Τά Χριστούγεννα τῆς Ἰωάννας.Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος Ἀχρίδος

"Παραπονιέσαι για τη μοναξιά στη μέση μεγάλης πόλης. Τόσος λαός γύρω σου κοχλάζει σαν μυρμηγκοφωλιά, και εσύ και πάλι αισθάνεσαι σαν στην έρημο. Στις μεγάλες γιορτές η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Παντού πλημμυρίζει η χαρά, ενώ εσένα σε πιέζει η λύπη. Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Ανάστασης σου φαίνονται σαν κάποια άδεια δοχεία, τα οποία εσύ γεμίζεις με δάκρυα. Όταν αυτές οι άγιες γιορτές βρίσκονται μακριά πίσω ή μπροστά σου, αισθάνεσαι πιο ήρεμη. Αλλά όταν πλησιάσουν και έρθουν, η θλίψη και η ερημιά κυριεύουν την ψυχή σου. Τι να σου κάνω; Θα σου διηγηθώ την ιστορία για τα Χριστούγεννα της Ιωάννας διότι ίσως σε ωφελήσει. Θα αφήσω όμως να σου διηγείται εκείνη όπως τα είχε διηγηθεί σε μένα. 

«Σαράντα και κάτι χρόνια βλέπω εγώ αυτό τον κόσμο σαν γυναίκα. Ποτέ καμιά χαρά, εκτός από λίγη σαν παιδί στο σπίτι των γονέων μου.

Γνώριζε ὅτι χωρίς πειρασμούς εὑρίσκεσαι μακριά ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί ὅτι δέν περπατεῖς στά ἴχνη τῶν ἁγίων.

Ἀπό τίς ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου.

Ἀπό τό βιβλίο «475 ΣΟΦΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ*»

Ἁγιορείτου μοναχοῦ

11. Τό πρόσωπο τοῦ ντροπαλοῦ ἀνθρώπου μιμεῖται τήν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ. Τίποτε ἄλλο δέ μᾶς χωρίζει περισσότερον ἀπό τή Θεία Σοφία, ὅσο ὁ χλευασμός, τά γέλια, ἡ παρρησία καί τ΄ ἀστεῖα.
12. Ἄς ἁγιάζουμε μέ προσευχές καί καλές πράξεις τό σῶμα μας, γιά νά ἔλθει νά κατοικήσει σ΄ αὐτό ὁ Χριστός μέ τή Θεία Κοινωνία!...
13. Ποιό φίλο ἀπόκτησες στόν Οὐρανό, γιά νά σέ ὑποδεχθεῖ, ὅταν φύγεις ἀπ΄ αὐτόν τόν κόσμο; Σέ ποιοῦ τό χωράφι δούλεψες, γιά νά σοῦ πληρώσει τό μισθό σου; Κλάψε πολύ, γιά ν΄ ἀναπαυθεῖ σέ σένα τό Ἅγιο Πνεῦμα, καθαρίζοντας τό ρύπο τῆς καρδιᾶς.
14. Σέ ἐγκατέλειψα, Κύριε, μή μ΄ ἐγκαταλείψεις, εἰσάγαγέ με στίς νομές Σου, θρέψε με μέ τή χλόη τῶν Θείων σου Μυστηρίων, παρηγόρησέ με, γλύκανέ με μέ τή θεϊκή σου χαρά!...
    

‘Η ανακούφιση του φυλακισμένου

Περιστατικό που  διηγήθηκε κάποτε ο άγιος  Ιωάννης ο  Ελεήμων, πατριάρχης’ Αλεξανδρείας (610-619) στους κληρικούς του, για να τους αποδείξει πόσο πολύ ωφελούν οι λειτουργίες:
Ένας νέος από την Κύπρο, συμπατριώτης του Αγίου, οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Περσία και κλείστηκε σε μία φυλακή, που ονομάζονταν Λήθη.
Υπήρχε αυστηρός περσικός νόμος να μη βγαίνουν ποτέ ζωντανοί όσοι φυλακίζονταν εκεί.
Κάποτε όμως μερικοί κατάφεραν να δραπετεύσουν. Αυτοί πληροφόρησαν λάθος τους συγγενείς του νέου ότι πέθανε μέσα στη φυλακή.

Ύστερα απ’ αυτό οι γονείς του πήγαιναν τρεις φορές το χρόνο πρόσφορα στην εκκλησία για την ανάπαυση της ψυχής του, πιστεύοντας πως ειναι νεκρός.

Ποιά εἶναι ἡ ὑψηλότερη σκέψη πού ἁρμόζει στόν ἄνθρωπο…;

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ

Στον αξιωματούχο Ιωάννη, για τα τρία μεγαλύτερα πράγματα στον κόσμο

Μου θέσατε τα εξής τρία ερωτήματα:
*  Ποια είναι η υψηλότερη σκέψη που αρμόζει στον άνθρωπο;
*  Ποια είναι η μεγαλύτερη μέριμνα που αρμόζει στον άνθρωπο;
*  Τι είναι εκείνο που πρέπει να προσμένει ο άνθρωπος σαν το πιο αντάξιό του;

Το να σκέφτεται ο άνθρωπος για την Πρόνοια του Θεού στη ζωή του, είναι η υψηλότερη σκέψη που του αρμόζει. Το να μεριμνά για τη σωτηρία της ψυχής, είναι η μεγαλύτερη μέριμνα που αρμόζει στον άνθρωπο.
Το να προσμένει το θάνατο, είναι η προσμονή που αρμόζει περισσότερο στον άνθρωπο.
Πώς πρέπει να σκέφτεστε για την Πρόνοια του Θεού στην ανθρώπινη ζωή;

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδης, Ἡ τρέλλα του ἀθεϊσμοῦ. Μία διαφορετική ψυχασθένεια

Μία διαφορετική ψυχασθένεια

Η ΤΡΕΛΛΑ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τό ἱστορικό φαινόμενο τῆς ἀθεΐας δέν εἶναι τωρινό· ἀλλ᾽ ὅσο χρονολογεῖται τό ἠθικό κακό στόν κόσμο, τόσο καί ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζεται σάν ἐξαίρεση στ᾽ ἀνθρώπινα ἤθη καί τους κοινωνικούς θεσμούς.

Ἡ ἀθεΐα - ἡ ἄρνηση, δηλαδή, τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ - δέν εἶναι τόσο ἰδιότητα τοῦ νοῦ καί τῆς λογικῆς, ὅσο, συνέπεια καί ἀποτέλεσμα τοῦ ἄθεου καί χωρίς ἦθος, βίου."Γίνεται πρῶτα ἡ καρδιά ἀκάθαρτη καί ὕστερα σκοτίζεται ὁ νοῦς", παρατηρεῖ ὁ Παν. Τρεμπέλας.

Παρόμοια ἐκφράζεται καί ὁ πρωτοπρεσβύτερος Στυλιανός Ἀνανιάδης στό περίφημο πεντάτομο ἑρμηνευτικό ἔργο του στους ψαλμούς τοῦ Δαβίδ. Ἀφορμή λαμβάνει ἀπ᾽ τούς ψαλμούς 13 καί 52, στούς ὁποίους ἐπαναλαμβάνει τόν ἴδιο πρωτοείπωτο και ἐκπληκτικό λόγο: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός».

Καί σχολιάζει ὁ ἑρμηνευτής ὅτι, "δέν ἐννοεῖ τή θεωρητική ἀπιστία, πού προέρχεται ἀπό θεωρητική σκέψη καί συλλογισμούς, ἀλλά γιά πρακτική ἀπιστία, πού προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους ἠθικά διεφθαρμένους". Καί συμπληρώνει: «Γιατί, πῶς ἕνας ἄνθρωπος ποιοτικά διεφθαρμένος, εἶναι σέ θέση νά συλλάβει καί νά ἐννοήσει τό ἠθικό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ;...

Κατά συνέπεια "ἄφρων" δέν σημαίνει τόσο, ἐκεῖνον πού στερεῖται νοήσεως, πού εἶναι ἄμυαλος, ὅσο ἐκεῖνον πού δέν ἔχει ἠθική νόηση, ἠθικό κριτήριο τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ». Παρόλ᾽ αὐτά, δέν εἶναι λίγοι πού ἰσχυρίζονται πώς ἡ ἀθεΐα δεν παύει νά ἐπηρεάζει καί τό λογικό.

"Παράδεισος εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ..."

αββά Ισαάκ Σύρου

Παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού. Μέσα σ’ αυτήν υπάρχει η τρυφή όλων των μακαρισμών. Σ’ αυτόν τον παράδεισο ο μακάριος Παύλος τράφηκε με υπερφυσική τροφή. Και αφού γεύθηκε εκεί το ξύλο της ζωής, έκραξε λέγοντας: «αυτά που μάτι δεν τα είδε, ούτε αυτί τα άκουσε, κι ούτε που τα’ βαλε ο λογισμός του ανθρώπου, όσα ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούν» (1 Κορ. 2, 9). Από αυτό το ξύλο της ζωής εμποδίστηκαν ο Αδάμ με τη συμβουλή του διαβόλου.

Το ξύλο της ζωής είναι η αγάπη του Θεού, από την οποία εξέπεσε ο Αδάμ και δεν μπόρεσε πια να χαρεί, παρά δούλευε και έχυνε τον ιδρώτα του στη γη των αγκαθιών. Όσοι στερήθηκαν την αγάπη του Θεού, δηλ. τον παράδεισο, τρώνε με την εργασία τους, μέσα στ’ αγκάθια, το ψωμί του ιδρώτα, και αν ακόμη βαδίζουν στον ίσιο δρόμο των αρετών.

Ἡ ὠφέλεια τῶν πειρασμῶν

 Ἰσαάκ  ὁ Σύρος

Δίψασε για τον Χριστό, για να σε μεθύσει με την αγάπη του. Κλείσε τα μάτια σου από τις τέρψεις της ζωής, για να καταξιωθείς από τον Θεό να βασιλεύει στην καρδιά σου η ειρήνη του. Εγκρατεύου από τα πράγματα του κόσμου τούτου, τα οποία βλέπουν οι οφθαλμοί σου, για να καταξιωθείς της πνευματικής χαράς.

Εάν τα έργα σου δεν άρεσαν στον Θεό, μη ζητήσεις απ’ αυτόν χαρίσματα, για να μη γίνεις πειραστής του Θεού. Όπως είναι η διαγωγή και η πολιτεία σου, έτσι να είναι και τα αιτήματά σου. Διότι είναι αδύνατο κάποιος που είναι συνδεδεμένος με τα γήινα να επιζητεί τα επουράνια, και αταίριαστο αν ζητεί τα θεία ο ασχολούμενος με τα κοσμικά και μάταια· επειδή κάθε ανθρώπου η επιθυμία φανερώνεται με τα έργα του και εκείνα τα πράγματα που φροντίζει ιδιαιτέρως γι’ αυτά αγωνίζεται και στην προσευχή του.

Γίνε ελεύθερος κατά τη γνώμη, και ας είσαι συνδεδεμένος στον δεσμό του σώματος, και δείξε την ελευθερία της υπακοής σου για τον Χριστό.

Ὁ ἄνθρωπος, γιά νά διατηρήσῃ τήν ψυχική του καθαρότητα, πρέπει ... νά κόψῃ τίς αἰτίες τῶν παθῶν.

« Ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς »
Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους
τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου
 Ὁ ἄνθρωπος, γιά νά διατηρήσῃ τήν ψυχική του καθαρότητα, πρέπει ν’ ἀποφεύγῃ ὅλα ἐκεῖνα τά κακά πού τρέφουν τά πάθη, νά κόψῃ δηλαδή τίς αἰτίες τῶν παθῶν.
Πρέπει ἀκόμη μέ τήν προσευχή καί τή μελέτη τῶν θείων Γραφῶν, νά διώχνει τούς ρυπαρούς καί βρωμερούς λογισμούς πού τόν μολύνουν. Τό κακό βέβαια δέν θά ὑποχωρήσει. Ἀλλά καί ἐμεῖς δέν πρέπει νά ὑποχωροῦμε γιατί ἔχουμε μαζί μας τόν Παντοδύναμο Θεό. Ποιά δύναμη ἔχει ὁ σατανᾶς μπροστά στή δύναμη τοῦ Θεοῦ;

Ἐκκοσμικευμένα ἤ Ἁγιοπνευματικά Χριστούγεννα; Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἐκκοσμικευμένα ἤ Ἁγιοπνευματικά Χριστούγεννα; Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 18-12-2016
(Στόν Ἱ. Ν. Ἁγίου Ἰωάννου Καλυβίτου, Βαθύ Αὐλίδος)

http://HristosPanagia3.blogspot.gr

Ἡ κατάθλιψη τῶν Χριστουγέννων καί ἡ ὑπέρβασή της. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης.

Ἡ κατάθλιψη τῶν Χριστουγέννων καί ἡ ὑπέρβασή της. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης.
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 10-12-2016
στόν Ἱ.Ν. Ἁγίας Σκέπης Ἐδέσσης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/ 

Τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους
τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου


Μέρος Α΄
Τό νά πέσῃ κανείς στήν ἁμαρτία εἶναι φυσικό καί ἀνθρώπινο. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός συγχωρεῖ αὐτόν πού θ’ ἁμαρτήσει, ἀρκεῖ νά μετανοήσῃ. Πρέπει ὅμως μετά τήν πτώση καί πάλι νά σηκωθῇ, γιά νά μήν ὑποδουλωθῇ στά πάθη. Τό νά μένῃ κανείς στά πάθη του καί νά εἶναι δοῦλος σ’ αὐτά, χωρίς νά ἀγωνίζεται ν’ ἀπαλλαγῇ, αὐτό δείχνει ἀναισχυντία.
Ὑπάρχουν τρεῖς δρόμοι νά πλησιάσῃ κανείς τόν Θεό:

•     ὁ πρῶτος εἶναι ἡ θερμή πίστη,
•     ὁ δεύτερος ὁ φόβος
•     καί ὁ τρίτος ἡ δοκιμασία πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός.

Κανένας δέν μπορεῖ νά φτάσει στόν Θεό, ἄν δέν βαδίσῃ ἕναν ἀπό τούς τρεῖς αὐτούς δρόμους.
Ὅπως ἀπό τήν πολυφαγία γεννιοῦνται οἱ αἰσχρές ἐπιθυμίες, ἔτσι ἀπό τήν προσκόλληση στά βιοτικά δημιουργεῖται ἡ ψυχρότητα πρός τόν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος πού παρέδωσε τόν ἑαυτό του στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, δέν πρέπει νά ἔχει φροντίδες καί μέριμνες γιά τά βιοτικά πράγματα. Γιατί ὅταν ἀπαλλαγεῖ κανείς ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες, εὔκολα καταγίνεται μέ τή μελέτη τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ.

Ψυχή, νοῦς καὶ λόγος – Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου

Ὁ Θεός, ἡ αἰτία τῶν ὅλων, εἶναι ἕνας· αὐτὸ τὸ ἕνα φῶς εἶναι καὶ ζωή, πνεῦμα καὶ λόγος, στόμα καὶ ρῆμα, σοφία καὶ γνώση, χαρὰ καὶ ἀγάπη, βασιλεία οὐρανῶν καὶ παράδεισος, οὐρανὸς οὐρανῶν, ὅπως καὶ ἥλιος ἡλίων καὶ Θεὸς θεῶν 1 καὶ ἡμέρα καλεῖται ἀνέσπερη· καὶ ὁτιδήποτε καλὸ κι ἂν ἔλεγες ἀπὸ τὰ ὁρατά, ἀναζητώντας το ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, θὰ εὕρεις αὐτὸ τὸ ἕνα νὰ εἶναι ἐνυπόστατο καὶ καλούμενο κυρίως ἀγαθό. Δὲν εἶναι ὅμως ἐκεῖνο σὰν τὰ ὁρατά, ἀλλὰ κατὰ τρόπο ἀσύγκριτο καὶ ἀνέκφραστο ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ ὁρατὰ οὔτε εὑρίσκεται κι ἐκεῖνο τὸ ἕνα μόνο του χωριστά, ὅπως εἶναι αὐτὰ τὸ καθένα χωριστά, ἀλλὰ μένει ἀναλλοίωτα ἕνα καὶ τὸ ἴδιο· εἶναι πανάγαθο καὶ ὑπὲρ πᾶν ἀγαθό.

Ἔτσι λοιπὸν ἐτιμήθηκε κι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἐκτίσθηκε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ὁμοίωση 2, ἔχοντας μία αἴσθηση σὲ μία ψυχὴ καὶ σ’ ἕναν νοῦ καὶ σ’ ἕναν λόγο, παρ’ ὅλο ποὺ αὐτὴ διαμερίζεται σὲ πέντε μέρη κατὰ τὶς φυσικὲς ἀνάγκες τοῦ σώματος. Αὐτὴ ἡ αἴσθηση στὰ σωματικὰ διαιρεῖται ἀδιαιρέτως διὰ τῶν πέντε αἰσθήσεων, καὶ ἀλλοιούμενη ἀναλλοίωτα δείχνει τὴν ἐνέργεια, χωρὶς νὰ βλέπει αὐτή, ἀλλὰ δι’ αὐτῆς ἡ ψυχή· καὶ τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τὴν ἀκοή, τὴν ὄσφρηση, τὴν γεύση καὶ τὴν ἁφή.

Φιλόθεος ἤ φιλόυλος; (Ἁγ.Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ)

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διδάσκει:
«Ο Θεός κατά την Αγ.Γραφή είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης,που με τις φιλάνθρωπες ακτίνες Του ομορφαίνει το σύμπαν.
Η ψυχή πάλι,ανάλογα με την προαίρεσή της,γίνεται ή κερί,σαν φιλόθεη, ή πηλός σαν φιλόυλη.
Όπως λοιπόν ο πηλός, όταν εκτεθεί στον ήλιο,ξεραίνεται και το κερί μαλακώνει,το ίδιο και η ψυχή.
Εκείνη που είναι δοσμένη στα εγκόσμια και υλικά,σαν έλθει σε επαφή με τον Θεό, σκληραίνεται, σαν τον Φαραώ, και χάνει κάθε ελπίδα σωτηρίας.

Ἁμαρτία καί ψυχή

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Κάθε αμαρτία φέρνει στην ψυχή από ένα μικρό θάνατο· ενώ με την μετάνοια ο άνθρωπος διώχνει την αμαρτία από μέσα του, διώχνει τον θάνατο, ανα­σταίνει την ψυχή του εκ νεκρών. Η μετάνοια δεν είναι μόνο δεύτερη βάπτιση, αλλά και πρώτη ανά­σταση. Ανάσταση της ψυχής εκ νεκρών. Η μετά­νοια καταστρέφει τον τάφο της ψυχής, εξαφανίζει τον πνευματικό θάνατο, εισάγοντας τον άνθρωπο στην αιώνια ζωή. Οποιεσδήποτε αμαρτίες κι αν έχει ο άνθρωπος, εάν μετανοήσει, «ηγέρθη εκ νεκρών»: «νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη»(Λουκ. ιε', 24.32). Έτσι, «αμαρτία μη προς θάνατον» είναι κάθε μετανοημένη αμαρτία, ακόμα και αν πραγματοποιήθηκε «επτάκις της ημέρας», εφόσον αυτός που την διέπραξε είπε «επτάκις της ημέρας» «μετανοώ» (Λουκ. ιζ', 3-4).

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Σεραφείμ Ρόουζ “ Ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο” (Ἀνάλυση τοῦ λόγου περί θανάτου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς)

  Οι πρώτες δύο ημέρες μετά το θάνατο

Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήταν προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.

Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία, που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο: «Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα… Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί τη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»

Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ.Ἅγιος Ίγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Η ΑΝΑΖΗΤΗΖΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΓΝΑΤΙΟ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

MΕ ΤΙ λόγια ν' αρχίσω τον θρήνο μου;

Ποιόν από τις θλιβερές μου σκέψεις να διατυπώσω πρώτη; Όλες τους είναι εξίσου βαριές. Ή καθεμιά, όταν έρχεται στον νου μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο βαριά. Ή καθεμιά, όταν τρυπά και διαπερνά την καρδιά μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο οδυνηρή. Στο στήθος μου στριμώχνονται οι στεναγμοί. Πασχίζουν να βγουν έξω, ξεπερνώντας ό ένας τον άλλο, μα κάνουν πάλι πίσω, προξενώντας μου μεγάλη ταραχή.

Να γυρίσω τον νου μου στις μέρες πού πέρασαν; Είναι μια αλυσίδα από πλάνες, μια αλυσίδα από αμαρτίες, μια αλυσίδα από πτώσεις! Να κοιτάξω μπροστά, στο κομμάτι της ζωής πού ακόμα μου ανήκει, στο στάδιο του επίγειου ταξιδιού μου; Φρίκη με κυριεύει! Τη φρίκη την προκαλεί ή αδυναμία μου, πού μου την αποδεικνύουν αναρίθμητες εμπειρίες. Να παρατηρήσω την ψυχή μου; Δεν θα δω τίποτα το παρήγορο σ' αυτήν. Όλη είναι πληγωμένη από την αμαρτία. Δεν υπάρχει αμάρτημα πού να μην το έχει κάνει, δεν υπάρχει παράβαση πού να μην την έχει σημαδέψει!

Αχ, σώμα μου, φτωχό μου σώμα! 

Αισθάνομαι τη δυσοσμία της φθοράς σου. «Αυτό πού είναι φθαρτό δεν μπορεί να κληρονομήσει την αφθαρσία». Ό προορισμός σου είναι, μετά τον θάνατο, ή φυλακή του τάφου-και μετά την ανάσταση, ή φυλακή του αδη!

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό- Ὑπέροχες συμβουλές (ἀββᾶ Ἰσαάκ)

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ἡ ψυχή πού ἀγαπάει τόν Θεό βρίσκει ἀνάπαυση μόνο κοντά Του. Μόλις ἐλευθερωθεῖς ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἡ καρδιά σου θά συνδεθεῖ μέ τόν Θεό. Ὅπως τά βρέφη τρέφονται πρῶτα μέ τό γάλα καί μετά μέ τό ψωμί, ἔτσι καί οἱ ἀρχάριοι  στή χριστιανική ζωή πρῶτα πρέπει νά κόψουν αὐτά πού τούς συνδέουν μέ τόν κόσμο καί μετά νά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Ἡ σωματική ἐργασία προηγεῖται ἀπό τήν ψυχική.

Ὅπως ὁ Θεός στή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου πρῶτα ἔφτιαξε τό χωμάτινο σῶμα καί μετά φύσηξε καί τοῦ ἔδωσε «πνοήν ζωῆς», ἔτσι καί στά πνευματικά, πρῶτα θ’ ἀρχίσουμε μέ τούς σωματικούς κόπους καί κατόπιν θά προχωρήσουμε στή συστηματική καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Πρῶτα βάζει στό σπίτι κανείς  θεμέλια καί μετά τό χτίζει. Ἀλλιώτικα δέν γίνεται. Ἡ ψυχική ἐργασία γεννιέται ἀπό τή σωματική, ὅπως τό στάχυ βγαίνει ἀπό τόν γυμνό κόκκο τοῦ σταριοῦ.

Οἱ κόποι πού κάνουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν συγκρίνονται μέ τήν ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Τόν κόπο τοῦ γεωργοῦ ὅταν σπέρνει, ἀκολουθεῖ ἡ χαρά ὅταν θερίζει. Τό ψωμί πού τρώει τοῦ φαίνεται γλυκό, γιατί εἶναι ὁ καρπός τοῦ ἱδρώτα του.

«Πῶς ὠφελεῖται ὁ ἄνθρωπος»

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Εἶναι μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού γνωρίζει τήν ἀρρώστεια του καί φροντίζει γιά τή θεραπεία του. Γιατί αὐτό εἶναι τό θεμέλιο τῆς ἀρετῆς. Ὅσο κανείς ἀφήνει τόν ἑαυτό του σέ μαλθακότητα, τόσο περισσότερο προχωράει μπροστά στήν ἀρετή.

 Τήν ἀρρώστεια του θά τήν καταλάβει κανείς ἀπό τούς πειρασμούς πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Μέ τούς πειρασμούς γνωρίζει κανείς τήν ἀδυναμία του, ἀλλά καί τή μεγαλωσύνη τῆς βοήθειας πού στέλνει ὁ Θεός.

 Τήν ψυχή πρέπει  νά τήν τροφοδοτοῦμε μέ τήν ἐγκράτεια καί τήν ἐσωτερική γαλήνη. Ἔτσι μπορεῖ κανείς νά πλησιάσει τόν Θεό καί νά ὠφεληθεῖ. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί τῆς κολάσεως μᾶς ξυπνοῦν ἀπό τόν ὕπνο. Γιατί ἡ ἁμαρτία καί ὁ διάβολος μᾶς κοιμίζουν, καί τότε χάνουμε κάθε ἐπαφή μέ τό Θεό. Νά μή ξεχνᾶμε ποτέ, ὅτι μόνο ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη πού σώζει καί ὠφελεῖ τόν ἄνθρωπο. Ὅποιος αἰσθανθεῖ τήν ἀνάγκη τῆς Θείας Βοήθειας κάνει πολλές προσευχές, γίνεται ταπεινός καί αὐξάνει στήν ἀρετή. Ὁ Θεός δέν περιφρονεῖ ποτέ «τήν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην καρδίαν».

Ἡ πνευματική μελέτη ὡς θεραπευτικό μέσο τῆς ψυχῆς_mp3

Π. Σάββας 2012-01-14_Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ_(mp3)

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 14-01-12 (Σύναξη Νέων).

Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία). 

 

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/2012/01/mp3_289.html

Τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
 

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους
τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου


Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας, γιατί τά πάθη ἔχουν μεγάλη δύναμη. Μέ τή χάρη ὅμως  τοῦ Θεοῦ θά νικήσει ὁ γενναῖος ἀθλητής πού ἀγωνίζεται μ’ ὅλες τίς δυνάμεις του.
Ὁ σωματικός κόπος καί ἡ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν φυλᾶνε τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ. Ἀκόμη χρειάζεται καί πολλή προσευχή, ὥστε νά ἐπισκιάσῃ τόν ἀγωνιστή ἡ Θεία Χάρη. Γιά ν’ ἀποκτήσῃ κανείς τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χρειάζεται μεγάλος πνευματικός ἀγώνας, γιατί εὔκολα παρασύρεται ὁ ἄνθρωπος στό κακό καί χάνει σέ μιά στιγμή αὐτό πού ἀπέκτησε ὕστερα ἀπό μεγάλους ἀγῶνες..

Στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τό καλό καί τό κακό. Ἀπό τόν ἀγῶνα τό δικό μας θά ἐξαρτηθεῖ πιό ἀπό τά δύο θά ἐπικρατήσει. Ἄν ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας ἐλεύθερο, χωρίς νά τόν βιάσουμε, θά ἐπικρατήσει τό κακό. Ἀντίθετα ὅταν ἀγωνισθοῦμε, θά νικήσει τό καλό καί ἡ ἀρετή.
Ὁ ἀγώνας αὐτός εἶναι σκληρός. Θά πέσεις καί θά ξανασηκωθεῖς καί πάλι θά πέσεις καί πάλι θά σηκωθεῖς. Εἶναι ἀγώνας ἰσόβιος. Γιατί ὁ σατανᾶς δέν μᾶς ἀφήνει ἀνενόχλητους οὔτε μία στιγμή. Μία στιγμή ἀμελείας περιμένει, γιά νά τήν ἐκμεταλλευθῇ καί νά κάνει ζημιά στήν ψυχή μας.

Παντοῦ μπορεῖ κανείς νά σωθεῖ καί παντοῦ νά καταστραφεῖ.

«Πῶς συντελεῖται ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς»
Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ  Ἐγκλείστου
ΧΕΙΡΑΓΩΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ
[ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν]

Ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας εἶναι τό κύριο ἔργο καί ὁ μοναδικός σκοπός τῆς ζωῆς μας. Τίς ψυχές, ὅμως, τίς σώζει ὁ Σωτήρας Χριστός, ὄχι ἐμεῖς. Ἐμεῖς ὁμολογοῦμε μόνο τήν πίστη μας καί δείχνουμε ἔμπρακτα τήν ἀφοσίωσή μας στόν Θεό. Κι’ Ἐκεῖνος μᾶς παρέχει καθετί ἀναγκαῖο γιά τή σωτηρία μας, ἀνάλογα μέ τά πνευματικά μας μέτρα.

Νά κάνετε πάντα τό καλό, νά βοηθᾶτε ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, νά τηρεῖτε τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά νά μή νομίζετε ὅτι θ’ ἀξιωθεῖτε ν ἀπολαύσετε τά οὐράνια ἀγαθά γιά ὅλα αὐτά.  Ὄχι. Θά τ’ ἀπολαύσετε μέ τήν πίστη, τή συντριβή καί τήν παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ σας στόν Κύριο.

Περί θεραπείας τῆς ψυχῆς

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

• Ότι εκείνος όπου μετανοεί δια τα αμαρτήματά του, δεν ωφελείται τίποτε, ανίσως δεν ζητήση από τον Χριστόν να λάβη, και την ιατρείαν της ασθε­νείας του, δια την οποίαν αμαρτάνει.
• Και ότι όσα κάμνει κάθε άνθρωπος εις την παρούσαν ζωήν, ανίσως δεν συμ­βάλλουν εις την υγείαν της ψυχής του είναι μάταια. Και πως η αμαρτία γίνεται με το θέλημά μας, και χωρίς το θέλημά μας.

    Καλόν πράγμα είναι, το να κλαίη τι­νάς, και να λυπήται, και να παρακαλή τον Θεόν δια τα αμαρτήματά του, και να ζητή συγχώρησιν δια αυτά. Όμως δεν θέλει ωφεληθή τίποτε από αυτά, ανίσως δεν ιατρεύση ο Χριστός τας ασθενείας του, δια τας οποίας αμαρτάνει, και χωρίς να θέλη. Και ανίσως δεν ιατρευθή από αυτάς, δεν είναι δυνατόν να μην αμαρτάνη.

«Ποῦ βρίσκονται οἱ ψυχές τῶν ἁμαρτωλῶν πού πέθαναν ἀμετανόητοι καί 'ἀσυγχώρητοι;».

Αμέσως μετά τον σωματικό θάνατο του ανθρώπου, είτε ενάρετου είτε αμαρτωλού, η ψυχή του υφίσταται την λεγόμενη μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σε μια πρώτη φάση από τον Θεό και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν υπεραισθητό χώρο, όπου, περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση, προγεύεται είτε την ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε τον βασανισμό της κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε έως την ώρα της εξόδου της από το σώμα. Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν τον χώρο, τον καθορισμένο από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη την στιγμή της οριστικής τους καταδίκης.

Η στάση μας απέναντι στην ζωή και τον θάνατο.

«Ἡ ὑπομονή»

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους

τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος περιφρονεῖ τόν κόσμο καί συνέχεται ἀπό τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, τόσο περισσότερο τόν ἐπισκιάζει ἡ Θεία Χάρη καί αἰσθάνεται τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός εὐλογεῖται ἀπό τόν Κύριο ,πού τοῦ στέλνει πλούσιο τό ἔλεός Του καί τόν σκεπάζει σ’ ὅλη του τή ζωή.

 Ὁ Θεός ἐπιτρέπει θλίψεις καί δοκιμασίες γιά νά Τόν πλησιάσουμε περισσότερο. Τίς θλίψεις δέν πρέπει νά τίς ἀποφεύγουμε, ἀλλά νά τίς ἐπιδιώκουμε γιατί ἔτσι θά δοκιμασθεῖ ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό.

 Ὁ φτωχός Λάζαρος, πού ἀναφέρει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ὑπέμεινε καρτερικά τή στέρηση τῶν ἀγαθῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Κι ἔτσι τόν ἄμειψε ὁ Θεός, βάζοντάς τον στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ. Ὁ Θεός εἶναι πάντοτε κοντά μας καί προπαντός στίς θλίψεις μας καί στίς στενοχώριες.

Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι στολή τῆς θεότητας

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

«Θέλω ν' ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ' είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο πού ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού, πού έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, πού κατέβηκε από το ύψος Του, και πού σκέπασε την αρετή της μεγαλοσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του...

Νά μή μισήσεις τόν ἁμαρτωλό

Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό, γιατί όλοι είμαστε ένοχοι. Και αν τον αποδοκιμάζεις από ζήλο Θεού, να κλάψεις για χάρη του. Να μη μισήσεις τον 'ίδιο, αλλά τις αμαρτίες του.

Για τον ίδιο να προσευχηθείς, κι έτσι θα μοιάσεις στο Χριστό, πού δεν αγανακτούσε εναντίον των αμαρτωλών, αλλά προσευχόταν πολύ γι' αυτούς· έκλαψε μάλιστα Και για την Ιερουσαλήμ (Ματθ. 23:37. Λουκ. 13:34).

Αφού, άλλωστε, κι εμάς μας ξεγελάει σε πολλές περιπτώσεις ο διάβολος, γιατί να μισήσουμε Και ν' αποστραφούμε εκείνον πού, κατά την αντίληψη μας, εξαπατήθηκε από τον κοινό μας εχθρό;