Πώς δέχεται ο άνθρωπος τη σφραγίδα της αρετής;
Του αγίου Διαδόχου Φωτικής
Όπως το κερί, αν δεν ζεσταθεί και μαλαχτεί πολύ, δεν μπορεί να δεχθεί τη σφραγίδα που βάζουμε πάνω του, έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν δοκιμαστεί με κόπους και ασθένειες, δεν μπορεί να δεχθεί τη σφραγίδα της αρετής του Θεού. Γι’ αυτό και ο Κύριος λέει στον θεσπέσιο Παύλο: “Αρκεί σοι η χάρις μου· η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται” (Β’ Κορ. 12:9). Μα και ο ίδιος ο Παύλος καυχιέται με τα εξής λόγια: “Ήδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού”.Και αυτός μεν, λέγοντας “ασθένειες”, εννοεί τις επιθέσεις των εχθρών του Σταυρού του Χριστού, που συνεχώς γίνονταν και σ’ αυτόν και σ’ όλους τους τότε αγίους, για να μην υπερηφανεύονται, όπως λέει ο ίδιος, εξαιτίας των υπερβολικών αποκαλύψεων, αλλά μάλλον να μένουν με την ταπείνωση στην κατάσταση της τελειότητας, και με τους συχνούς εξευτελισμούς να διατηρούν τη δωρεά του Θεού με οσιότητα.
Εμείς όμως τώρα, όταν λέμε “ασθένειες”, εννοούμε τους πονηρούς λογισμούς και τις σωματικές αρρώστιες.
Γιατί τότε, επειδή τα σώματα των αγίων που αγωνίζονταν εναντίον της αμαρτίας, παραδίνονταν σε θανατηφόρα βασανιστήρια και σε διάφορες άλλες κακοπάθειες, ήταν πολύ ανώτερα από τα πάθη, που μπήκαν λόγω της αμαρτίας στην ανθρώπινη φύση. Τώρα όμως, επειδή αυξάνεται με τη χάρη του Κυρίου η ειρήνη των Εκκλησιών, πρέπει να δοκιμάζονται οι αγωνιστές της ευσέβειας στο σώμα με συνεχείς αρρώστιες και στη ψυχή με πονηρούς λογισμούς. Και τούτο, για ν’ απαλλάσσονται από κάθε κενοδοξία και υπερήφανη σκέψη, και να μπορέσουν, καθώς είπα, να δεχθούν μέσα στις καρδιές τους, με την πολλή ταπείνωση, τη σφραγίδα του θείου κάλλους, σύμφωνα με τον άγιο που λέει: “Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του πρόσωπου σου, Κύριε” (Ψαλμ. 4:7).
Πρέπει λοιπόν με ευχαριστία να υπομένουμε το θέλημα του Κυρίου. Γιατί έτσι οι συνεχείς αρρώστιες και ο πόλεμος με τους δαιμονικούς λογισμούς θα μας λογαριαστούν σαν ένα δεύτερο μαρτύριο. Βλέπετε, αυτός που έλεγε τότε στους αγίους εκείνους μάρτυρες, μέσω των άνομων αρχόντων, να αρνηθούν το Χριστό και να ποθήσουν την εγκόσμια δόξα, (δηλαδή ο διάβολος), ο ίδιος στέκεται και τώρα και λέει ακατάπαυστα στους δούλους του Θεού τα ίδια. Αυτός που έκανε τότε να υποφέρουν τα σώματα των αγίων και κακοποιούσε υπερβολικά τους τιμημένους δασκάλους (του Ευαγγελίου), μέσω όσων υπηρετούσαν τα διαβολικά εκείνα φρονήματα, ο ίδιος φέρνει και τώρα στους ομολογητές της ευσέβειας τα διάφορα παθήματα, με πολλές ύβρεις και εξευτελισμούς. Γι’ αυτό κι εμείς οφείλουμε ν’ αντιμετωπίζουμε με σταθερότητα και υπομονή το μαρτύριο της συνειδήσεως μας ενώπιον του Θεού, όπως λέει (ο Δαβίδ): “Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον, και προσέσχε μοι” (Ψαλμ. 39:2).
Όπως το κερί, αν δεν ζεσταθεί και μαλαχτεί πολύ, δεν μπορεί να δεχθεί τη σφραγίδα που βάζουμε πάνω του, έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν δοκιμαστεί με κόπους και ασθένειες, δεν μπορεί να δεχθεί τη σφραγίδα της αρετής του Θεού. Γι’ αυτό και ο Κύριος λέει στον θεσπέσιο Παύλο: “Αρκεί σοι η χάρις μου· η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται” (Β’ Κορ. 12:9). Μα και ο ίδιος ο Παύλος καυχιέται με τα εξής λόγια: “Ήδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού”.Και αυτός μεν, λέγοντας “ασθένειες”, εννοεί τις επιθέσεις των εχθρών του Σταυρού του Χριστού, που συνεχώς γίνονταν και σ’ αυτόν και σ’ όλους τους τότε αγίους, για να μην υπερηφανεύονται, όπως λέει ο ίδιος, εξαιτίας των υπερβολικών αποκαλύψεων, αλλά μάλλον να μένουν με την ταπείνωση στην κατάσταση της τελειότητας, και με τους συχνούς εξευτελισμούς να διατηρούν τη δωρεά του Θεού με οσιότητα.
Εμείς όμως τώρα, όταν λέμε “ασθένειες”, εννοούμε τους πονηρούς λογισμούς και τις σωματικές αρρώστιες.
Γιατί τότε, επειδή τα σώματα των αγίων που αγωνίζονταν εναντίον της αμαρτίας, παραδίνονταν σε θανατηφόρα βασανιστήρια και σε διάφορες άλλες κακοπάθειες, ήταν πολύ ανώτερα από τα πάθη, που μπήκαν λόγω της αμαρτίας στην ανθρώπινη φύση. Τώρα όμως, επειδή αυξάνεται με τη χάρη του Κυρίου η ειρήνη των Εκκλησιών, πρέπει να δοκιμάζονται οι αγωνιστές της ευσέβειας στο σώμα με συνεχείς αρρώστιες και στη ψυχή με πονηρούς λογισμούς. Και τούτο, για ν’ απαλλάσσονται από κάθε κενοδοξία και υπερήφανη σκέψη, και να μπορέσουν, καθώς είπα, να δεχθούν μέσα στις καρδιές τους, με την πολλή ταπείνωση, τη σφραγίδα του θείου κάλλους, σύμφωνα με τον άγιο που λέει: “Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του πρόσωπου σου, Κύριε” (Ψαλμ. 4:7).
Πρέπει λοιπόν με ευχαριστία να υπομένουμε το θέλημα του Κυρίου. Γιατί έτσι οι συνεχείς αρρώστιες και ο πόλεμος με τους δαιμονικούς λογισμούς θα μας λογαριαστούν σαν ένα δεύτερο μαρτύριο. Βλέπετε, αυτός που έλεγε τότε στους αγίους εκείνους μάρτυρες, μέσω των άνομων αρχόντων, να αρνηθούν το Χριστό και να ποθήσουν την εγκόσμια δόξα, (δηλαδή ο διάβολος), ο ίδιος στέκεται και τώρα και λέει ακατάπαυστα στους δούλους του Θεού τα ίδια. Αυτός που έκανε τότε να υποφέρουν τα σώματα των αγίων και κακοποιούσε υπερβολικά τους τιμημένους δασκάλους (του Ευαγγελίου), μέσω όσων υπηρετούσαν τα διαβολικά εκείνα φρονήματα, ο ίδιος φέρνει και τώρα στους ομολογητές της ευσέβειας τα διάφορα παθήματα, με πολλές ύβρεις και εξευτελισμούς. Γι’ αυτό κι εμείς οφείλουμε ν’ αντιμετωπίζουμε με σταθερότητα και υπομονή το μαρτύριο της συνειδήσεως μας ενώπιον του Θεού, όπως λέει (ο Δαβίδ): “Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον, και προσέσχε μοι” (Ψαλμ. 39:2).
***
Από το Γεροντικό
Όταν κάποτε ο άββάς Ησαΐας ήταν άρρωστος, τον επισκέφθηκε ο μαθητής του άββάς Πέτρος, και βλέποντάς τον να υποφέρει πολύ, λυπήθηκε. Ο γέροντας όμως τον παρηγόρησε, λέγοντας: – Μόλις με βρουν κάτι τέτοιες αρρώστιες, τότε μόνο μπορώ να θυμηθώ την πικρή ώρα του θανάτου και της Κρίσεως. Γιατί η υγεία του σώματος δεν ωφελεί (την ψυχή). Το σώμα, βλέπεις, ζητάει την υγεία του για να εναντιωθεί στο Θεό. Είναι όπως το δέντρο, που, αν ποτίζεται καθημερινά, δεν στεγνώνει για να καρποφορήσει.
Ήταν ένας γέροντας που συνεχώς κακοπαθούσε και αρρώσταινε. Κάποτε λοιπόν πέρασε έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να πάθει κακό, και γι’ αυτό στενοχωριόταν υπερβολικά και έκλαιγε, λέγοντας:
- Μ’ εγκατέλειψε ο Θεός και δεν μ’ επισκέφθηκε!
