Μόνο ἡ Ἐκκλησία θεραπεύει τήν ἀνθρώπινη ψυχή.
Ἡ
θεραπευτικὴ ἀγωγὴ εἶναι μία. Δὲν ὑπάρχουν πολλὲς θεραπεῖες γιὰ τὸν νοῦ
καί τήν ἀνθρώπινη ψυχή. Μία εἶναι: αὐτὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Οἱ
«λεγόμενες» ψυχοθεραπεῖες, ποὺ κυκλοφοροῦν στὸν κόσμο ἀπὸ τοὺς
(συγχωρέστε με, δὲν εἶναι δική μου ἡ ἔκφραση, εἶναι τοῦ πατρὸς
Πορφυρίου) «λεγόμενους ψυχιάτρους» καὶ ψυχοθεραπευτές, τουλάχιστον στὴν
Ἑλλάδα, εἶναι 120!
Ἑκατὸν
εἴκοσι διαφορετικὲς «ψυχοθεραπεῖες» κυκλοφοροῦν σήμερα στὴν Ἑλλάδα!
Ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνο καταλαβαίνει κανεὶς ὅτι δὲν ὑπάρχει θεραπεία ἐκεῖ
μέσα, μέσα σὲ αὐτὰ τὰ συστήματα καί τά «ψυχιατρικά καταστήματα». Γιατί,
ἐὰν ὑπῆρχε, δὲν θὰ ἦταν ἀνάγκη νὰ ὑπάρχουν 120 μέθοδοι. Μία θὰ
ὑπῆρχε καὶ θὰ ἦταν ἀρκετή. Ὅπου βλέπει κανεὶς πολλὰ φάρμακα καὶ πολλὲς
μεθόδους, γιὰ τὸ ἴδιο νόσημα, αὐτό σημαίνει ὅτι δὲν ἔχουμε θεραπεία,
δὲν ξέρουμε τὴν θεραπεία.
Εἶναι
μάλιστα -θὰ ‘λεγα- ἀπόλυτα δικαιολογημένο τὸ ὅτι δὲν ξέρουμε, τό ὅτι
δὲν ξέρουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι νὰ θεραπεύσουν τὴν ψυχή, γιατί ἁπλούστατα
δὲν ξέρουν κἄν τί εἶναι ἡ ψυχή. Μόνον ἡ Ἐκκλησία ξέρει. Μόνον οἱ Ἅγιοι
Πατέρες γνωρίζουν τί εἶναι ἡ ψυχή, ὅσο βέβαια τούς ἔχει δοθεῖ ἀπό τόν
Πάνσοφο Θεό νὰ γνωρίζουν.
Οἱ
κοσμικοὶ «λεγόμενοι» ψυχίατροι δὲν μιλοῦν μά οὔτε καί γνωρίζουν τίποτε
γιά τήν κάθαρση τοῦ νοῦ. Ἂν μελετήσει κανεὶς αὐτὲς τὶς «ψυχοθεραπεῖες»
ποὺ κυκλοφοροῦν θά τό διαπιστώσει…
Ἄλλωστε
ὁ ὅρος «ψυχοθεραπεία», ἔτσι ὅπως χρησιμοποιεῖται στὰ κοσμικὰ δρώμενα,
εἶναι λάθος – εἶναι μία γελοιοποίηση τοῦ ὅρου. Ὅπως καὶ ὁ ὅρος
ψυχιατρική, ὅπως καὶ ὁ ὅρος ψυχολογία εἶναι γελοιοποιήσεις τῶν
ειδικοτήτων που εκπροσωπούν, διότι ὅλοι αὐτοὶ πού ὑπηρετοῦν τίς ὁμώνυμες
εἰδικότητες δὲν ξέρουν τί εἶναι ἡ ψυχή. Πῶς, λοιπόν, θεραπεύουν, χωρίς
νά ξέρουν κἄν τί εἶναι αὐτό πού θεραπεύουν;
Ἄν
κανείς μελετήσει ὅλα τὰ σχετικά λεξικά ἢ τὰ βιβλία τὰ ψυχολογικά,
πουθενὰ δὲν θὰ βρεῖ νὰ γράφουν σχετικά μὲ τὸ τί εἶναι ἡ ψυχή. Δὲν δίνουν
ὁρισμὸ τῆς ψυχῆς ἢ δίνουν ἕναν πολὺ περιφερειακό-περιγραφικό ὁρισμό.
Οὐσιαστικὰ, ἀναφέρονται στὴν συμπεριφορά. Κι ὅλες αὐτὲς οἱ μέθοδοι, οἱ λεγόμενες «ψυχοθεραπευτικές», οὐσιαστικὰ, εἶναι μέθοδοι ἐλέγχου-διόρθωσης τῆς συμπεριφορᾶς, πού μόνον μιά ἐπιφανειακή ἀνακούφιση μποροῦν νά προσφέρουν στόν πάσχοντα· δὲν εἶναι μέθοδοι θεραπείας τῆς ψυχῆς. Καμμία δὲν ἀγγίζει τὴν ψυχή.
Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς εἶναι ἔργο μόνο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Μόνο
ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ θεραπεύσει τὴν ψυχή, νὰ θεραπεύσει τὴν «νοερὰ
ἐνέργεια», τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Κι ἔχει μία μέθοδο συγκεκριμένη καὶ δὲν
ὑπάρχει ἄλλη. Εἶναι ἡ μέθοδος τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς
θέωσης. Αὐτή, λοιπόν, ἡ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῆς ψυχῆς, ἡ μία καὶ μοναδική,
εἶναι αὐτὴ ποὺ ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία. Κι αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ
καταλάβουμε: ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς εἶναι ἔργο μόνον τῆς Ἐκκλησίας,
κανενός ἄλλου.
Εἶναι
ἀπαράδεκτο γιὰ παράδειγμα νὰ ἔρχεται κάποιος νὰ ἐξομολογηθεῖ (τώρα τὸ
λέω γιά μᾶς, τοὺς Πνευματικοὺς) καὶ νὰ τὸν στέλνουμε γιὰ ψυχολογικὴ
θεραπεία. Προσέξτε, ἐὰν ἔχει ἀνάγκη νὰ πάρει φάρμακα, γιατί πάσχουν τὰ
νεῦρα του, θὰ τὸν στείλουμε. Ναί…, ἀλλὰ ὄχι γιὰ τὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς
του, γιατί κανεὶς ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς δὲν θεραπεύει τὴν ψυχή.
Εἶναι
πιθανὸν ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἔκανε, νὰ ἔβλαψε καὶ τὸ
νευρικὸ του σύστημα. Διότι ἡ ψυχὴ ἐπηρεάζει καὶ τὸ νευρικὸ σύστημα. Κι
ἂν κανεὶς κάνει μεγάλα λάθη, μεγάλες ἁμαρτίες στὴν ψυχή, ἐπηρεάζει καὶ
τὸ σῶμα καὶ τὸ νευρικὸ σύστημα. Ἐκεῖ χρειάζεται νὰ πάρει φάρμακα. Ἐκεῖ
εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ψυχιάτρου. Ἀλλὰ, δὲν κάνει ψυχ-ιατρικὴ ἐκείνην τὴν
ὥρα ὁ ψυχ-ίατρος. Ἐκείνην τὴν ὥρα κάνει νευρολογία, κάνει θεραπεία τῶν
νεύρων.
Δὲν
ἐπιτρέπεται νὰ λὲει ὅτι εἶναι ψυχίατρος· θὰ πρέπει νὰ λὲει ὅτι εἶναι
νευρολόγος, νευροθεραπευτής. Θεραπεύει τοὺς νευροδιαβιβαστές, τοὺς
νευρῶνες κ.λ.π. Βλέπουμε, λοιπὸν, ὅτι ὁ ὅρος «ψυχίατρος» (θεραπευτής τῆς
ψυχῆς) εἶναι παραπλανητικός, χωρίς νὰ θέλω νὰ ἀδικήσω τὶς τυχόν καλές
προθέσεις τῶν ἀνθρώπων αὐτών. Γνωρίζω πώς οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτούς
προσπαθούν νὰ βοηθήσουν τόν συνάνθρωπό τους καί στό μέτρο πού γνωρίζουν
ἐπεμβαίνουν θεραπευτικά στό Νευρικό του Σύστημα.
Ἔτσι, λοιπόν, μόνον ἡ Ὀρθοδοξία θεραπεύει τὴν ψυχή.
Διαβᾶστε
τό σχετικό ἄρθρο ὅπου ἡ ἔξαρση τῶν ψυχικῶν νοσημάτων ἀποδίδεται σέ
οἰκονομικούς λόγους . Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὀφείλεται στήν κατάπνιξη τοῦ
θρησκευτικοῦ συναισθήματος πού εἶναι ἔμφυτο στόν ἄνθρωπο. Μόνο ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπήσει τόν Θεό γίνεται ὑγιής ψυχικά καί πνευματικά (Γέροντας Πορφύριος).
Δεῖτε καί τήν τραγική κατάσταση τῶν ἀνθρώπων στήν- ὑποτίθεται- πιό προηγμένη χώρα τοῦ κόσμου διαζωγραφισμένη στό ἑπόμενο ἄρθρο. (Ζωή χωρίς Χριστό δέν ἀντέχεται...)
ΗΠΑ: Ένα εκατομμύριο παιδιά λαμβάνουν αντιψυχωσικά
VatopaidiFriend: Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα σου, περίμενε να έρθει η φωτιά και στο δικό σου…
Όπως υποστηρίζει Καναδή γιατρός το συγκεκριμένο γεγονός είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την οικονομική κρίση.
Τον Ιούλιο, η εφημερίδα Washington Post σημείωνε ότι οι αμερικανικές επιχειρήσεις αποθησαυρίζουν ποσά-ρεκόρ, συνολικά 1,8 τρισ. δολάρια, περιμένοντας επενδυτικές ευκαιρίες. Την ίδια στιγμή, καταγραφόταν ότι αριθμός-ρεκόρ παιδιών στην Αμερική λαμβάνουν με συνταγή ψυχιατρικά φάρμακα, ακόμη και σε πολύ τρυφερές ηλικίες. Τα δύο γεγονότα, υποστηρίζει σε άρθρο της η Σούζαν Ρόζενταλ, Καναδή γιατρός, συγγραφέας και μαχητική σοσιαλίστρια, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.
Η τάξη των επιχειρηματιών -γράφει η Ρόζενταλ- έκλεψε τα τρισεκατομμύριά της εκμεταλλευόμενη εργαζόμενους στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο εξωτερικό, πληρώνοντας λιγότερο από όσο αξίζει η εργασία τους, απολύοντας χιλιάδες κι αναγκάζοντας τους υπόλοιπους να δουλεύουν πολύ σκληρότερα για πολύ λιγότερα. Και τώρα, κλέβει κι από τα παιδιά τους.
Η εκμετάλλευση και η ανέχεια προκαλούν εξάντληση, κατάθλιψη, οργή, άγχος και μια αίσθηση ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα στους γονείς. Περίπου 15 εκατομμύρια παιδιά στην Αμερική, το ένα στα πέντε, ζει με ένα γονέα που υπέστη κρίση κατάθλιψης το 2009. Τα παιδιά αντιδρούν στη γονεϊκή συμπεριφορά με δικά τους συμπτώματα και συμπεριφορές. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος του γονιού, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος του παιδιού.
Σε αυτά τα παιδιά γιατροί κρεμούν ταμπέλες με ψυχιατρικές διαταραχές και τους δίνουν φάρμακα ώστε να «συμμορφώνονται». Τους κλέβουν την υγεία τους και κάθε ελπίδα βελτίωσης της ζωής τους, τονίζει η Ρόζενταλ.
Επί δεκαετίες, ερευνητές όπως οι Πίτερ και Τζίντζερ Μπρέγκιν τεκμηρίωναν την σοκαριστική έκταση της πραγματικότητας ότι στα παιδιά στην Αμερική χορηγούνται διεγερτικά και αντικαταθλιπτικά. Τώρα, χάρη στην δύναμη του marketing των φαρμακευτικών εταιριών, τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα λαμβάνουν ισχυρά αντιψυχωσικά.
Στους ενήλικες, αυτές οι τοξικές χημικές συνθέσεις αυξάνουν τον κίνδυνο να υποστούν εγκεφαλικά, να εμφανίσουν καρδιολογικά προβλήματα, παχυσαρκία και διαβήτη, δημιουργούν αυτοκτονικές τάσεις, ενώ αυξάνουν τον κίνδυνο για βλάβες στο νευρικό σύστημα, μολύνσεις, ξαφνικό θάνατο και επιληπτικές κρίσεις. Οι συνέπειες στα παιδιά είναι άγνωστες.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η FDA (U.S. Federal Drug & Food Administration, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ελέγχου Φαρμάκων & Τροφίμων των ΗΠΑ) σε έκθεσή της διαπίστωνε ότι η συνταγογράφηση αντιψυχωσικών σε παιδιά 0-17 ετών αυξήθηκε 22% τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Η FDA ερεύνησε έξι αντιψυχωσικά φάρμακα: τα Seroquel (quetiapine), Zyprexa (olanzapine), Risperdal (risperidone), Abilify (aripiprazole), Geodon (ziprasidone), και Invega (paliperidone). Το 2008, από τις 32 εκατ. συνταγές αυτών των φαρμάκων, οι 4,8 εκατ. αφορούσαν παιδιά (15% του συνόλου).
Την ίδια χρονιά, ένα εκατομμύριο παιδιά έλαβαν με συνταγή αντιψυχωσικά (?19% του συνόλου των 5,5 εκατ. ατόμων). Οι αριθμοί ανά ηλικιακή ομάδα: 1.770 παιδιά ηλικίας 0-2 ετών, 64.664 παιδιά ηλικίας 3-6 ετών, 414.451 παιδιά ηλικίας 7-12 ετών και 540.760 παιδιά ηλικίας 13-17 ετών.
Οι διαγνώσεις για τα βρέφη 0-2 ετών περιλάμβαναν όρους όπως Διαταραχή Έλλειψης Προσοχής, Ψυχικά/Συμπεριφορικά Προβλήματα, Άλλες Ψυχικές Διαταραχές, Συμπεριφορικά Προβλήματα και Κατάλοιπη Σχιζοφρένεια–η τελευταία διάγνωση συνήθως γίνεται στη βάση «παράδοξων πεποιθήσεων και ασυνήθιστων αντιληπτικών εμπειριών».
Ίσως όμως, τονίζει η Ρόζενταλ, μια πιο ακριβής διάγνωση για τα συμπτώματα αυτών των παιδιών θα ήταν «γονεϊκή κατάθλιψη λόγω της ανυπαρξίας κοινωνικής πολιτικής».
Πρόσφατη έρευνα του Urban Institute έδειξε ότι το 7% των βρεφών ηλικίας 9 μηνών ζουν με μητέρες που ψυχολογικά προβλήματα και το 41% με μητέρες που πάσχουν από κάποιας μορφής κατάθλιψη. Τα ποσοστά είναι ακόμα υψηλότερα μεταξύ των οικογενειών που ζουν στη φτώχεια, στις οποίες είναι επίσης πιθανότερο να εκδηλώνονται κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας.
«Μόνο ένα άρρωστο κοινωνικό σύστημα -καταλήγει η Ρόζενταλ- θα ευνοούσε τον πλουτισμό ολίγων δια της κλοπής των ζωών και των ελπίδων των πολλών».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
VatopaidiFriend
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου