Ἡ ὑπομονή στίς ἀσθένειες, Εὐεργετινός Γ΄τόμος- Ὑπόθεσις Ιη΄, 2-10-2021, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Η υπομονή στις ασθένειες, Εὐεργετινός Γ΄ τόμος- Ὑπόθεσις Ιη΄, 2-10-2021, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ ΜΕΣῼ Α)ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΩΡΟΥ, ΚΟΛΛΥΒΩΝ, ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣ, Ἤ Β)ΤΟΥ ΑΣΠΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΕΙΡΩΝ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ, Ἤ Γ) ΤΟΥ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΝΑΟ. (Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου)

(Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου)

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΜΑΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ «ΠΗΓΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ» ΗΜΩΝ:

1. Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ. ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Ο ΠΑΝΑΓΑΘΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΑΣΘΕΝΗΣΟΥΜΕ ΜΕΣῼ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ; Η Θ. ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ. ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟΣ ΠΥΡ-ΦΩΣ.

2. «ΘΕΟΥ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΘΕΟΙ ΜΕ ΚΑΙ ΤΡΕΦΕΙ, ΘΕΟΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΝ ΔΕ ΝΟΥΝ ΤΡΕΦΕΙ ΞΕΝΩΣ» ΛΕΜΕ ΣΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ Θ. ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ.

3. ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ Ν. ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΤΑ ΜΕΛΗ ΜΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ. Στόν 15ο Ὕμνο του γράφει: "Μέλη Χριστοῦ γινόμεθα, μέλη Χριστός ἡμῶν...

καί χείρ Χριστός καί ποῦς Χριστός ἐμοῦ τοῦ παναθλίου...

ἀσχημοσύνην σώματος ὅλως μή καθορῶντες,

ἀλλ’ ὅλοι ὅλῳ σώματι Χριστῷ ὁμοιωθέντες." ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΟΣ ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ ΝΟΣΟ;

4. ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΠΟΥ ΔΙΔΕΤΑΙ ΚΑΤ΄ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ ΑΝΤΙ ΤΟΥ «ΔΩΡΟΥ» (ΔΗΛ. ΤΗΣ Θ. ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ) ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΛΛΥΒΑ, Η ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ, ΤΟ ΑΓΙΟ ΕΛΑΙΟΝ, Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΛΥΣΜΟΥ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ Η ΟΠΟΙΑ ΣΚΗΝΩΝΕΙ Σ’ ΑΥΤΑ ΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΓΙΝΩΣΚΟΜΕΝΩΝ ΕΥΧΩΝ.

5. ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΑΓΙΑΣΜΟΥ- ΠΡΟΣΚΥΝΩΝΤΑΣ ΤΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ ΤΗΝ Θ. ΧΑΡΗ ΔΗΛ. ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟ. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΥΝΑ ΑΦΟΡΙΖΕΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ (ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ). ΤΙΣ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑΚΤΙΚΑ ΑΠΟ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ.

6. Ο ΙΕΡΕΑΣ ΕΙΝΑΙ «ΕΙΣ ΤΥΠΟΝ ΚΑΙ ΤΟΠΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ». ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ. ΟΤΑΝ ΑΣΠΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΤΟΥ, ΔΗΛ. ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ ΝΟΣΟ; «Οι άγιοι πατέρες διδάσκουν: Ένας ιερέας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος έχει τόση δύναμη όση δεν έχουν όλοι οι λαϊκοί μαζί!»(Ἅγιος Γαβριήλ ὁ διά Χριστόν σαλός, ἐκ Γεωργίας).

Οἱ ἁμαρτίες εἶναι τό αἴτιο τῶν ἀσθενειῶν, Ἐπ. Νικηφόρου Θεοτόκη, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Οἱ ἁμαρτίες εἶναι τό αἴτιο τῶν ἀσθενειῶν (Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν), Ἐπ. Νικηφόρου Θεοτόκη, 15-3-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Γιά τήν Θεία Κοινωνία καί τόν κωρονοϊό, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Γιά τήν Θεία Κοινωνία καί τόν κωρονοϊό, 11-3-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: «Οἱ περισσότερες ἀπό τίς σωματικές ἀρρώστιες προέρχονται ἀπό ἁμαρτίες τῆς ψυχῆς»

 Πίστη και υγεία

Η πασίγνωστη παραβολή των δέκα λεπρών παρουσιάζεται στην σχετική Ευαγγελική διήγηση. Επρόκειτο για ανθρώπους που η τραγική ασθένεια τούς καθιστούσε ακάθαρτους και μιαρούς, γι’ αυτό και δοκίμαζαν την αποστροφή των συνανθρώπων τους και βίωναν την απόλυτη μοναξιά και απομόνωση. Ο Χριστός, όμως, δε στάθηκε απέναντί τους. Στάθηκε δίπλα τους. 

Άκουσε τις ικετήριες κραυγές τους, σπλαχνίστηκε το δράμα τους και τούς απάλλαξε από την οδύνη τους. Η συνέχεια, όμως, είναι απρόβλεπτη. Από τους δέκα, μόνον ο ένας νιώθει την ανάγκη να σπεύσει και να ευχαριστήσει τον σωτήρα του. Μόνον ο ένας, τελικά, καταφέρνει ν’ απαλλαγεί όχι απλά από την λέπρα του σώματος, αλλά και από την λέπρα της ψυχής. Σ’ αυτόν ο Κύριος απευθύνει ένα αποκαλυπτικό λόγο: «Πήγαινε. Η πίστη σου σε έσωσε»[1]

Ο Χριστός συνδέει άμεσα την σωματική ίαση με την πίστη στη δύναμη του Θεού. Από μια πρώτη ματιά η σχέση των δύο αυτών μεγεθών είναι δυσερμήνευτη. Ερμηνεύεται, όμως, αν συνειδητοποιήσουμε τη σχέση της αμαρτίας με την ασθένεια. Ο άνθρωπος είναι οντότητα ψυχοσωματική. Αυτό σημαίνει ότι η υγεία ή η ασθένεια της ψυχής επηρεάζει άμεσα και καταλυτικά την κατάσταση του σώματος και το αντίθετο. Η αμαρτία, που συνιστά ασθένεια της ψυχής, «είναι ανταρσία εναντίον της ίδιας της φύσεώς μας και επομένως, η διαστροφή της φύσεώς μας. Είναι η εωσφορική αποθέωση της φύσεώς μας ή ο εγκλεισμός μας σε μια απαγιασμένη φύση, που δε μπορεί πια να γεννά παρά πάθη και ασθένειες και θάνατο»[2]

Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος: Πῶς ἀντιμετώπιζε τίς ἀρρώστιες του

Ὁ π. Παϊσιος ἀπὸ τὸ 1949 (25 ετών), ὡς φαντάρος εἶχε προβλήματα ὑγείας στοὺς πνεύμονες΄ τὸ 1956 ἔκανε θεραπεία γιὰ φυματίωση χωρὶς βελτίωση, καθὼς οἱ αἱμοπτύσεις συνεχίζονταν, καί τελικὰ χειρουργήθηκε γιὰ βρογχεκτασία τὸ 1966, μὲ νοσηλεία 4 μηνῶν. Ἀπὸ τὸ χρόνο αὐτῆς τῆς ἐπέμβασης, λόγω κακῆς ἀντίδρασης στὴν ἀντιβίωση, εἶχε μεγάλο πρόβλημα στὸ ἔντερο ποὺ τὸν ταλαιπώρησε γιὰ ὅλα του τὰ χρόνια μὲ αἱμορραγίες καὶ πόνους΄ τὸ 1987, ἀφοῦ ὑπέφερε χρόνια κὶ ἀπὸ κήλη, ἔκανε ἐγχείρηση βουβωνοκήλης. Ο ίδιος για αυτά μιλά:

«Ὅταν ἐρχόταν κόσμος, ζοριζόμουν. Πέρασε ἐκεῖνο, μετὰ ἄρχισε ἡ αἱμορραγία. Ἑλκώδη κολίτιδα, μοῦ εἶπαν. Ἄλλη ἱστορία... Πᾶνε ἑπτὰ χρόνια μὲ αἱμορραγίες, μὲ πόνους... Ἀλλὰ μὴ στεναχωριέστε΄ μόνο νὰ εὔχεστε γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μου.

Γιατί, ἂν ἐμεῖς ποῦ ἔχουμε λίγο φόβο Θεοῦ, δὲν κάνουμε ὑπομονή, τί θὰ κάνουν οἱ κοσμικοί;

…

Ὅταν ἔχεις κι ἐσὺ κάποιον πόνο, σκέφτεσαι τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, ἔρχεσαι στὴν θέση του καὶ πονᾶς πιὸ πολὺ γιὰ ‘κεῖνον. Ὁ πόνος ὁ δικός σου δηλαδὴ σὲ βοηθάει νὰ καταλάβεις τὸν πόνο τῶν ἄλλων. Καὶ ὅταν δέχεσαι μὲ χαρὰ τὸν δικό σου πόνο, δίνεις στοὺς πονεμένους παρηγοριά".

Ἡ λιτή τροφή εἶναι μητέρα τῆς ὑγείας! (Ἅγ. Ἰ. Χρυσοστόμου)

Δεν προκαλούν τόση διάβρωση και καθίζηση στις όχθες τα ορμητικά ρεύματα των ποταμών, όσο υποσκάπτουν εύκολα όλα τα στηρίγματα της υγείας η απόλαυση από την πολυφαγία και η σπάταλη ζωή.
Αν επισκεφθείς γιατρό και θελήσεις να ρωτήσεις, θα μάθεις ότι όλες σχεδόν οι αρρώστιες έχουν αιτία την πολυφαγία. Η απλή δηλαδή και λιτή τροφή είναι μητέρα της υγείας. Γι” αυτό και οι γιατροί την ονόμασαν έτσι· ονόμασαν δηλαδή υγεία τον μη κορεσμό, τη λιτότητα. «Ακορίη γαρ τροφής, υγιείη» (Υγεία είναι η λιτότητα στην τροφή). Και τη λιτότητα στη δίαιτα τη θεώρησαν μητέρα της υγείας. Εφόσον λοιπόν η λιτότητα είναι μητέρα της υγείας, είναι ολοφάνερο ότι η πολυφαγία είναι μητέρα των νοσημάτων και της καχεξίας και δημιουργεί παθήσεις, που (μερικές φορές ) δεν μπορεί να θεραπεύσει ούτε η ιατρική επιστήμη. Γιατί οι ποδαλγίες και οι πονοκέφαλοι και οι αμβλυωπίες και οι πόνοι των χεριών και οι σπασμοί και η πάρεση και ο ίκτερος και οι επίμονοι και υψηλοί πυρετοί και άλλες από αυτές τις αρρώστιες πολύ περισσότερες (που δεν έχουμε τον καιρό να τις απαριθμήσουμε), δεν έχουν αιτία τη στέρηση και τη φιλοσοφημένη δίαιτα και λιτότητα, αλλά την πολυφαγία και την κατάχρηση.

Ἅγιος Γέρων Παΐσιος: 1)Οἱ σταυροί τῶν δοκιμασιῶν, 2)Οἱ κατά παραχώρησιν Θεού πειρασμοί και θλίψεις, 3) Ὁ οὐράνιος μισθός ἀπό τήν ἀρρώστια Οἱ σταυροί τῶν δοκιμασιῶν

Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.
- Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.

Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό.

Τό καλύτερο φάρμακο γιά τήν κάθε δοκιμασία μας εἶναι ἡ μεγαλύτερη δοκιμασία τῶν συνανθρώπων μας (Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου).,

Να συγκρίνουμε την δοκιμασία μας

με την μεγαλύτερη δοκιμασία του άλλου

             Το καλύτερο φάρμακο για την κάθε δοκιμασία μας είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία των συνανθρώπων μας, αρκεί να την συγκρίνουμε με την δική μας δοκιμασία, για να διακρίνουμε την μεγάλη διαφορά και την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε ο Θεός και επέτρεψε μικρή δοκιμασία σ’ εμάς. Τότε θα Τον  ευχαριστήσουμε, θα πονέσουμε για τον άλλον που υποφέρει πιο πολύ και θα κάνουμε καρδιακή προσευχή να τον βοηθήση ο Θεός. Μου έκοψαν λ.χ. το ένα πόδι: «Δόξα Σοι ο Θεός, να πω, που έχω τουλάχιστον ένα πόδι· του άλλου του έκοψαν και τα δύο». Και αν ακόμη μείνω ένα κούτσουρο, χωρίς χέρια και πόδια, πάλι να πω: «Δόξα Σοι ο Θεός, που περπατούσα τόσα χρόνια, ενώ άλλοι γεννήθηκαν παράλυτοι».

Μή φοβᾶσαι τόν καρκίνο. Ὁ Θεός δίνει τίς ἀρρώστειες τοῦ σώματος γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς!

Μή φοβᾶσαι τόν καρκίνο. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, λένε ὅτι

ὁ Θεός δίνει τίς ἀρρώστειες τοῦ σώματος γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς! 

