Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδης, Ἡ τρέλλα του ἀθεϊσμοῦ. Μία διαφορετική ψυχασθένεια

Μία διαφορετική ψυχασθένεια

Η ΤΡΕΛΛΑ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τό ἱστορικό φαινόμενο τῆς ἀθεΐας δέν εἶναι τωρινό· ἀλλ᾽ ὅσο χρονολογεῖται τό ἠθικό κακό στόν κόσμο, τόσο καί ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζεται σάν ἐξαίρεση στ᾽ ἀνθρώπινα ἤθη καί τους κοινωνικούς θεσμούς.

Ἡ ἀθεΐα - ἡ ἄρνηση, δηλαδή, τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ - δέν εἶναι τόσο ἰδιότητα τοῦ νοῦ καί τῆς λογικῆς, ὅσο, συνέπεια καί ἀποτέλεσμα τοῦ ἄθεου καί χωρίς ἦθος, βίου."Γίνεται πρῶτα ἡ καρδιά ἀκάθαρτη καί ὕστερα σκοτίζεται ὁ νοῦς", παρατηρεῖ ὁ Παν. Τρεμπέλας.

Παρόμοια ἐκφράζεται καί ὁ πρωτοπρεσβύτερος Στυλιανός Ἀνανιάδης στό περίφημο πεντάτομο ἑρμηνευτικό ἔργο του στους ψαλμούς τοῦ Δαβίδ. Ἀφορμή λαμβάνει ἀπ᾽ τούς ψαλμούς 13 καί 52, στούς ὁποίους ἐπαναλαμβάνει τόν ἴδιο πρωτοείπωτο και ἐκπληκτικό λόγο: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός».

Καί σχολιάζει ὁ ἑρμηνευτής ὅτι, "δέν ἐννοεῖ τή θεωρητική ἀπιστία, πού προέρχεται ἀπό θεωρητική σκέψη καί συλλογισμούς, ἀλλά γιά πρακτική ἀπιστία, πού προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους ἠθικά διεφθαρμένους". Καί συμπληρώνει: «Γιατί, πῶς ἕνας ἄνθρωπος ποιοτικά διεφθαρμένος, εἶναι σέ θέση νά συλλάβει καί νά ἐννοήσει τό ἠθικό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ;...

Κατά συνέπεια "ἄφρων" δέν σημαίνει τόσο, ἐκεῖνον πού στερεῖται νοήσεως, πού εἶναι ἄμυαλος, ὅσο ἐκεῖνον πού δέν ἔχει ἠθική νόηση, ἠθικό κριτήριο τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ». Παρόλ᾽ αὐτά, δέν εἶναι λίγοι πού ἰσχυρίζονται πώς ἡ ἀθεΐα δεν παύει νά ἐπηρεάζει καί τό λογικό.

"Τό δρᾶμα τοῦ σύγχρονου ἀθεϊσμοῦ δέν εἶναι ἄσχετο μέ την ἀφθονία τῶν ψυχιατρικῶν κλινικῶν", ἰσχυρίζεται ξένος ψυχίατρος. Ἀλλά καί ὁ Πλάτων ἔλεγε πώς, "ἡ ἀθεΐα εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, προτοῦ γίνει πλάνη τοῦ λογικοῦ". Ἰδιαίτερα, ἔλεγε ὁ Πασκάλ, "νά λυπηθοῦμε καί να εἰρωνευτοῦμε αὐτούς πού εἶναι ἄθεοι ἀπό ματαιοδοξία"!

Αὐτοί οἱ τελευταῖοι - οἱ ματαιόδοξοι - πλεονάζουν στήν ἐποχή μας. Εἶναι ὅλοι αὐτοί, πού την ἀθεΐα τους τή θεωροῦν μόδα! Ὁ ἀθεϊσμός ἔχει γίνει, στ᾽ ἀλήθεια, μόδα τῆς ἐποχῆς μας. Εἶναι ὁ ἀθεϊσμός τῆς ματαιοδοξίας. Εἶναι ὁ μοντέρνος ἀθεϊσμός τῆς ἐπίδειξης. Γιά θυμηθεῖτε τά λεωφορεῖα τῆς Ἀγγλίας μέ τό γνωστό σύνθημα: "Ἀπολαῦστε τή ζωή σας. Θεός δέν ὑπάρχει"!....

Ἔτσι φτάσαμε στό δίλημμα: Ἄς ρωτήσουμε τούς ἀθεϊστές: Τί προτιμοῦν; Τόν ἀθεϊσμό τῆς τρέλλας ἤ τήν τρέλλα τοῦ ἀθεϊσμοῦ;

Στή θέση τοῦ Θεοῦ ἔχει τοποθετήσει ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτό του, τό "ἐγώ" του. Γι᾽ αὐτό, ἡ ἀθεΐα τρέφεται καί ποτίζεται ἀπ᾽ τήν ἀλαζονία καί τήν ἀποθέωση τοῦ σέξ καί τῶν ὑλικῶν ἀπολαύσεων. Ὁ ἄθεος εἶναι ὑλιστής· και σάν ὑλιστής, κοιτάει μόνο κάτω, χαμηλά· δέ ξέρει νά ὑψώνει τη σκέψη, τό νοῦ, τήν ψυχή, την καρδιά του ψηλά, πρός τόν οὐρανό, πρός τόν Ὕψιστο Θεό.

