Ἀπόκρουση τῆς ἀπελπισίας

 

Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου 

Πρόσεχε ἀδελφέ, γιατί ὁ ἐχθρός πολεμάει μέ διάφορους τρόπους τούς ἀγωνιστές. Καί πρίν νά πραγματοποιηθῆ ἡ ἁμαρτία, ὁ ἐχθρός τήν δείχνει στά μάτια τούς πολύ μικρή. Μετά τή διάπραξη τῆς ἁμαρτίας ὅμως, ὁ πονηρός τήν παρουσιάζει ὑπερβολικά βαρειά στά μάτια ἐκείνου πού ἁμάρτησε, σηκώνοντας ἐναντίον τοῦ μύρια κύματα λογισμῶν, ἔτσι ὥστε, πνίγοντας μέσα σ' αὐτά τή λογική σκέψη τοῦ ἀδελφοῦ, νά τόν καταποντίση στό βυθό τῆς ἀπελπισίας. 

Κι ἐσύ λοιπόν, ἀγαπητέ, γνωρίζοντας ἀπό πρίν αὐτές τίς πανουργίες τοῦ ἐχθροῦ, πρόσεχε μή σέ γελάσει καί ἁμαρτήσεις. Ἀλλά κι ἄν ἔχεις ἤδη πέσει σ' ἕνα παράπτωμα, μήν τό συνεχίζεις, ἀπελπισμένος γιά τή σωτηρία σου. Σήκω καί γύρνα πίσω στόν Κύριο καί Θεό σου. Κι Ἐκεῖνος θά σ' ἐλεήσει. Γιατί ὁ Δεσπότης μᾶς εἶναι οἰκτίρμων καί 

ἐλεήμων, μακρόθυμος καί πολυέλεος, καί δέν περιφρονεῖ ὅσους μετανοοῦν εἰλικρινά, ἀλλά πρόθυμα καί μέ χαρά τούς δέχεται.

Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου: "Σέ ψυχή πού ραθυμεῖ"

Ψυχή, μη χάνεις το θάρρος σου και μη θλίβεσαι. Μη συλλογίζεσαι τον εαυτό σου ότι είναι στο πλήθος της αμαρτίας. Μην επιφέρεις στον εαυτό σου τη φωτιά. Μη λες ότι ο Κύριος με απέρριψε από την παρουσία του, διότι αυτός ο λόγος δεν θα αρέσει στο Θεό, επειδή ο ίδιος κράζει σ' εσένα, λέγοντας: "Λαέ μου, τι κακό σου έκανα ή σε τι σε λύπησα ή σε τι σε στενοχώρησα;(Μιχ. 6,3). Μήπως εκείνος που έπεσε δε σηκώνεται; Ή μήπως εκείνος που χάνει το δρόμο του δε φροντίζει να επιστρέψει;(Ιερ. 8,4)".

Ακούς, ψυχή, την αγαθότητα του Κυρίου; Διότι δεν πουλήθηκες, σαν κατάδικος, για να είσαι κάτω από την εξουσία κάποιου άρχοντα ή κάποιου στρατηγού. Μη θλίβεσαι, διότι στερήθηκες τον πλούτο σου. Μην ντρέπεσαι να επιστρέψεις, αλλά καλύτερα πες, ότι "Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου"(πρβλ. Λουκ. 15,18). 

Ἄγνωστη εἶναι στούς ἀνθρώπους ἡ ὥρα τοῦ θανάτου τους…Καιρός γιά μετάνοια

Εφραίμ του Σύρου

Αδελφέ, να περιμένεις κάθε μέρα το θάνατό σου και να ετοιμάζεσαι κατάλληλα για την πορεία εκείνη. Γιατί το φοβερό πρόσταγμα θα έρθει όταν δεν θα το περιμένεις. Και αλίμονο σ’ εκείνον που θα βρεθεί ανέτοιμος.

Αν είσαι ακόμα νέος, ο εχθρός σου σπέρνει συχνά λογισμούς σαν κι αυτούς: «Νέος είσαι ακόμη. Απόλαυσε τις ηδονές σου, και στα γεράματά σου μετανοείς. Πόσους τάχα δεν ξέρεις, που και τις επίγειες ηδονές απόλαυσαν και τα ουράνια αγαθά κέρδισαν ύστερα με τη μετάνοια; Τι θέλεις και λιώνεις το σώμα σου από τόσο μικρή ηλικία, με κίνδυνο ν’ αρρωστήσεις;».

Εσύ όμως εναντιώσου στον εχθρό και πες του: «Διώκτη και εχθρέ της ψυχής μου! Πάψε να μου βάζεις λόγια! Γιατί, αν μ’ αρπάξει ο θάνατος στα νιάτα μου και δεν προφτάσω να γεράσω, τι θ’ απολογηθώ μπροστά στο βήμα του Χριστού; Να, βλέπω πολλούς νεότερους να πεθαίνουν και πολλούς ηλικιωμένους να ζουν πολλά χρόνια ακόμη.

Ἰωνᾶς καί Νινευίτες (Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος)

 «…ένας συγκλονιστικός λόγος του κατανυκτικότατου οσίου Εφραίμ του Σύρου. Ένας λόγος με καυτή επικαιρότητα, μια και ολόκληρη η ανθρωπότητα ζει σήμερα στην κατάσταση της Νινευή: Σε κατάσταση ανταρσίας απέναντι στο Θεό και το νόμο Του… Ας ξυπνήσουμε όλοι οι σύγχρονοι Νινευΐτες από την πνευματική μας νάρκη και ας ετοιμαστούμε».

Πρόλογος
ΓΝΩΣΤΗ στους περισσότερους είναι η ιστορία του προφήτη Ιωνά γνωστή και χαριτωμένη και διδακτική. Για τον προφήτη, εκτός από το επεισόδιο που περιγράφεται στο ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, τίποτε άλλο δεν γνωρίζουμε, παρά μόνο ότι ήταν γιος του Αμαθεί, από τη φυλή Ζαβουλών, και έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με το βιβλίο, ο Ιωνάς παίρνει από το Θεό εντολή να πάει στη Νινευή, τη μεγάλη πρωτεύουσα του ασσυριακού κράτους, και να κηρύξει μετάνοια στους κατοίκους της. Αυτός όμως δεν υπακούει, αλλά φεύγει με πλοίο για την ισπανική πόλη Θαρσίς (την Ταρτησσό των Ελλήνων). Στη διάρκεια του ταξιδιού σηκώνεται με θεία βουλή φοβερή τρικυμία.

Περί ἐλπίδας (ἀπό τό Γεροντικό).

Ὁ τάφος τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου ἐντός τοῦ σπηλαίου τῶν τριῶν Μάγων πού βρίσκεται ἐντός τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Ὁσίου (Ἐδῶ διανυκτέρευσαν οἱ τρεῖς Μάγοι ἀφοῦ προσκύνησαν τό νεογέννητο Χριστό Μας).

Ἡ ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου κοντά στή Βηθλεέμ.

  Η ακόλουθη διήγηση είναι παρμένη από τη ζωή του Οσίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου.
Όταν πρωτοϊδρύθηκε το Κοινόβιο του Οσίου Θεοδοσίου στην Παλαιστίνη, ήταν τόσο φτωχό που συχνά δεν υπήρχαν ούτε τα απολύτως αναγκαία για την συντήρηση των Μοναχών.
Ήταν Μέγα Σάββατο απόγευμα.
Περίμεναν να γιορτάσουν το Άγιο Πάσχα. Οι Αδελφοί έψαχναν απελπισμένοι ολόκληρο το μοναστήρι. Δεν ζητούσαν μεγάλα πράγματα. Για τίποτα φαγώσιμο, ούτε συζήτηση πια δεν γινόταν. Μια μικρή προσφορά κοίταζαν να βρουν, ξεχασμένη από άλλη φορά, για να μη στερηθούν τη Θεία Κοινωνία. Αδύνατον ν’ ανακαλύψουν. Κι εδώ στέρηση, συλλογίζονταν. Το είπαν στο Γέροντά τους, στον Όσιο Θεοδόσιο. Τους άκουσε με απόλυτη ηρεμία σαν να συνέβαιναν όλα αυτά σε ξένη περιοχή. Ούτε την ανησυχία τους φαινόταν να συμμερίζεται ο ουράνιος εκείνος άνθρωπος και διαταγή έδωσε να είναι έτοιμο για τη νυκτερινή Λειτουργία το Άγιο Βήμα, ακόμη κι η τράπεζα για το πασχαλινό γεύμα.

Κανεὶς ποτὲ δὲν πρέπει ν᾿ἀπελπίζεται (Μικρὸς Εὐεργετινός).

Πίνακας  Περιεχομένων

Α. Κανεὶς ποτὲ δὲν πρέπει ν᾿ ἀπελπίζεται Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου Τοῦ ἀββᾶ Ἡσαΐα Τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ Ἀπὸ τὸ βίο τῆς ἁγίας Συγκλητικῆς

---

Κανεὶς ποτὲ δὲν πρέπει ν᾿ἀπελπίζεται

Κανεὶς ποτὲ δὲν πρέπει ν᾿ ἀπελπίζεται, ἔστω κι ἂν ἔκανε πολλὲς ἁμαρτίες, ἀλλὰ νὰ ἐλπίζει ὅτι θὰ σωθεῖ μὲ τὴ μετάνοια.

Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου

Ἁμαρτία θανάσιμη εἶναι ἐκείνη γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μένει ἀμετανόητος. Κανένας δὲν εἶναι τόσο ἀγαθὸς καὶ σπλαγχνικὸς ὅσο ὁ Θεός. Τὸν ἀμετανόητο ὅμως οὔτε Αὐτὸς τὸν συγχωρεῖ.
Πολὺ λυπόμαστε ὅταν κάνουμε ἁμαρτίες. Τὶς αἰτίες τους ὅμως μὲ εὐχαρίστηση τὶς δεχόμαστε».

Τοῦ ἀββᾶ Ἡσαΐα

Πρόσεχε, ἀδελφέ, τὸ πονηρὸ πνεῦμα, ποὺ φέρνει τὴ λύπη στὸν ἄνθρωπο. Γιατὶ εἶναι φοβερὴ ἡ καταδίωξη ποὺ σοῦ κάνει, μέχρι νὰ σὲ ρίξει κάτω.

Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη, ἀντίθετα, εἶναι χαρὰ γιὰ σένα, γιατὶ βλέπεις τὸν ἑαυτό σου νὰ στέκεται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.