Κεντᾶ ὁ Μεγαλόχαρος ἀτίμητο κερντέφι

Είπα στον γέροντα ασκητή τον εβδομηκοντάρη που κυματούσε η κόμη του σαν πασχαλιάς κλωνάρι:

«Πες μου, πατέρα μου, γιατί σε τούτη ‘δώ τη σφαίρα αχώριστα περιπατούν η νύχτα και η μέρα;

Γιατί σαν να ‘σαν δίδυμα φυτρώνουνε αντάμα τ’ αγκάθι και το λούλουδο, το γέλιο και το κλάμα;

Γιατί στην πιο ελκυστική του δάσους πρασινάδα σκορπιοί φωλιάζουν κι όχεντρες και κρύα φαρμακάδα;

Γιατί προτού το τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλει και ξεδιπλώσει μπρος στο φως τ’ αμύριστά του κάλλη, μαύρο σκουλήκι έρχεται και μαχαιριά του δίνει κι ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του τ’ αφήνει;

Γιατί αλέτρι και σπορά και δουλευτάδες θέλει το στάχυ ώσπου να γενεί ψωμάκι και καρβέλι και κάθε τι ωφέλιμο και ευγενικό και θείο, πληρώνεται με δάκρυα και αίματα στον βίο, ενώ ο παρασυτισμός αυτόματος θεριεύει κι η προστυχιά όλη τη γη να καταπιεί γυρεύει;

Τέλος γιατί εις του παντός την τόση αρμονία να χώνεται η σύγχυσις κι η ακαταστασία;»

Απάντησε ο ασκητής με τη βαριά φωνή του

προς ουρανούς υψώνοντας το χέρι το δεξί του:

«οπίσω από τα χρυσά εκεί επάνω νέφη

κεντά ο Μεγαλόχαρος ατίμητο κερντέφι.*

Κι εφ’ όσον εις τα χαμηλά ημείς περιπατούμεν

την όψιν την ξανάστροφη παιδί μου θεωρούμεν.

Και είναι άρα φυσικό λάθη ο νους να βλέπει

εκεί όπου να ευχαριστεί και να δοξάζει πρέπει.

Περίμενε σαν Χριστιανός να έλθει η ημέρα

που η ψυχή σου φτερωτή θα σχίσει τον αιθέρα

και του Θεού το κέντημα απ’ την καλή κοιτάξεις

και τότε… όλα σύστημα θα σου φανούν και τάξις.»

* κέντημα

Πηγή: πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καλλίνικος, Δάφναι και μυρσίναι/Η αγάπη πάντα ελπίζει

http://evaggelismostheotokou.imkby.com/?p=9428#more-9428 
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5947.html