Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
του Προφήτου Ηλιού, 2012
Προ ημερών κάποιος προσκυνητής της Μονής μας,
επηρεασμένος προφανώς από το σημερινό θλιβερό κύμα εκατοντάδων
συνανθρώπων μας, πού εκούσια διακόπτουν το νήμα της ζωής τους, μου έθεσε
αυτό το ερώτημα.
Έχω γνωρίσει τους Αφρικανούς και μπορώ να απαντήσω εκ
πείρας. Οι Αφρικανοί γενικά, εκτός εξαιρέσεων, είναι πτωχοί και
εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους. Δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίνη». Δεν
παίρνουν κρατικές επιδοτήσεις. Δεν έχουν δημόσιες θέσεις, εκτός ολίγων.
Δεν έχουν φαρμακευτική περίθαλψη από πουθενά. Δεν έχουν χρήματα ν’
αγοράσουν ενίοτε ούτε εναν ορό, για να ανακόψουν τη θανατηφόρα πορεία
της ελονοσίας.
Κάθε ημέρα πού ξημερώνει είναι γι’ αυτούς ένας βρόγχος
στον λαιμό τους, διότι δεν ξέρουν πού θα εύρουν τροφή να επιζήσουν.
Απελπισία όμως δεν είδα. Πώς συμβαίνει αυτό; Αντίκρυσα στην πράξη την
απάντηση.
Υπάρχει μέσα στον πολιτισμό τους και στον
συναισθηματικό τους κόσμο η αγάπη και η θυσία μεταξύ τους. Κάποιου Ιερέα
μας, πέθαναν σε λίγο διάστημα τα δύο αδέλφιά του, πού συνολικά είχαν 15
παιδιά. Μετά τον θάνατό τους ποιός επωμίστηκε το βάρος των 15 ορφανών;
