Παραπονιέσαι ὅτι δέν σοῦ συμπεριφέρονται καλά αὐτοί μέ τούς ὁποίους συναναστρέφεσαι.

 Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης

Παραπονιέσαι ότι δεν σου συμπεριφέρονται καλά αυτοί με τους οποίους συναναστρέφεσαι.

 Άκου τη συμβουλή μου: Εάν κάποιος δεν σου συμπεριφέρεται καλά, εσύ να του συμπεριφέρεσαι με καλωσύνη. Όλη η υπόθεση θέλει ταπείνωση. 

Ας πούμε ένα παράδειγμα: Σου λέγει κάποιος πως η δουλειά σου δεν είναι καλή. Να του πης: “Ευχαριστώ, που με συμβουλεύεις. Βοήθησε με να γίνω καλύτερος. Λέγε μου τα λάθη μου, για να τα διορθώσω”.

 Να δέχεσαι απ’ όλους συμβουλές, από ταπείνωση όμως και όχι από δειλία. Έτσι θα διατηρής στην ψυχή σου την ουράνια χαρά και την ειρήνη.

 Σου είπε ο αδελφός σου ότι είσαι ύπουλος! Πάρε το για αστείο, και μη σου κακοφανεί! Αλλά, κι άν ακόμη το εννοούσε, σε ερωτώ: Μήπως στην πραγματικότητα δεν είμαστε όλοι ύπουλοι; Ποιός μπορεί να ισχυρισθεί πως είναι παντού και πάντοτε ευθύς και ειλικρινής; Πες ότι σου το είπε αυτό ο αδελφός σου κατά παραχώρηση Θεού, για να ταπεινωθείς και να διορθωθείς. Και εσύ να νοιώθεις όχι αντιπάθεια, αλλά αγάπη και ευγνωμοσύνη για τον αδελφό σου, που, έστω και μ’ αυτό τον τρόπο, σε βοηθά να διορθωθείς και να σωθείς! 

Ἡ πηγὴ τῆς ἀρρώστιας εἶναι στὴν ψυχή

Σὲ ἐρώτησή μου γιὰ ἀφαίμαξη σὲ περιπτώσεις ὑπέρτασης. 

—  Ὅταν βράζει τὸ νερό, δὲν χύνουμε νερό. Τραβᾶμε τὴν χύτρα ἀπὸ τὴν φωτιά. Ἄ, καλὰ τὸ εἶπα αὐτό. Καλὸ παράδειγμα βρῆκα! Μοῦ ἄρεσε! Τὸ συμπαθητικὸ νευρικὸ σύστημα φέρνει βραδυκαρδία. Τὸ παρασυμπαθητικὸ ταχυκαρδία.  Ἔτσι ὁ Θεὸς τὰ ἔχει κανονίσει γιὰ νὰ ἐπέρχεται ἰσορροπία. Ἡ πηγὴ τῆς ἀρρώστιας εἶναι ἐκεῖ, στὴν ψυχή, ἀπὸ ὅπου ἐξαρτῶνται αὐτὰ τὰ δυὸ συστήματα. Δὲν πρέπει νὰ εἶσαι ὀξύθυμος.

«Ὁ μοναχός πρέπει νά εἶναι μακρόθυμος πρός ὅσους τοῦ φταῖνε καί νά μήν πηγαίνει στό δικαστήριο ὅσους τόν ἀδικοῦν»

ΥΠΟΘΕΣΗ ΛΖ΄ (37)

Ἀπό τό Γεροντικό

Ἔλεγε ὁ μακάριος Ζωσιμᾶς: «Κάποτε πού ἤμουν μαζί μέ τήν εὐλογημένη Διονυσία, τῆς ζήτησε κάποιος ἀδελφός ἐλεημοσύνη, καί ἐκείνη τοῦ ἔδωσε ὅσο μποροῦσε. Αὐτός ὅμως, ἐπειδή δέν πῆρε ὅσο ζήτησε, ἄρχισε νά τήν κακολογεῖ καί νά λέει γι᾿ αὐτήν καί γιά ἐμένα λόγια ἄπρεπα. Ἀκούγοντάς τον ἐκείνη στενοχωρήθηκε καί ἤθελε νά τόν τιμωρήσει. Ὅταν τό ἀντιλήφθηκα, τῆς εἶπα· “Τί πᾶς νά κάνεις; Θέλεις νά κάνεις κακό στόν ἑαυτό σου; Διώχνεις ἀπό τήν ψυχή σου κάθε ἀρετή. Τί ἔπαθες δηλαδή ἀντάξιο αὐτῶν πού ἔπαθε γιά χάρη σου ὁ Χριστός; Γνωρίζω, κυρία, ὅτι σκόρπισες χρήματα σάν νά ἦταν κοπριά· ἄν ὅμως δέν ἀποκτήσεις τήν πραότητα, θά μοιάζεις μέ σιδερά πού χτυπᾶ Ἕνα κομμάτι σίδερο, ἀλλά σκεῦος δέν κατασκευάζει”».

Ἡ στάση του ἀπέναντι στοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ τὸν συκοφαντοῦσαν

 Ὁ Γέροντας δὲν ξεχώριζε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλούς. Παρέμενε, σὲ κάθε περίπτωση, ὁ εἰρηνικός, ὁ μειλίχιος πατέρας, ἐπιεικὴς καὶ ἀνεκτικὸς στὶς πτὠσεις τῶν ἀνθρώπων, διότι κατεῖχε τὰ μυστικά του πνευματικοῦ ἀγῶνος. Δὲν παγιδευόταν ἀπὸ τοὺς παραπλανητικοὺς ἑλιγμοὺς τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος, ὡς πρῶτος διδάξας, ἐφήρμοζε, μὲ ἐκσυγχρονισμένες παραλλαγές, τὴ μέθοδο τοῦ «διαίρει καὶ βασίλευε». Ὁ Γέροντας δὲ φατρίαζε, δὲν ξεχώριζε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλούς, αἰσθανόταν ὀργανικὰ ἑνωμένος μὲ ὅλους τοὺς χριστιανούς, μέσα στὸ ἑνιαῖο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Παραπονιέσαι ὅτι δέν σοῦ συμπεριφέρονται καλά…

   Παραπονιέσαι ὅτι δέν σοῦ συμπεριφέρονται καλά αὐτοί μέ τούς ὁποίους συναναστρέφεσαι. Ἄκου τή συμβουλή μου: Ἐάν κάποιος δέν σοῦ συμπεριφέρεται καλά, ἐσύ νά τοῦ συμπεριφέρεσαι μέ καλωσύνη. Ὅλη ἡ ὑπόθεση θέλει ταπείνωση. Ἄς ποῦμε ἕνα παράδειγμα: Σοῦ λέγει κάποιος πώς ἡ δουλειά σου δέν εἶναι καλή. Νά τοῦ πῆς: "Εὐχαριστῶ, πού μέ συμβουλεύεις. Βοήθησέ με νά γίνω καλύτερος. Λέγε μου τά λάθη μου, γιά νά τά διορθώσω". Νά δέχεσαι ἀπ’ ὅλους συμβουλές, ἀπό ταπείνωση ὅμως καί ὄχι ἀπό δειλία. Ἔτσι θά διατηρῆς στήν ψυχή σου τήν οὐράνια χαρά καί τήν εἰρήνη.

Σοῦ εἶπε ὁ ἀδελφός σου ὅτι εἶσαι ὕπουλος! Πάρε το γιά ἀστεῖο, καί μή σοῦ κακοφανῆ! Ἀλλά, κι ἄν ἀκόμη τό ἐννοοῦσε, σέ ἐρωτῶ: Μήπως στήν πραγματικότητα δέν εἴμαστε ὅλοι ὕπουλοι; Ποιός μπορεῖ νά ἰσχυρισθῆ πώς εἶναι παντοῦ καί πάντοτε εὐθύς καί εἰλικρινής;

Γιά τήν ἀνεξικακία καί τήν πραότητα

κη΄

Ο αββάς Κασσιανός έλεγε, ότι κοντά στον μεγάλο άγιο Ισίδωρο, τον πρεσβύτερο της Σκήτης, ήταν κάποιος διάκονος Παφνούτιος, που για την αρετή του τη μεγάλη ο Γέροντάς του θέλησε να τον κάνη ιερέα, για να μπορεί μετά το θάνατό του να τον έχει και διάδοχό του. Εκείνος, όμως, από ευλάβεια δεν πλησίασε τη χειροτονία κ’ έμεινε διάκονος. Αυτόν, λοιπόν, το διάκονο, τον τόσο ενάρετο, εφθόνησε κάποιος από τους Γέροντες, που έγινε όργανο του δαίμονος ˙ και, όταν όλοι βρισκόταν για την ακολουθία στην εκκλησία, , βγαίνει ο φθονερός και βάζει ένα δικό του βιβλίο στο κελλί του αββά Παφνουτίου. Μετά, πάει στον αββά Ισίδωρο και του λέει:
- Κάποιος από τους αδελφούς μου έκλεψε το τάδε βιβλίο και δεν το βρίσκω.
Απόρησε ο αββάς Ισίδωρος: