Ἡ ὑπομονή στίς ἀσθένειες, Εὐεργετινός Γ΄τόμος- Ὑπόθεσις Ιη΄, 2-10-2021, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Η υπομονή στις ασθένειες, Εὐεργετινός Γ΄ τόμος- Ὑπόθεσις Ιη΄, 2-10-2021, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Ἡ συκοφαντία καί ὁ μισθός τῆς ὑπομονῆς ἔναντι τῶν συκοφαντῶν, Ἀρχιμ Σάββα Ἁγιορείτου

161. Ἡ συκοφαντία καί ὁ μισθός τῆς ὑπομονῆς ἔναντι τῶν συκοφαντῶν, 30-5-20, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις ὡς ὅρος τελειότητας τοῦ χριστιανοῦ, 11-2-2011, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις ὡς ὅρος τελειότητας τοῦ χριστιανοῦ, 11-2-2011, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
http://hristospanagia3.blogspot.gr

124. Ἡ ὑπομονή (Α΄), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

124. Ἡ ὑπομονή (Α΄) (Εὐεργετινός τόμ. Β΄- ὑπόθ. ΙΖ΄), Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης_http://hristospanagia3.blogspot.gr

65. Περί ἀναγνώστου συκοφαντηθέντος (ἡ ὐπομονή στή συκοφαντία), Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

65. Περί ἀναγνώστου συκοφαντηθέντος (ἡ ὐπομονή στή συκοφαντία), Ἁγίου Παλλαδίου-Λαυσαϊκή Ἱστορία, 11-10-2018, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης,http://hristospanagia3.blogspot.gr, 

Ὑπομονή καί αὐτομεμψία

«Ἀγαθόν μοι ὅτι ἐταπείνωσάς με,

ὅπως ἄν μάθω τά δικαιώματά σου.»

Ψαλμ. 118 : 71

«Κατοικία τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ὑπομονή, ἐπειδή μέσα σ᾿ αὐτήν ζεῖ ἐξασφαλισμένη, καί τροφή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ταπείνωση, ἐπειδή μ᾿ αὐτήν τρέφεται», λέει ὁ ὅσιος Ἠλίας ὁ Ἔκδικος¹. Ὅταν ἀκριβῶς τρέφεται ἡ ψυχή μέ τήν ἁγία τροφή τῆς ταπεινώσεως, μπορεῖ νά παραμένει στήν ἁγία κατοικία τῆς ὑπομονῆς. Ὅταν ἡ τροφή αὐτή εἶναι ἀνεπαρκής, τότε ἡ ψυχή βγαίνει ἀπό τό σπίτι τῆς ὑπομονῆς. Καί τότε σάν ἀνεμοστρόβιλος ἡ ταραχή τήν ἁρπάζει, τήν παρασύρει καί τή ζαλίζει. Μέσα της ξεσηκώνονται σάν κύματα διάφοροι ἐμπαθεῖς λογισμοί καί ἐμπαθή αἰσθήματα, πνίγοντάς την στά βάθη σκοτεινῶν καί ἁμαρτωλῶν φαντασιῶν, λόγων καί πράξεων. Ἔτσι ἡ ψυχή καταντᾶ σέ κατάσταση ἀδυναμίας, σκοτισμοῦ καί ἀκηδίας, πέφτοντας συχνά στό βάραθρο τῆς θανάσιμης ἀπελπισίας καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς διαλύσεως.

Θέλεις νά παραμείνεις μέσα στήν ἁγία κατοικία τῆς ὑπομονῆς καί νά μή βγαίνεις ἀπ᾿ αὐτήν;

Ὅταν πέσεις σέ θλίψη, μή βιάζεσαι νά ἀπαλλαγεῖς. Τήν στέλνει ὁ Θεός γιά νά σέ διδάξει

 

Αν στηρίζουμε τις ελπίδες μας στον Θεό, θα βρεθούμε εμείς σε ασφαλή και ευρύχωρο τόπο, ενώ αυτοί που μας ωθούν θα χαθούν, γιατί «όποιος ανοίγει λάκκο», λέει, «θα πέσει ο ίδιος μέσα» ( Σοφ. Σειρ. 27,26 ).

Και αν μας δέσουν τα χέρια και τα πόδια, η θλίψις θα μπορέσει να τα λύσει. Διότι πρόσεχε το θαυμαστό: Αυτούς που έδεσαν άνθρωποι, τους έλυσε η φωτιά. Όπως, δηλαδή, αν κάποιος παραδώσει μερικούς φίλους στους υπηρέτες, και αυτοί σεβόμενοι την φιλία του κυρίου όχι μόνο δεν τους βλάπτουν αλλά και τους αποδίδουν πολλή τιμή, αυτό έκανε και η φωτιά.

 Επειδή γνώρισε ότι εκείνοι οι νέοι είναι φίλοι του Κυρίου τους, έσπασε τα δεσμά τους, τους έλυσε και τους άφησε ελεύθερους, και γινόταν έδαφος γι’ αυτούς και το πατούσαν και σωστά. Διότι είχαν ριχθεί για την δόξα του Θεού. Όσοι βρισκόμαστε σε θλίψεις ας έχουμε αυτά τα παραδείγματα.

Αλλά να, λέει, εκείνοι απαλλάχθηκαν από την θλίψη, εμείς όμως όχι. Και σωστά, διότι δεν μπήκαν έτσι στο καμίνι, για να απαλλαγούν, αλλά για να πεθάνουν πραγματικά.

«Αἱ θλίψεις», Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος

“ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ”

Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος

μέρος δ΄ «Αἱ θλίψεις»

Εἰς τήν ζωή σου μήν εἶσαι ὀνειροπόλος, ρομαντικός, ἀνεδαφικός. Βάδιζε σύρριζα μέ τήν πραγματικότητα. Καί ἡ πραγματικότητα λέγει ὅτι ἡ ζωή εἶναι γεμάτη θλίψεις. Θλίψεις πού προέρχονται ἀπό τήν ὑπερηφάνειά σου καί τίς ἁμαρτίες σου. Ὁ Θεός μέ τίς θλίψεις θέλει νά σέ ἀποκαθάρη, νά σέ ἀπολπύνη, νά σέ λευκάνη ἀπό τήν ρυπαρότητα τῶν ἁμαρτιῶν σου καί νά σέ παραστήση λευκό καί ἄμωμο εἰς τό φρικτό βῆμα τῆς δευτέρας παρουσίας. Ὑπάρχουν ἀκόμη θλίψεις προερχόμενες ἀπό τήν κακία τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τήν κακότητα τοῦ αἰώνα τούτου.

Μήν λησομνῆς πόσο ὁ Κύριος μας ἐθλίβη ἀπό τήν ἄπιστο καί διεστραμμένη γενεά τῆς ἐποχῆς του!

Πῶς ἐσύ θά ἀποφύγης τίς θλίψεις τῶν ἀνθρώπων;

Ὑπάρχουν ἀκόμη θλίψεις πού προέρχονται ἀπό τίς ἀρρώστειες σου. Μικρές καί μεγάλες, ἰάσιμες καί ἀνίατες. Βραχυχρόνιες καί μακροχρόνιες.

«Ἡ ὑπομονή»

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους

τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος περιφρονεῖ τόν κόσμο καί συνέχεται ἀπό τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, τόσο περισσότερο τόν ἐπισκιάζει ἡ Θεία Χάρη καί αἰσθάνεται τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός εὐλογεῖται ἀπό τόν Κύριο ,πού τοῦ στέλνει πλούσιο τό ἔλεός Του καί τόν σκεπάζει σ’ ὅλη του τή ζωή.

 Ὁ Θεός ἐπιτρέπει θλίψεις καί δοκιμασίες γιά νά Τόν πλησιάσουμε περισσότερο. Τίς θλίψεις δέν πρέπει νά τίς ἀποφεύγουμε, ἀλλά νά τίς ἐπιδιώκουμε γιατί ἔτσι θά δοκιμασθεῖ ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό.

 Ὁ φτωχός Λάζαρος, πού ἀναφέρει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ὑπέμεινε καρτερικά τή στέρηση τῶν ἀγαθῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Κι ἔτσι τόν ἄμειψε ὁ Θεός, βάζοντάς τον στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ. Ὁ Θεός εἶναι πάντοτε κοντά μας καί προπαντός στίς θλίψεις μας καί στίς στενοχώριες.

Γιά τήν Ὑπομονή πού γίνεται γιά τήν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ (Ἅγ. Ἰσαάκ ὁ Σύρος)

Όσο ο άνθρωπος καταφρονεί αυτόν τον κόσμο και εντρυφά στον Θείο φόβο, τόσο περισσότερο τον εγγίζει η Θεία Πρόνοια. Τόσο αισθάνεται μέσα του τη βοήθειά Της και τόσο του χαρίζονται καθα­ροί λογισμοί, ώστε να κατανοεί όλα τα κινήματά τους.
Και αν κανείς στερηθεί εκούσια τα κοσμικά αγαθά, τότε, κατά το μέτρο που τα στερείται, κατά το ίδιο μέτρο δέχεται και το έλεος του Θεού και στηρίζεται από τη φιλανθρωπία Του.
Δόξα νά ‘χει Εκείνος που μας σώζει και με τα δεξιά μέσα, δηλαδή με τις ευλογίες και τα χαρίσματα, αλλά και με τα αριστερά, δηλαδή με τις θλίψεις και τους πειρασμούς. Γιατί με όλα αυτά μας δίνει ο Θεός αφορμή, ώστε να ανακαλύψουμε το σκοπό και το νόημα της ζωής μας.
Τις ψυχές λοιπόν εκείνων που δεν είναι σε θέση με τη δική τους προαίρεση να ανακαλύψουν το σκοπό και το νόημα της ζωής τους, τις οδηγεί στην αρετή με τις ακούσιες θλίψεις.

Ἕνας ἀνεξίκακος καί ὑπομονετικός γέροντας

Είναι πράγματι ψυχικός άθλος, όταν ένας άνθρωπος, ενώ βρίσκεται στην γεροντική ηλικία και έχοντας μεγαλώσει παιδιά, καταλήξει σε γηροκομείο, να καταφέρει ν’ αποβάλλει από την ψυχή του την πικρία της εγκατάλειψης. Και όχι μόνον αυτό, αλλά να δικαιολογεί τα παιδιά του πώς δεν ήθελαν να τον πάνε στο Γηροκομείο, αλλά τους ανάγκασαν οι περιστάσεις!

Μεγάλη αρετή ανεξικακίας, καρτερίας, χριστιανικής μεγαλοψυχίας! Λίγοι αριστεύουν στο ψυχικό αυτό άθλημα. Κι όμως, θα ήταν τόσο ωφέλιμο για την ψυχή τους να το επιτύχουν όλοι! Ανεξάρτητα αν τα παιδιά πρέπει να κάνουν το παν για ν’ αποφύγουν αυτή τη λύση, που συνήθως πικραίνει πολύ τους γονείς, στους οποίους οφείλεται τιμή, στοργή και κατανόηση. Το γήρας είναι γεγονός πώς έχει ανάγκη στοργικών Κυρηναίων και όχι αδιάφορων και μερικές φορές κι άσπλαχνων επαγγελματιών…

Πάντως , ο παππούς αυτής της αληθινής ιστορίας ήταν ένας απ’ αυτούς τους αγιασμένους γέροντες, που είναι γεμάτοι στοργή, καρτερία, ανεξικακία!

Οἱ μέγιστες δυνάμεις τῆς ἐγκράτειας, τῆς σωφροσύνης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἀνεξικακίας...

Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ, Η ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ, Η ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ, Η ΥΠΟΜΟΝΗ...

«Τήν ἐγκράτεια, τήν ἀνεξικακία, τήν σωφροσύνη, τήν καρτερία, τήν ὑπομονὴ καὶ τίς παρόμοιες μέγιστες καὶ ἐνάρετες δυνάμεις μᾶς τίς ἔδωσε ὁ Θεός. Μᾶς τίς δώρησε γιά νά τίς ἔχουμε ὡς ἀντίδοτα καὶ ἀντιστάσεις στίς ἀντίστοιχες πρός αὐτές κακίες. Ἂν γυμνάζομε αὐτὲς τὶς δυνάμεις καὶ τὶς ἔχομε πάντοτε πρόχειρες, τότε θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι δὲν μᾶς συμβαίνει πιὰ τίποτε δύσκολο ἢ θλιβερὸ ἢ ἀβάσταχτο. Διότι θά καταλαβαίνουμε (συνειδητοποιοῦμε) ὅτι ὅλα εἶναι ἀνθρώπινα καὶ τὰ νικοῦν οἱ ἀρετὲς ποὺ ἔχομε. Αὐτό δὲν τὰ σκέπτονται οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν ἀνόητη ψυχή. Δέν σκέφτονται ὅτι τὰ πάντα γίνονται σωστὰ καὶ ὅπως πρέπει γιὰ τὸ συμφέρον μας, γιὰ νὰ λάμψουν οἱ ἀρετές μας καὶ νὰ στεφανωθοῦμε ἀπὸ τὸ Θεό»[1] (Μέγας Ἀντώνιος).

Γιά τήν ἀνεξικακία καί τήν πραότητα

κη΄

Ο αββάς Κασσιανός έλεγε, ότι κοντά στον μεγάλο άγιο Ισίδωρο, τον πρεσβύτερο της Σκήτης, ήταν κάποιος διάκονος Παφνούτιος, που για την αρετή του τη μεγάλη ο Γέροντάς του θέλησε να τον κάνη ιερέα, για να μπορεί μετά το θάνατό του να τον έχει και διάδοχό του. Εκείνος, όμως, από ευλάβεια δεν πλησίασε τη χειροτονία κ’ έμεινε διάκονος. Αυτόν, λοιπόν, το διάκονο, τον τόσο ενάρετο, εφθόνησε κάποιος από τους Γέροντες, που έγινε όργανο του δαίμονος ˙ και, όταν όλοι βρισκόταν για την ακολουθία στην εκκλησία, , βγαίνει ο φθονερός και βάζει ένα δικό του βιβλίο στο κελλί του αββά Παφνουτίου. Μετά, πάει στον αββά Ισίδωρο και του λέει:
- Κάποιος από τους αδελφούς μου έκλεψε το τάδε βιβλίο και δεν το βρίσκω.
Απόρησε ο αββάς Ισίδωρος:

Δέν βρῆκα ἀκόμη κάποιον πού νά μέ ἀγαπάει, ὅπως τόν ἀγαπῶ ἐγώ.

Λόγος Αββά Ζωσιμά ΙΑ΄. Δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπάει, όπως τον αγαπώ εγώ.

ία'. Και συνέχισε να λέει: «Κάποτε ένας από τους αδελφούς που έμεναν μαζί μου και είχαν πάρει απ' τα χέριά μου το μοναχικό σχήμα, αφού καταρτίσθηκε αρκετά κοντά μου-και μάλιστα ήταν από τους "καλομαθημένους" και συγκατέβαινα στην αδυναμία του-κάποια μέρα μου λέει: Αββά μου, πολύ σε αγαπώ. Του λέω κι εγώ: Δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπάει, όπως τον αγαπώ εγώ. Τώρα λες: σε αγαπώ, και σε πιστεύω- εάν όμως συμβεί κάτι που δεν σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος, ενώ εγώ οτιδήποτε κι αν πάθω από μέρους σου, τίποτε δεν είναι ικανό να με απομακρύνει από την αγάπη σου.

Λίγος χρόνος πέρασε και δεν ξέρω τι του συνέβη και άρχισε να λέει εναντίον μου πολλά, ακόμη και αισχρά λόγια·

Μέσα ἀπό τό καμίνι τοῦ πόνου.

Ουράνιες εμπειρικές αλήθειες βγαλμένες μέσα από το δεδοκιμασμένο καμίνι 30 ετών ασθενειών, πόνων καί ευεργετικών δοκιμασιών της ηρωικής καί μαρτυρικής ψυχής Δήμητρας Κοντού από την Πάτρα, κοιμηθείσης το 1995.

Ή Δήμητρα Κοντού γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων καί ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 ασθένησε από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε ή μαρτυρική πορεία της…. Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνι­κού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθη  «Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου κάτω από το επιτραχήλιο του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου… Διάλε­ξε (ό Κύριος) για τόπο της συναντήσεως μας το Νο­σοκομείο!», σημειώνει ή ίδια.

Το 1975 καί για 5 χρόνια ήταν τρόφιμος του ασύ­λου ανιάτων Πατρών….

«Το 1980 άνοιξε, ομολογεί ή ίδια, τους κρουνούς του ελέους Του καί της ευσπλαχνίας Του (ό Θεός) καί με βύθισε μέσα Του… Βρέθηκα σε καταιγισμό αγά­πης! Μου δόθηκε ολόκληρος. Πώς;

Ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Λαμπαδιστής (πρότυπο ὑπομονῆς στήν ἀναπηρία καί ἁγιότητος).

Ο όσιος Ιωάννης ο Λαμπαδιστής
ο θαυματουργός, ο εν Κύπρω

Α’

Όποιος επισκέπτεται το μαρτυρικό και πολύπαθο νησί της Κύπρου μας, έχει την αίσθηση ότι περπατά σε μια γη που ευωδιάζει από χριστιανική πίστη. Το μαρτυρεί αυτό η παρουσία πολλών εκατοντάδων ιερών Ναών και προσκυνημάτων. αλλά και ιερών Μονών που ξεπερνούν τις 200 όλες όσες κατά καιρούς άνθισαν. Αλλά και ο χορός των Αγίων της Κύπρου είναι πλουσιότατος. Πάνω από 600 είναι οι επώνυμοι και ανώνυμοι Άγιοί της που κοσμούν το Αγιολόγιό της. Είναι να απορεί κανείς πώς μπόρεσε ένα τόσο μικρό κομμάτι γης να αναδείξει τόσο πολλούς αγίους, μάρτυρες, ασκητές, πατέρες και ομολογητές της πίστεως, από την αρχή της χριστιανικής της ιστορίας μέχρι σήμερα.

Έναν από τους οσίους της, τον λαοφιλή άγιό της Ιωάννη τον Λαμπαδιστή (ή Λαμπαδό) θα μελετήσουμε, τον οποίο εορτάζουμε κάθε χρόνο στις 4 Οκτωβρίου.

Ἡ ὑπομονή στήν ἀναπηρία ἰσοδυναμεῖ μέ μαρτύριο

Στην Κατερίνα μας -Επικήδειος λόγος στην εξόδιο ακολουθία της Κατερίνας Χατζή

(Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος)
(απομαγνητοφωνημένος).

Εισαγωγικά.
Η Κατερίνα Χατζή γεννήθηκε την 27η Ιουλίου του 1955, ημέρα της εορτής του αγίου Παντελεήμονος. Γεννήθηκε πρόωρα 7 μηνών με φυσιολογικό τοκετό, αλλά σε 3-4 ημέρες έπαθε πυρηνικό ίκτερο και στην συνέχεια σπαστική τετραπληγία. Από τότε παρέμεινε σωματικά τελείως ανάπηρη και για 53 χρόνια ήταν κολλημένη στο καροτσάκι και πάντα τα χέρια και τα πόδια της ήταν δεμένα λόγω των σπασμών. Οι γονείς της την πήγαν σε όλους τους γιατρούς της εποχής εκείνης, ακόμη και εκτός Ελλάδος, αλλά η θεραπεία ήταν αδύνατη με τα μέσα της εποχής.
Η Κατερίνα κοιμήθηκε στις 12-6-2008
———————————————————-—-
«Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως»
Όσοι εκ των κληρικών συμμετέχουν στις κηδείες, ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι είναι δύσκολο να ομιλήση κανείς κατά την διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να απευθύνη μερικά λόγια και για τον κεκοιμημένο νεκρό η νεκρά, τους συγγενείς και για τους παρισταμένους ανθρώπους που έρχονται να συλλυπηθούν τους πονεμένους συγγενείς.
Είναι πολύ δύσκολο γιατί μερικές φορές δεν μπορεί κανείς να επαινέση, παρά μόνο να αναφέρη λόγια παρηγορητικά. Άλλες φορές είναι πάρα πολύ δύσκολο να ομιλήση, γιατί έχει πάρα πολλά να πη για τον κεκοιμημένο και δεν μπορεί να τα εκφράση, είτε διότι υπάρχει ο περιορισμός του χρόνου, είτε ακόμη διότι υπάρχει συναισθηματική φόρτιση, ιδιαιτέρως όταν ο Κληρικός, ο Επίσκοπος και ο Πρεσβύτερος συνδέεται με τον κεκοιμημένο νεκρό. Είναι πάρα πολύ δύσκολο τότε να μιλήση.

Ἡ πολύχρονη ὑπομονή, πού ἔφερε ἄμετρη τή χάρη τοῦ Θεοῦ. (Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου).

Ένας από τους αγίους πατέρες είπε: Ήταν ένας γέροντας αναχωρητής, τίμιος, και πήγα μια φορά σ’ αυτόν, όταν ήμουν καταπονημένος από τους πειρασμούς.

Αυτός ήταν άρρωστος και κατάκοιτος και, αφού τον χαιρέτησα, κάθισα κοντά του και του είπα:
- Κάνε μια ευχή για μένα, πάτερ, διότι πολύ θλίβομαι από τους πειρασμούς των δαιμόνων.

Και ο γέροντας άνοιξε τα μάτια του και μου είπε:
- Παιδί μου, εσύ είσαι νέος και δε θ’ αφήσει ο Θεός να καταπονηθείς από αβάσταχτους πειρασμούς.

Κι εγώ του είπα:
- Και νέος είμαι και πειρασμούς έχω από πολύ ενάρετους ανθρώπους.

Κι εκείνος πάλι μου είπε:
- Λοιπόν, ο Θεός θέλει να σε κάνει σοφό.

Οι δοκιμασίες!

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

«Κάθε δοκιμασία γίνεται
ή για δοκιμή της υπομονής μας
ή για τις αμαρτίες μας
ή για την υπερηφάνειά μας
ή για να προκόψουμε περισσότερο και να μάθουμε την ταπείνωση με επίγνωση της ασθένειάς μας και την ακαταμάχητη δύναμη του Συμπαραστάτη μας»

http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2011/09/blog-post_26.html 
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2011/09/blog-post_7065.html 

«Συμβουλές Γέροντος σέ χριστιανούς πού ζοῦν στόν κόσμο»

Ἄν τώρα δέν νιώθετε καμιά παρηγοριά ἀπό τήν προσευχή σας, νά εἶστε σίγουροι πώς ὁ Κύριος σᾶς ἑτοιμάζει θεῖες παρηγοριές στό μέλλον. Συνεχίστε νά προσεύχεστε ἀκούραστα, καί σύντομα θ᾿ ἀπολαύσετε τή δική Του γλυκύτητα. «Ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον, καί προσέσχε μοι καί εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου καί ἀνήγαγέ με ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας καί ἀπό πηλοῦ ἰλύος καί ἔστησεν ἐπί πέτραν τούς πόδας μου καί κατεύθυνε τά διαβήματά μου καί ἐνέβαλεν εἰς τό στόμα μου ᾇσμα καινόν, ὕμνον τῷ Θεῷ ὑμῶν» (Ψαλμ. 39: 2-4).