Όταν κάποτε ο άββάς Ησαΐας ήταν άρρωστος, τον επισκέφθηκε ο μαθητής του άββάς Πέτρος, και βλέποντάς τον να υποφέρει πολύ, λυπήθηκε. Ο γέροντας όμως τον παρηγόρησε, λέγοντας: – Μόλις με βρουν κάτι τέτοιες αρρώστιες, τότε μόνο μπορώ να θυμηθώ την πικρή ώρα του θανάτου και της Κρίσεως. Γιατί η υγεία του σώματος δεν ωφελεί (την ψυχή). Το σώμα, βλέπεις, ζητάει την υγεία του για να εναντιωθεί στο Θεό. Είναι όπως το δέντρο, που, αν ποτίζεται καθημερινά, δεν στεγνώνει για να καρποφορήσει.
Ήταν ένας γέροντας που συνεχώς κακοπαθούσε και αρρώσταινε. Κάποτε λοιπόν πέρασε έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να πάθει κακό, και γι’ αυτό στενοχωριόταν υπερβολικά και έκλαιγε, λέγοντας:
- Μ’ εγκατέλειψε ο Θεός και δεν μ’ επισκέφθηκε!
***
Ο αββάς Ποιμήν είπε:
Αν ασκητεύουν τρεις μαζί, και απ’ αυτούς ο ένας κάνει την πρέπουσα ησυχαστική ζωή, ο άλλος είναι άρρωστος και ευχαριστεί (το Θεό), ενώ ο τρίτος υπηρετεί (τους δύο πρώτους) με καθαρό λογισμό, είναι και οι τρεις ισάξιοι στην (πνευματική) εργασία.
Ένας γέροντας είπε:
-Αν σε βρει σωματική αρρώστια, μη λιποψυχήσεις. Γιατί αν Κύριος θέλει να κακοπαθήσεις σωματικά, ποιός είσαι εσύ που δυσφορείς; Δεν σε φροντίζει Αυτός σε όλα; Μήπως ζεις χωρίς Αυτόν; Να σηκώνεις λοιπόν κάθε κακό και να Τον παρακαλείς να σου δίνει ό,τι σε συμφέρει. Αυτό είναι το θέλημά Του: Να υπομένεις με μακροθυμία και να χορταίνεις με την αγάπη Του.
Αν ασκητεύουν τρεις μαζί, και απ’ αυτούς ο ένας κάνει την πρέπουσα ησυχαστική ζωή, ο άλλος είναι άρρωστος και ευχαριστεί (το Θεό), ενώ ο τρίτος υπηρετεί (τους δύο πρώτους) με καθαρό λογισμό, είναι και οι τρεις ισάξιοι στην (πνευματική) εργασία.
Ένας γέροντας είπε:
-Αν σε βρει σωματική αρρώστια, μη λιποψυχήσεις. Γιατί αν Κύριος θέλει να κακοπαθήσεις σωματικά, ποιός είσαι εσύ που δυσφορείς; Δεν σε φροντίζει Αυτός σε όλα; Μήπως ζεις χωρίς Αυτόν; Να σηκώνεις λοιπόν κάθε κακό και να Τον παρακαλείς να σου δίνει ό,τι σε συμφέρει. Αυτό είναι το θέλημά Του: Να υπομένεις με μακροθυμία και να χορταίνεις με την αγάπη Του.
***
Του αγίου Εφραίμ
Αγαπητέ, αν πέσεις σε αρρώστια, θυμήσου αυτόν πού είπε: “Υιέ, μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ’ αυτού ελεγχόμενος ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται” (Παροιμ. 3:11-12).
Εκείνος που είναι κλεισμένος σε φυλακή από κάποιο βασιλιά και αποφασίζει να τα βάλει μαζί του, σε τί θα ωφεληθεί; Εκείνος όμως που πέφτει στα πόδια του και τον παρακαλεί, αυτός ασφαλώς θα προκαλέσει τη συμπάθεια (του βασιλιά και θ’ αποφυλακιστεί).
Αγαπητέ, αν πέσεις σε αρρώστια, θυμήσου αυτόν πού είπε: “Υιέ, μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ’ αυτού ελεγχόμενος ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται” (Παροιμ. 3:11-12).
Εκείνος που είναι κλεισμένος σε φυλακή από κάποιο βασιλιά και αποφασίζει να τα βάλει μαζί του, σε τί θα ωφεληθεί; Εκείνος όμως που πέφτει στα πόδια του και τον παρακαλεί, αυτός ασφαλώς θα προκαλέσει τη συμπάθεια (του βασιλιά και θ’ αποφυλακιστεί).
Ευεργετινός
VatopaidiFriendhttp://hristospanagia3.blogspot.gr/2010/09/blog-post_3198.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου