ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΔΙΚΙΑΣ «Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι δίκαιος, γιατί βλέπουμε στήν κοινωνία τούς ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλούς νά τά ἔχουν πλούσια».

  ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΔΙΚΙΑΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι δίκαιος γιατί βλέπουμε στήν κοινωνία τούς ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλούς νά τά ἔχουν πλούσια καί οἱ εὐσεβεῖς καί δίκαιοι νά ταλαιπωροῦνται ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πού πιστεύουμε στήν αἰώνια ζωή, δέν πρέπει νά ταρασσόμαστε, ὅταν βλέπουμε νά ταλαιπωροῦνται οἱ εὐσεβεῖς καί νά φαίνονται εὐτυχισμένοι οἱ κακοί, γιατί ξέρουμε ὅτι ἡ ἀμοιβή τῶν εὐσεβῶν καί πιστῶν εἶναι στήν μέλλουσα ζωή, ἐνῶ στήν παροῦσα ζωή εἶναι οἱ ἀγῶνες. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἔχει προειδοποιήσει: «Εἶναι στενή ἡ πύλη καί γεμάτη δυσκολίες ἡ ὁδός πού ὁδηγεῖ στήν ζωή», δηλαδή στήν αἰώνια ζωή (Ματθ. ζ´14). Δηλαδή νά εἶναι ἕτοιμος νά σηκώσει τόν σταυρό τῶν θλίψεων καί τῶν στερήσεων. Καί ξέρουμε ὅτι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ἀκολουθήσει τόν Χριστό μέ συνέπεια καί ἔφτασαν στήν ἁγιότητα ἦταν οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι χάριν τοῦ Χριστοῦ θυσίασαν τά πάντα καί στερήθηκαν τά πάντα. Κάποιοι μάλιστα, ἐνῶ εἶχαν πλούσια σπίτια καί μεγάλη περιουσία, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος καί Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τά μοίρασαν στούς φτωχούς καί στίς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας καί ἔζησαν ἁπλά.

Ἡ μελλοντική φοβερή Κρίση καί ἡ τρομερή καταδίκη ὅσων πεθαίνουν ἀμετανόητοι.

Η μελλοντική φοβερή Κρίση και η τρομερή καταδίκη όσων πεθαίνουν αμετανόητοι.

Πριν την ένσαρκη οικονομία του Λόγου, ο Κύριος ήταν Θεός οργής και αγανακτήσεως για όσους παρέβαιναν τους ιερούς νόμους του. Πάντοτε εμφανίζονταν στους αμαρτωλούς ως Θεός φοβερός και τρομερός, Θεός ζηλότυπος και σκληρός, Θεός τιμωρητής και εκδικητής.
Τους προπάτορές μας τους εξόριζε από τον παράδεισο, για την παράβασή τους, και τους καταδίκασε σε αιώνιο θάνατο. Τον Κάιν τον τιμώρησε, για το φόνο του αδελφού του Άβελ, τόσο αυστηρά, που σε όλη του τη ζωή περιπλανιόταν στη γη στενάζοντας και τρέμοντας. Τους αμαρτωλούς ανθρώπους της εποχής το Νώε τους αφάνισε ανελέητα με έναν φοβερό κατακλυσμό.
 Τους κατασκευαστές του πύργου Βάβελ, για την υπερηφάνεια τους, τους σκόρπισε με αγανάκτηση σε όλη τη γη.

Ὅταν λέμε «Βλέπει ὁ Θεός», τί ἐννοοῦμε; (Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας.
Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη αυτά να μεταδίδομε.

Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό.

Ἡ Θεία καί ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Γ΄ . Κεφάλαιο 3ον. 1) «Ή θεία και ή ανθρώπινη δικαιοσύνη» 2) «Ή δικαιοκρισία του Θεού»

Λόγοι Γ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ" 
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ή δικαιολογία διώχνει τήν Χάρη του Θεού

«Ή θεία και ή ανθρώπινη δικαιοσύνη»

- Γέροντα, τί είναι Θεία δικαιοσύνη;
- Θεία δικαιοσύνη είναι νά κάνης αυτό πού αναπαύει τον άλλον. Αν έχης λ.χ. νά μοιρασθής κάτι με κάποιον άλλον, νά του δώσης όχι το μισό από αυτό πού έχεις, αλλά όσο θέλει εκείνος. Νά του πης: «Πόσα θέλεις; δυόμισι; τρία; πάρ' τα».
Νά δίνης τά καλά και νά κρατάς τά σάπια. Νά δίνης τά περισσότερα και νά κρατάς τά λιγωτερα. Νά, πες πώς μας φέρνει τώρα μιά αδελφή δέκα δαμάσκηνα. Αν εγώ από λαιμαργία φάω τά οκτώ καί σου αφήσω τά δύο, θά σε αδικήσω.
Αν πώ: «αφού είμαστε δύο, θά φάω τά πέντε καί θά σου αφήσω τά άλλα πέντε», τότε έχω τήν ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αν όμως δω ότι σου αρέσουν τά δαμάσκηνα και φάω μόνον ένα καί σου πώ: «κάνε αγάπη νά φας εσύ τά υπόλοιπα, γιατί εμένα δεν μου πολυαρέσουν, άλλα μέ πειράζουν καί στά έντερα», τότε έχω τήν θεία δικαιοσύνη.
- Δηλαδή ανθρώπινη δικαιοσύνη ποια είναι;

Γι' αὐτό στό ἐξῆς νά μήν πολυεξετάζεις τίς κρίσεις τοῦ Θεοῦ

Ένας ασκητής βλέποντας την αδικία πού υπάρχει στον κόσμο προσευχόταν στο Θεό και του ζητούσε να του αποκαλύψει το λόγο που δίκαιοι και ευλαβείς άνθρωποι δυστυχούν και βασανίζονται άδικα, ενώ άδικοι και αμαρτωλοί πλουτίζουν και αναπαύονται.
Ενώ προσευχόταν ο ασκητής να του αποκαλύψει ο Θεός το μυστήριο, άκουσε φωνή που του έλεγε:
- Μη ζητάς εκείνα που δε φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου.
Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.
Αλλά, επειδή ζήτησες να μάθεις, κατέβα στον κόσμο και κάθισε σ' ένα μέρος και πρόσεχε αυτά που θα δεις, για να καταλάβεις από τη μικρή αυτή δοκιμή, ένα μικρό μέρος από τις κρίσεις του Θεού.
Θα γνωρίσεις τότε ότι είναι ανεξερεύνητη και ανεξιχνίαστη η προνοητική διακυβέρνηση του Θεού για όλα.

Ἡ εἰκόνα τῆς ἀδικίας (Ἁγίου Νεκταρίου)

 Αδικία είναι η συνήθεια να βλέπει κανείς τους νόμους με υπεροψία. Αδικία είναι η περιφρόνηση των νόμων, η καταπάτηση του δικαίου. Αδικία είναι η εναντίωση στο θείο θέλημα. Είναι ενέργεια για να επικρατήσει το κακό, ο πόλεμος, η ταραχή, η κακοδαιμονία, η βασιλεία του πονηρού.Η αδικία είναι ανοσιούργημα κι αυτόν πού την εργάζεται τον καθιστά ακάθαρτο μπροστά στον Θεό.Η αδικία είναι αποκρουστική στα μάτια τού Θεού, καθώς προσβάλλει το πρώτο των θείων χαρακτηριστικών πού είναι η θεία δικαιοσύνη. Είναι δε μητέρα κάθε κακίας, αφού μέσα στην αδικία κρύβεται διαμιάς κάθε κακία. Η αδικία είναι πράξη ψυχής πού δεν συντάσσεται με τον Θεό αλλά με τον πονηρό.

Ἐπιστολή στόν κατατρεγμένο ἄνθρωπο γιά τά ἀνθρώπινα δικαστήρια (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Σας δικάζουν και σας καταδικάζουν και εσείς θλίβεστε γι’ αυτό. Δίκασαν και καταδίκασαν και Εκείνον και θλιβόταν. «Νύν η ψυχή μου τετάρακται», είπε στον κήπο της Γεθσημανής (Ιωάν. 12, 27). Αλλά ο άνθρωπος παραμένει αυτό που είναι και όχι αυτό που οι άλλοι λένε γι΄ αυτόν. Με τους λόγους του για τους άλλους ανθρώπους, ο άνθρωπος δίνει μαρτυρία για το ποιος είναι ο ίδιος. Εμείς στη γη καθημερινά δίνουμε μαρτυρία για το ποιοι είμαστε, ακόμα και αν πικραίνουμε τον πλησίον μας. Γνωρίζοντας αυτό, λέει ο μεγάλος απόστολος Παύλος: «Εμοί δε εις ελάχιστόν εστιν ίνα υφ’ υμών ανακριθώ ή υπό ανθρωπίνης ημέρας… ο δε ανακρίνων με Κύριός εστιν» (Α΄Κορ. 4, 3-4).