Γι’ αὐτό χωρίς γογγυσμό, ἀλλά μέ εὐχαριστία καί δοξολογία, πρέπει νά τίς ἀντιμετωπίζουμε ὡς φάρμακα τῆς αἰωνίου ψυχῆς μας.
«Παιδεία Κυρίου ἀνοίγει μου τά ὦτα, ἐγώ δέ οὐκ ἀπειθῶ οὐδέ ἀντιλέγω.» (Ἡσ. 50,5)
Ὁ μακαριστός Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε: «Αἰσθάνομαι τήν ἀσθένεια ὠς ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ». ( Βίος καί Λόγοι, σελ. 471 Περί ἀσθενείας ).
«Εὐχαριστῶ τόν Θεό, πού μοῦ ἔδωσε πολλές ἀρρώστειες. Πολλές φορές τοῦ λέω: Χριστέ μου, ἡ ἀγάπη Σου δέν ἔχει ὅρια! Τό πῶς ζῶ εἶναι ἕνα θαῦμα. Μέσα στίς ἄλλες μου ἀρρώστειες ἔχω καί καρκίνο στήν ὑπόφυση. Δημιμουργήθηκε ἐκεῖ ὄγκος πού μεγαλώνει καί πιέζει τό ὀπτικό νεῦρο. Γι’ αὐτό τώρα πιά δέν βλέπω. Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι, ὅμως, σηκώνοντας τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μέ ὑπομονή».

Ὑγεία “ψυχῆς τε καί σώματος”

-        Τι κάνεις;

-        Καλά. Εσύ;

Ένας τυπικός διάλογος που μπορεί να εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη για επικοινωνία του πρώτου, αλλά και να δείχνει την απόρριψη της ανάγκης αυτής από το δεύτερο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Βέβαια, είναι αλήθεια, δε μπορούμε να λέμε, σε όποιον μάς ρωτήσει μια τυπική ερώτηση για τον εαυτό μας, τα βαθύτερα του εαυτού μας … Άλλωστε, το ερώτημα περιορίζεται, όπως και η απάντηση, στο θέμα της σωματικής υγείας.

Ξέρουμε όμως ότι ο άνθρωπος για να είναι «καλά» δεν αρκεί να μην υποφέρει από αρρώστια του σώματος. Υπάρχουν και ασθένειες της ψυχής που είναι βαρύτερες και η θεραπεία πιο δύσκολη.

Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες εἶναι οἱ πιὸ εὔκολες νὰ θεραπευθοῦν”, ἔλεγε ὁ ἍγιοςΓέροντας Πορφύριος

Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες εἶναι οἱ πιὸ εὔκολες νὰ θεραπευθοῦν”, ἔλεγε ὁ γέροντας

“Ἂν ὅλα τὰ συναισθήματά σου τὰ στρέψεις πρὸς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἁγιάζονται. Μὲ τὴν ἴδια δύναμη ὁ ἅγιος θεραπεύει καὶ ὁ κακὸς σκοτώνει. Κατάλαβες; Γι’ αὐτὰ μιλᾶνε κι αὐτοὶ οἱ θεόσοφοι. Λένε: ”Ἅμα θέλεις, τὸ κάνεις. Δυνάμωσε τὴ θέληση”. Μιλᾶνε ὅμως ἀνθρώπινα, στηρίζονται στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Δυναμώνουν τὴ θέληση, φορτσάρονται καὶ κάποια στιγμὴ σπάζουν καὶ ἀνισορροποῦν. Ἐνῶ ἐδῶ, ὁ τρόπος ποὺ διδάσκει ἡ πίστη μας νὰ ἐξαγιάζεται εἶναι ὁ φυσικὸς, ἔτσι ὅπως ταιριάζει στὸν ἄνθρωπο, κατὰ τὴ φύση του.

Ἀρρώστειες, θλίψεις, δοκιμασίες καί ἡ ἀντιμετώπισή τους (Ἀπό τόν Εὐεργετινό)

Πώς δέχεται ο άνθρωπος τη σφραγίδα της αρετής;

Του αγίου Διαδόχου Φωτικής
Όπως το κερί, αν δεν ζεσταθεί και μαλαχτεί πολύ, δεν μπορεί να δεχθεί τη σφραγίδα που βάζουμε πάνω του, έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν δοκιμαστεί με κόπους και ασθένειες, δεν μπορεί να δεχθεί τη σφραγίδα της αρετής του Θεού. Γι’ αυτό και ο Κύριος λέει στον θεσπέσιο Παύλο: “Αρκεί σοι η χάρις μου· η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται” (Β’ Κορ. 12:9). Μα και ο ίδιος ο Παύλος καυχιέται με τα εξής λόγια: “Ήδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού”.Και αυτός μεν, λέγοντας “ασθένειες”, εννοεί τις επιθέσεις των εχθρών του Σταυρού του Χριστού, που συνεχώς γίνονταν και σ’ αυτόν και σ’ όλους τους τότε αγίους, για να μην υπερηφανεύονται, όπως λέει ο ίδιος, εξαιτίας των υπερβολικών αποκαλύψεων, αλλά μάλλον να μένουν με την ταπείνωση στην κατάσταση της τελειότητας, και με τους συχνούς εξευτελισμούς να διατηρούν τη δωρεά του Θεού με οσιότητα.
Εμείς όμως τώρα, όταν λέμε “ασθένειες”, εννοούμε τους πονηρούς λογισμούς και τις σωματικές αρρώστιες.

Γιά τήν ἀσθένεια πρίν ἀπό τό θάνατο

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ

Στον γανωματή Α.Π. στο Πρίζρεν, για την ασθένεια πριν από το θάνατο

«Μη φοβάσαι το θάνατο μα την αρρώστια πριν α­πό το θάνατο». Έτσι διακηρύττεις. Έτσι λένε και πολλοί άλλοι. Οι άριστοι όμως των Χριστιανών δεν έ­λεγαν αυτό, αλλά παραδίνονταν στο θέλημα του Θε­ού, επειδή γνώριζαν ότι η ασθένεια δίνεται για την κάθαρση της ψυχής. Όποιος αγαπά την καθαρότητα μπορεί να μισήσει το νερό; Ο Δημιουργός μας, επιτρέπει τους σωματικούς πόνους πριν από το θάνατο, σαν άλλα παγωμένα ή καυτά ρεύματα νερού τα οποία καθαρίζουν τις ψυχές μας. Αν έτσι έχουν τα πράγμα­τα, τότε γιατί να επιθυμούμε έναν αιφνίδιο και ανώδυ­νο θάνατο;

Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Λόγοι Δ΄. Ἡ ὑπομονὴ στοὺς πόνους

 Λόγοι Δ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
 "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"    
 ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ  

Κεφάλαιο 2ο

 Ἡ ἀρρώστια

 Ἡ ὑπομονὴ στοὺς πόνους

Ὅταν μᾶς βρίσκη μιὰ ἀρρώστια, καλὰ εἶναι νὰ ἀφηνόμαστε στὸν Χριστὸ ἐν λευκῷ.  Νὰ σκεφτώμαστε ὅτι ἡ ψυχή μας ἔχει μεγαλύτερη ἀνάγκη ἀπὸ ὑπομονὴ καὶ δοξολογία στοὺς πόνους παρὰ ἀπὸ ἀτσαλένιο σῶμα μὲ τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ κάνουμε μεγάλους σωματικοὺς ἀγῶνες, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἴσως μᾶς κάνουν νὰ καυχηθοῦμε, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε, γιατὶ θὰ νομίσουμε ὅτι μὲ τὸ σπαθί μας θὰ κερδίσουμε τὸν Παράδεισο.
Ξέρετε πόσα χρόνια ἔχω ἄλλοτε ὑποφερτὸ πόνο καὶ ἄλλοτε ἀνυπόφορο; Ὁ ὑποφερτὸς εἶναι μιὰ μόνιμη κατάσταση.  Πόσα τράβηξα πρῶτα ἀπὸ τὴν βρογχεκτασία καὶ ἔπειτα μὲ τὴν ἐγχείρηση ποὺ ἔκανα! Ἔπειτα ἄρχισαν ἱστορίες μὲ τὰ ἔντερα. Ὕστερα, μισὴ χρονιὰ τὴν πέρασα μὲ τὴν δισκοπάθεια· πονοῦσα πολύ.

Τά πάθη εἶναι ἡ αἰτία πολλῶν πνευματικῶν καί σωματικῶν ἀσθενειῶν

   

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

Τά πάθη εἶναι ἡ αἰτία πολλῶν πνευματικῶν καί σωματικῶν ἀσθενειῶν

Ἡ Ὁσία Ματρώνα ἡ σύγχρονη τυφλή ἁγία, ὁ «ὄγδοος στύλος τῆς Ρωσίας» κατά τήν πρόρρηση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης, δίδασκε πώς τά πάθη καί οἱ δαίμονες δημιουργοῦν αὐτά πού οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι ἀποκαλοῦν ψυχικές ἀρρώστειες.

«Δέν ὑπάρχουν ψυχικὲς ἀρρώστιες», δίδασκε ὁ ὁσία Ματρώνα, «ὑπάρχουν πνευματικές: ἀδύναμοι, ἑξαντλημένοι, παθιασμένοι ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα… Ὑπάρχουν «κατὰ φαντασίαν» ἀρρώστιες, τὶς ὁποῖες στέλνει κάποιος»¹. Μέ τήν λέξη «κάποιος» προφανῶς ἐννοοῦσε τόν πονηρό διάβολο.

«Μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος», γράφει ὁ π. Μεθόδιος Κρητικός «εἶναι σὰν τὸ ψάρι ἔξω ἀπὸ τὸ νερὸ, δὲν εἶναι πλέον ὁ ὄντως ἄνθρωπος, ὁ φυσιολογικὸς ἄνθρωπος. Εἶναι ἄρρωστος, εἶναι ἀνάπηρος, εἶναι τραυματισμένος, εἶναι πεπτωκώς... εἶναι ἀφύσικη ὕπαρξη.

Ὁ εὐλαβής λεπρός στό Ἅγιον Ὄρος

Η μεταφυσική αξία των ασθενειών και των θλίψεων

«Υιέ μου, μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ  αὐτοῦ ελεγχόμενος. Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται. Ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός• τις γαρ εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; ει δε χωρίς εστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί… Ο δε (Θεός παιδεύει υμάς) επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού. Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν ου δοκεί χαράς είναι, αλλά λύπης, ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν τοις δι  αὐτῆς γεγυμνασμένοις αποδίδωσι δικαιοσύνης» (Εβρ. 12,5-8,10-11)
«Λογίζομαι γαρ ότι ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» ( Ρωμ. 8,18)
 Όπως καταλαβαίνετε εκ των ανωτέρω χωρίων της Κ. Διαθήκης, οι ασθένειες και οι θλίψεις της παρούσης ζωής έχουν άπειρον μεταφυσικήν αξίαν• δια τούτο πρέπει να τας δεχώμεθα με ευχαρίστησιν, ως επίσκεψιν του Θεού, ως φάρμακα που θεραπεύουν την ψυχήν από το δηλητήριον της αμαρτίας, αν και οι πολλοί τα θεωρούν ως τιμωρίαν Θεού και μεγάλην συμφοράν, και αγανακτούν κατά του Θεού και χάνουν τον αιώνιον μισθόν, και αμαρτάνουν.

Ἀκόμη κι ἕνας ἅγιος ΔΕΝ μπορεῖ ν' ἀντιληφθεῖ ὅλους τούς λόγους πού συντρέχουν γιά νά μᾶς ἐπισκεφθεί ἡ θλίψη..

[...] Tα ιερά κείμενα μάς διδάσκουν πως όλοι οι άγιοι του Θεού χωρίς καμιά εξαίρεση,τελείωσαν το επίγειο ταξίδι τους βαδίζοντας "την στενή και τεθλιμμένη οδό" .
Η ζωή τους ήταν γεμάτη θλίψεις και στερήσεις (βλ. Εβρ.ιβ΄).
Αυτή ήταν η άποψη των αληθινών φίλων του Θεού για τις θλίψεις. Αυτή η στάση τους για τις θλίψεις που τους τύχαιναν τους έκανε να συμπεριφέρονται με μεγάλη σοφία και αυταπάρνηση.
Τις θλίψεις που τους έβρισκαν, ό,τι λογιών και αν ήσαν, τις δέχονταν σαν κάτι που τους άξιζε, που τους έπρεπε.(βλ. Αγίου Μάρκου του Ασκητού,226 κεφάλαια Περί των οιομένων εξ έργων νόμου δικαιούσθαι, κεφ. 6).
Πίστευαν μ' όλη τους την ψυχή πως άν δεν το επέτρεπε ο Θεός, αν δεν ήταν απαραίτητο δηλαδή για τις πνευματικές ανάγκες τους,δεν θα τους έβρισκε η θλίψη.

Το πρώτο που έκαναν με το που τους έβρισκε κάποια στενοχώρια, ήταν να ομολογήσουν ότι την άξιζαν.
Έψαχναν και πάντα έβρισκαν μέσα τους την αιτία της θλίψης.