Εἶναι ξερή· κατάξερη ἡ καρδιά τοῦ ἄθεου, ὅπως τό πετρωμένο χῶμα. Δέν μπορεῖ νά φυτρώσει κανένα λουλούδι ψυχικῆς ὀμορφιᾶς καί ἀρετῆς. Πόσο διαφορετικά σκέφτεται και αἰσθάνεται ὁ πιστός ἄνθρωπος!

Ἀκοῦστε πῶς μιλάει καί πῶς αἰσθάνεται ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος σέ μιά του ἐπιστολή σε κάποιο συγγραφέα: «Ὦ, κύριε καί ἀδελφέ, μακάρι νά μή ἤξερα νά γράφω τίποτα ἄλλο παρά μόνο περί τοῦ Χριστοῦ καί μακάρι νά μή ξέρω καί τίποτα ἐκτός τοῦ Χριστοῦ! Γιατί, ὅταν μιλᾶμε για τό Χριστό, μιλᾶμε γιά τήν εἰρήνη, ἀφοῦ Αὐτός εἶναι ὁ πραγματικός Εἰρηνοφόρος καί Εἰρηνοδότης στήν ἱστορία τοῦ πλανήτη μας. Ὅταν μιλᾶμε γιά τό Χριστό, μιλᾶμε καί γιά τόν πολιτισμό, γιατί Αὐτός εἶναι ὁ ἐμπνευστής τοῦ πλέον εὐγενικοῦ πολιτισμοῦ στόν κόσμο. Τό νά μιλᾶμε γιά το Χριστό, σημαίνει νά μιλᾶμε για τή μόρφωση τῶν ἀνθρώπων, ἐφόσον ἡ ἐπιστήμη Του ἀναφέρεται στό διαφωτισμό τῶν ἀνθρώπων μέ τήν ἀλήθεια και τή μεταμόρφωση τοῦ πνεύμα- τος. Τό νά γράφουμε καί να μιλᾶμε γιά τό Χριστό σημαίνει, ἀναπόφευκτα νά μιλᾶμε γιά την ἠθική, δηλαδή, γιά τή συμπεριφορά, γιά τήν τιμιότητα, τήν καθαρότητα, τό ἔλεος πρός τούς πάσχοντες, τήν ἀγάπη...».

Ὁ ἄθεος καί ἀρνητής τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδή, τοῦ Ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ, εἶναι ταυτόχρονα, και ἀρνητής κάθε θείας καί ἀνθρώπινης ἀξίας. Τί λέω; Εἶναι ἀρνητής καί τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου.

«Μηδέν κρεῖττον ἐν ἀνθρώποις γεγονέναι ἀθεεί», ἔλεγε ὁ μέγας καί χαλκέντερος Ὠριγένης. Τίποτε τό μεγάλο καί ὡραῖο καί ἀξιόλογο στήν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ, δέν ἔχει γίνει, χωρίς τήν πίστη στο Θεό. Κι ὁ λόγος τοῦτος τοῦ Ὠριγένη, ἀποτελεῖ κραυγαλέα διαχρονική διαπίστωση καί ἐπαλήθευση.

Ἔχοντας ὑπόψη του ὁ Πασκάλ τήν τρέλλα τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τις φανφάρες τῶν ἀθέων, ἔλεγε με κάποια εἰρωνεία: «Ἄς ἀφήσουν λοιπόν, αὐτές τίς ἀσέβειες κι ἄς εἶναι τουλάχιστον, τίμιοι ἄνθρωποι, ἄν δέ μποροῦν νά εἶναι χριστιανοί»!

Εἶναι ὀξύμωρο καί παράλογο καί ἀντιφατικό, ἀπ᾽ τή μιά ν᾽ ἀρνεῖται ὁ ἄθεος τήν ὕπαρξη και τήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ, κι ἀπ᾽ την ἄλλη, αὐτό πού ἀρνεῖται, νά το πολεμάει μέ τόσο πάθος και μῖσος! Πασχίζει μάλιστα, μέ φανατισμό, νά προπαγανδίσει... τι πρᾶγμα;... τήν ἀνυπαρξία τοῦΘεοῦ!

Εἶναι ὅμως κάποτε κάποιοι ἄθεοι, πού... τούς χαίρεσαι! Ναί. Τούς χαίρεσαι, γιατί εἴτε συνειδητά εἴτε ἀσυνείδητα καί ἀθέλητα, λένε τήν ἀλήθεια. Ὁ ἄθεος Τζούλιαν Μπάρνς ἔκαμε τελευταῖα, μιά δημόσια ἐξομολόγηση: «Δέν πιστεύω στό Θεό, ἀλλά μοῦ λείπει»!

Ἄν τολμοῦσαν ὅλοι οἱ ἄθεοι να μιλήσουν εἰλικρινά, θά ἐπαναλάμβαναν τήν ἴδια ὁμολογία:«Δέν πιστεύω στό Θεό, ἀλλά μοῦ λείπει»

Ορθόδοξος Τύπος,30/03/2012

 http://aktines.blogspot.com/2012/04/blog-post_02.html#more
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2012/04/blog-post_5996.html