« Ὅποιος ἔχει φόβο Θεοῦ, ὅποιος ἔχει κατά Θεόν πένθος, ὅποιος ἔχει ταπείνωσι δέν φοβᾶται ποτέ τίς δοκιμασίες »,

Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων

καί ἡμερολόγιο τοῦ 2007

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

Θλίψεις

Γιά τρεῖς λόγους κυρίως ὁ πανάγαθος Θεός δέν ἐκπληρώνει τίς ἐπιθυμίες μας καί παραχωρεῖ τίς δοκιμασίες στή ζωή μας.

Πρῶτον, γιά νά συναισθανθοῦμε τήν ἀδυναμία μας, ν᾿ ἀποδεσμευθοῦμε ἀπό τήν αὐτάρκεια καί τήν ἐγωϊστική αὐτοπεποίθησί μας, καί νά ἀναθέσουμε μέ ταπείνωσι κάθε ἐλπίδα μας σ᾿ Ἐκεῖνον.

Δεύτερον, γιά νά μᾶς ἀσκήση στήν καρτερία καί τήν ὑπομονή, πού φέρνει πολύ πνευματικό καρπό στήν ψυχή...

, καί

Τρίτον, σάν πάνσοφος καί ἀλάθητος γιατρός ὁ Κύριος, ἀνατρέπει συχνά τίς ἐπιθυμίες μας καί παραχωρεῖ πικρίες καί χτυπήματα γιά ν᾿ ἀπομακρύνη τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας ἀπό τήν λατρεία τῶν ὑλικῶν πραγμάτων, ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῆς γῆς, καί νά μᾶς ὠθήση στήν ἀναζήτησι τοῦ οὐρανοῦ καί τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν...

Ὅλοι οἱ ἅγιοι πέρασαν τή ζωή τους μέσα στόν πόνο καί τή θλῖψι, στή στέρησι καί τήν ἀσθένεια, στούς διωγμούς καί τά βάσανα. Κι ἐσύ; Θέλεις νά ζήσης χωρίς αὐτά τά ψυχοσωτήρια δῶρα;

Θέλεις λοιπόν ν᾿ ἀποκοπῆς ἀπό τόν χόρο τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ;...

Μή γένοιτο! Παρηγορήσου ὅμως μέ τή σκέψι ὅτι ὁ Κύριος δέν θά παραχωρήση ποτέ νά σέ βρῆ πειρασμός πού νά ξεπερνᾶ τήν ἀντοχή σου, πνευματική ἤ σωματική. «Πιστός ὁ Θεός, ὅς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δύνασθε, ἀλλά ποιήσει σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπεγεγκεῖν» (Α΄ Κορ. ι΄ : 13), διαβεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Δέν ἔχεις φόβο Θεοῦ, γι᾿ αὐτό σέ κυριεύει ὁ φόβος τῶν δοκιμασιῶν. Δέν πενθεῖς γιά τίς ἁμαρτίες σου, γι᾿ αὐτό εἶσαι λιπόψυχος. Δέν ἔχεις «καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην» (Ψαλμ. 50 :19), γι᾿ αὐτό δέν εἶσαι ἀνδρεῖος στούς πειρασμούς. Ὅποιος ἔχει φόβο Θεοῦ, ὅποιος ἔχει κατά Θεόν πένθος, ὅποιος ἔχει ταπείνωσι δέν φοβᾶται ποτέ τίς δοκιμασίες. Καί δυναμωμένος μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ πολεμᾶ καί νικᾶ καί ἀναμένει τήν ἐκπλήρωσι τῶν λόγων Του: «Ὁ νικῶν, ἔσται αὐτῷ ταῦτα, καί ἔσομαι αὐτῷ Θεός καί αὐτός ἔσται μοι υἱός...», ἀναφέρει ἡ Ἀποκάλυψις 21 : 7.

Ποιός τραυματισμένος θεράπευσε ποτέ τήν πληγή του χωρίς ὑπομονή στόν πόνο καί στά θεραπευτικά μέσα τοῦ γιατροῦ;

Ποιός μπορεῖ ν᾿ ἀκολουθήση πίσω ἀπό τόν Χριστό χωρίς νά σηκώση στούς ὤμους τόν σταυρό τῆς ὑπομονῆς;

Κανένας.

Ὅλοι ὅσοι Τόν ἀκολούθησαν καί Τόν ἀκολουοῦν ἦταν καί εἶναι ἕτοιμοι ν᾿ ἀντιμετωπίσουν μέ ὑπομονή τίς δοκιμασίες πού ὁπωσδήποτε θά τούς βροῦν, καθώς τονίζει καί ὁ σοφός Σειράχ: «Τέκνον, εἰ προσέρχῃ δουλεύειν Κυρίῳ Θεῷ, ἑτοίμασον τήν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν» (2 : 1).

Ὑπομονή

«Ὑπομονῆς ἔχετε χρείαν, ἵνα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσασθε τήν ἐπαγγελίαν» (Ἑβρ. Ι΄ : 36). Αὐτοί πού ὑπομένουν ἀγάγγυστα καί μέ καρτερία τά πάντα, μένουν πιστοί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, θά πάρουν τήν ἀμοιβή πού ὑποσχέθηκε Ἐκεῖνος: τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Γι᾿ αὐτό κι ἐσύ «μή νικῶ ὑπό τοῦ κακοῦ, ἀλλά νίκα ἐν τῶ ἀγαθῷ τό κακόν... Μηδενί κακόν ἀντί κακοῦ ἀποδιδόντες· προνοούμενοι καλά ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων· μή ἑαυτούς ἐκδικοῦντες, ἀγαπητοί, ἀλλά δότε τόπον τῆ ὀργῇ· γέγραπται γάρ· ἐμοί ἐκδίκησις, ἐγώ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος» (Ρωμ. Ιβ΄ : 21 17, 19). Στόν Κύριο ἀνήκει ἡ κρίσις καί ἡ καταδίκη ὅσων σέ ἀδικοῦν. Στόν Κύριο ἀνήκει ἡ τιμωρία καί ἡ πάταξις τοῦ κακοῦ. Σέ σένα ἡ ἀνεξικακία καί ἡ ὑπομονή.

Ἡ ὑπομονή στίς δοκιμασίες εἶναι ἕνα ἀσφαλές μέσο γιά νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό. Ὅσο ὁ γογγυσμός χωρίζει ἀπό τόν Θεό, τόσο ἡ ὑπομονή σφυρηλατεῖ τήν ἑνότητά μας μαζί Του. Ἄν λοιπόν ὑπομένης μ᾿ εὐγνωμοσύνη ὅλες τίς δοκιμασίες γιά χάρι Του, θά σοῦ ἀνταποδώση τήν αἰώνια μακαριότητα.

Μέσῳ τῆς θλίψεως καί τῆς ὑπομονῆς εἰσέρχεσαι στόν χῶρο τῆς ἀληθινῆς γνώσεως καί καθαρίζεσαι ἀπό τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν σου...

Ὁ λόγος γιά τήν ὑπομονή δέν τελειώνει εὔκολα. Θυμᾶμαι πάλι τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν» (Λουκ. Κα΄ : 19), «ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. Ι΄ : 22)...

Ὑπόμεινε κι ἐσύ μέ χαρά τά πάντα, γιά ν᾿ ἀκούσης τή φωνή Του νά λέει: «Ὅτι ἐτήρησας τόν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπί τῆς οἰκουμένης ὅλης. Πειράσαι τούς κατοικοῦνας ἐπί τῆς γῆς» (Ἀποκ. Γ΄ : 10).

«Ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοι καί εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου» (Ψαλμ. 39 : 1). Ὁ Κύριος δέχεται σάν θυσία εὐάρεστη τήν ἀνδρεία ὑπομονή, ἐνῶ ἀποστρέφει τό πρόσωπό Του ἀπό τή μικροψυχία. Οἱ ἄνθρωποι τῆς ὑπομονῆς ἀκολουθοῦν πιστά τά ἴχνη Του, οἱ δειλοί καί οἱ μικρόψυχοι ἀπομακρύνονται ἀπό κοντά Του· «πολλοί ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τά ὀπίσω καί οὐκέτι μετ᾿ αὐτοῦ περιεπάτουν» (Ἰω. Στ΄ : 66).

(Ἀπό τό Πνευματικό Ἀλφάβητο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ, Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ἀττικῆς, 2005).

Συνεχίζεται.....

«Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν

εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»

Πραξ. 14 : 22

Διά μέσου πολλῶν θλίψεων θά μποῦμε

στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἐκδόσεις: “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”   γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης 
http://HristosPanagia3.blogspot.com