Συντριβή καί κατάνυξη

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)

ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

“Συντριβή και κατάνυξη”

Αυτός που ποθεί μ΄όλη του την καρδιά να επιστρέψει από την αμαρτία στον Κύριο, όπως ο άσωτος γιός στο πατρικό σπίτι, ας ξέρει πώς η πρώτη θύρα πού θα περάσει, είναι η συντριβή. Αυτή είναι η πιο ευπρόσδεκτη θυσία που μπορούμε να προσφέρουμε στο Θεό. “Ευάρεστη θυσία στο Θεό είναι η ψυχή που έχει συντριβεί από τη μετάνοια, ο Θεός δεν θ΄απορρίψει ποτέ μια καρδιά που έχει συντριβεί και ταπεινωθεί” (Ψαλμ. 50:19).

Η συντριβή έχει δύο όψεις, από το ένα μέρος τη μετάνοια για τα περασμένα αμαρτήματα, κι από το άλλο τη στέρεη απόφαση για τη μη επανάληψή τους. Αν, λοιποόν, μετανόησες αληθινά, πρώτα-πρώτα θα μισήσεις ολόψυχα τον προηγούμενο τρόπο της ζωής σου, όχι τόσο γιατί σε κρατούσε έξω από τη βασιλεία του Θεού ή γιατί φοβάσαι την κόλαση, αλλά γιατί πίκρανες τον πανάγαθο και αναμάρτητο Κύριο, που ενανθρώπησε και σταυρώθηκε για να σε λυτρώσει ακριβώς από την αμαρτία και τις ολέθριες συνέπειές της.

Η συντριβή, βέβαια, πού από το θάνατο ξαναφέρνει στη ζωή τον μετανοημένο αμαρτωλό, είναι θείο δώρο. Είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, που προσφέρεται μόνο στις καλοπροαίρετες και ταπεινές ψυχές. Για να το καταλάβεις, πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι, να φανερώσεις δηλαδή τη γνησιότητα και την ειλικρίνεια της μετάνοιάς σου. Μάζεψε το νου σου και συλλογίσου όλα όσα μπορούν να σου εμπνεύσουν μίσος για την αμαρτία και να φέρουν στην καρδιά σου κατάνυξη. Ποια είν΄αυτά; Εκείνα που αναφέρονται συνοπτικά στη συνέχεια.

α΄. Ο αναλογισμός των σφαλμάτων σου

Κάθε ώρα και στιγμή ν΄αναλογίζεσαι τις αμαρτίες και τα σφάλματά σου απέναντι στον πανάγαθο Θεό, που τόσο πλούσια σ΄έχει ευεργετήσει, χαρίζοντάς σου πρωταρχικά το ύψιστο αγαθό της ζωής.

Γιατί όμως σου χάρισε τη ζωή; Όχι, βέβαια, για να εργάζεσαι, να τρως, να χτίζεις σπίτια, να κάνεις δοσοληψίες, να μαζεύεις πλούτη, κι έπειτα να τ΄αφήνεις όλα με το θάνατο και να θάβεσαι για πάντα στο χώμα. Τι νόημα θα είχε κάτι τέτοιο;

Οἱ θλίψεις στή ζωή μας

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)

ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

“Οι θλίψεις στη ζωή μας”

Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι υποφέρουν από διάφορες θλίψεις - φτώχεια, στενοχώρια, διωγμούς, συκοφαντίες, αρρώστιες. Αυτό τους κάνει να βαρυγγωμούν και να παραπονιούνται στον Κύριο, μη γνωρίζοντας πόσο ευεργετούνται από την ευσπλαχνία Του και τη δικαιοκρισία Του. Μερικοί μάλιστα, χτυπημένοι από βαρειά συμφορά ή αθεράπευτη ασθένεια, φτάνουν να βλαστημούν, οι ασύνετοι, και το Θεό και τη “μοίρα” τους και την ώρα που γεννήθηκαν! Και δεν καταλαβαίνουν πώς αυτή ακριβώς είναι η μεγαλύτερη συμφορά τους, γιατί, με την ανυπομονησία και τη δυσφορία και την οργή και τις βλαστήμιες τους, βλάπτουν θανάσιμα την ψυχή τους και στερούνται το πιο μεγάλο αγαθό, την ουράνια βασιλεία. Έτσι ζημιώνονται διπλά, γιατί και στη ζωή αυτή υποφέρουν, αλλά και στην άλλη θα βασανίζονται αιώνια.
Όταν ένας άνθρωπος βγει από τη μήτρα της μάνας του σ΄αυτόν τον κόσμο, η πρώτη φυσική του εκδήλωση είναι το κλάμα. Μά κι όταν φεύγει απ΄αυτόν τον κόσμο με το θάνατο, ο θρήνος πάλι τον συνοδεύει. Με δάκρυα μπαίνουμε και με δάκρυα βγαίνουμε από την κοιλάδα τούτη του κλαυθμώνος. Και όσο βρισκόμαστε σ΄αυτήν, αναρίθμητες φορές κλαίμε κι αναστενάζουμε με πόνο, βυθισμένοι σε βάσανα, θλίψεις, συμφορές, πένθη… Γι΄αυτό λέει ο σοφός Σειράχ, πώς “έχει επιβληθεί ζυγός στους απογόνους του Αδάμ, από τη μέρα που ο καθένας γεννιέται μέχρι τη μέρα που θα επιστρέψει στο χώμα” (40:1). Και μην πεις ότι γνωρίζεις τον τάδε ή τον δείνα άνθρωπο, που είναι ευτυχισμένος και δεν έχει τάχα κανένα πρόβλημα, γιατί το τι πόνο κλείνει μέσα της κάθε ψυχή, μόνο η ίδια το ξέρει -τι εσωτερικές συγκρούσεις, τι συνειδησιακά βάρη, τι κρυφούς καημούς…
Ξέροντας, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει κανένας χωρίς θλίψεις, παρηγορήσου και σήκωσε τις δικές σου όχι μόνο αγόγγυστα, αλλά και με χαρά. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος ωφελιμότερος και άλλος δρόμος συντομότερος για τη σωτηρία της ψυχής. “Είναι στενή η πύλη και γεμάτη δυσκολίες η οδός που οδηγεί στη ζωή” (Ματθ. 7:14). Και “πρέπει να περάσουμε από πολλές θλίψεις για να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών” (Πράξ. 14:22). Αυτόν το δρόμο, άλλωστε, ακολούθησε και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός πάνω στη γη, δρόμο θλίψεων πολλών και μεγάλων, που κατέληξε στο Γολγοθά και στο Σταυρό. Αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί μαθητές και ακόλουθοί Του, δεν έχουμε παρά να σηκώσουμε κι εμείς το Σταυρό, όπως είπε ο ίδιος:
“Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθήσει” (Μαρκ. 8 )

Ἡ πιό ὠφέλιμη γνώση εἶναι ἡ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας!

  Ο Προφήτης Ιερεμίας, θρηνώντας για τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων και την αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως, έλεγε:

«Γιατί γεννήθηκα; Για να βλέπω κόπους και βάσανα; Γιατί δεν με θανάτωνε ο Κύριος στη μήτρα της μητέρας μου» (πρβλ. Ιερ. 20:18,17).

Ο προφήτης είχε κατανοήσει τι είναι ο άνθρωπος και τι η επίγεια ζωή του. Εσύ άραγε έχεις αυτή την επίγνωση;

Φρόντισε, αδελφέ, να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να καταλάβεις τι και ποιος είσαι, γιατί τούτο αποτελεί την επιστήμη των επιστημών και την πιο μεγάλη σοφία.

Πιο χρήσιμη και ωφέλιμη είναι η γνώση του εαυτού σου, παρά οι γνώσεις της αστρονομίας, της φυσικής, των μαθηματικών, της ιατρικής.

Γιατί αυτές εξαντλούνται στην παρούσα ζωή, ενώ η αυτογνωσία έχει προεκτάσεις και στη μέλλουσα.

Για τον υψηλό τούτο σκοπό χρειάζονται σκληρός αγώνας, οξύτατη παρατηρητικότητα, πολλή προσευχή και ενίσχυση του Θεού.

Πρέπει να εισχωρήσεις με το νου μέσα στην καρδιά σου και να εξετάσεις προσεκτικά το είναι σου.

Όσο καλύτερα γνωρίσεις την ψυχή σου, τον έσω άνθρωπο, τόσο καλύτερα θα γνωρίσεις και τον Κύριο, γιατί, διαπιστώνοντας το μεγαλείο και την ανωτερότητα της ψυχής, αποκτάς καθαρότερη την επίγνωση της άπειρης και ασύλληπτης μεγαλοσύνης του Θεού.

Να στοχάζεσαι πάντα τη συντομία και το άδηλο τέρμα της παρούσας ζωής, συνειδητοποιώντας την προσωρινότητα και την ασημαντότητά σου, γιατί αυτός είναι ο δρόμος που σε φέρνει κοντά στον Κύριο.

«Τί ἔκανε ὁ Θεός γιά τή σωτηρία μας»

«Τί ἔκανε ὁ Θεός γιά τή σωτηρία μας»

Σταχυολόγηση καί διασκευή κειμένου

ἀπό τά “Πνευματικά Γυμνάσματα”

τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

Ἀπό τό βιβλίο «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟ»

Ἄς σκεφτοῦμε, ἀγαπητοί, πόσα ἔκανε ὁ Θεός γιά τή σωτηρία μας. Πρῶτα ἀποφάσισε κι ἑτοίμασε τή βασιλεία Του γι’ αὐτούς πού θά ὑπακούσουν στό νόμο Του. Τήν εὐτυχία καί τή μακαριότητα ὁ Θεός Πατέρας δέν τήν κράτησε μόνο γιά τόν ἑαυτό Του καί τόν ἀγαπητό Του Υἱό καί τό Ἅγιο Πνέυμα. Ἡ ἀγαθότητά Του θέλησε νά προνοήσει καί γιά μᾶς. Θέλησε νά μᾶς κάνει θετά παιδιά Του κατά χάρη καί μετόχους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν λοιπόν ἦρθε ὁ κατάλληλος καιρός, αὐτή ἡ ἄναρχη πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς ἐκπληρώθηκε μέ ἔργα. Γιατί ὅλα τ’ ἀποτελέσματα καί τῆς φύσεως καί τῆς χάριτος τά ἑτοίμασε ὁ Θεός γιά τήν ἀνάπαυση, τήν ὠφέλεια καί τή σωτηρία μας, ὅπως λέει καί ὁ ἀπόστολος: “Τά γάρ πάντα δι’ ἡμᾶς”(Β΄ Κορ. 4, 15).

Γιά τά τέσσερα ἁμαρτήματα πού κάμουν, κολάζονται περισσότερο οἱ γυναῖκες

ΓΙΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΜΟΥΝ ΚΟΛΑΖΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Ένας δαιμονισμένος ομολόγησε ότι όταν ξόρκιζε ο Πνευματικός το δαιμόνιο για να βγει από τον πάσχοντα, το ρώτησε να του πει ποιοι κολάζονται περισσότερο οι άνδρες ή οι γυναίκες, τότε ο δαίμων απάντησε οι γυναίκες……… Για τέσσερα αμαρτήματα που κάμνουν οι γυναίκες κολάζονται περισσότερο, του είπε ο δαίμων:

«Ἀτενίζοντας τόν οὐρανό»

  «Ἀτενίζοντας τόν οὐρανό»

Ἀπό τό βιβλίο «Πορεία πρός τόν οὐρανό»

Ἁγίου Τύχωνος τοῦ Ζάντονσκ

Οἱ πραγματικοί χριστιανοί ζοῦν σ’ αὐτό τόν κόσμο σάν ὁδοιπόροι καί ταξιδιῶτες καί ξένοι. Ἀτενίζουν πάντοτε μέ τά πνευματικά μάτια τῆς πίστεως τήν οὐράνια πατρίδα, κι αὐτή προσπαθοῦν νά κατακτήσουν.

Γίνε κι ἐσύ σέ τοῦτο τόν κόσμο ὁδοιπόρος καί ταξιδιώτης. Ἀτένιζε ἀδιάκοπα πρός τήν πατρίδα αὐτή καί μόχθησε νά τήν κερδίσεις. Ἔτσι θά νεκρωθεῖ μέσα σου ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας, ἡ σαρκική ἐπιθυμία, ἡ γοητεία τοῦ κακοῦ.

Ὅποιος ἐπιζητεῖ τήν αἰώνια μακαριότητα καί ἀγωνίζεται μέ ἐπιμέλεια νά τήν κατακτήσει, αὐτός θεωρεῖ τά πάντα παροδικά καί προσέχει μήν τυχόν, ἐπιδιώκοντας τά πρόσκαιρα στερηθεῖ τά αἰώνια.

“Οἱ ἀρετές” (ἀπό τό βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ”)

Με πολλή σοφία και γνώση ο προφήτης Δαβίδ ορίζει το διπλό περιεχόμενο της ενάρετης πολιτείας, όταν συμβουλεύει: “Φύγε μακριά από το κακό και κάνε το αγαθό” (Ψαλμ. 33:15). Για την αποφυγή του κακού γράψαμε αρκετά στο πρώτο μέρος. Στο δεύτερο θα γράψουμε για την τέλεση του αγαθού, την άσκηση των αρετών, καθώς και για την τελική Κρίση, τον παράδεισο και την κόλαση.

Θα ξεκινήσουμε, κάνοντας μια στοιχειώδη ιεράρχηση των αρετών, για να ξέρεις ποιες είναι οι ανώτερες και σπουδαιότερες.  Όλες οι αρετές χωρίζονται σε δύο τάξεις: Στις πνευματικές και αόρατες, εκείνες δηλαδή που βιώνονται και καλλιεργούνται από τον άνθρωπο εσωτερικά, και στις εξωτερικές και ορατές, εκείνες που εκδηλώνονται και φαίνονται.

Πῶς ἡ Θεοτόκος ἀνέστησε καί ἔσωσε πόρνο κληρικό

Κάποτε ζούσε ένας κληρικός ευλαβέστατος προς την Αειπάρθενο Θεοτόκο, προσευχόταν δε σε αυτή πολλές φορές .Μάλιστα δε διάβαζε κάθε μέρα με πολύ κατάνυξη και ευλάβεια τους 24 Οίκους του Ακαθίστου.΄Ομως παρασύρθηκε στην πορνεία.Και μιά μέρα καθώς επέστρεφε στο σπίτι του, γυρίζοντας από το πορνείο, περνώντας από ένα γεφύρι, εδιάβαζε προσευχές πρός την Παναγία. Κάποια στιγμή σκόνταψε και με την συνέργεια του διαβόλου έπεσε και έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε.

Αμέσως άρπαξαν την ψυχή οι δαίμονες για να την πάνε στήν γέενα.Αλλά η πρέσβειρα των Κεκοιμημένων πολυεύσπλαχνος Δέσποινα ,αμέσως βρέθηκε εκεί και τούς προστάζει να πάνε την ψυχή στον Δίκαιο Κριτή για να αποφασίσει Εκείνος.

Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ: Ἡ σωτηρία καί ἡ ἀπώλεια βρίσκονται στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου

Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι, και εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε τη σωτηρία όλων και να προσευχόμαστε για όλους.
Δυο μοναχοί συνομιλούσαν για τη σωτηρία. Ο ένας έλεγε:
– Η ψυχή μου δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τη σκέψη ότι κάποιος θα χαθεί αιώνια. Νομίζω πως ο Κύριος θα βρει τρόπο να τους σώσει όλους.
Ο άλλος απάντησε:
– Οι άγιοι Πατέρες λένε ότι ο Θεός μπορούσε να δημιουργήσει τον άνθρωπο χωρίς τη συνέργειά του, αλλά να τον σώσει χωρίς τη συμφωνία και τη συνέργεια του ιδίου του ανθρώπου είναι αδύνατο. Η σωτηρία και η απώλεια βρίσκονται στην ελευθερία του ανθρώπου.
Ο πρώτος:

“Ἐσύ καί ὁ ἑαυτός σου”

Στην αρχή του κεφαλαίου που πραγματεύεται τη σχέση μας με το Θεό, γράψαμε ότι απέναντι στον εαυτό σου πρέπει να έχεις καρδιά δικαστή. Και ένας ευσυνείδητος δικαστής διαθέτει δύο βασικά προσόντα: γνώση και θάρρος. Γνώση μέν, για να ξέρει τι πρέπει να κάνει σε κάθε περίπτωση σύμφωνα με το νόμο, και θάρρος, για να κάνει αυτό που πρέπει χωρίς να φοβάται τίποτα και χωρίς να επηρεάζεται από κανέναν. Στην αντιμετώπιση του εαυτού σου πρέπει να είσαι κι εσύ οπλισμένος με γνώση και θάρρος, για να κάνεις ό,τι πρέπει, σύμφωνα με το νόμο του Θεού, και μάλιστα με ανδρεία, χωρίς να φοβάσαι τους εχθρούς σου, ορατούς και αοράτους, και χωρίς να επηρεάζεσαι απ΄αυτούς.
Όπως ασφαλώς γνωρίζεις, είσαι δισύνθετος, αποτελείσαι δηλαδή από σ ώ μ α και ψ υ χ ή.

Ἕνας οὐράνιος Κρίνος στή γῆ! (Ἀπό τό βιβλίο Ἀμαρτωλῶν Σωτηρία)

 Στη Ρώμη ζούσε κάποτε ένας ευλαβής και πλούσιος άνθρωπος που τον έλεγαν Ιωάννη.

Αυτός, αφού πήγε σε κάποιο μοναστήρι και αφιέρωσε εκεί όλα του τα πλούτη, σύντομα ασπάστηκε και τον μοναχισμό.
Όμως, αγράμματος καθώς ήταν, δεν μπορούσε να τυπώσει στο μυαλό του καμιά προσευχή. Μάταια οι υπόλοιποι μοναχοί προσπαθούσαν να του μάθουν γραφή και ανάγνωση. Του ερμήνευαν ψαλμούς και ευχές, μα πάλι εκείνος δεν μπορούσε να μάθει τίποτα.

Τότε, ένας έμπειρος και ενάρετος αδελφός αφού του διάβασε όλες τις ευχές, μία προς μία, τον ρώτησε ποια απ΄ όλες του φαινόταν πιο ωραία για να την μάθει.

Εκείνος του είπε ότι το <<Χαίρε Μαρία>> του άρεσε περισσότερο.

Έτσι έβαλαν τα δυνατά τους και του έμαθαν αυτόν τον χαιρετισμό του Αγγέλου.

Δηλαδή το: Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία…, και τα εξής.

Με το πέρασμα του χρόνου το έμαθε καλά και πλημμύρισε την καρδιά του τόση χαρά που αξιώθηκε να μάθει αυτόν τον Αρχαγγελικό ασπασμό, ώστε του φαινόταν σαν να βρήκε πολύτιμο θησαυρό!

Άλλο τίποτα δεν έλεγε εκτός από το: <<Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία>>.

Αδιάλειπτα προσευχόταν προς την Αειπάρθενο Μαρία, μέχρι τις τελευταίες ώρες που έβγαινε η ψυχή του.

«Οἱ δρόμοι τῆς μετάνοιας»

«Οἱ δρόμοι τῆς μετάνοιας»

Ἀπό τό βιβλίο «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ»

Ὀμιλίες τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Εἶσαι ἁμαρτωλός; Μήν ἀπελπίζεσαι! Μπές στήν ἐκκλησία μέ μετάνοια. Ἁμάρτησες; Πές στόν Θεό! “Ἁμάρτησα”. Τόσο δύσκολο εἶναι νά ὁμολογήσεις τήν ἁμαρτία σου; Μά, ἄν δέν κατηγορήσεις ἐσύ τόν ἑαυτό σου, θά ἔχεις κατήγορό σου τόν διάβολο. Πρόλαβε, λοιπόν, καί ἅρπαξέ του τό ἀξίωμα· γιατί, πράγματι, ἀξίωμά του εἶναι τό νά κατηγορεῖ. Πρόλαβέ τον καί σβῆσε τό ἁμάρτημα· γιατί ἔχεις κατήγορο πού δέν μπορεῖ νά σωπάσει.

Ἁμάρτησες; Δέν σοῦ ζητῶ τίποτ ἄλλο, παρά τοῦτο μόνο: “Μπές στήν ἐκκλησία καί πές μετανοημένος στόν Θεό τό “Ἁμάρτησα”. Γιατί εἶναι γραμμένο: «Λέγε πρῶτος ἐσύ τίς ἁμαρτίες σου, γιά νά δικαιωθεῖς» (Ἠσ. 43, 26). Πές τήν ἁμαρτία, γιά νά τήν ἐξαλείψεις. Δέν χρειάζονται γι’ αὐτό οὔτε κόπος, οὔτε πολλά λόγια, οὔτε ἔξοδα, οὔτε ἄλλο τίποτα παρόμοιο. Ἕνας λόγος μόνο: «Ἁμάρτησα».

Καί ἀπό ποῦ ξέρω, θά μέ ρωτήσεις, πώς, ἄν πῶ τήν ἁμαρτία μου, τή σβήνω;

Γιά χάρη σου θά σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄλλοι

Φθινόπωρο ήταν. Το καράβι ταξίδευε αμέριμνα στο πέλαγος. Διακόσιοι εβδομήντα έξι οι επιβάτες. Ρωμαίοι στρατιώτες, ναυτικοί και φυλακισμένοι κατάδικοι.

Χειμώνας πλησίαζε, μα το καράβι έπρεπε να φθάσει στον προορισμό του. Ξάφνου κάπου κοντά στην Κρήτη ξέσπασε άνεμος μανιασμένος και άγριος, ο λεγόμενος «Ευροκλύδων». Το πλοίο άρχισε να παρασύρεται μέσα στην κοσμοχαλασιά.

Και καθώς δεν μπορούσε ν” αντισταθεί στη βία του ανέμου, ο καπετάνιος αμήχανος το εγκατέλειψε στη μανία των κυμάτων. Για πολλές μέρες δεν φαίνονταν ούτε ήλιος ούτε άστρα, και η κακοκαιρία πλάκωνε όλο και πιο βαριά. Έτσι χανόταν κάθε ελπίδα σωτηρίας. Οι ταξιδιώτες εξαντλημένοι περίμεναν τον θάνατο μέσα στα ζοφερά βάθη της θάλασσας. Σ” αυτή τη μαύρη απελπισία βρίσκονταν, όταν κάποια στιγμή ακούστηκε βροντερή η φωνή κάποιου φυλακισμένου, του αποστόλου Παύλου:

Ὁ ἁγιασμός τῆς ψυχῆς

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, ὁ διά Χριστόν Σαλός, ὅπως διαβάζουμε στόν βίο του, ἐνῷ ἦταν ἀπαθής καί ἅγιος, ἔκανε τόν σαλό καί γύριζε ὁπουδήποτε. Ἔτσι κάποτε μπῆκε καί μέσα σ᾿ ἕνα σπίτι, πού ἦταν γυναῖκες ἁμαρτωλές κι ἔνοιωσε πολλή δυσοσμία· δέν μποροῦσε νά σταθῆ ἀπό τήν δυσοσμία ἐκεῖ, γιατί αὐτός ἦταν ἁγνός καί δυσφοροῦσε. Ὁ Ἅγιος μέ τόν τρόπο του φανέρωσε σ᾿ αὐτές, πόση δυσωδία ἀνέδιδαν λόγῳ τῆς ψυχικῆς καί σωματικῆς ἁμαρτίας των. Πόσο μᾶλλον οἱ ἄγγελοι καί μάλιστα ὁ φύλακας ἄγγελος παραμερίζουν καί φεύγουν μακρυά, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι προσεκτικός!

Ὅταν ὅμως εἶναι προσευχόμενος, δέχεται ἀπό Θεοῦ εὐωδία καί χάρι καί ὁ ἄγγελος δίπλα του προσεύχεται κι αὐτός. Παρακαλεῖ ὁ ἄνθρωπος, παρακαλεῖ κι ὁ ἄγγελος καί λέει: «Θεέ μου, ἄκουσε τήν προσευχή του, κάνε του αὐτό, πού σέ παρακαλεῖ». Κι ὅταν ἡ προσευχή εἶναι καί δακρύβρεκτη, ὅταν ἡ προσευχή γίνεται μέ μετάνοια, τότε κι ὁ ἄγγελος χαίρεται, γιατί ἔχει κι αὐτός παρρησία στόν Θεό ὅτι εἶναι ὡραία ἡ ψυχή πού συνοδεύει, ἔχει ὡραῖον ἄνθρωπο νά φυλάη.

Ὁ Θεός εἶναι βραδύς στό νά τιμωρῆ καί γρήγορος στό νά σώζη

Πρόσεξε, σε παρακαλώ, ότι ο Θεός είναι βραδύς στο να τιμωρή και γρήγορος στο να σώζη∙ και πρώτα σκέψου ότι ο φιλάνθρωπος Κύριος άσκησε έλεγχο ύστερα από αρκετό χρονικό διάστημα. Αμάρτησε ο Δαυίδ, κυοφόρησε η γυναίκα και ο έλεγχος για την αμαρτία δεν έγινε, αλλά μετά την γέννησι του παιδιού, που προήλθε από την αμαρτία εκείνη, αποστέλλεται ο γιατρός , για να θεραπεύση την αμαρτία. Και γιατί δεν τον διώρθωσε αμέσως , μετά την διάπραξι της αμαρτίας; Επειδή γνωρίζει ότι είναι τυφλή η ψυχή αυτών που αμαρτάνουν , όταν βρίσκονται στο αποκορύφωμα της αμαρτωλής τους πράξεως και ότι είναι εντελώς κουφοί, όσοι είναι βυθισμένοι στην αμαρτία.

Ἡ τέχνη τῆς σωτηρίας . Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

Ἡ τέχνη τῆς σωτηρίας . 

ΟΜΙΛΙΑ Α΄

«Πάσχα κροτοῦντες αἰώνιον»

Εὐλογημένα μου παιδιά,
Σ᾿ αὐτήν ἐδῶ τήν ὁμιλία μας, θά ἤθελα νά πῶ λίγα λόγια ἀναστάσιμα, λίγα λόγια γιά τήν χαρά τοῦ Πάσχα.
Ἐδῶ κάτω στή γῆ, κατ᾿ αὐτήν τήν μεγάλη ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πάσχα, ὁ κάθε χριστιανός νοιώθει μιά ἰδιαίτερη χαρά μέσα στήν ψυχή του, πού βέβαια, ἐν συγκρίσει πρός τήν χαρά ἐκείνη τοῦ ἄλλου κόσμου, εἶναι ἀσήμαντη. Ὡστόσο ὅμως εἶναι κάτι πού παρηγορεῖ τήν ψυχή μας, τήν κάνει νά νοιώθη χαρούμενη, χαριτωμένη, γιατί πλησιάζει κατά κάποιον τρόπον τόν Χριστό μ᾿ αὐτήν τήν ἑορτή περισσότερο.
Ἄς ἔλθουμε τώρα εἰς τήν περικοπήν τοῦ Εὐαγγελίου, πού ἀναγινώσκεται τό Μέγα Σάββατο καί τήν Ἀνάστασι. Λέγει ἐκεῖ ὁ Εὐαγγελιστής, ὅτι ἡ Παναγία μας καί ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἦλθαν πολύ πρωΐ στόν Τάφο τοῦ Κυρίου, γιά νά δοῦν ἐκεῖ τό Πανάγιον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί νά κάνουν, ὅ,τι τούς ὑπαγόρευε ἡ μεγάλη τους ἀγάπη. Τότε ἔγινε ἕνας πολύ μεγάλος σεισμός καί ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατέβηκε καί παραμέρισε τόν λίθον ἀπό τήν θύρα τοῦ μνημείου καί κάθισε ἐπάνω σ᾿ αὐτόν.