Ἡ ἀποδοχή μέ εὐχαριστία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

ΕΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ ΧΡΙΣΤῼ Τῼ ΘΕῼ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ

«Στό βιβλίο τού αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς υπάρχει ένας διάλογος ενός ζητιάνου μέ ένα διάσημο θεολόγο. Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε τό Θεό νά τού φανερώσει κάποιον άνθρωπο, πού θά μπορούσε νά τού δείξει τόν πιό σίγουρο δρόμο γιά τή Βασιλεία τών Ουρανών. Κάποια μέρα πού έφθασε στό αποκορύφωμα τής προσευχής άκουσε μιά φωνή «Πήγαινε καί στήν έξοδο τής Εκκλησίας θά βρείς τόν άνθρωπο πού ζητάς». Πηγαίνει βιαστικά στήν Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο μέ κουρελιασμένα ρούχα καί πληγωμένα γόνατα καί τόν χαιρετά

- «Καλό καί ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα».

- «Ποτέ δέν είχα κακό καί δυστυχισμένο πρωινό».

(ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)

- «Είθε νά σού στείλει ο Θεός κάθε αγαθό»!

- «Ουδέποτε μού εστάλη κάτι μή αγαθό»!

(ο θεολόγος παραξενεύεται καί τού λέει)

Μία παράξενη τάση...

Η σύγχρονή μας «χριστιανική»κοινωνία έχη μια παράξενη τάση: Να ψάχνη για θαύματα και να κάνη θαύματα! Την τάση αυτή δεν πρέπει να την αφήσωμε να περάση απαρατήρητη. Με κανένα τρόπο. Και για πολλούς λόγους. Και ιδιαίτερα, γιατί την τάση αυτή, την τάση που έχουν πολλοί να θέλουν να κάνουν θαύματα και να ψάχνουν για θαύματα, οι άγιοι πατέρες μας την καταδικάζουν πολύ αυστηρά. Και την καταδικάζουν, επειδή κάτω από το «ευσεβές» κάλυμμα της τάση αυτής κρύβεται η φιλαυτία. Και είναι πολύ φοβερό να μπορή η φιλαυτία να κρύβεται στην ψυχή. Γιατί τότε δεσπόζει σ’ αυτήν ανενόχλητα. Και την διαλύει.

Ο μεγάλος διδάσκαλος των μοναχών άγιος  Ισαάκ ο Σύρος λέγει τα εξής:

Ο Κύριος είναι πάντοτε κοντά μας, έτοιμος να βοηθήση τους εκλεκτούς Του. Μα ποτέ και σε τίποτε δεν δείχνει φανερά την δύναμή Του, αν δεν υπάρχη σοβαρός λόγος.

Ποιά εἶναι ἡ ὑψηλότερη σκέψη πού ἁρμόζει στόν ἄνθρωπο…;

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ

Στον αξιωματούχο Ιωάννη, για τα τρία μεγαλύτερα πράγματα στον κόσμο

Μου θέσατε τα εξής τρία ερωτήματα:
*  Ποια είναι η υψηλότερη σκέψη που αρμόζει στον άνθρωπο;
*  Ποια είναι η μεγαλύτερη μέριμνα που αρμόζει στον άνθρωπο;
*  Τι είναι εκείνο που πρέπει να προσμένει ο άνθρωπος σαν το πιο αντάξιό του;

Το να σκέφτεται ο άνθρωπος για την Πρόνοια του Θεού στη ζωή του, είναι η υψηλότερη σκέψη που του αρμόζει. Το να μεριμνά για τη σωτηρία της ψυχής, είναι η μεγαλύτερη μέριμνα που αρμόζει στον άνθρωπο.
Το να προσμένει το θάνατο, είναι η προσμονή που αρμόζει περισσότερο στον άνθρωπο.
Πώς πρέπει να σκέφτεστε για την Πρόνοια του Θεού στην ανθρώπινη ζωή;

Γιά τήν Ὑπομονή πού γίνεται γιά τήν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ (Ἅγ. Ἰσαάκ ὁ Σύρος)

Όσο ο άνθρωπος καταφρονεί αυτόν τον κόσμο και εντρυφά στον Θείο φόβο, τόσο περισσότερο τον εγγίζει η Θεία Πρόνοια. Τόσο αισθάνεται μέσα του τη βοήθειά Της και τόσο του χαρίζονται καθα­ροί λογισμοί, ώστε να κατανοεί όλα τα κινήματά τους.
Και αν κανείς στερηθεί εκούσια τα κοσμικά αγαθά, τότε, κατά το μέτρο που τα στερείται, κατά το ίδιο μέτρο δέχεται και το έλεος του Θεού και στηρίζεται από τη φιλανθρωπία Του.
Δόξα νά ‘χει Εκείνος που μας σώζει και με τα δεξιά μέσα, δηλαδή με τις ευλογίες και τα χαρίσματα, αλλά και με τα αριστερά, δηλαδή με τις θλίψεις και τους πειρασμούς. Γιατί με όλα αυτά μας δίνει ο Θεός αφορμή, ώστε να ανακαλύψουμε το σκοπό και το νόημα της ζωής μας.
Τις ψυχές λοιπόν εκείνων που δεν είναι σε θέση με τη δική τους προαίρεση να ανακαλύψουν το σκοπό και το νόημα της ζωής τους, τις οδηγεί στην αρετή με τις ακούσιες θλίψεις.

«Τόσην χάριν δικαιοῦται νά ἔχη εἰς τόν ἑαυτόν του ὁ ἄνθρωπος, ὅσον πειρασμόν εὐχαρίστως καί ἀγογγύστως ὑπομένει»

Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων

καί ἡμερολόγιο τοῦ 2007

Λόγοι Ἁγίων

...Ὁ Κύριος μέ θλίψεις καί βάσανα ζητεῖ νά μᾶς σώση. Εἶναι κάτι κρυπτόν καί ἄγνωστον εἰς ἡμᾶς, ἀλλά θέλημα τοῦ Κυρίου, ἀδιάφορον, ὅτι δέν τό ἀρέσομεν.

Τόσην χάριν δικαιοῦται νά ἔχη εἰς τόν ἑαυτόν του ὁ ἄνθρωπος, ὅσον πειρασμόν εὐχαρίστως καί ἀγογγύστως ὑπομένει.

Ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ ἐγεννήθη εἰς αὐτήν τήν ζωήν, εἶναι νά βρῆ τόν Θεόν...

Γέροντος Ἰωσήφ Σπηλαιώτου

«Περί θλίψεων καί ἀσθενειῶν»,

Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων

καί ἡμερολόγιο τοῦ 2007

Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

«Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Τιμ. Γ΄ : 12). Μέσῳ τῆς ὑπομονῆς καί τῆς εὐχαριστίας πρός τόν Θεόν, δείχνουμε ὑπακοή στό Θεῖο θέλημα... Ἄς ἀγωνισθοῦμε λοιπόν· ἄς ἀκονίσουμε τίς ψυχές μας στό ἀκόνη τῆς ὑπομονῆς γιά νά προσφέρουμε στό Θεό ἔργο εὐάρεστο.

Ὀφείλουμε νά εὐχαριστοῦμε τό Θεό, ὁ ὁποῖος μέ τίς δοκιμασίες προετοιμάζει τήν ἀθάνατη ψυχή μας, γιά νά γίνει κληρονόμος τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Τή χαρά θά τή διαδέχεται ἡ λύπη καί τή λύπη ἡ χαρά, ὅπως ἡ νύκτα τήν ἡμέρα. Ἔτσι ὁρίστηκε ἡ ὁδός τῶν σωζομένων ἀπό τόν Πατέρα τῶν Φώτων. Μόνο διά μέσου τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἐλπίδας θά ἀντιμετωπισθοῦν ὅλες οἱ δυσκολίες.

Βλέποντας τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ

 Ο Θεός επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνει θεατής του τρόπου με τον οποίο κυβερνά τον κόσμο. Οι αιτίες, ωστόσο, των γεγονότων, οι αφετηρίες των θείων προ­σταγμάτων, είναι μόνο στον Θεό γνωστές: «Ποιός γνώ­ρισε τη σκέψη του Κυρίου; Και ποιός μπόρεσε να γίνει σύμβουλός Του;». Και μόνο το ότι μπορεί ο άνθρωπος ν’ αντικρίσει τον Θεό μέσα στις ποικίλες εκφάνσεις της πρόνοιάς Του για την κτίση Του, μέσα στα ιστορικά γε­γονότα, μέσα στην ίδια του τη ζωή, αποτελεί γι’ αυτόν το πιο πολύτιμο αγαθό, από το οποίο αποκομίζει πλούσια ψυχική ωφέλεια.

Υπερφυσική δύναμη αποκτά εκείνος που βλέπει στην κτίση τον Κτίστη της, τον Δημιουργό και Κύριο όλων των όντων, ορατών και αοράτων, και που, βλέποντάς Τον, Τον αναγνωρίζει ως παντοδύναμο Βασιλιά του σύμπαντος με απεριόριστη εξουσία πάνω σ’ αυτό. Τις τρίχες των κεφαλιών μας, τις τόσο μηδαμινές για την πε­ριορισμένη σκέψη μας, κι αυτές τις έχει μετρημένες, κι αυτές τις εξουσιάζει η άπειρη και «πανταχού παρούσα» Σοφία. Αν ούτε μια τρίχα μας δεν μπορεί να χαθεί δί­χως το δικό Της νεύμα, πολύ περισσότερο τίποτε άλλο σημαντικότερο δεν μπορεί ν’ αλλάξει στη ζωή μας, αν δεν το θελήσει ή δεν το παραχωρήσει Εκείνη.

Δέν εἶναι αἴτιος τοῦ κακοῦ ὁ Θεός

 (Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού)

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Αγία Γραφή συνηθίζει να αποκαλεί την παραχώρηση του Θεού, «ενέργεια». Λέει, για παράδειγμα, ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή του: «Μήπως δεν έχει εξουσία ο αγγειοπλάστης, χρησιμοποιώντας το ίδιο υλικό, να κατασκευάζει άλλα σκεύη για τι­μητική χρήση και άλλα για ατιμωτική;».

Ο ίδιος δηλαδή τεχνίτης πλάθει και τα πρώτα και τα δεύτερα. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός των πάντων, αλλ’ όμως δεν είναι Εκείνος που κατασκευάζει αγγεία για διαφορετικές χρήσεις, αλλά η προσωπική προ­αίρεση του κάθε ανθρώπου. Αυτό το λέει ξεκάθαρα ο Απόστολος Παύλος στην Δεύτερη Επιστολή του προς τον Τιμόθεο: «Σ’ ένα αρχοντόσπιτο», λέει, «δεν υπάρχουν μονάχα χρυσά και ασημένια σκεύη, αλλά και ξύλινα και οστράκινα και προορίζονται άλλα για τιμητική χρήση και άλλα για ατιμωτική.

Αν λοιπόν κάποιος καθαρίσει τον εαυτό του από τις αμαρτίες είναι σκεύος που θα τιμηθεί, θα αγιασθεί και θα είναι πολύ χρήσιμο στον Θεό που το εξου­σιάζει και επιπλέον θα είναι ετοιμασμένο για κάθε έργο αγαθό».

Ὁ πόνος τρέχει σάν μυστικός ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ πίσω ἀπό κάθε πλανεμένη ψυχή γιά νά τήν ἐπαναφέρει κοντά Του…

 

Μια πλούσια και μορφωμένη κυρία γονάτισε μπροστά σ’ έναν έμπειρο και ευλαβή πνευματικό και με δάκρυα του είπε:

«Πάτερ μου, επιθυμώ να επιστρέψω στον Θεό μου, αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ! Η αγάπη του κόσμου με εξουσιάζει, οι κακές διασκεδάσεις με αιχμαλωτίζουν, τα πάθη μου με παρασύρουν. Λυπηθείτε με!

Δοκίμασα την ιερή Εξομολόγηση, αλλά είμαι διαρκώς η ίδια!

Μου είπαν να φύγω από τον κόσμο. Το έκανα. Αλλά ύστερα από λίγες εβδομάδες και πάλι η ίδια θλιβερή κατάσταση.Μου είπαν να κάνω ελεημοσύνες. Και αυτές έγιναν. Αλλά οι αδυναμίες μου συνεχίζονται.

Μου είπαν να παρακαλέσω την Παναγία. Την παρακάλεσα θερμά. Ίσως η Παναγία μ’ έστειλε σε σάς σαν τελευταίο καταφύγιο. Τι πρέπει να κάνω για να βρω τη σωτηρίας μου;».

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν». Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Λέγει ὁ Ἰωσὴφ εἰς τοὺς ἀδελφούς του: «Νὰ μὴν ὀργίζεσθε καθ’ ὁδὸν ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου», ἀλλὰ ἀφοῦ σκεφθῆτε ὅτι δέν σᾶς κατελόγισα καμμίαν κατηγορίαν, διὰ ὅσα ἐκάματε εἰς βάρος μου, καὶ ἐσεῖς νὰ ἔχετε ἀγάπην μεταξύ σας (Γεν. 45, 24).
 Ποῖος θὰ ἠμποροῦσε νὰ θαυμάσῃ ἐπάξια τὴν ἀρετὴν τοῦ δικαίου αὐτοῦ ἀνδρός, πού ἐξεπλήρωσεν ἐξ ὁλοκλήρου τὴν φιλοσοφίαν τῆς Καινῆς Διαθήκης; (φιλοσοφία: Εἰς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς ὁ ὅρος σημαίνει γενικῶς τὴν Χριστιανικὴν Θεολογίαν καὶ τὴν κατὰ Χριστὸν ἄσκησιν καὶ ζωήν).

Καὶ αὐτὸ τὸ ὁποῖον συνιστᾶ ὁ Χριστὸς εἰς τοὺς Ἀποστόλους λέγων: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, καὶ νὰ εὔχεσθε διὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι σᾶς καταρῶνται» (Ματθ. 5, 44), αὐτὸ καὶ ἀκόμη περισσότερον ἔκαμεν ὁ μακάριος Ἰωσήφ.
Πράγματι ὄχι μόνον ἔδειξε τόσον μεγάλην ἀγάπην πρὸς τοὺς φονεῖς ἀδελφούς του ἀλλὰ καὶ κάμνει τὸ πᾶν, ὥστε νὰ τοὺς ἐξηγήσῃ, ὅτι δὲν ἔκαμαν τίποτε τὸ κακὸν εἰς βάρος του. Ὦ ὑπερβολικὴ εὐσέβεια!