράδοσι», διδάσκει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, «αὐτὴ ἡ ἐπωνυμία γιὰ τὸν Χριστό, ὡς ἰατρό, δὲν ὑπάρχει πουθενά!

Ὁ Χριστὸς μόνο στὴν Ὀρθόδοξη παράδοσι ἀποκαλεῖται ἰατρός. Γιατί ὅμως αὐτὴ ἡ παράδοσις ἔσβησε ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες καί ὅταν τοὺς μιλᾶμε γιὰ θεραπευτικὴ ἀγωγή ξαφνιάζονται; Διότι ἡ ἀνάγκη τῆς καθάρσεως καὶ τοῦ φωτισμοῦ, ἡ ἀνάγκη τῆς ἐσωτερικῆς ἀλλαγῆς ἔφυγε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς στὴν δική τους Θεολογία. Γι’ αὐτοὺς ἐκεῖνος ποὺ ἀλλάζει δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἀλλὰ ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος γι’ αὐτοὺς δὲν ἀλλάζει. Τὸ μόνο πράγμα ποὺ κάνει ὁ ἄνθρωπος γι’ αὐτοὺς εἶναι ὅτι γίνεται καλὸ παιδί. Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ κακὸ παιδὶ ποὺ ἦταν γίνη καλὸ παιδί, τότε ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπᾶ. Διαφορετικά, τὸν ἀποστρέφεται! Ἂν παραμένη ἢ γίνεται κακὸ παιδί, τότε ὁ Θεὸς δὲν τὸν ἀγαπᾶ! Δηλαδή, ἂν ὁ ἄνθρωπος γίνη καλὸ παιδί, τότε ἀλλάζει καὶ ὁ Θεὸς καὶ γίνεται καλός. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸν ἀγαποῦσε, τώρα τὸν ἀγαπᾶ ! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνεται κακὸ παιδί, ὁ Θεὸς θυμώνει καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνεται καλὸ παιδί, ὁ Θεὸς χαίρεται! Αὐτὸ δυστυχῶς γίνεται στὴν Εὐρώπη.

Ἀλλὰ τὸ κακὸ εἶναι ὅτι αὐτὸ δὲν γίνεται μόνο στὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ γίνεται καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ πολλοὺς μέσα στὴν Ἐκκλησία αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἐπικρατεῖ. Ἔχει καταντήσει νὰ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μία θρησκεία, ποὺ ὁ Θεὸς ἀλλάζει διαθέσεις! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλός, ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπάει. Καὶ, ὅταν εἶναι κακός, ὁ Θεὸς δὲν τὸν ἀγαπάει. Ὁ Θεὸς δηλαδὴ τιμωρεῖ καὶ βραβεύει!»².

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀκριβῶς τό ἀντίθετο: Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπάει πάντα.

«Ἔχομε ἐξασφαλίσει τήν ἀγάπη Του κι ὅπως καί νά φερθοῦμε», δίδασκε ὁ σεβαστός Γέροντας Πορφύριος, «ξέρομε ὅτι μᾶς ἀγαπάει»³.

Ὅταν ἁμαρτάνουμε, νά μήν διστάζουμε, ἀλλά νά προσερχόμαστε λέγοντας: «Κύριε, τό ἔκανα, ἔπεσα, συγχώρεσέ με»⁴.

Αὐτό τό θάρρος θά βασίζεται στό διαρκές καί ἀναφαίρετο αἴσθημα ὅτι ὁ Θεός μᾶς δέχεται καί μᾶς ἀγκαλιάζει τρυφερά ὅπως ὁ Πατέρας τόν ἄσωτο. Δέν εἶναι μία κατάργηση τοῦ σεβασμοῦ μας πρός τόν Θεό, ἀλλά ἡ βεβαιότητα τῆς ἀγάπης, τήν ὁποῖα τίποτα δέν εἶναι ἱκανό νά καταστρέψει, σύμφωνα μέ τό Ἀποστολικό: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλίψις ἤ στενοχωρία... πέπεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος, οὔτε ζωή... οὔτε ὕψωμα, οὔτε βάθος... δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν»⁵.

Ὁ Χριστός μᾶς ἀγαπάει πάντα καί «εἶναι τό πᾶν»⁶. Αὐτά τά λόγια τοῦ Γέροντα θυμίζουν ἐκεῖνα τά λόγια τοῦ μεγάλου Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού τά βάζει στό στόμα τοῦ Χριστοῦ. Λέγει ὁ Κύριος, ἀπευθυνόμενος πρὸς ἡμᾶς, διά τοῦ Χρυσορρήμονος: «Ἐγώ πατέρας, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ σπίτι, ἐγώ τροφή, ἐγώ ἱμάτιο, ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιο, ὅ,τι θέλεις ἐγώ· τίποτε νά μή σοῦ λείψει· Ἐγώ καί θά ὑπηρετήσω· γιατί ἦλθα γιά νά διακονήσω, ὄχι νά διακονηθῶ· Ἐγώ καί φίλος καί μέλος καί κεφαλή καί ἀδελφός καί ἀδελφή καί μητέρα, ὅλα ἐγώ· μόνο νά εἶσαι δικός μου. Ἐγώ φτωχός γιά σένα· καί ἀλήτης γιά σένα· σέ σταυρό γιά σένα· σέ τάφο γιά σένα· πάνω γιά σένα παρακαλῶ τόν Πατέρα, κάτω γιά σένα ἦλθα πρεσβευ­τής ἀπό τόν Πατέρα. Εἶσαι τά πάντα γιά μένα, καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πιό πολύ θέλεις; Γιατί ἀποστρέφεσαι Αὐτόν πού σέ ἀγαπᾶ; Γιατί βασανίζεσαι μέ τόν κόσμο; Γιατί ἀντλεῖς σέ τρύπιο πιθάρι;»⁷

Ὑπάρχει Κάποιος, πού ἔχει πεθάνει γιά μᾶς, πού μᾶς ἀγαπάει ἄπειρα. Αὐτός ὁ Κάποιος δέν εἶναι οὔτε ὁ Πατέρας μας οὔτε ἡ μητέρα μας οὔτε ὁ ἀδελφός μας οὔτε ἡ ἀδελφή μας οὔτε κάποιος ἄλλος συγγενής ἤ φίλος μας, ἀλλά ὁ Εἶς τῆς Τριάδος. Πῶς λοιπόν δικαιολογεῖται νά ντρεπόμασθε νά πᾶμε κοντά Του; Πῶς νά μήν Τόν βλέπομε σάν τόν κατ' ἐξοχήν Φίλο μας.

«Εἴμαστε τό Πᾶν γι' Αὐτόν». Τί ἄλλη μεγαλύτερη παρηγοριά μποροῦμε νά ποθήσουμε γιά τόν ἑαυτό μας; Πῶς μποροῦμε νά νιώθουμε μόνοι, «πεταμένοι μέσα στό κρύο, ἀφιλόξενο καί ἀπρόσωπο σύμπαν»⁸, μελαγχολικοί, ἐγκαταλελειμμένοι, ὀρφανοί, χωρίς πατέρα;

Ὁ Γέροντας Πορφύριος ζοῦσε αὐτήν τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό καί διακήρυσσε: «Ἔτσι πρέπει νά βλέπουμε τόν Χριστό. Εἶναι φίλος μας, εἶναι ἀδελφός μας, εἶναι ὅ,τι καλό καί ὡραῖο. Εἶναι τό πᾶν. Εἶναι φίλος καί τό φωνάζει: ‘’Σᾶς ἔχω φίλους, βρέ, δέν τό καταλαβαίνετε; Εἴμαστε ἀδέλφια. Ἐγώ, βρέ, δέ βαστάω τήν κόλαση στό χέρι, δέ σᾶς φοβερίζω, σᾶς ἀγαπάω. Σᾶς θέλω νά χαίρεστε μαζί μου τήν ζωή’’. Ἔτσι εἶναι ὁ Χριστός. Δέν εἶναι κατήφεια, οὔτε μελαγχολία, οὔτε ἐνδοστρέφεια. Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν. Εἶναι ἡ χαρά, εἶναι τό φῶς το ἀληθινό, πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά πετάει, νά βλέπει ὅλα, νά βλέπει ὅλους, νά πονάει γιά ὅλους, νά θέλει ὅλους μαζί Του, ὅλους κοντά Του. Ἀγαπήσατε τόν Χριστό καί μηδέν προτιμῆστε τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ»⁹.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη – Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο  

Σχῆμα 14Χ20.5 ,Σελίδες: 282, Τιμή: 9€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6944577885 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr

1Π. Ἰωάννου Ρωμανίδου, Πατερική Θεολογία, Ἐπιμέλεια – σχόλια: Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Ἁγιορείτου, Ἐκδόσεις ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, Θεσσαλονίκη 2004.

2Ὅ. π.

3Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 229.

4Ὅ.π.,σελ. 229.

5Ρωμ. 8, 35· 38-39.

6Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 219.

7Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, TLG, Work #152 58.700.33-44. «Ἐγὼ πατὴρ͵ ἐγὼ ἀδελφὸς͵ ἐγὼ νυμφίος͵ ἐγὼ οἰκία͵ ἐγὼ τροφὴ͵ ἐγὼ ἱμάτιον͵ ἐγὼ ῥίζα͵ ἐγὼ θεμέλιος͵ πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ· μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγὼ καὶ δουλεύσω· ἦλθον γὰρ διακονῆσαι͵ οὐ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος͵ καὶ μέλος͵ καὶ κεφαλὴ͵ καὶ ἀδελφὸς͵ καὶ ἀδελφὴ͵ καὶ μήτηρ͵ πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ· καὶ ἀλήτης διὰ σέ· ἐπὶ σταυροῦ διὰ σὲ͵ ἐπὶ τάφου διὰ σέ· ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρὶ͵ κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σὺ͵ καὶ ἀδελφὸς͵ καὶ συγκληρονόμος͵ καὶ φίλος͵ καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις; τί τὸν φιλοῦντα ἀποστρέφῃ; τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον;».

8Ὅπως λένε κάποιοι ἄθεοι.

9Γ. Σ. Κρουσταλάκη, Ὁ Γέρων Πορφύριος, ἐκδ. Ἰχνηλασία, Ἀθήνα 1997, σελ. 51.